WEL of GEEN 20 weken echo

Hoeveel zorgen denk je dat het geeft als je bevalt van een kindje die iets ernstigs mankeerd, maar je hebt nooit een 20 weken echo gedaan dus ze weten nog niet wat. En dan moet je kindje opeens net na de bevalling helemaal binnenste buiten gekeerd worden om te achterhalen wat er niet goed is. En dan hopen dat ze het op tijd te weten komen?

Nee, dan maar in de zwangerschap wat zorgen en met een gerust gevoel bevallen omdat je weet dat alle artsen voor je kindje klaarstaan!

Sorry, ik wil niet te hard oordelen over mensen die een andere mening hebben dan mij, maar in dit geval vind ik het onterecht voor het kind en egoïstisch om het maar niet te doen omdat je je anders misschien zorgen maakt.

 

Mijn zus heeft ook een kindje met een zware hartafwijking.
Helaas is dit gemist met de 20 weken echo en dit is idd in een hele kritieke situatie uitgelopen toen haar ductus begon te sluiten.
Toen ik daarna zwanger was van mijn vierde zijn we in het WKZ geweest voor een GUO.
De gyn zei daar dat verreweg de meeste hartafwijkingen worden gemist op een 20 weken echo.
Zelfs als je er goed naar zoekt.
Dit geldt overigens voor veel afwijkingen (hij vertelde dat zelfs een open ruggetje in de helft van de gevallen wordt gemist!).
Sindsdien heb ik niet meer zo'n hoge pet op van de 20 weken echo!

 

De 20 weken echo is een onderzoek waar je gebruik van mag maken, maar het is (gelukkig) niet verplicht.
Iedereen moet zelf beslissen of je er wel of geen gebruik van wil maken.
Als je het niet doet, bedenk dan wat de consequenties kúnnen zijn.
Als je het wél doet en er komt slecht nieuws, bedenk dan dat er ook keuzes gemaakt moeten worden.......
Bij mijn oudste was het nog geen standaard onderzoek en heb ik het niet gemist.
Bij de andere kinderen heb ik wel alles laten onderzoeken, met als resultaat dat mijn vierde zwangerschap geheel in het teken heeft gestaan van stress.
Achteraf helemaal voor niks, want zoonlief is helemaal gezond!
Ons gezin is nu compleet, maar als ik nog eens voor de keus had gestaan, had ik ws gekozen voor géén echo's.

 

hmmm jullie zeggen allemaal leuk niet te willen oordelen maar doen dat onderttussen wel, prima zeg alleen niet dat je het niet wilt.
Ik zie heus wel de nadelen van het niet doen. Maar er zijn ook wel heel veel die het alleen hebben over het ingrijpen bij geboorte. Er zitten ook andere kanten aan 20 weken echo: hazenlip, open ruggetje, syndroom van down... dat wil ik niet weten want ik vind ook dat ik naar kindje toe moet genieten van zwangerschap en me niet zorgen moet maken om wat komen gaat... of in sommige gevallen dat kindje niet levensvatbaar is wat doe je dan. ik snap dat mensen daar dan consequentie aan verbinden, maar IK wil niet voor die keuze staan. Vind het nogal makkelijk gezegd dat omdat deze echo er nu is je het dus MOET doen... ik sta er niet helemaal achter omdat aantal abortussen verdubbeld is sindsdien. Ja bij mijn keuze zit ook een schaduwzijde.... dat beseffen we.... maar mag ik aub zelf die keuze maken?

 

Maar dus omdat sommige dingen inderdaad niet worden gevonden is het niet nodig. Vervelend dat het kind van jou zus een hartafwijking heeft en dat ze het helaas nog niet konden zien op de 20 weken echo. Maar het is toch fijn dat er wel gevallen zijn die gezien worden op de 20 weken echo waardoor er maatregelen genomen kunnen worden. Al is er 1 kindje van de zovelen is die dankzij de 20 weken echo een makkelijkere start heeft is dat toch al fijn.

 

Ik zou de zwangerschap ook niet laten afbreken. Misschien in hele extreme gevallen. Maar een zwangerschap met een kindje met een hartafwijking, down syndroom zou ik nooit laten afbreken. Maar ondanks dat zou ik mijn kindje het liefst zo goede mogelijke start geven. En zou ik wel mijn kindje laten behandelen mocht dit nodig zijn.

Ik begrijp best hoe jij denkt hoor. Soms zie ik zulke vrolijke kinderen met het down syndroom lopen en denk ik misschien in deze tijd hadden hadden ze helemaal niet geleefd, vind ik wel een vreemd idee. Maar goed dat is ieders persoonlijke keuze. Iedereen wilt het allerbeste voor hun kindje. Dat is 1 ding wat zeker is. Maar ik persoonlijk vind het een fijn idee dat ze dingen op de 20 weken echo kunnen zien die makkelijk verholpen kunnen worden als ze daar vroeg genoeg bij kunnen zijn. En als ik hoor dat ik een kindje met het down syndroom krijg (wat ze volgens mij niet eens altijd zien op de 20 weken echo) dan zal ik mij zo goed mogelijk voorbereiden op de komst van ons kindje.

