Hier had ik ook zo'n moeite mee. Ik heb een tijdje een mbo opleiding gevolgd en daar was het de normaalste zaak van de wereld om voornamen en je/jij te gebruiken. IK heb ook altijd de docenten netjes met de achternaam en met u aangesproken, tenzij ze er echt op stonden je/jij te zeggen en de voornaam te gebruiken. Ik vind het ook vreemd om ze zomaar met hun voornaam aan te spreken. Ik ken ze verder niet, t zijn geen vrienden, dus waarom zou ik dan? Overigens had het je/jij meteen effect op het respect wat zo'n docent kreeg. Dat was ver te zoeken. Later, op het hbo gewoon weer u en achternaam en daar was een stuk meer respect naar de docenten toe. Overigens blijft dat wel per persoon verschillend, maar ik ben wel blij dat ik zo ben opgevoed.
Onbekende volwassenen die ouder zijn dan ik: altijd u. Leeftijdsgenoten of mensen die (iets) jonger zijn een beetje afhankelijk van de setting, maar meestal je / jij. "Bekenden" waar ik u tegen blijf zeggen, zijn onder andere mijn grootouders en mensen zoals de huisarts (die dus wel min of mer bekend zijn maar waar toch een afstand blijft.) Zelf vind ik het nooit storend als iemand u tegen me zegt, maar tegen mede-volwassenen zeg ik wel altijd dat ze mogen tutoyeren. Tegen jongeren soms ook hoor. Op de sportclub hoef ik echt niet met u aangesproken te worden met u door tieners waar ik wekelijks mee train. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ze wel in mijn 'aanzien stijgen' als ze in ieder geval met u beginnen en afwachten tot ik zeg dat ze je of jij mogen zeggen. Want als ze het al uit zichzelf doen, vind ik het toch weer wat brutaal overkomen.
Ben best met twee woorden opgevoed en dat pas ik nog steeds toe. Ouderen altijd met u. Mensen die ik niet ken met u. Zelfs mensen jonger dan ik zelf zal ik nog met u aanspreken. Pas als mensen zeggen je hoeft geen u te zeggen dan is het goed. Jaren geleden speelde ik klaverjas bij een oudere vereniging en die mensen waren in de 70/80 en zijden van zeg maar je en mijn voornaam hoor maar vond het altijd zo GEK klinken dus het bleef u.
Tegen vreemden die ouder zijn dan ik. Als een jonger iemand tegen mij u zegt dan vind ik dat wel beleefd. Hoeft van mij niet, ik vind mezelf geen 'u' , maar op zich vind ik het wel netjes.
Nee, maar dan ben je wel automatisch zo jong dat ik je moeder had kunnen zijn. U wordt dan functie-afhankelijk.
Mijn (schoon)ouders, grootouders, huisarts en andere disciplines, mijn docenten op het HBO, cliënten waar ik mee werk (oudere dementerenden), mijn buurvrouwen/mannen. Eigenlijk iedereen wel, behalve leeftijdsgenoten, mijn broertjes en mijn vriend.
Tegen mensen die duidelijk ouder zijn dan ik, tegen m'n schoonouders, sommige artsen (afhankelijk van leeftijd en contact) en mensen van officiële instanties of in bv sollicitatiegesprekken. Begin er langzaam aan te wennen dat er ook mensen zijn die mij met 'u' aanspreken. Heel raar vond ik dat eerst...
Mijn man zegt ook 'u' tegen z'n ouders. Hoewel het contact heel warm is blijf ik dat vreemd vinden. En met vreemd bedoel ik dat het voor mij afstandelijk voelt. Ik kan er maar niet aan wennen, ook al zijn we bijna 9 jaar samen.
Maar waarom zou je je minder voelen dan iemand die je met 'u' aanspreekt? Dat heeft niks met rang te maken, maar puur met beleefdheid. Ik vind het net het verschil maken in beleefd aanspreken van vreemden. Bijv. als het verschil tussen tegen een klant zeggen: - goedemiddag mevrouw in plaats van hoi.
Ik heb niet alles gelezen, maar ik zeg bijna tegen niemand u. Alleen tegen oude mensen die ik niet ken en tegen de oma (93) van mijn man. Mijn man zegt tegen zijn moeder ook u. Ik zelf vind dat heel vreemd. Ik zeg dus gewoon je tegen haar. Het is waarschijnlijk maar net wat je gewend bent. Ik vind het ook een soort afstandelijk.
Same here... Maar ik moet ook zeggen.. Voor mijn werk it ik erg veel aan de telefoon en heb meestal feilloos door of ie,and u of jij wil horen. Je merkt het gewoon meteen aan hoe iemand praat. Zelfs zonder hem te zien.
Ik spreek eigenlijk altijd mensen aan met u als ze onbekende voor me zijn en als het ouderen zijn. Mijn oma wilt alleen met Je aangesproken worden anders voelt ze zich zo oud hahahah
Ik vind goedemorgen en hoi wel wat anders dan jij of u. Hoi is voor jongere mensen en goede.... Voor de rest. Verder zeg ik bijna altijd je, tenzij mensen echt flink ouder zijn, rond de 60 ofzo.. Ik ben net zo beleefd als ik je zeg en u vind ik persoonlijk voor mensen met meer levenservaring en die verder in het leven staan. Iemand van 30 zie ik hetzelfde als mezelf, en behandel ik ook zo..
Ik ben trouwens van mening dat ook een oud geval achter de kassa u tegen klanten moet zeggen. Of je nu 17 of 50 bent het blijft dezelfde omgangsvorm. Ook van oudere onbekende die ik met u aanspreek vind ik het wel zo netjes als ze mij ook aanspreken met u. Van mijn opa en oma snap ik dat ze me met je aanspreken (en tegenwoordig is dat andersom ook zo, maar toen ik jonger was echt niet).
Vooral tegen een stuk oudere mensen. Of bijvoorbeeld als ik bij de gynaecoloog kom, zeg ik ook geen jij/je. Bij mijn opa en oma niet, en zelfs tegen mijn overgrootoma van 95 niet. Ik vind het zo afstandelijk klinken. Is hier in de familie ook niet normaal.
Klopt, en als iemand niet doorheeft dat ik u op prijs stel dan zal ik met net iets meer nadruk tegen die persoon u zeggen tot het kwartje valt. Zo ñiet, tja zal dan wel slecht opgevoed zijn...