niet zoveel als ik zou willen, maar elk geval genoeg om een maand de vaste lasten te betalen. hebben vorig jaar niks per maand kunnen sparen, maar sinds begin februari kan het weer. tot vorig jaar stond er genoeg op om 5 maanden de vaste lasten op te kunnen vangen. met het werk van mn man is dat belangrijk. wisselend inkomen en een week niet werken is een week geen inkomen. gelukkig ziet de toekomst er weer beter uit dus hoop eind dit jaar de spaarrekening weer flink gevuld te hebben. ik raak compleet in paniek als er niks op staat, slaap er slecht van en schiet compleet in de stress. het is een hele omschakeling als ik eerlijk ben. ik zou nu de weekboodschappen kunnen doen bij de albert heijn of c1000 maar ga nog steeds naar de Lidl. probeer onder de 50 euro te blijven voor de boodschappen (wat makkelkjk lukt) en als ik iets wil kopen denk ik daar 3x beter over na. een bezoekje aan de kapper blijft over het algemeen beperkt tot het wassen en knippen, i.p.v. een leuk kleurtje, hooguit wat highlights. en ga zo maar door. bij alles denk ik; tja, dit is weer onnodig geld uitgeven, dit kan ik ook op de spaarrekening zetten, wat als er een onverwachte rekening in de bus valt, over een paar weken komt er weer kinderbijslag. en eerlijk gezegd word ik daar soms zo ontzettend moe van. maae goed, zodra de spaarrekening weer goed is gevuld zal dit wel overgaan denk ik. (hoop ik).
Er staat genoeg op om dit jaar een nieuw dakkapel te kopen, een nieuwe auto en heerlijk op vakantie te gaan. En dan hebben we er nog genoeg op staan. Gelukkig hebben we allebei goed maandsalaris om alles weer op te bouwen.
Wij sparen 550,- per maand en op de rekening van mijn zoontje 50,- per maand. We halen er alleen geld af als get echt nodig is voor kapotte auto ofzo. We hebben laatst meubels gekocht voor de kinderkamer en dag betalen we dan van onze gewone rekening. Dan doen we die maand maar even wat zuiniger met de boodschappen.
Ik vind sparen zeker belangrijk, maar bedragen van meer dan bijv 20.000. Tsja.. Als je dit binnen no time bij elkaar spaart en nog leuke dingen kan doen, waarom niet? Maar als je heel 'beperkt' moet leven om dit bedrag bij elkaar te krijgen, vind ik dat echt zonde. Je leeft inderdaad maar 1 keer en je weet niet hoe lang dat is.. Persoonlijk leef ik iets ruimer en spaar ik iets minder, we sparen uiteraard wel genoeg. Sommigen kunnen wel panisch worden van geen spaargeld, maar voor velen is dit helaas de werkelijkheid en zijn zij al blij überhaupt rond te kunnen komen. Mensen met kei veel spaargeld en een sober leven, tsja, dan zou ik toch liever geen spaargeld hebben en 'rijk' leven!
mee eens. Vrienden van ons hebben ruim 80.000 euro maar beknibbelen werkelijk op alles en zullen nooit eens iets leuks of gezelligs doen als het geld kost.
Wij hadden ook zulke vrienden. Wij vinden spaargeld belangrijk, maar we gaan niet krom liggen om zoveel mogelijk op de spaarrekening te hebben. We hebben een mooie buffer, en ook in wat dingen geïnvesteerd. Verder leven we met de dag. Wij zijn de laatste paar jaren zo met ons neus op de feiten gedrukt. Natúúrlijk houden we rekening met de toekomst, maar ik leef NU.
Hier ben ik het mee eens. Als we geld genoeg hebben om goed te eten en de dingen te doen die we graag doen (comfortabel leven), vinden wij het allebei best. We sparen wel voor onze dochter.
Wij hebben maar een paar honderd aan spaargeld. Gaat de wasmachine kapot, dan kan ik direct weer een nieuwe kopen, dat wel, maar om duizenden te sparen, dat redden wij gewoonweg niet. Toch slaap ik daar absoluut geen seconde minder om. Komt tijd, komt raad. Ik hecht weinig aan dure spullen, dus gaat er iets kapot kijk ik wel op marktplaats. Ik maak me er echt niet druk om. Ik kan weer niet begrijpen dat er mensen bij zijn die van mening zijn dat je minimaal een xxxx bedrag MOET hebben op je spaarrekening. Ik vraag me af waarom? Dat heb ik nog nooit gehad en ben nog nooit financieel in de problemen gekomen. Op afbetaling koop ik niet (tenzij het niet anders zou kunnen natuurlijk) dus schulden hebben we ook niet, dat scheelt natuurlijk ook.
