Dat sowieso ieder zijn eigen manier maar ik werkte bv 20 uur mijn man 40 maar ik deed huishouden en kids voor 80% dus zou niet inzien waarom dan telenen of de siruatie moet heel anders zijn. Anders had ik tegen me bent gezegd nou ga ik 40 uur werken jij 20. Of de een moet smijten met geld dan snap ik dat de man of brouw zegd tot hier en niet verder maar als je het op normalemanier uitgeeft.
Is dat zo naïef ja? Wellicht is het juist erg mooi om te denken en te hopen voor altijd bij elkaar te blijven. Maar dat is weer een hele andere discussie. Wij hebben deze zorgen sowieso niet want hier doppen wij onze eigen boontjes qua financiën. Ik heb mijn geld en hij heeft zijn geld. Samen hebben wij ook nog geld. Kom ik wat te kort, wat weleens voorkwam toen ik mijn baan kwijt was geraakt, dan leen ik wat van mijn man. En dit komt volledig vanuit mij. Ik wil onafhankelijk van hem zijn. Het idee zakgeld of handje op te moeten houden voor wat geld lijkt mij verschrikkelijk. Wij zijn getrouwd onder huwelijkse voorwaarden en dit gedeelte is dan ook vastgelegd bij de notaris. Zijn geld blijft ook zijn geld en andersom. Wij doen dit al ruim 8 jaar zo en zou echt niet anders willen.
Natuurlijk is dat mooi.. Is het realistisch? En het lijkt me erg verstandig je in te stellen op wat realistisch is ipv je alleen maar te richten op je dromen! Kijk, ik vind het niet raar wanneer anderen alles samen doen. Ik vind het wel raar dat deze stellen het raar vinden dat anderen dit niet doen.. Dan denk ik echt: waar hebben ze het over?
Ik vind het raar als dat je instelling is! Wat een onzeker samen zijn zul je hebben als je bij voorbaat als zo denkt en er alvast naar handelt....
Nou dit gaat dus duidelijk veel te ver. Sterker nog als het zo moet dan denk ik eigenlijk: einde relatie. Dat doe je neit bij degene van wie je houdt. Bij eigen rekeningen is naar rato storten op een gezamelijke dan toch ook fair of stort t op een grote hoop. Wat ik jammer vind is als je maar 1 rekening heb, je dus eigenlijk niet stiekem een kadootje voor hem/haar kan kopen. Ik kan nu rustig iets pinnen en hij ziet ook nooit wat t gekost heeft.
Dit dus. Ik kan mij daar gewoon niks bij voorstellen. Gelukkig maar. Dan maar naïef ik geloof graag in sprookjes.
Ik zeg net dat we toen.nog geen fiscaalpartners waren en dat we dus onder.die 21000 per persoon moesten zitten voor de.belasting dus 2 rekeningen op ieder zijn naam. Wij.hebben dat zo gelaten en vast gezet toen we fiscaalpartners werden dat we er.niet.aan.komen pas als we geen fiscaalpartners meer zijn of we de.leeftijd van 50 hebben berijkt We hebben verder nu.de.betaal.rekening en.daar sparen we ook op alles.wat overblijft blijft erop staan
Haha meen je dit echt serieus? Wij hebben echt alles behalve een onzeker samenzijn.. Gelukkig ben ik wel nuchter genoeg om te beseffen dat wij over 10, 15, 25 jaar misschien niet meer zo gelukkig samen zijn. Dat mijn vriend of ik gevoelens kunnen krijgen voor een ander, of er gewoon een andere reden is waarom we besluiten dat het beter is niet meer samen te zijn. Kijk eens om je heen? En ja, ook jouw man kan ineens bij je weg gaan.. En dan?? Wat nou raar??? Gewoon realistisch!
Dan is er toch ook geen probleem, maar er zijn dames die helemaal afhankelijk zijn van een man en het dan raar vinden dat anderen dit anders aanpakken.
Maar dat hoeft.toch niet? Ik en mijn man pinnen iedere week 40 euro waar we het aan uitgeven. Horen we vanzelf en anders maar niet. Voor mijn man zijn verjaardag spaar ik.nu 10 weken op en dan kan ik zijn kado kopen zonder hij er erg in heeft. 3 maanden terug komt mijn man thuis met een nieuwe tablet voor ook van die 40 euro in de week gespaard. De ene keer geef ik die 40 euro uit de andere keer hou ik het bij me. Dat contante geld is meer voor kleine dingen maar dan pin in toch gewoon als ik iets ga halen
Toen ik nog studeerde was ik ook helemaal totaal afhankelijk van een man. Maar dat was toch wel MIJN man. En ik heb wel inzicht genoeg te weten hoe het staat tussen ons. Ik had wel mijn eigen bankrekening waar maandelijks studiefinanciering op kwam, maar dat was echt geen vetpot. Dus huur, maandelijkse lasten, boodschappen... werd allemaal door mijn man betaald. Nu gaat alles op een hoop, omdat we ook samen ons inkomen verdienen. Ik heb wel een aparte rekening en spaarrekening, maar daar komt ook niet veel op. Dan hebben we nog drie andere rekeningen, waarvan een voor de zaak, waar alles op komt. Wij zijn dus heel erg afhankelijk van elkaar. Hoe moet dat nou als we het over 10 jaar niet meer zo leuk vinden... ik denk daar gewoon niet over na. Is dat fout naief, heel romantisch, of gewoon een gezonde instelling als je in een huwelijk zit? Ik ga er gewoon niet vanuit dat het over 10 jaar over kan zijn omdat dit in onze omgeving gebeurt. Wij zijn, heel naief, toch echt anders
Ja, ik ben echt serieus. Ik kan me niet voorstellen dat je nu denkt dat je over 10,15,25 jaar niet meer gelukkig met elkaar bent, of nog erger, dat je gevoelens voor een ander krijgt. Wat is je inzet dan als je relatie wat minder soepel loopt? Knok je er dan niet voor? Omdat je dit toch al wel een beetje verwacht had?? En nee, mijn man gaat niet ineens bij mij weg. Daar ben ik voor de volle 100% van overtuigd. En ja, dat vind ik harstikke realistisch! We hebben elkaar trouw belooft, daarom!
Helemaal geen onzeker samenzijn...maar het is een feit dat 1 op de 3 stellen uitelkaar gaat....dus tja ik ben gewoon realistisch. We zijn al 11 jaar samen ( nu 25) maar ik steek echt mijn handen niet in het vuur dat het voor eeuwig is ook al hoopik vn niet en zijn we nu erg happy.
Het ging er mij ook niet om dat Edelweiss een eigen potje heeft. Het ging om de formulering er van. Dat als haar man en zij uit elkaar gingen zij en de kinderen iets achter de hand hadden. Dat snapte ik niet zo goed. Ik ben wel de laatste die het vreemd vindt om een eigen potje te hebben!
Hihi sorry hoor....hoop het ook echt voor je maaar al die vrouwen die bedonderd zijn door hun man dachten vast en zeker hetzelfde!