Ja dat is alleen maar fijn dat je er goed op terug kunt kijken, want alles eromheen is al triest genoeg. Hoe gaat het nu met je?
Souries jeetje! Ja ik snap de gang van zaken soms ook niet. De gyn zei wel dat ik er even over na moest denken maar ik had die reactie van....als het mis is wil ik een curettage ... Maar dan nog deed ze de week erna erg vreemd toen ik die echo vroeg. Waar ik gewoon van baal is dat ze niet willen luisteren als je als vrouw op je instinct en gevoel afgaat. Ze nemen dat gewoon niet serieus.
Tja lichamelijk goed. Maar als ik nog terugdenk aan alle momenten blijf ik het heel moeilijk vinden. Morgen eten met de vriendinnen waar ik ook t weekendje mee heb, ik zie er tegen op om die buiken te zien. Heel erg eigenlijk en dat wordt wsl alleen maar erger. Ik kan ze echter moeilijk uit de weg blijven gaan, een avondje trek ik hopelijk wel. En het zijn wel echt goede vriendinnen. Ik moet er alleen niet aan denken om nog naar kinderverjaardagen te gaan, dus dat doe ik gewoon niet. Een deel van de pijn/gemis zal nooit verdwijnen dat heb ik al geaccepteerd. En verder blijft de angst voor wat de toekomst....niet zal brengen. Hoe gaat het bij jou? Wanneer zal het crematorium de urm vullen? Oja de kast staat nog vol met alle kaarten en Ukkie's foto. Vroeg me vandaag af wanneer ik het op zal ruimen. Ach voorlopig staat het er wel prima
Pfff heb het echt met je te doen bouwjaar....ik lees gewoon de angst in je stukje weet je dat! Praat er vooral over met je vriendinnen hoor....zij begrijpen je vast
@lov ja ze begrijpen het ook vast wel, al zullen ze nooit precies weten hoe ik me voel. Nou de ene die al jaren bezig is, zij heeft een mk gehad eind vorig jaar, zij snapt het het beste. Tja ik heb ook echt veel angst over de toekomst. Ik ben ook bang dat ik straks als enige nog niet opnieuw zwanger ben bijvoorbeeld. Het duffe is dat ik wel kan bedenken dat het wel spontaan gelukt is en daarom in die zin ongegrond is, maar de angst wordt weer gevoed door het aantal rondes voor dat Ukkie er was. Wij zijn ook niet van die ziekenhuismensen, nou ja niemand is dat natuurlijk, maar dat wachten enzo vind ik echt verschrikkelijk. Dus ik zou me echt de koning te rijk voelen als dat niet nodig is. Gelukkig kan ik hier lekker mee beppen. Ik heb aan jullie ook veel BIG HUGH voor allemaal Ik ga zo maar eens de mand in.
@ Bouwjaar, ja dat is ook begrijpelijk maar ik wil je toch even zeggen dat je echt vooral nu geen dingen moet dingen waar je tegenop kijkt. Al zijn het je goede vriendinnen, als het erg moeilijk voor je is moet je de pijn niet onnodig opzoeken. Het komt wel weer wanneer je er wel weer tegen kunt om zwangere buiken te zien, het is nu ook nog vers. Bij mij gaat het niet zo goed eigenlijk de laatste paar weken. Ik voel me vaak ontzettend down en heb weer regelmatig huilbuien. Vandaag ook weer zo'n rot dag gehad. Het ging eerst eigenlijk de goede kant op, voelde me best redelijk enzo en kon af en toe ook weer lachen en genieten van dingen. Sinds ik werk ben ik zo vermoeid en voel ik me hartstikke ellendig en daardoor dus ook totaal niet lekker in mijn vel. Heb het idee dat ik weer te snel ben begonnen, of althans te snel mijn uren aan het opbouwen ben. Heb vandaag gas terug genomen. Moest eigenlijk weer van 1 tot 9 werken, maar heb afgebeld en ik ben pas om 5 uur begonnen. Morgen moet ik eigenlijk ook de hele dag maar we hebben nu afgesproken dat we wel kijken hoe het gaat en als het niet meer gaat dat ik dan naar huis ga. Sowieso ga ik morgen even een gesprek aan met mijn teamleider, want 1 april weer volledig aan het werk dat ga ik echt niet redden dat weet ik nu al. Het gaat gewoon allemaal niet zo lekker, terwijl ik wel heel erg graag wil Zou zo graag willen dat ik me weer gelukkig voel en lekker in mijn vel, maar t gaat niet. Heb ook met ML erover gehad om misschien toch maar eens met iemand te gaan praten, wie weet helpt het en kan hij/zij mij handvaten geven om weer door te gaan. Volgende week woensdag hebben we een afspraak bij het crematorium om de urn te vullen en daarna is ze eindelijk 'thuis'.
