Misschien is egoistisch niet het goede woord maar ik snap in jou geval dat je uiteraard weer voor een kindje bent gegaan. Maar IK vind het moeilijker te begrijpen als je bv. al een gezond kind hebt dat je het hele traject weer wilt doorlopen en dat er een grote kans zal zijn op een doodgeboren kindje of iets dergelijks. Het blijven proberen tot het zeg maar wel lukt en het kindje gezond is. Dan denk ik wel ergens waar ligt de grens? Wees gelukkig met het ene kindje die je hebt. Maar zo denk IK erover en nee ik kan er gelukkig niet over meepraten en daarom heb ik mijn oordeel misschien makkelijk klaar. Maar het is niet om iemand persoonlijk aan te vallen maar gewoon om het misschien te kunnen begrijpen.
Zoek de verschillen . Ga je nu hier iedereen aanspreken die aangeeft een hoogrisico zwangerschap te hebben gehad? En weer die opmerking 'weghalen' . Het is goed hoor, zoals je in al je posts hier aangeeft, je begrijpt er helemaal niets van. Wees daar maar heel dankbaar voor en val de mensen hier niet telkens aan onder het excuus dat je het wilt begrijpen. Hun keuzes zijn al hartverscheurend genoeg. Als er al 'grenzen' zijn, dan zijn mensen heel goed in staat deze zelf te bepalen.
Waar heb je het over? Eerlijk gezegd begrijp ik je post niet. Ik kan het niet begrijpen nee maar misschien als ik het van persoonlijke verhalen van mensen hoor dat ik het meer kan begrijpen. Want ik ken niemand in mijn omgeving die voor zo'n keuze heeft gestaan dus ja het is ook keihard oordelen van mijn kant omdat ik het fijne er niet van weet. En ik spreek niet iedereen aan, ik reageer alleen op mensen die op mij hebben gereageerd. Je zal mij nooit horen zeggen dat het niet hartverscheurend is want het lijkt me vreselijk en erg verdrietig als je zo'n keuze moet maken.
Waarom wil je het perse "moeten" begrijpen. hoeft toch niet. Jij hebt je mening en laat het daar dan ook bij. Wat er ook gezegd gaat worden, je gaat je mening niet bijstellen en waarom niet? Juist...omdat je het niet begrijpt en ook nooit zult kunnen begrijpen omdat je gelukkig nooit in onze schoenen hebt gestaan. Na jaren en jaren hebben we eindelijk een zoon... talloze miskramen en een overleden kindje verder hadden we dolgraag nog een kindje gekregen. Talloze IVF/ICSI pogingen in binnen- en buitenland. Het is echter niet meer gelukt, maar ik had het risico weer genomen. zonder twijfel.
Ik moest stiekem wel gniffelen toen die meid van 20 vertelde dat haar zoontje Simen heet. Op zich niets mis mee, tot hij naar het buitenland gaat en Engels moet praten en zich voorstelt...
Semen is zaad is het Engels. Uitspraak met simen is niet zo'n heel groot verschil. Ik ga ook kijken. Vorige afleveringen allemaal gekeken toen ik ziek was met uitzending gemist en nu ga ik voor de live versie
Vanavond weer een nieuw seizoen van BabyBoom, al een tijd naar uit gekeken, lekker een avond voor mezelf hihi
Ah zo! Thnx voor de uitleg Ik heb de aflevering al gezien.. Erg heftig vond ik het wel! Ik ga niet oordelen, heeft geen zin, heb niet in die situatie gezeten.
Ik heb ook een hoop onbegrip over me heen gehad, omdat we bezig waren met eiceldonatie. En het is echt zo, je weet pas hoe je iets aan zou pakken als je het zelf ervaart. Ik had 7 jaar geleden nooit gedacht zo ver te gaan, maar als je die kinderwens hebt gaat die niet zomaar weer weg... Ik begrijp jullie wel. Vreselijk jammer dat het niet meer gelukt is.
