Ik ben daar wat te nuchter voor, ja geloof wel dat een aantal dingen met een reden gebeuren. Het stoplicht wat op rood springt om te voorkomen dat jan en alleman boven op elkaar botst. En meer van dat soort dingen. Maar nee, verder geloof ik er niet in.
Het klinkt een beetje als mosterd na de maaltijd. Als het weer goed met je gaat kun je daarmee alle slechte dingen die je overkomen zijn goedpraten. Want die slechte dingen hoorden bij je pad richting het goede. Waar het goed voor is geweest daar kom je ooooit (misschien/hoop ik) nog wel achter. Je word er sterker van, kunt er andere mensen mee helpen, dat klinkt allemaal heel mooi, maar blijft in mijn ogen als een zwak excuus voor al het verschrikkelijks dat er gebeurd. En het argument, omdat er geen verklaring voor is moet het wel voorbestemd zijn geweest? Klinkt voor mij hetzelfde als, er is geen reden voor te vinden dus is het NIET voorbestemd geweest. Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik vind het fijn dat er een hoop mensen wel in geloven en er dus blijkbaar hoop en rust bij vinden. Ik geloof ook in een hoop dingen die ik niet kan verklaren, maar mensen die de dingen in mijn leven goed proberen te praten met "alles gebeurd met een reden" en "later zul je het positieve ervan zien" die zitten bij mij gewoon verkeerd.
Dat iets toeval is, betekent niet dat je er niets van kunt leren. Het sluit elkaar niet uit natuurlijk.
De reden waarom ik ook niet zo in lotsbestemming en alles gebeurt met een reden geloof is dat mensen ontzettend makkelijk beinvloed worden door de omstandigheden. Je hebt dat zelf niet door, maar het gebeurt wel. Daar zijn verschillende psychologische onderzoeken naar gedaan. Bijvoorbeeld dat mensen eerder aangetrokken zijn tot andere mensen als ze die onder spannende omstandigheden ontmoeten. Als mensen elkaar op een wiebelende hangbrug ontmoeten ervaren ze elkaar als aantrekkelijker dan als ze elkaar op een bankje ontmoeten. Als mensen in grotere gezelschappen zijn eten ze meer dan als ze alleen zouden eten (en dat effect wordt dus groter naarmate er meer mensen aan tafel zitten). En als er wordt gevraagd wat het beste item in een rij is, dan wordt stelselmatig voor een bepaald item op een bepaalde plek gekozen. Ook al zijn alle items hetzelfde. En mensen kunnen dan ook nog beredeneren waarom ze dat doen (omdat ze echt denken dat dat item beter is dan de andere etc). In dit boek bol.com | Strangers To Ourselves, Timothy D. Wilson | Boeken wordt daar van alles over uitgelegd.
Ik zucht omdat ik moe word van sommige opmerkingen van je. Jij mag die mening hebben en ik heb daar weer mijn mening over, ik dring die absoluut niet op en heb al vanaf de eerste pagina aangegeven dat dat gene wat ik zeg ook daadwerkelijk de waarheid is maar dat ik er zo naar kijk.
+1 Dat is het hele eieren eten hierin. Mensen hoeven bij mij niet proberen mij er van te overtuigen dat er een reden voor alles is. Ik voel me dan gewoon gekwetst en niet gerespecteerd. Dat zijn ook precies de opmerkingen die er voor zorgen dat ik minder respect op kan brengen voor mensen die het wel geloven. Erg kortzichtig van me, dat weet ik, maar helaas is dat wel het effect wat het op mij heeft.
Ik geloof er niet zo in. Dingen gebeuren en je maakt er keuzes bij maar je beslist nog steeds zelf volgens mij.
Als er ergens een reden voor is,waarom heb ik dan een enge ziekte gekregen die ik zelfs de grootste misdadiger nog niet gun? Ik ben een vrij goed mens geweest in mijn leven,niet altijd natuurlijk maar de reden hiervan begrijp ik nog steeds niet. En ook niet waarom ik nu ineens een wondertje krijg. Is dat de beloning van het lijden? Goed,dan was het lijden me heel wat waard. Maar vrouwen die nooit zwanger worden,die wel 10 kindjes verliezen..Ik geloof niet dat daar een reden voor is. Heb zelf misschien teveel klappen van het leven gehad
Ik geloof er helemaal niks van, voelt bijna kwetsend. Hoe verklaar je dan dat 1 iemand of 1 familie zoveel pech, narigheid en alles op zijn dakje krijgt. Geloof niet dat dat ergens echt goed voor is.
Schat...ik word ook moe van jou opmerkingen. Juist ook daarom. Met opmerkingen als *zucht*. Dat komt heel betweterig over. Maar goed, ieder dus zijn eigen mening.
Nee, daar geloof ik niet in. Is het zo dat als je er wel in gelooft, dat het dingen makkelijker verwerkbaar ofzo maakt?
Ik geloof er niet in! Laatst een baby doodgeschoten bij een beroving.. Of is dit ook met een reden gebeurd?
Ik geloof dus niet dat zoiets gebeurd om er van te kunnen leren. Nee, je leert wel van iedere gebeurtenis. Maar dat lijkt me vrij logisch, bij iedere gebeurtenis kan je wel wat bedenken. Mocht schrijfster van dat stukje inderdaad denken dat haar dit overkomen is om er zo van te kunnen leren, mijn excuus! Maar lijkt mij erg onwaarschijnlijk om op zo'n harde manier te moeten leren. En waarom leert de een makkelijk en krijgt een ander echt alles voor zijn kiezen. Ik heb bepaalde erge dingen meegemaakt. Heb ik ze meegemaakt om iets te leren? Nee, vast niet! Al heb ik er uiteindelijk wel van geleerd..
Ja ik geloof dat practisch alles met een reden gebeurt, maar ook dat wij soms de reden nooit zullen inzien/begrijpen. Ik heb een bepaalde periode veel ellende gekend, maar uiteindelijk zijn de stukjes wel op hun plaats gevallen voor mij. Zonder 1 actie, was iets anders nooit gebeurt of had ik een bepaalde ontwikkeling niet doorgemaakt. Ik zie dit soms terug in de kleinste dingen. Ben ook wel blij dat ik de wereld zo zie, want het geeft me vertrouwen, ook als er vervelende dingen gebeuren dat ik weet dat het niet zonder reden gebeurt, hoe vervelend ook.
Hier idem. Als jong kind en als puber. Nou heb ik er idd van geleerd maar waarom moest het zo'n harde les zijn op die leeftijd? Het had dan vast ook wel wat soepeler kunnen gaan of wat makkelijker dan had ik het ook wel geleerd. Maar om er nou trauma's aan over te houden is ook een beetje te veel van het goede.
Stel je voor dat het niet met een reden gebeurde, en er is geen leven na de dood. Dan zou dat toch wel heel triest zijn, dat kindje heeft niet eens een kans gehad op een normaal leven. Ik kan juist niet geloven dat mensen die enkel ellende meemaken in hun leven, waar ze zelf niks aan kunnen doen verder nergens terecht komen. Ik geloof dat dat kindje op een betere plek is, en dat zij/hij en de ouders uiteindelijk herenigd worden en die ellende niet voor niks is geweest. Maarja gelukkig is iedereen vrij om te geloven wat ze zelf willen. Ik ben blij dat ik geloof dat ik mijn zoontje ooit nog zou zien en dat hem veel ellende van deze wereld word bespaard, anders zou ik helemaal gek worden denk ik