Dat is bij ons echt omdat we met de neus op de feiten zijn gedrukt, ben mijn baan kwijt geraakt en dan merk je hoe belangrijk een vangnet is, want we zouden echt een probleem hebben als ook mijn vriend ontslag zou krijgen ( nou moet er veel gebeuren wil dat zo zijn) maar je weet het nooit
Vreselijk Zo zou ik dus echt niet willen leven, dan maar wat minder op de spaar en een leuk, fijn leven. Als ik dood ga, kan ik het toch die kist niet in meenemen.
Wij hebben altijd riant gespaard, al begin ik tegenwoordig te twijfelen of ons spaargeld niet binnenkort gaat verdampen (alle spaarrentes zijn momenteel bijna lager als de inflatie, en ik wil ook niet alles vastzetten voor langer als 10 jaar (want dan heb je pas een fatsoenlijke rente tegenwoordig), want je weet in deze tijd nooit wat er kan gebeuren. Op dit moment loont het dus niet om te sparen, je geld wordt alleen minder waard. (maar toch doen wij het wel)
Wij hebben er 0,0 op staan. Zijn nog dingetjes aan het afbetalen. Bovendien zit ik nog op school, mijn vriend werkt wel maar verdiend niet super goed.. we zijn ook pas 22. Hoewel ik las dat iemand van 22 zat geld had haha maarja, slimmer aagepakt! Vind het jammer dat we niets hebben als buffer, maar wakker liggen erom doe ik niet. Ik ben t gewend en we komen beide uit een gezin waar ze t niet breed hebben. Onze tijd komt nog wel, dat zegt mijn vriend altijd... als ik afgestudeerd ben verdien ik modaal (als ik een baan vind natuurlijk) en tegen die tijd verdient mijn vriend een stuk meer, hij is zich nu al omhoog aan het werken... Buffer is fijn, hoognodig niet echt. Als er iets kapot gaat (zoals laatst onze droger die in brand vloog) dan kopen we die via marktplaats opnieuw; 30euro! ik noem maar een voorbeeld.
oef!!!!wij zijn niet de enigen die niet kunnen sparen. ik heb heel veel spaargeld gehad en dat is allemaal in recordtijd op geraakt vanaf dat ik kanker had.ik werkte fulltime als verpleegster(palliatief thuisverpleegster)en mijn man is eerste man in een alluminium fabriek(hard voor gestudeerd in avondschool) we hadden net ons huis gekocht en een nieuwe auto en waren volop aan het verbouwen toen ik ziek werd.uitzaaingen en herval zorgden ervoor dat ik al bijna drie jaar thuis ben ,in behandeling... net op dat moment zijn bij mijn man in het fabriek 500 mensen ontslagen(man gelukkig niet)en de overuren afgeschaft.één zaterdag overuren (=12 uren werken van 18u tot 6 u)bracht 230 euro op,om je een idee te geven. chemokuur na tussenkomst van het ziekenfonds=1050 euro en ik heb er vijf gehad ,drie operaties,véél nazorg,drie reeksen bestralingen,pruik van 200 euro,medicatiep een moment waren dat 15 verschillende pillen ed per dag!enzovoort...... dus al ons spaargeld is helemaal op. we hadden niet veel maar het gaf toch een gevoel van rust iets te hebben. de kinderen hebben een aparte rekening,waar we afblijven dus ik mag nog niet klagen.ik besef dat er mensen zijn die zonder ziekte zo leven.ik leef erg met ze mee.wat als zo iemand ziek wordt?
Okee, dat kan, ik ben meer van: Ik krijg het niet voor elkaar om duizenden te sparen (gewoon simpel) Ik ga daar dus ook de moeite niet voor doen (nog simpeler ) En ik leef gewoon verder. En dat klinkt misschien erg onverstandig voor sommigen, maar ik hecht ook echt geen waarde aan mijn spullen. Hier dus niet de nieuwste mobieltjes en de duurste TV, dat betekend dus dat ik aan die onzin geen geld uit ga geven, en dus al zuinig leef. Ik heb het altijd gered op deze manier. Wanneer ik iets wil hebben (een nieuwe koelkast bijv) dan spaar ik daar wel voor (met enige moeite) maar ik koop het niet op afbetaling.