Je denkt dat je moe bent, je praat het jezelf aan. Soms moet je gewoon opstaan, douchen en actief bezig zijn. Dat helpt echt! Laat iemand komen om de zooi mee op te ruimen, of pak 1 ding tegelijk aan. Vandaag de keuken, morgen de douche. Maak even een korte wandeling en kijk om je heen naar andere mensen, hoe die bezig zijn en leven, ieder in zijn/haar eigen moment. Dit gaf mij ook altijd een boost. Mijn man was ook altijd heel begripvol maar ook van het aanpakken! Hij verzon activiteiten te doen en gewoon opstaan en bezig zijn heeft me echt geholpen. Ik moest van hem een to-do lijst maken hihi met dingen die ik al jaaaaren heb staan (dingen als fotoboek maken of deuren zemen). En dan elke dag eentje wegstrepen. Geloof me, ik was echt verrrrr heen. Succes.
Ik heb een sociale fobie gehad waardoor ik depressieve gevoelens ontwikkelde. Ik heb toen cognitieve gedragstherapie gevolgd. Dit was kortdurende therapie, maar heeft me wel ontzettend geholpen. We begonnen met het bijhouden van een stemmingsdagboek. Hier moest ik in opschrijven wat ik aan het doen was en wat voor cijfer ik aan mijn gemoedstoestand gaf. Dat heb ik toen met de therapeut besproken en daar kwamen al wat kleine dingetjes uit die ik kon veranderen. (Voorbeeld: elke ochtend stond ik al negatief op, omdat ik wakker werd gemaakt door mijn vader. Toen ik zelf een wekker ging zetten zorgde dat er al voor dat ik net iets minder geirriteerd de dag begon). Daarna moest ik situaties op gaan schrijven die ik moeilijk vond. Dan gingen we samen kijken welke gedachtes ervoor zorgden dat ik er moeite mee had of dat ik er verdrietig van werd. Vervolgens gingen we deze gedachtes uitdagen, kijken of ze wel klopten... En ook experimenteren om te kijken of het klopt. (Voorbeeld: ik dacht dat mensen me zouden afwijzen als ik contact zou leggen. Dan moest ik als experiment tóch contact maken. Zo kwam ik erachter dat het meestal wel meeviel).
Heel veel praten, nadenken. Toelaten dat ik me vreselijk KUT voelde en dat ik ook mijn zwaktes heb. Voor mij was het grootste issue dat ik me altijd druk maakte om wat anderen van mij vonden. Ik leer nog steeds maar heb voor een groot deel nu weer SCHIJT aan wat mensen van mij vinden.
En dit.... Ik praatte mezelf ook aan dat ik doodmoe was en niet in staat was om dingen te ondernemen. Het enige dat hielp was toch om weer structuur aan te brengen in de dag en mijn poetsschema. Dat moest ik wel met behulp van een psycholoog onder ogen komen hoor maar nu terugkijkend op die periode heb ik dat toch echt zelf gedaan. Verder: verwacht niet dat iedereen begrijpt wat jij doormaakt... Dat schept alleen maar verwachtingen waar je je dan later weer rot over kunt voelen.
Ik dacht ook depressief te zijn, was het niet, kwam door de prikpil!! Toen hij was uitgewerkt ging het een heel stuk beter!
Zelfde symptomen. Verder had ik ook echt een doodswens. Ik was 's avonds als mijn man in bed lag via internet op zoek naar medicijnencocktails om er een eind aan te breien. Nu weet ik dat dat bij de depressie hoorde en nu snap ik ook echt niet hoe ik zo kon denken.