 

Ik zeg niet dat het niet "nodig" is.
Dat moet iedereen voor zichzelf bepalen.
Na de hele toestand met mijn nichtje en mijn gesprek destijds in het WKZ en mijn vierde, vervelende zwangerschap, zou ik er niet meer zondermeer voor kiezen.
Ook ik wordt een beetje kriegel van sommige reacties hier (egoïstisch als je het niet doet, enz.)
We leven hier in een land waar iedereen zelf mag kiezen over wel of geen screening, wel of niet inenten, wel of geen zwangerschap af laten breken,enz. en dat vind ik een groot goed.
Dat je vóór de 20 weken echo bent en daarbij je redenen noemt, oké, maar heb ook respect voor degene die er níet voor kiest.
Dit is niet per definitie egoïstisch of kindermishandeling.

 

Er worden wel heel bijzondere gaven gekoppeld aan een 20 weken echo zeg...

Het is gewoon prenataal onderzoek.. als je kind er straks is, ga je ook niet preventief naar de dokter. De baarmoeder is de veiligste plek waar je kind kan zitten. Laat mensen zelf kiezen wat ze doen en ze zeker niet voor egoïstisch uit te maken. Wat veroordelend zeg... bah.

Waarom doen dan niet iedereen een vlokkentest of vruchtwaterpunctie... dat zou dan ook erg egoïstisch zijn..

Er worden veeeeeeeeeeeeeeeel meer zwangerschappen afgebroken naar aanleiding van de 20 weken echo dan dat er ingrepen kunnen worden gepland bij de bevalling.... DAAR is een 20 weken echo dus vooral goed voor en IK kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die 'm daarom niet willen doen.

 

Lieve dames,

De keuze voor de 20 weken echo is helemaal aan de ouders zelf om te bepalen. Veel van jullie spreken over 'weg laten halen' Dat stoort me nogal. Naar aanleiding van mijn 20-weken echo in 2011 bleek ons kindje een open rug te hebben van stuitje tot bijna aan de schouderbladen. Hoe hoger het defect hoe groter de uitval. Onze zoon zou nooit kunnen zitten, lopen, zelfstandig plassen of zich op seksueel gebied ontwikkelen. Een open ruggetje kan alleen maar dicht gemaakt worden maar nooit hersteld worden. Dit betekent alleen maar ziekenhuis in en uit zijn hele leven lang. Hersenenvocht kan door een open rug niet worden afgevoerd wat kan leiden tot een waterhoofd en zal altijd dmv een drain afgevoerd moeten worden en dan nog maar niet gesproken over de eventuele infecties die daaraan zijn verbonden. Vergroeiingen aan de benen en voeten zullen ontstaan, doordat deze nooit gebruikt gaan worden, wat weer leidt tot operaties. Van te voren bedenk je nooit dat er zo'n doemscenario over je zwangerschap zal hangen, maar het is erg goed dat de medische wereld tegenwoordig zover ontwikkeld is dat ze vroegtijdig zaken op kan sporen en uit kan sluiten. Vooraf had ik me voorgenomen om te houden van mijn kind onvoorwaardelijk aan wat er eventueel aan de hand zou zijn. Maar tijdens het proces wat zich afspeelt na zo'n vreselijk bericht vraag je jezelf af. Is het menswaardig om mijn kind met zo'n ernstige aandoening op deze wereld te zetten? En wie zorgt er voor hem als ik bejaard ben of er niet meer ben? Een 20-weken echo is nogmaals ieder zijn eigen keus, maar uit menswaardige overwegingen voor je kindje zou ik hem iedereen aanraden. Van weg laten halen kan niemand spreken, want na 12 weken zwangerschap is een curettage niet toegestaan. Ik ben met iets meer dan 22 weken bevallen van een prachtig zoontje waarvan ik met veel pijn in mijn hart afscheid heb genomen. Zijn foto en urntje met zijn als hebben een speciaal plekje in mijn huis.

 

vreselijk wat jullie is overkomen! onmenselijk om dan een keuze te moeten maken!
vrienden van ons hebben een kindje met spina bifida.
bij de 20 weken echo is hen geadviseerd om de zwangerschap af te laten breken, maar na een second opinion hebben zij hier niet voor gekozen.
ook na de geboorte wilde de arts hem in principe niet opereren om de rug te sluiten, want hij vond dat deze jongen nooit een menswaardig bestaan zou krijgen.
hij zou zowel lichamelijk, als verstandelijk ernstig beperkt zijn.
uiteindelijk hebben ze hem, op aandringen van de ouders, toch geopereerd en deze jongen is nu inmiddels 10 jaar, zit in een rolstoel, heeft een drain in zijn hoofd en is lichamelijk ernstig gehandicapt.
verstandelijk mankeert hij echter niks en hij is altijd vrolijk en opgewekt! ik durf oprecht te zeggen dat deze jongen heel gelukkig is!! Al met al is alles héél anders dan dat ze voorspeld hadden.

hiermee wil ik zeker jou geen trap nageven of suggereren dat het met jullie kindje ook vast goed gekomen was, want natuurlijk hoeft dat niet zo te zijn.
wat ik er mee wil zeggen is: ook op een echo kunnen ze lang niet altijd voorspellen hoe dingen uit gaan pakken.
ik weet dat er dingen opgespoord worden met een 20 weken echo die operabel zijn en waar een kindje zeker voordeel van heeft bij de geboorte.
ik ben alleen ook bang dat er kindjes niet geboren worden, omdat een zwangerschap afgebroken wordt, terwijl een afwijking er in veel mindere mate was/is dan werd voorspeld.
hiermee bedoel ik nogmaals zeker NIET jouw situatie, want een open ruggetje vanaf de schouderbladen tot aan de stuit is wel heel duidelijk.
sterkte met jullie verlies!

