Marcel, Volgens mij ben jij ook een vent uit duizenden en hadden jullie elkaar precies gevonden! Aan je berichtjes te lezen, regel je alles naar eer en geweten zo mooi mogelijk om haar vandaag dát afscheid te geven wat zij verdient. Sowieso, dat je hier komt om ons op de hoogte te brengen, je gevoelens in je berichtjes zet en de moeite neemt om haar profiel zelfs hier waardig "af te sluiten", dat alles als man zijnde.. Respect! Daar zal ze vast en zeker om lachen van bovenaf. Heel veel sterkte vandaag en de moeilijke tijd die nog komen gaat!
Heel erg veel sterkte vandaag en in de toekomst! Geen woorden verder, wens jou en de jouwen heel veel kracht toe..
Allen, Dank voor de ondersteunende berichten. Inmiddels (afgelopen vrijdag) is de uitvaart geweest en het was erg mooi in zoverre zoiets mooi kan zijn. Diverse mensen die haar ook uit het verleden kende, vonden dat de Ik Cat echt de laatste eer gaf, zoals ze dit verdiende.
Ik ben blij om te lezen dat het afscheid voor jou ondanks alles op een "prettige, mooie" manier is verlopen, nogmaals enorm veel sterkte.
Marcel, wat fijn dat het voor zoverre dit kan heel mooi is geweest. Ik ken Cat niet uit der verleden, maar als ik je berichtjes hier lees heb je er alles aan gedaan om haar een heel mooi en waardig afscheid te geven. Je bent een geweldige man en vind het zo erg dat je zo´n geweldige vrouw moet missen!! Nogmaals heel veel sterkte met dit verlies.
vergeet niet dat wij allen nu,in de stilte na de uitvaart,nog steeds aan je denken.als je snachts niet kan slapen en het verdriet besluipt je langs alle kanten,kom dan gerust even op de pagina...hier ben je echt nooit alleen.... veel moed en sterkte.catje is héél erg trots op je,dat weet ik zeker.je doet dit alles héél goed xxxx knuffel
Fijn te lezen. Sterkte en ook bedankt voor de updates. Het is heel heftig om zo'n bericht te lezen en ook erg fijn om, ook als je er wat verder vanaf staat, te lezen dat het onder deze moeilijke omstandigheden een mooi afscheid is geweest.
Hi, Op de vraag hoe het nu met mij gaat, goh wat kan ik erop zeggen... Het is erg moeilijk. Ik voel me vaak eenzaam, ook als ik niet alleen ben. De laatste tijd is mijn telefoon ook opgehouden met rinkelen (mensen gaan immers door) en dan zit je hier.... Alleen met onze mopshond... Geregeld kijk ik nu de DVD van de crematie en ben ook nog bezig om een fotoboek te maken van de crematie (ik had ook een fotograaf ingehuurd) Er zijn problemen op het werk maar mis m'n maatje waar ik het mee kon delen. Eten wil nog niet of nauwelijks. Ik eet omdat het moet, maar het smaakt me totaal niet. Terwijl ik prima kan koken. Daarnaast is koken voor jezelf ook niets aan. En koken voor 1 persoon wordt er ook niet makkelijker op. De ruzies de we vroeger hadden zijn stelde totaal niets voor als ik er zo op terugkijk. Natuurlijk hadden we ruzies, je moet immers ook soms dingen goed maken. Enige waar ik vooral blij mee ben is dat we nooit gingen slapen met ruzie of dat we weggingen met ruzie.... Ik baal geregeld van als ik aan een nieuwe ochtend moet beginnen. Het leven voelt alsof het totaal geen zin meer heeft. De fun is eruit. Werken wil momenteel nog niet, dat terwijl ik altijd plezier had in mijn werk. Andere hobby's hebben nu totaal geen toegevoegde waarde. Om de een of andere reden komt er ook niets uit mijn handen. Dingen als huishouden (wat ik prima kan) gebeurt gewoon niet. Me er toe zetten, net als boodschappen doen is erg lastig... Ik had nauwelijks foto's van haar omdat ze dit pertinent niet wilde. Ik ben nu bezig om overal foto's van haar te verzamelen zodat ik toch wat foto's van haar heb. Ik heb nu wel twee foto's van haar in de woonkamer en heb er 1 op mijn nachtkastje staan. Maar toch... De keuze is zeg maar gelimiteerd. De urn die ik had uitgezocht bleek ineens nergens meer in NL te krijgen zijn. Na een gesprek met één van de winkels heb ik het toch voor elkaar gekregen dat ze hem gevonden hebben en met enkele weken heb ik hem binnen. Dit is overigens een afbeelding van de urn. http://0801.nccdn.net/1_5/331/1b1/3b2/-WM-12-White.jpg Men zegt geregeld dat ik de draad weer moet oppakken, maar de draad lijkt wel van lood. Ik heb inmiddels op advies van de bedrijfsarts en mijn huisarts contact opgezocht met een maatschappelijk werkster. Zoiets is totaal niets voor mij maar kwaad kan het ook niet... Daarnaast is mijn schoonzusje (vriendin van mijn broertje) recentelijk bevallen, iets waar Cat erg naar uit keek. Het is een meisje geworden met een lengte van 57CM en een gewicht van bijna 9 pond. Emotioneel gezien maakt het er niet makkelijker op, blijdschap en verdriet. Ik kon me geen leven zonder haar voorstellen... Ze was echt mijn maatje.... In ieder geval bedankt voor alle lieve reacties. Sorry dat ik nog niet eerder had gereageerd maar zelfs dit berichtje schrijven kostte me bijna twee uur...