Ach meiden dikke knuffel ! Ik vindt het echt rot voor jullie.....doe idd rustig aan en luister naar je gevoel . Je moet nu even helemaal niks....behalve aan jezelf denken ... Dikke knuffel!
@bella tegen mij is ook gezegd dat het helemaal niet raar is om hulp te zoeken ook niet als het al een paar maanden verder is. Dat als je denkt dat je toch niet verder komt je wel echt aan de bel moet trekken. Dus als je ook maar enigszins het idee hebt dat dat jou steun/hulp kan geven zou ik zeker met iemand gaan praten. Ik hoop wel voor je dat de balans binnenkort positief wordt. Zou het bij jou ook niet schelen dat je hebt onlangs de urn binnen gehad, dan woe naar het crematorium. Dat zijn toch ook weer allemaal dingen die impact hebben? Ik heb ook nog wel regelmatig dat ik me down voel, maar kan ook lachen (maar niet echt genieten). Als ik een lekkere werkdag heb gehad dan voel ik me wel weer beter. Dus soms zit ik aardig in mijn vel en soms een dip. Als iemand vraagt hoe het met mij gaat blijft het nog steeds: redelijk met ups and downs.
@ Bouwjaar, ja zo ging het bij mij ook, dagen dat ik me zelfs goed voelde en vol energie en dan weer een dip dagje. Maar sinds 2 weken wanneer ik dus mijn werkschema heb opgebouwd van 12 naar 20 uur is het bergafwaarts gegaan. Ik ben in mijn hoofd eigenlijk 7 dagen bezig met mijn werk omdat ik er nu zo tegenop zie om te gaan, omdat ik weet dat ik me daarna zo uitgeput voel dus misschien als we dat weer minderen dat het weer wat beter gaat? Maarja, dat weet je ook niet van te voren of het nou echt daaraan ligt. Ik weet ook niet of het te maken heeft met de urn enzo. Toen ik vanochtend wakker werd voelde ik me ellendig en ik moest ook gelijk huilen terwijl ik op dat moment eigenlijk niet eens aan Demi dacht. En tuurlijk denk ik nog iedere dag aan haar, maar het is wel een stuk minder als eerst en toch voel ik me rot. Eerst had ik dus ook iedere dag dat boek van haar in mijn handen, maar daar heb ik zelf al een week niet meer in gekeken. Snap dus soms ook niet waar het vandaan komt dat gevoel.
@lov: en had je dan mij de mk wel een raar gevoel (zoals je bij je dochter een goed gevoel had?) @souries: ook wel lomp hoe ze je behandeld hebben.... @bouwjaar: logisch dat je vriendinnen niet 100% weten hoe je je voelt, ergens gelukkig dat die ene ook een mk en er lang over gedaan hebt, zo voel je je niet alleen en kun je ook hoop koesteren (waarom zou zij wel het geluk hebben en jij niet...) @bella: spijtig te lezen dat je wat te veel hooi op je vork neemt, idd evt met iemand gaan praten, lijkt me zeker geen slecht idee. Ik was op een moment zo slecht dat ik er ook aan gedacht heb, ben dan begonnen met forum en geeft me genoeg geholpen tot nu toe, maar ik sluit niet uit dat ik het ooit nodig zal hebben, moest bepaalde angst te fel de kop opsteken of zo... ik heb een erge nachtmerrie gehad deze nacht, vertel het straks wel... brrr
Goedemorgen... Eda als ik nu terugkijk was ik helemaal niet zo,blij en in de wolken met de zwschap....ik was al gelijk voorzichtig. Maar ik kreeg ook niet veel,tijd om na te denken.....ik begon al na een paar dagen te bloeden. Wat voelde jij dan?
Bouwjaar en bella een dikke knuffel van mij voor jullie!!!! Ik heb heel veel energie en voel me goed.....wel steeds vlinders in me buik hihihi Ik weet alleen niet of dat een goed teken is ook"veel energie"..........
