Wij moesten toen ze 13 weken was noodgedwongen ik zat in de nachtdienst en mijn vriend was zo ziek dat hij niet op zijn benen kon staan. Het was weekend en kon me daardoor niet ziekmelden en ik kwam er achter toen ik om 18u uit bed kwam (zolder) Ik vond het toen echt vreselijk. Helemaal toen ik later hoorde dat je de 1e 5 maanden niet eens in de nachtdienst hoeft na je zw.verlof! Nu ze wat groter is heb ik er geen moeite meer mee. We hadden toen ze 7 en 11 maanden was een bruiloft van mijn broer aan de andere kant van het land en later was mijn vriend getuige en toen ook gekozen voor logere . Meenemen had totaal geen zin daar ik op die plek geen oppas had want die waren er zelf...
Per juni ben ik een gedwongen TBM omdat ik ontslagen ben (crisis). Ik werk nu 2 dagen per week maar vond het altijd een fijne combi. Ik ben benieuwd hoe ik het ga ervaren als ik helemaal thuis ben. Ik merk dat ik nu ook weleens zoiets heb van mag ik even het huis door of bakkie doen zonder iemand erbij. Daartegen geniet ik ook van alle leuke momenten met mn zoontje. Hij gaat dus ook per juni van de opvang af wat ik erg jammer vind. En dan vooral voor hemzelf omdat hij het zo leuk vindt met de andere kindjes. Als hij straks wat ouder is wil ik hem naar de psz brengen. Dan is er misschien ruimte voor wat vrije tijd. Al krijg en neem ik die nu ook al door s'avonds weg te gaan of als manlief thuis is. En soms gaat hij ook logeren ofzo. Maar goed ben benieuwd hoe het straks zal gaan..
Hier ook helaas een thuismoeder. Ik ben in december ontslagen ivm reorganisatie op het werk. Was net weer 1,5 maand aan het werk na me verlof en was dus net gewend. Ik vind thuis zijn helemaal niets. Ik weet nog goed wat ik riep toen ik nog zwanger was. Ik wil absoluut geen kindje dat altijd maar bij haar moeder is en die net als mij ga worden als baby/kind. Ik was namelijk erg verlegen en me moeder was er altijd, wij waren dus nooit ergens anders. en tja zie me nou, zit ik toch thuis pfff.. Gelukkig is er wel wat voorruit gang bij mij. heb wel wat werk van het bedrijf van me vriend, daarom gaat mijn dochter 1 dag naar het kdv en 1 dag naar me moeder! en eigenlijk vind ik dit eerlijk, ja schaam me er ook wel voor. maar ja ik vind gewoon dat ik een veel leukere moeder ben als ik werk! dan kan ik er veel beter tegen als ze een keer ontevreden is etc! maar ja ieder zijn ding toch!
Dat is ook je eigen insteek. Wij hebben tijd genoeg voor ons zelf. Maar een weekend oid weg zouden wij nooit doen dan zijn dingen die we als gezin willen doen. In onze ogen doe je vakanties als gezin. Ik doe gewoon netjes mijn uiterlijk en we gaan 3 keer in de maand uiteen met zijn 2. Onze kinderen gaan niet in uit logeren.in onze optiek horen kinderen gewoon lekker in hun eigen bed
Hier ook een bewuste thuisblijfmoeder, na de geboorte van Anna ben ik gestopt met werken. Ik doe alles in huis, en heb alleen 's avonds vrije tijd voor mezelf. Maar het is goed daar geniet ik ook al van. Kom op dit moment weinig buiten de deur juist omdat ik zo moe ben 's avonds. Maar dat gaat vast wel weer komen als de kleine ook weer wat groter is! Ik ben blij dat het kan!
Ik benut de tijd die ik heb als mijn dochter slaapt, cijfer mezelf echt niet weg. Maar mijn dochter gaan niet naar opa en oma en ook niet uit logeren, ik vind dat echt niet nodig. Mijn zus heeft een keer opgepast toen we een bruiloft hadden, ik vertrouw haar volledig en heb me ook geen moment zorgen gemaakt ofzo, maar ik hoef niet zo nodig alleen met mijn man van huis ofzo. Mijn man is overigens natuurlijk wel eens alleen met haar, dan ben ik dus weg. Maar met z'n tweetjes kijken we gewoon lekker thuis op de bank een film, echt uiteten & bioscoop komt wel weer als onze dochter wat ouder is. Mijn moeder werkte trouwens ontzettend veel vroeger, mijn vader ook. Mijn zus en ik zijn juist allebei heel bewust thuisblijfmoeders. Ik miste vroeger toch wel een soort 'vaste thuisbasis' en er was vaak ook gewoon geen tijd voor bepaalde dingen (vertellen over je dag, laat staan iets belangrijks vertellen), ik wil mijn dochter juist die vastigheid bieden en die onverdeelde (voor zover realistisch) aandacht. Mijn schoonmoeder was ook een thuisblijfmoeder en die vastigheid is ook wat mijn man als heel prettig heeft ervaren (en zij cijferde zichzelf ook zeker niet weg). Dat is dus een beetje mijn motivatie...