Het heeft tijd nodig.. En vergeten zul je haar nooit. Maar er komt wel een moment dat je ermee om kunt gaan. Een moment waarop die draad niet meer van lood is. Hoe zwaar en onmogelijk het nu ook lijkt.. Op een dag zal het beter worden. Hou je taai...
Kun je verder wel wat steun vinden bij familie of vrienden? Het is heel herkenbaar dat voor anderen het leven doorgaat, terwijl voor jou het leven stilstaat. Toen ons dochtertje overleed werden we in het begin gigantisch geleefd. Elke dag lagen er stapels kaarten in de bus, werden we veel gebeld en op wat voor manier ook werd hun medeleven betuigd. Maar na een paar weken houd zoiets op. Ineens niet meer die kaarten, ineens niet meer die telefoontjes die je juist zo nodig hebt. Mensen gaan door, terwijl jij in een hel leeft... Gefeliciteerd met je nichtje, in dit grote verdriet. Ik hoop dat je hier een beetje van kunt genieten, door je tranen heen. Een beste baby als ik het zo lees. 57 cm. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe. Het rouwproces gaat natuurlijk in verschillende fases. Maar dat je door de stormen heen toch een lichtpuntje in je leven mag vinden.
Jeetje zeg, wat heftig, maar ook begrijpelijk. Ik vind de urn erg mooi, fijn dat je die uiteindelijk nog hebt kunnen vinden. Veel sterkte.
@Kim, Ja ik ga er wel vanuit dat het weer op een dag het gaat lukken. Ik probeer eerst mijn leven een beetje te reorganiseren. Daarna de volgende stappen. Zo kan ik vooralsnog haar bankzaken, belasting zaken en dergelijke niet regeleen omdat de akte van overlijden nog niet gemaakt kan worden. Dit komt dan weer omdat er een rottig documentje met een bepaalde stempel ontbreekt vanuit Denemarken. Maar goed, als die er is (waarschijnlijk aankomende week) dan kan ik weer verder. En verder zit ik me nog af te vragen hoe ik het hondje kan combineren met werk... Nu kan ik veel thuis werken (deed ik toch al) maar dat kan ook niet altijd. Maar eerst de boel weer een beetje op de rit krijgen en wat routine terug vinden. Morgen moet ik weer wat boodschappen doen en ik koop ook dan gelijk maar een agenda. Haar agenda wil ik graag ongemoeid laten. @Jel, Ja ik kan steun krijgen van familie en vrienden maar een vent zoals ik ben, wil ik het zelf doen. Het is mijn verdriet en moet het zelf zien te verwerken. Eigenlijk wil ik niet teveel mensen tot last zijn. En hoewel ik nu meer gehuild heb dan ooit in mijn leven, wil ik dat al helemaal niet publiekelijk doen Wat je beschrijft gebeurt inderdaad hier ook. Ik heb denk ik zo'n 60 kaarten ontvangen en de eerste week tot anderhalve week werd ik plat gebeld. In het begin kon ik pas soms om 10 uur 's avonds eten. Daarna besloot ik om wel even rust voor mezelf te nemen en gewoon de telefoon niet meer op te nemen tussen 5-7 uur. Daarna, vooral na haar crematie, werd het gewoon stil. Dat terwijl je het dan meer nodig hebt, dan voor de crematie. Voor de crematie ben je druk met van alles geregeld te krijgen Op m'n nichtje ben ik ontzettend trots. Ik denk dat mama blij mocht zijn dat het een keizersnee werd (omdat het eigenlijk te lang duurde). Want ze is groot en met een gewicht van 4460 gram bij geboorte ook zeker niet de lichtste. Ik sprak recentelijk iemand uit Australië die ik ken via een forum waar ik veel op zit... Hij zei wel iets moois. Hoe zwaar dit verlies ook is, in je herinneringen blijft ze voor eeuwig jong. @Edge, Sja, er werd gevraagd hoe het ging dus dan schrijf ik het ook wel op