Eda toen ik zwanger was van allebei m'n meiden had ik veel nachtmerries..... Zo wist ik ook zeker dat ik van de tweede zwanger was! Het waren afschuwelijke dingen waar ik over droomde;vooral over de dood...... Het is heel raar wat een zwangerschap met je doet onbewust! Ook voor jou een dikke knuffel van mij!
@bella Het je zomaar rot voelen is misschien wel een teken dat je te hard gaat of dat je het misschien nog niet helemaal een plekje hebt kunnen geven? Als je 7 dagen per week met je werk in je hoofd bezig bent wordt het verdriet naar de achtergrond geschoven, denk ik. Kun je wel goed slapen? @eda ja het door de ene vriendin bij wie het niet lukt voel ik me niet helemaal alleen. Aan de andere kant moet ik ook wel veel aan haar denken. Toen zij begonnen voor een kindje waren er nog bijna geen kindjes en inmiddels zijn er al zoveel geboren. Nachtmerries zijn nooit leuk, wat was er gebeurt? @lov zou het dan toch een soort voorgevoel zijn geweest? Ik heb bij Ukkie ook niet blij durven zijn. Ik heb aldoor gezegd eerst maar eens die echo afwachten... @losje owh oke als dat de oorzaak is van nachtmerries doet u er mij dan ook maar een paar
@bella Ik ben van oorsprong psycholoog en kan je zeker aanraden om een keer met iemand te gaan praten. Je gevoelens zijn heel normaal, maar mijn ervaring is dat het helpt om er met iemand over te praten waar je niet de vrouw, dochter, vriendin enzo van bent. Dikke knuffel in ieder geval. @bouwjaar Ik kan me jouw gevoel zo goed voorstellen. Ik zie ook op tegen het weekend in april. Ik doe er tegen anderen een beetje luchtig over, maar zie er zo tegen op. Enige troost zou zijn als ik nu weer zwanger blijk. @Eda wat vervelend van je nachtmerrie. Kon je daarna wel weer in slaap komen. Hebben jullie je trouwens naar anderen ooit schuldig gevoeld over de miskraam? Ik had veel moeite met het verdriet van m'n vriend en m'n schoonouders. @hier ik ga m'n Chinese kruidendrapje drinken, hopelijk laatste keer hcg laten prikken en dan gezellig met schoonmams naar Amsterdam.
Meiden, wil jullie even een hart onder de riem steken! Jullie zijn allemaal dapper. Iedereen heeft het nodige meegemaakt maar we gaan door, gaan niet bij de pakken neer zitten. Trots op jullie (en mezelf) hoe we omgaan met alles! Nu gauw werken en een kinderverjaardag. Tot vanavond!
Goedemorgen! @bella @bouwjaar dikke knuffel voor jullie. Das niet niks wat jullie hebben meegemaakt. Uit ervaring weet ik dat het erg fijn kan zijn om met een psycholoog te praten. Ik heb al lekker weekend. Straks op de bank bij een vriendin die voetreflextherapie studeert en mij als slachtoffer heeft aangewezen. Wat een straf Ik twijfel alleen of ik haar al moet vertellen dat ik positief getest heb... ze voelt meestal al van alles in mijn voeten waar ik last van heb, dus misschien dit ook wel.
Schuldig? Hoezo, jij kan er toch ook niks aan doen? Nooit gehad enige waar ik naar wie ik me schuldig gevoeld heb is m'n kind. Het was bij ons welliswaar een iets andere situatie omdat we zelf de keuze hebben gemaakt. Ik heb het idee dat bij de mensen die echt verdriet hadden het meer was vanwege het verdriet van ons. Bij m'n s-pa stonden wel de tranen in zijn ogen toen ze langs kwamen de dag erna. Dat verdriet leek wel meer om het kindje. Geen idee waar dat precies vandaan kwam. Nou was hij zelf vroeger ha en heeft nog zelf zuigelingenzorg gedaan en hij heeft wel echt iets met kindjes. Hij kende overigens in een de stad (70.000 inwoners) maar 1 zo'n geval maar diegene liep niet in zijn praktijk. Verder kwakkelt hij met zijn gezondheid en ik ben zelf bang dat hij nooit een kleinkind zal zien van zijn jongste zoon. Ik weet niet of dat nog meespeelde voor hemzelf. Ik heb nu eigenlijk het idee dat ik de enige ben die er nog verdriet van heeft. En dat het voor mijn omgeving een afgesloten hoofdstuk is. @souries ik kan er niet tegen als iemand aan mijn voeten ziet. Dan wordt ik echt een giebelende kip.