lief dat je het vraagt. vandaag gelukkig een redelijke dag. erge buikgriep gehad met pasen dus heb wel lekker genoten van het zonnetje vandaag. ben bang hoe het vanavond of morgen weer is ga er maar niet aan denken
Enige kuur tegen depressie: Je leven COMPLEET veranderen. Alles wat je dwars zit, een flinke draai geven! Bijvoorbeeld: Ik had een ex die me geestelijk en lichamelijk mishandelde (slaan, uitschelden etc.). Ik werd hierdoor depressief en durfde niemand te vertellen. Toen heb ik de knop omgedraaid om gewoon hard weg te rennen. En het voelde goed! Ik creëerde een back up om naar m'n ouders te vluchten. Toen heb ik samen met m'n zussen al mijn spullen opgehaald en heb in Nederland nieuw huisje, nieuw werk, nieuw omgeving en een nieuwe vriend (lat relatie) maar uiteindelijk wonen we nu samen in Kopenhagen. Dus al die anti-depressia's die werken voor even, en niet goed te doen om te gebruiken heel je leven. De enige kuur is om je eigen happiness te vinden! En leef niet om degene te plezieren als je zelf geen plezier heb.
Ik ben net weer aan het opkrabbelen van een fikse depressie van een paar maanden. Ik wilde geen medicijnen en daardoor heeft het waarschijnlijk wel iets langer geduurd. Maar ik weet dat die medicijnen mij een soort zombie-gevoel geven. En dat wil ik niet. Wat ik heb gedaan... veel slapen, proberen toch af en toe leuke dingen te doen met vriendinnen ookal had ik er geen piep zin in (en daarna voelde ik me negen van de tien keer toch beter) en af en toe een fles wijn en een diazepam achteroverslaan en dan huilen tot ik er bij neerviel. Zo kreeg ik het er toch allemaal uit. Overigens hebben mijn kinderen er niets van meegekregen omdat ik dit soort dingen beperkte tot de dagen dat mijn man er was om voor ze te zorgen en ik lag dan in bed omdat ik een soort "ziekte had waar je moe van werd" haha.
Een Daizpam nemen en een fles alcohol drinken? Ik hoop niet dat je dit als advies bedoelt, maar alcohol en zulke medicatie zijn een levensgevaarlijke combinatie.. Een fikse depressie duurt ookniet een paar maanden maar wel iets langer.
Eh haha.. ik neem aan dat je wel snapt dat ik dat niet als advies geef maar als antwoord op de vraag wat ik deed. En.. je hoeft mij over depressie niets te vertellen hoor. Niet om het een of ander.
Ik ben eraf gekomen met hulp van een homeopaat . Ik kreeg een dieet en bolletjes die ik onder mijn tong moest leggen en ik heb er heel veel baat bij gehad
Wat een herkenbaarheid wat ik hier lees. Ik ben na een periode van veel tegenslagen depressief en overspannen geraakt zoals de huisarts zei. Hij wilde mij Anti-Depressiva geven. Ik zat alleen maar in het hoekje op de bank, man kon niets zeggen of ik begon te huilen, en dan zelfs om bijvoorbeeld: Ik hou van jou, of iets simpelers: Ik ga koken... Dan kon ik janken als een klein kind Uiteindelijk ben ik er met behulp van vrienden, familie en mijn man uitgekomen. Ik ben veel gaan wandelen, we hebben het bos om de hoek, dus dan werd ik weer meegesleept door mensen die ik liefheb en gingen we een uurtje in het bos wandelen, het was niet erg of ik niets zei, of 1000x hetzelfde. Ik had daar toen echt geen zin in, parkeer mij maar terug op de bank heb ik vaak gedacht. Maar nu? Nu ben ik ze daar heel dankbaar voor. En ik heb mijzelf een schop onder mijn kont gegeven. Heb het geluk gevonden in de kleine dingen. Alle dingen die mij ongelukkig maakten heb ik achter mij gelaten, sommige dingen waren moeilijk los te laten, andere dingen weer heel makkelijk.
Idd, een fikse depressie duurt niet maar een paar maandjes, was dat maar..Hier al 12 jaar chronisch depressief en al vanaf mn 15 dus op en af aan de anti depressiva. Helaas kan ik niet zonder mijn antidepressiva, vooral nu niet na de bevalling omdat ik zelfs met antidepressiva nog depressief ben en een PND heb voor de 2e keer. Therapie werkt bij mij niet omdat ik niet weet wáárom ik me zo voel zoals ik voel en het geen achterliggende oorzaak heeft zoals bijv jeugd/relatie/werk oid.