Kinderen en werken.

Herkenbaar, dus ik zit eraan te denken om mijn uren terug te brengen naar 20 uur ipv 24.

Mijn werkgever heeft nl bedacht dat we allemaal flexibel inzetbaar moeten zijn. Dat betekend dat ik ondanks een 24 urig contract toch 35 uur per week beschikbaar moet zijn, waarbij mijn werkgever dan bepaald welk rooster ik draai. Ik heb daar echt stress van. Een andere baan zoeken zie ik ook niet zitten, zeker niet in deze tijd en ik werk er al 10 jaar en het werk is erg leuk.

Het is zo erg dat we mede hierom onze wens voor een 2e kindje nog even hebben uitgesteld, terwijl ik al 34 ben.

Ik vind t niet leuk voor mijn zoontje, die zijn vader maar 1 avond per week ziet omdat hij fulltime werkt aan de andere kant van t land, daarbij komt dus nu dat ik extra opvang moet zoeken voor de donderdagavond, want moet dan nog wel eens werken van 17.00 tot 21.00. Nu heeft mijn zoontje ook nog een ass, dus die opvang moet een bekend iemand zijn met veel geduld en bereid om zich aan mijn structuur te houden.

Lastig soms hoor.

 

Ik werk 20 uur op vaste tijden en heb 3 kinderen. Ookal weet ik waar ik qua werk op kan rekenen vind ik het naast de 3 kids met hun sporten en hun huiswerk en het huishouden soms best pittig.

 

Ja...dus daarom heb ik besloten om even niet buiten huis te werken

Ik zou het gevoel hebben dat ik zowel het werk als de kinderen niet alles zou kunnen geven.

 

Een heel herkenbaar gevoel. Ik werk 27 uur. Redelijk zelf in te delen maar vaak zijn er toch besprekingen verder weg en in de avonduren waar ik bij hoor te zijn omdat dat bijdraagt aan mijn werkzaamheden.
Soms besprekingen op mijn vrije woensdag.

Soms zitten er gewoon te weinig uren in een dag...

 

Ja ik had het nog niet gevonden in een baan...dus die keuze was voor mij makkelijk toen...

 

Ja herkenbaar. Ik werkte 28 uur, maar dit was vaak meer. Savonds en op m'n vrije dag was ik ook veel met werk bezig. Mijn man is 60 uur per week van huis en alles kwam op mij neer. Dit samen met teveel verantwoording en deadlines op mijn werk hebben ervoor gezorgd dat ik letterlijk ben ingestort. Het was gewoon teveel.
Ik heb ontslag genomen en ben nu zon 3 maanden thuis. Had het echt even nodig. Ik was echt een enorme haastmoeder, als iets een minuut langer duurde werd ik zenuwachtig... Nu alles op m'n gemakje, heerlijk. Ik ben echt te lang doorgegaan.
Wil wel weer gaan werken, max 24 uur en een baan met minder verantwoording. Je moet goed naar jezelf en je lichaam luisteren. Ik ben echt te lang doorgegaan en heb nu zelfs therapie om alles in m'n hoofd weer op een rijtje te krijgen

 

Als mijn zoontje ziek is blijf ik ook thuis hoor. Dan neem ik verlof op. Ga niet eens proberen om opvang te zoeken. Dat werkt toch niet. En natuurlijk probeert mijn vriend ook wel eens thuis te blijven.

Hier doet mijn werkgever trouwens ook niet moeilijk over.

 

Ja hoor, herkenbaar, maar die tijd ligt gelukkig weer achter mij.