Oh en qua financien; het geld gaat hier min of meer op 1 grote hoop, dus loon van mijn man + kinderbijslag + belastingteruggaaf. En vervolgens hebben we gewoon naast de vaste lasten een budget voor 'boodschappen', en dat omvat alles; voeding, kleding, benzine, alle variabele kosten dus. Dus daar koop ik mijn kleding van. Of een boek. Of watdanook.
Ga ook TBM worden. Niet alleen omdat ik graag zelf voor mijn kindje wil zorgen. Als ik heel eerlijk ben zou ik graag nog een paar daagjes in de week willen werken, maar ik weet ook dat het fysiek niet kan opbrengen om werken en mama-zijn en partner-zijn te combineren. En omdat ik het belangrijker vind om een leuke mama en partner te zijn, gaat dat gewoon voor.
In gemeenschap van goederen getrouwd.... In het begin best lastig idd om niet meer 'je eigen geld' te hebben, vooral omdat ik altijd dacht dat ik de kostwinner zou zijn. Maar nu wordt alles gewoon gedeeld. We hebben wel richtlijnen wat waaraan uitgegeven wordt. Mijn man is juist erg blij als ik geld uitgeef aan mezelf, hij wil dat ik niets tekort kom. Hij werkt hard op z'n werk en ik in huis 😉. Qua uit handen geven, tja m'n oudste gaat wel naar de psz, maar kdv zie ik bijvoorbeeld niet zitten, dan vind ik de dag te lang. Manlief en ik gaan wel regelmatig n dagje/avondje weg, dat er dan oppas is vind ik niet vervelend ofzo. Op vakantie met z'n twee doe ik niet makkelijk, hij ook niet, we willen graag als gezin op vakantie. Wegcijferen, valt wel mee denk ik, juist doordat ik veel thuis heb heb ik veel tijd om af te spreken met vriendinnen kids gaan wel mee uiteraard of vriendinnen komen hier en soms past oma op. Oma is hier trouwens wel bijna dagelijks. Ze kan de kids niet missen
Aan de ene kant begrijp ik precies wat je bedoelt. De eerste pak en beet 7 jaar van onze relatie was ik (met grote voorsprong) de hoofdkostwinnaar van ons 2. Maar we hebben altijd een gezamelijke rekening gehad en nooit onderscheid gemaakt in "eigen of niet eigen". Toch was het even slikken toen ik door omstandigheden ineens de "minst verdienende" werd. Toch een stukje ego denk ik Enfin, straks heb ik wellicht bijna geen of geen eigen inkomen meer. Want kinderbijslag is voor het kind (en dat kind is net zoveel van mijn man, als van mij), en dus in principe ook niet voor bedoelt. De heffingskorting voor de minst verdienende partner (huisvrouwenkorting of weet ik hoe iedereen het noemt) is al op de schopstoel en gaat ook verdwijnen en wordt al afgebouwd. Maar niettemin vinden mijn man en ik dat er géén "eigen" geld is. Vanaf het begin hebben we de gewoonte om het inkomen op één hoop te gooien en hier alle vaste lasten van te betalen en daarnaast te kijken of er iets overblijft voor persoonlijk gebruik. Dat bedrag delen we dan door 2-en. De ene helft voor hem, de andere voor mij. En ook al is het gevoelsmatig soms even slikken, ik ben blij dat we zo leven. Mijn moeder was een bewuste TBM, maar mijn vader heeft altijd gezegd "mama en ik verdienen het geld samen. Want doordat zij zo goed voor jullie zorgt, kan ik zoveel geld verdienen." En in zekere zin was dat ook waar. Mijn vader was soms maanden achtereen weg, laat staan dat mijn moeder dan ook nog eens aan 't werk geweest was.
