Wij hebben toch wel wat aparts meegemaakt vandaag. We zaten aan tafel te eten, dochtertje had haar maaltijd al grotendeels gehad en zat gezellig te kijken hoe wij ons eten naar binnen werkten. Ze vermaakte zich prima. Mijn vriend probeerde op een gegeven moment of ze nog een hapje wilde. Meestal als ze niet meer wil schudt ze duidelijk met haar hoofd of ze draait weg. Maar nu bleef ze hem aanstaren en hield haar mondje stijf dicht. Hierna bleef ze hem maar wat vaag aankijken. Mijn vriend trok een gekke bek en maakte een gek geluid waar ze normaal altijd heel hard om moet lachen. Maar nu leek ze een beetje te schrikken en toen kwam meteen het pruillipje wat komt als een vreemde op haar af komt. Ze begon bijna te huilen, keek naar mij en strekte haar armpjes naar mij uit, ze leek echt bang. Net alsof ze haar vader even helemaal niet herkende! Ik kalmeerde haar een beetje en vervolgens begon ze een beetje te lachen te huilen tegelijk. Ik gaf haar een knuffel en toen werd ze weer rustig. Mijn vriend kon haar toen ook weer gewoon een knuffel geven en daarna was ze ook weer gewoon vrolijk en reageerde ze als normaal. Is dit herkenbaar? Zou ze half gedroomd hebben ofzo? (ze was wel moe namelijk) of zitten we in een megaéénkennigheidsfase?
Geen flauw idee om eerlijk te zijn. Misschien inderdaad vermoeid? Dat ze wat afwezig was en wakker schrok door de gekke bek van papa? xxx
Ja nu ik er een tijdje over nagedacht heb denk ik inderdaad dat dat het was. Ze was vast even weggedroomd en schrok toen van het geluid. Als ze schrikt is ze namelijk meestal eventjes van slag. Haha dat heeft ze vast van mij. Ik herkende mijn vriend ook een keer niet toen ik in slaap was gevallen op de bank en had gedroomd dat hij naar boven op bed was gegaan. Ik werd wakker en kon maar niet bedenken wie daar naast me op de bank zat omdat ik zeker wist dat mijn vriend boven moest zijn
Geen zorgen, niets aan de hand! Ze gaat zeker richting de eenkennigheid, maar dat hoeft het niet eens te zijn. Je hebt geen idee wat er in haar hoofdje omgaat, zij neemt de wereld natuurlijk nog heel anders waar dan wij doen. Mijn dochter heeft een keer keihard moeten huilen om ´n gekke bek die papa trok. Normaal vond ze alles prachtig. Soms dus niet.... dus nee, geen geheugenverlies hoor!
Mijn dochter moest altijd gieren van het lachen als mijn man een paard na deed, echt gieren. Tot hij het een keer deed toen ze even met iets anders bezig was en hij dus niet al haar aandacht had: brúllen, brúllen en nog eens brullen. Ze was zich echt kapot geschrokken. Klinkt een beetje alsof jouw dochtertje inderdaad even een beetje zat weg te dromen en ineens was daar papa die heel gek deed en had ze dat absoluut niet aan zien komen.
Dit Ik zou er niets achter zoeken en zelfs niet denken aan niet herkennen van papa, maar gewoon schrikken.
Mijn meisje heeft ook wel eens dat ze ineens schrikt. De ene keer vind ze het leuk als mijn man een gek geluid maakt en een andere keer is ze even met iets anders bezig of in gedachten en dan schrikt ze als je een hard of raar geluid maakt. Kan ze helemaal van slag zijn. Ik denk dat dat het gewoon geweest is