 

Hoi Lies276,

Natuurlijk respecteer ik de keus van je vrienden. Zoals je al zei er zijn veel verschillende gradaties in spina bifida. Erg fijn dat zij een lieve vrolijke jongen hebben en bovendien nog kan zitten ook. Als het defect bij ons mannetje een flink stuk kleiner was geweest, dan was voor ons de keus waarschijnlijk ook anders geweest, maar voor ons en uit liefde voor onze zoon hebben wij na heel veel gesprekken met verschillende specialisten in het ziekenhuis en onder goede begeleiding deze keuze moeten maken. Vreselijk en dat wens ik echt niemand toe. Wat erg dat je vrienden het advies tot afbreking hebben gekregen. Het is ons gelukkig nooit in de mond gelegd, maar ze hebben ons heel goed geadviseerd en de keus echt aan ons zelf gelaten. Nadat je een besluit hebt genomen volgen er nog een aantal gesprekken om te kijken of je echt wel om de juiste beweegredenen hebt voor de keus die je maakt. Houden van mijn zoon zal ik altijd blijven doen en hij hoort bij ons gezin. Mijn oudste zoon weet ook wie hij is, hoe hij heet en kijkt regelmatig samen met ons het fotoalbum nog door.

 

Ik heb bij allebei mijn dochters een 20 weken echo laten verrichten. Ik dacht daar heel licht over, gewoon weer een moment om naar mijn kindje te kijken. Bij mijn oudste was dat ook zo, daar waren geen problemen en ik kreeg te horen dat we een meisje kregen.
Toen was ik zwanger van de 2e. Al bij de eerste termijn echo en nekplooimeting was er onduidelijkheid over de termijn. Dat werd afgeschoven op het feit dat mijn bevruchte eicel mogelijk een week rondgezwommen heeft alvorens een mooi plekje te vinden (zgn diapauze). Ik vervolgens vrolijk met mijn vader naar de 20-weken echo, bleek de buikomvang van mijn meisje onder de p3 te zitten. Ik maakte me nog niet echt druk, want mijn oudste is ook een lange slanke den. Maar goed, het hart kon niet goed in beeld gebracht worden dus volgende dag weer terug. Gelukkig bleek met het hart niets mis en de buikomvang zou besproken worden met de verloskundige. Een aantal weken gingen voorbij, totdat ik dus op 23 weken een telefoontje kreeg dat het toch verstandiger was om naar het ziekenhuis te gaan voor een GUO. Ik ging net op vakantie dus de GUO kwam met 24 weken (voorbij de afbreektermijn dus).

Maar goed, ook daar bleek mijn meisje een dunnetje en om uit te sluiten dat er geen sprake was van infectie bloed geprikt. Een vruchtwaterpunctie behoorde tot de opties, alhoewel dat klinisch gezien weinig consequenties zou hebben mocht er een afwijking uit komen (voorbij de 24 weken he? grrr, thnx verloskundigen). Nou ja, mijn meisje besproken bij artsenoverleg in WKZ, maar daar werd ook geen einde gemaakt aan het 'mysterie'. Vanaf dat moment zat ik elke week in het ziekenhuis, elke week echo doppler voor doorbloeding placenta en om de week een groeiecho.

fast forward>>>> 1 dag voor uitgerekende datum: mijn meisje groeide niet meer en moest dus direct gehaald worden. 's Avonds ingeleid, volgende dag geboren. 2480 gr en 49 cm. Extra pink, maar verder gewoon een pittige dame.

nogmaals fast forward>>>> 6 weken controle gynaecoloog, bleek mijn placenta te klein te zijn. Waarom? Niemand die het kan vertellen. Mijn meisje is nu 4 maanden, nog steeds geen joekel maar er zitten aardig spekkies op nu. Ze is echt een voorbeeldig meisje, een engeltje, en doet het hartstikke goed.

20 weken stress, een periode waarin ik voelde dat ik het slachtoffer was van de vooruitgang. Zonder 20 weken echo had ik 20 weken genoten van mijn zwangerschap...MAAR, had ik ook gewoon doorgelopen na mijn uitgerekende datum en wie weet of mijn kindje dat had overleefd.

Moraal van het verhaal: je loopt met de 20 weken echo het risico dat je heel lang in onzekerheid moet zitten, maar het kan ook zeker een life saver zijn. Mijn verhaal heeft twee kanten, maar ik zou bij een volgende zwangerschap zo weer voor de 20 weken echo kiezen.