Maar als ik in jou schoenen had gestaan had ik ook doorgegaan tot mijn kinderwens vervuld was. Dus dat begrijp ik zeker wel. Maar ik doel meer op mensen met een erfelijke ziekte die al kindjes verloren hebben omdat het kindje ernstig ziek zou zijn. En het dan blijven proberen terwijl de kans op die ziekte bij een volgend kindje weer groot is. Dus weer het verdriet enzo! De moeilijke beslissing moeten nemen om de zwangerschap af te breken of je kindje in een vroeg stadium na de geboorte te verliezen. Maar als ik niet makkelijk zwanger had kunnen raken had ik ook het medische traject ingegaan want ik weet hoe die kinderwens voelt maar ik vind het anders als er gewoon iets erfelijks meespeelt en je hierdoor elke keer een keuze moet maken om een zwangerschap af te breken. Dan vraag ik me af waar de grens ligt? Hoe vaak wil je zwanger worden en het weer af te moeten breken omdat het kindje niet gezond is.
Ik denk dat je hier gewoon niet over kunt oordelen als je hier niet zelf mee te maken hebt. Ik vind het altijd lekker makkelijk gezegd" : ik zou het zo en zo doen'' als je zelf niet in dat schuitje zit.. Iedereen wil zijn of haar wensen laten uitkomen en bij de ene gaat dat heel makkelijk en de ander moet er heel veel moeite voor doen.
Je kunt dan wel iets erfelijks bij je dragen, maar daar heb je niet zelf voor gekozen. Hierdoor maakt het de keus niet makkelijker of je wel of niet gaat voor een kind via de medische weg, je kinderwens voelt niet anders doordat je toevallig iets erfelijks bij je draagt
Vergeet niet dat het moeilijker en verdrietiger is om helemaal te stoppen dan om door te gaan. Als je eenmaal een kindje hebt verloren, dan zeg je niet nu stoppen we.(ik spreek nu voor mezelf) Want dan sta je met lege handen en dat verdriet is nog vele malen erger. Want voor je gevoel betekent het dan dat je voor niets die ellende hebt mee moeten maken. Je hoopt altijd op goed nieuws...zelfs als dat maar 25% is..... Je klampt je vast aan elke strohalm. Want je wilt zo graag moeder worden. En hoe langer de wens onvervuld blijft..des te sterker de drang wordt. En ik snap Zara75 heel goed.... als ik geen zoon had gehad, had ik ook absoluut de keuze gemaakt voor eiceldonatie.
helemaal waar. Ik denk zelfs dat je niet alleen er niet over kunt oordelen, ook dat je er niet over mag oordelen. Ik heb altijd moeite met uitspraken; ik wil niemand veroordelen maar vraag me toch af.. Echt mensen die dit zeggen hebben blijkbaar geen idee hoe hard je dan aan het oordelen bent. Sommige dingen zijn niet te begrijpen als je het niet zelf mee maakt en moet je misschien ook niet willen begrijpen. Om respect te tonen voor iemand keus moet je niet met allemaal kritische vragen aan komen zetten, waardoor diegene het gevoel krijgt zijn keus te moeten verantwoorden. Vaak is het al verdrietig genoeg dat het nodig is om zo'n keus te maken, als je dan ook nog eens jezelf moet verantwoorden? @Angela2009; waar de grens ligt vraag je je af? Die vraag kan niemand beantwoorden. Een mens groeit mee in wat hij/zij meemaakt. Jij bekijkt het vanuit jouw referentie kader. Iemand die in zo'n situatie zit heeft een heel andere referentie kader en zal daarom misschien ook andere keuzes maken dan jij kan begrijpen. Maar ik denk dat als je aan zo iemand vraagt.. waar ligt de grens dat dat een niet te beantwoorden vraag is. Want elke keer verleg je toch je grens weer omdat de wens zo groot is.