ook Ik ben niet iemand die een blad voor mijn mond neem of in dit geval voor mijn vingers Maar het is gewoon wel heftig en eigenlijk niet echt te beschrijven. Er gaan zoveel dingen door je hoofd heen en ik probeer dat zoveel mogelijk een plekje te geven. Wellicht beschrijf ik ook niet alles even goed hoor maar emoties zijn nou niet zo heel erg gebruikelijk voor me Doch weet ik dat ik er op een bepaald moment er wel weer bovenop kom en verder kan gaan. Wanneer is met name de grote vraag. Zo woon ik gelukkig nog steeds lekker in ons huis waar ik wel blij mee ben. Ik heb geen vlucht gevoel en het voelt ook nog steeds als thuis. Maar als ik bijvoorbeeld naar vrienden ga is het lastig. Mijn auto was nooit leeg als ik daarheen ging en nu ineens wel. De urn vond ik erg belangrijk. Ik wou niet zo'n urn urn... euh zo'n ding dat als je binnenkomt gelijk denkt van, oh daar staat een urn. Daarnaast wou ik iets wat bij haar paste maar ook wat nog toonbaar was in ons interieur... Hoewel ik nergens marmer heb, past dit wel. De winkel was ook hoogst verbaast dat ik niet gewoon een andere urn had uitgezocht. edit: Mijn vader verwoorde het laatst het ook wel mooi. Met het overlijden van Cat is er ook een stuk van ons overleden.
Ik heb er veel respect voor en bewonder je omdat je onder haar account hier nog komt schrijven. Het is een pijnlijk en slopend proces wat tijd nodig heeft. Neem je tijd en kies je eigen momenten om dingen te doen. Iemand verliezen is altijd moeilijk, maar je zielsmaatje is het ergste van alles. De urn vind ik bijzonder mooi. Niet standaard en past goed bij haar. Ik kan niet anders dan je heel erg veel sterkte wensen. Een knuffel op afstand. Hou je taai en kies jouw tijd.
Hoi Marcel, Wat knap dat je hier toch blijft komen om het van je af te schrijven. mij helpt het soms meer als praten. Mij hielp een mooie tekst van een lied van Rob de Nijs, ik kreeg het van een vriendin. wellicht niet geheel van toepassing omdat catje niet begraven is, maar het gaat meer om het afscheid nemen en om het een plekje te geven in je hart, bij deze voor jou ik hoop dat je er ook iets aan hebt: Vandaag begraaf ik jou in mij Niet in de aarde, niet in die kist Niet bij die bomen in de ochtendmist Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij. Vandaag begraaf ik jou in mij Niet bij die steen daar in die lange rij Al die oude namen, daar hoor jij niet bij Nee vandaag begraaf ik jou in mij. Dan kan ik met je praten en antwoord geven Dan blijf jij leven in mijn leven Hier neem m'n ogen en kijk met mij Neem m'n voeten en loop met mij We gaan naar huis nu wij allebei Vanaf vandaag leef jij in mij. Vandaag begraaf ik jou in mij 'k zal je niet zoeken waar jij niet bent Blijf maar bij ons hier, waar je iedereen kent Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij. We zullen lachen en weer plannen maken 'k zal met je slapen en met jou ontwaken Hier neem m'n mond en lach met mij Neem mijn handen en voel met mij Wat je nog doen wou doe ik erbij Vanaf vandaag leef jij in mij. Haal weg dat kruis en al die witte bloemen Verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen Hier neem mijn ogen en kijk met mij Neem m'n hart en leef met mij Want jouw dood is nu voorbij, vanaf vandaag leef jij in mij 'K zal 2 levens leven met jou in mij Ps, blijf hier lekker schrijven als het je oplucht, er zullen hier altijd meiden zijn die je een hart onder de riem willen steken als je het nodig hebt.