Dat is een rare reactie... alsof je zegt: 'jij gaat ook wel bedonderd worden door jouw man, let maar op'. Relaties lopen niet alleen op de klippen door vreemdgaan of door een ander die in het spel is. Relaties lopen veelal op de klippen omdat men uit elkaar is gegroeid. Niet meer communiceren, langs elkaar heen leven. Dat vreemdgaan wordt altijd zo naar voren gebracht, terwijl dat echt niet nummer 1 is waardoor mensen uit elkaar gaan. En ik vind het ook geen rare instelling te denken dat het voor altijd is. Dan maar hopeloos romantisch of naief, omdat 1 op de 3 stellen er niet uitkomt ga ik daar niet mijn relatiebeeld voor wijzigen.
Ik ken je verder niet maar ik heb de indruk dat je of in je omgeving slechte voorbeelden hebt gehad of zelf hebt ervaren. Dat spijt mij dan heel erg, maar kan je het andere dan kwalijk nemen die wel er van overtuigd zijn voor altijd bij elkaar te blijven? Ik vind van niet.
Helemaal geen 1 voorbeeld zelfs in prive. zakelijk ( makelaar) kwam ik genoeg voorbeelden tegen...als het uiteindelijk om geld gaat zijn mensen nou eenmaal keihard! Iedereen moet het ook echt zelf weten....
Klopt hoor...en ik zeg niet dat het haar ook gebeurd. Ik vind het persoonlijk naief om te denken dat je nooit uitelkaar gaat en hier dus ook nooit over hoeft na te denken ongeacht de reden waarom je uit elkaar gaat
Is toch prima, en als jullie je goed voelen bij deze keuze. Soms is het ook niet anders, en heb je verder weinig keuze. Iemand anders schreef al dan maar met niets te hebben gezeten, maar wel haar kinderen heeft zien opgroeien.. Daar is ook wat voor te zeggen natuurlijk! Maar.. Kennelijk mag iedereen 'naïef' zijn en alles romantiseren, maar als je maatregelen treft voor een eventuele breuk, of gewoon meer zekerheid wil in de toekomst, word je hier raar genoemd. Dat is toch pas raar? En ik ben ook afhankelijker dan ik eigenlijk zou willen zijn. Ben gewoon thuisblijf moeder, met parttime baan vanuit huis. Is een keuze die we samen gemaakt hebben! maar zover ik kan probeer ik ook zelf wat op te bouwen.. Just is case!!
Dat is ook verstandig hoor... maar weet je. Ik denk dat je ook nog kan opbouwen en maatregelen treffen als je uit elkaar gaat. En bij de meesten komt een breuk niet als donderslag bij heldere hemel, er zijn vaak al veel problemen aan vooraf gegaan. Dus mocht het hier stuklopen, moeten er goede en redelijke maatregelen getroffen worden. Zodat geen van ons berooid achterblijft, want alles is nu van ons samen. Dat is een heel ander verhaal en ik hoop met heel mijn hart dat het nooit zover hoeft te komen (en dat hoop ik voor iedereen hier).
Ik vind het een gezonde instelling van je relatie om te denken dat je nooit uit elkaar gaat. Ik zou het vreemd vinden als mijn man en ik allebei met de gedachten zouden zijn getrouwd van: nou, we zien wel voor hoe lang. Misschien een jaartje of 15.... Maar goed...we dwalen af van het doel van deze topic
Okay dat kan, en vind het echt hartstikke mooi dat je zo kunt denken, meen ik serieus. Maar hoeveel huwelijken worden ontbonden? Heel veel! En denk je dat deze mensen bij voorbaat al dachten uit elkaar te gaan? Waarschijnlijk niet nee!! Het gebeurt toch.. Doordat ik zo denk, verwacht ik juist dat mijn relatie meer succesvol zal zijn. Juist omdat je bewust bent van de gevaren die op de loer kunnen liggen, kun je hier beter mee omgaan. Je zegt al het ontzettend vreemd te vinden te denken aan gevoelend voor een ander. Weet je hoeveel personen tijdens een relatie gevoelens kunnen krijgen voor een ander? Er kunnen zoveel dingen komen kijken in een huwelijk, wat denk jij dan te kunnen doen? Dat soort dingen gebeuren echt niet van de 1 op de andere dag. Maar jij ziet ze niet eens aankomen, omdat jij verwacht dat er nooit iets in jullie huwelijk zal komen..
Hmm dan maar naief maar ik ga er idd niet vanuit dat we uit mekaar gaan. Ik ga er vanuit dat we samen oud en grijs worden. Daarom ben ik namelijk met hem getrouwd en hebben we samen kinderen gekregen. Tuurlijk kan het wel maar daar ga ik niet vanuit, mocht het gebeuren zien we het dan wel. Wij hebben nu samen een leven en proberen dat zo fijn mogelijk te doen en ik houd dus finanicieel geen rekening ermee dat ik mss later wel voor mezelf moet gaan zorgen. Wij zorgen ervoor dat wij en de kinderen nu kunnen leven en leuke dingen doen.
Tuurlijk kan ze wel dingen zien die mis gaan maar dan kun je er toch aan werken? En ja er gaan veel mensen uit mekaar! Te veel naar mijn mening en vaak ook te makkelijk. O het gaat even niet meer, oo het is niet spannend genoeg meer, nou we gaan uit mekaar. Hier kijk ik juist naar de mensen die wel al 35/40/60 jaar bij mekaar zijn. En die hebben ook hun golven wel gehad maar hebben die met zijn 2 bevaren en overwonnen. Praten en respect kom je een heel eind mee.