Mijn ouders zijn een uur rijden weg van ons, en mijn schoonmoeder 40 minuten. Mijn moeder is chronisch ziek en kan niet oppassen... mijn schoenmoeder zegt 'breng haar maar' maar komt niet om op te passen. Echt bizar. Ik had haar al niet hoog zitten, maar dit helpt absoluut niet. Als we onze dochter brengen en halen en daarna weer halen en naar huis rijden, zijn we zo veel tijd kwijt... dan kan ik de vertraging van mijn dochter wel bij me hebben net zo goed op de koop toenemen Vriendinnetje van me heeft er toevallig gisteren een logje over geschreven: Moeders nog an toe - MarliesOnline | MarliesOnline
OH, over eigen geld... ik heb nu wel meer dat als ik jarig ben, dat ik niet zo nodig iets hoef. Sinds we samen een kindje hebben is toch alles voor ONS....
haha dat klinkt wel heel ernstig he... Maar het is toch een feit dat ik vroeger een heel huis schoon had in vier uur en nu zij er is in een week
Of je je kind uit wil besteden of niet heeft volgens mij niks te maken of je thuisblijfmoeder of een werkende moeder bent!?! Ik als tbm heb geen problemen met nu en dan een logeerpartijtje, ben best een huismus maar vind het ook wel eens fijn samen op stap te gaan. Mannetje gaat aankomend weekend een nachtje slapen bij m'n zus, gaan man en ik uiteten en naar de bioscoop. We hebben ook regelmatig borrel/spelletjesavonden met wat bevriende buurtjes, lang leve de babyfoon...maar hem zomaar uitbesteden om te gaan winkelen of in bad te gaan nee, dan gaat ie mee winkelen en ga ik 's avonds in bad. Ik ben afgekeurd en zit dus in de wao en alles gaat op één hoop en is van ons, om de financiële vraag te beantwoorden.
Nou ik wel hoor haha.. vooral wanneer ze niet of amper nog slapen.. Betekend niet dat ik niet van ze houd maar echt makkelijk is het schoonmaken er niet op geworden met de kinderen om je heen.
Ik ben een een thuismama alleen niet bewust gekozen maar afgekeurd voor werk en soort van gedwongen door ziekte thuis. Maar ondanks dat vind ik het heerlijk om voor ons zoontje te zorgen en voor hem thuis te zijn. Ik kan zelf niet helemaal voor ons huishouden zorgen dus de papa helpt ook gewoon mee buiten zijn werk om. Soms voel ik me wel schuldig als ik iets niet heb kunnen doen en hij het moet doen omdat ik wel de hele dag thuis ben. Maar de tijden dat ons zoontje slaapt moet ik echt ook zelf even tussendoor gaan liggen en rusten. Ik ben er nu trots op dat ik zelf voor mijn zoontje kan zorgen en ik geniet elk moment van hem. Maar ook de papa zorgt voor hem als hij thuis is. Hij brengt hem vaak naar bed of staat met hem op. Ik heb wel een netwerk van mensen om mij heen met ook kindjes waar ik zo af en toe naartoe kan gaan. 1 dag in de week probeer ik iets anders te doen dan thuis zijn en ga ik naar een vriendin met zoontje of iets anders. Of er komt iemand bij mij gezellig langs. Mijn vriend is nu best druk met studie naast zijn werk dus ben nu wat vaker alleen in de avonden. Maar als ons zoontje op bed lig dan moet ik ook gaan liggen dus ga lekker socializen met mijn vrienden via internet of telefoon. Ergens hoop ik dat ik wel weer voor een paar uurtjes in de week kan gaan werken maar dat zal pas zijn als het zorgen voor zoontje lichamelijk een stuk minder zwaar zal zijn en hij zelf wat dingetjes kan doen. Voordat zoontje er was, was ik ook al thuis en ben wel gewend om altijd thuis te zijn (alhoewel ik toen 2 keer in de week 2,3 of 4 uurtjes ging werken zover ik kon) en vind het ook prima voor nu. Schuldig over uitgaven voel ik me niet omdat ik wel een uitkering krijg. Eerst was ik de kostwinner (voordat ik ziek werd en mijn vriend minder werkte en een studie volgde) en nu is hij dat. We gooien alles op 1 grote hoop en leven daar gewoon van. Wel hebben we de afspraak dat we ieder een soort van "zakgeld" krijgen om dingen voor jezelf te doen. Ik geef graag wat meer uit aan kleding en hij aan sporten en hobby. Werkt voor ons perfect. Wel leuk om te lezen hoe iedereen het zo doet!
Hear hear Ik heb vandaag weer 3.5 uur buiten gewandeld. twee uur vanmorgen om tien uur en anderhalf uur in de middag omdat ze anders niet slaapt.
Haha, true hoor Echt knap ook hoeveel troep mijn dochter kan maken op een dag. Maar ik heb wel geleerd soms de boel gewoon de boel te laten, dan maar een keer niet stofzuigen, morgen weer een dag. Echt poetsen (bv badkamer een flinke beurt) doe ik vaak als mijn man thuis is. Maar de keuken is nu bijvoorbeeld ook een puinhoop