Dat je gevoelens krijgt voor een ander, dat is 1. Maar dat je ook gehoor geeft aan die gevoelens is 2. En dat zie ik maar al te vaak om mij heen gebeuren, en nee, daar kan ik niet bij. Maar goed, naast dat ik in het gemeentehuis ben getrouwd, ben ik ook voor de kerk getrouwd. Ik heb de belofte afgelegd dat ik bij mijn man zal blijven tot de dood, in voor maar ook in tegenspoed. En tuurlijk zijn er gevaren....en wat ik dan denk te doen? Praten, huwelijkstherapie, knokken voor je relatie. Dat denk ik dan te gaan doen.
Tuurlijk ben het daar helemaal mee eens! En ik hoop dat iedereen altijd gelukkig getrouwd mag blijven.. Maar misschien kunnen sommigen ook proberen te begrijpen dat anderen toch anticiperen op een eventuele minder gunstige afloop. Het is voor de meesten ook nog eens zo dat ze niet alleen verantwoordelijkheid voor zichzelf dragen, maar ook voor hun kind(eren)! En nee, dit betekent niet dat ik minder hard zal vechten op het moment dat het minder zal gaan!
Ja, er is ook een middenweg tussen je kop in het zand steken (met ons gebeurt toch nooooit iets) en een soort deterministische houding aannemen (wij kunnen ook uit elkaar gaan, dus...) Ik steek mijn kop niet in het zand, maar ga er echt niet vanuit dat over 15 jaar he tniet meer leuk is. Ik denk daar zelfs niet over na. Mocht zoiets gebeuren, wil ik er eerst aan werken en vechten. En als het dan niet goedkomt, dan is dat zo. Maar dat betekent niet dat ik daar nu bij voorbaat al op ga anticiperen. Ik zou het ook erg vinden als mijn man dit zou doen.
Ja oke dit is idd een prima oplossing daarvoor @ de discussie over 10-25 jaar nog samen zijn. Tuurlijk weet je nooit hoe het loopt, maar ik ga er nu wel vanuit dat we dan nog samen zijn ja. Nu al de instelling hebben dat het misschien niet meer zo is vind ik wel een beetje vaag. Ik ga er vanuit dat het zo is en of het zo zal zijn...zien we wel. Hoe wij de financiën geregeld hebben (ook eigen rekeningen), is nooit met de gedachte gedachte geweest dat we ooit uit elkaar gaan. Wel in samenlevingscontract eea aan grote spullen vastgelegd overigens.
In mn eerste huwelijk waren de financiën ook gescheiden.... Hij vond dat zijn geld van hem was..en mijn geld van mij. Hij verdiende meer dan ik. De kosten werden gedeeld door 2 en niks naar rato..dat ik na de geboorte van onze zoon minder ging werken en dus minder geld binnen bracht..daar had hij in eerste instantie geen boodschap aan. Ik moest de helft van alle kosten ophoesten. Na veel gemopper van zijn kant stemde hij toe dat ik minder hoefde te betalen maandelijks. En toen begonnen voor mij de barsten in het huwelijk te komen. Meneer speelde mooi weer met zn centen en ik had af en toe geen cent te makken. Moest kleding kopen van de kinderbijslag. Het was bij mij echt over toen meneer een erfenis van 80.000 kreeg en hij he-le-maal los ging in de duurste kledingzaken en geen stuiver aan ons uitgaf. Ik was dringend aan een brommertje toe, maar kreeg daar geen cent voor. In een jaar tijd had hij die 80 ruggen erdoorheen gejaagd.... Ik heb op tijd de stekker uit het huwelijk getrokken nog voordat hij schulden kon maken. Want toen hij door kreeg dat ik er genoeg van had ging hij nog meer geld uitgeven. Godzijdank had ik een goede advocaat, anders had ik aan de grond gezeten. Toe hadden we gelukkig geen koophuis, maar een huurhuis waar ik toen kon blijven zitten. Jaren later kwam ik mn huidige man tegen en na verloop van tijd besloten we mijn huis op te zeggen zodat ik bij hem kon komen wonen. Hij had een koophuis. Heb toen meteen gezegd...ik wil best samenwonen, maar of..je komt bij mij in mn huurhuis en jij verkoopt je huis..of ik kom bij jouw wonen maar dan komt wel mijn naam op het koopcontract. Ik weiger nl om sokken te wassen te strijken boodschappen te doen en te zorgen en dan als het misgaat aan het eind van de rit zonder een cent te makken op straat te staan. Ik maakte het volgende toen heel duidelijk: Samen een gezin vormen..prima, maar alles is dan ook echt van ons samen. Wil je dat niet..ook goed..maar dan ga ik fulltime werken en zorg jij maar voor huis en kind en alles wat daarbij komt kijken en schuif ik aan het eind van de dag mijn voeten wel onder JOUW tafel
Wat erg zeg! Bij zo'n man zou ik het niet eens een maand uitgehouden hebben. Had je dit niet al gauw in de gaten dan?
Ja na de geboorte van onze zoon begon het. Daarvoor had ik het niet in de gaten want ik werkte fulltime. Het gelazer begon toen ik na de geboorte minder uren ging draaien En dan nog trek je niet meteen de stekker er uit.. Maar na 4 jaar had ik er genoeg van
Hier zijn dingen apart,.... En juridisch vast gelegd... En over relaties.... Tja het is soms net als met gezondheid , je hoopt dat je gezond blijft en lang leeft.... Je doet hier veel (of minder) voor, maar uiteindelijk weet je niet hoe het loopt en kan je maar beter goed verzekerd zijn....just in case
wat een vreselijke man jou eerste man. daar zou ik echt niet mee kunnen leven. gaf hij al dat geld uit aan zichzelf en niets aan de kinderen