Na de komst van ons eerste kind werkte ik 32 uur (1 dag thuis) + af en toe avondafspraken. Verder was ik zeer flexibel en werkte eigenlijk altijd en wanneer het uitkwam. Met de komst van de tweede kind dacht ik dat met net zo veel plezier vol te kunnen houden. Ik merkte echter dat ik steeds vaker overliep van werk en verplichtingen thuis, voornamelijk in mijn hoofd dan. Ik zag er steeds meer tegenop op mijn vrije dagen toch nog met mijn werk bezig te zijn. Hoewel ik het zelf zo heb ingericht was ik niet meer blij met de situatie. Ik wilde ongestoord een dagje op pad met mijn kinderen zonder dat ik van mijzelf de telefoon mee hoefte te nemen. Omdat mijn werkgever gewend was dat ik op alle momenten van de dag paraat stond werd het namelijk als normaal gezien en werd dus ook op mijn vrije dagen "verwacht" van mij dat ik nog van alles en nog wat regelde.
Op een gegeven moment stond het mij zo tegen dat ik op zoek wilde gaan naar een andere baan. Toen realiseerde ik mij ineens dat niet mijn werk maar ikzelf het probleem van alles was. Ik heb toen heel resoluut gehandeld; ik ben meteen een dag minder gaan werken, niet meer thuis werken. Vrij is vrij voor mij nu. Dat betekent overigens niet dat ik niet meer flexibel ben, dat ben ik nog steeds maar met grote mate. Ik beslis nu heel bewust wanneer ik beschikbaar wil zijn voor werk en wanneer absoluut niet. Sinds dien gaat het weer super. Ik heb weer plezier in mijn werk en kan ook heel goed genieten van de kinderen.

 

Ik werk fulltime maar zou ook heel graag minder willen werken. Mijn man werkt 3 dagen en zorgt voor de kindjes. Ik heb nu nog verlof maar voel me nu al een beetje schuldig dat ik zo weinig bij ze ben. Hopelijk vindt mijn man snel een 'vaste baan' want dan durf ik pas 4 dagen te gaan werken. Ik denk dat alle moeders balanceren met werk en kids, zeker als ze nog niet naar school gaan. En als je dan ook nog een leuke baan hebt waar je ook graag mee bezig bent is het helemaal lastig. Ik heb ook een hele leuke baan maar probeer nu maar andere dingen af te spreken zoals:
* af en toe thuiswerken zodat ik meer tijd heb in de ochtend met de kids en niet zo hoef te haasten.
* Ik ga om 17:00 naar huis en log na 20:00 thuis weer in wanneer ik mijn werk nog niet af heb. Zo kan ik wel iedere dag met het gezin eten en ze naar bed brengen.
* niet teveel plannen voor mezelf. De kids gaan in het weekend voor. Dan kan ik er voor ze zijn. Kapper bijvoorbeeld op donderdagavond als ze in bedje liggen.

Succes!

 

Ik werkte ook 28 uur toen ik zwanger was van de 2e, toen ben ik ziek geworden en een jaar thuis gebleven.
Weer aan het werk gegaan maar toen besloten dat dit hem niet ging worden, mijn man werkt ongeveer tussen de 60 en 80 uur dus ik kon het niet aan in mijn eentje.
Nu werk ik vanuit huis (eigen bedrijfje) en kan ik alles inplannen zoals het me uitkomt. Dan is het nog soms aanpoten maar wel onder controle te houden.

 

Ik weet nog niet of het werkt maar dat zien we volgend jaar vanzelf.

mijn man en ik werken beide 4 dagen (hij 42+ in de keuken en ik 36 uur)

manlief werkt altijd het weekend en woensdags zijn wij altijd samen vrij, dit betekend dat er 2 dagen opvang nodig is, dit gaat mijn moeder doen omdat ze niet werkt en ik geen kinderdagverblijf of gastouder wil.

mocht het zo zijn dat het niet werkt dan zal manlief waarschijnlijk minder gaan werken omdat ik gewoon een betere baan heb en ik er van ben overtuigd dat de gene die het meeste verdiend ook het meeste moet werken in een huishouden en daarnaast werkt mijn man al veel langer dan ik(15 jaar).

Zoals ik er nu over denk wil ik mijn superbaan echt niet opgeven, helemaal omdat het niet hoeft maar wie weet voel ik me er straks wel heel anders over!

p.s. Ik werk ook regelmatig over op de woensdag en soms zelfs de zaterdag omdat dan de evenementen plaatsvinden.

maar ik kan me voorstellen dat het lastig is.

 

Ik voel me ook regelmatig schuldig dat ik teveel werk.
Heb een zoontje van ruim 15 maanden en een dochter van 9 weken.
Over drie weken moet ik weer aan de slag: 32 uur in de week.

Financieel is dit helaas gewoon nodig op dit moment dus ik heb weinig keus.
Vind mijn baan erg leuk en ga straks ook zeker niet met tegenzin werken maar ben wel regelmatig bang dat ik mijn kindjes tekort doe...

Hopelijk kan ik volgend jaar een halve of hele dag minder werken!

 

Heel herkenbaar.
Ik wilde eerst ook graag wat meer uren werken (werk nu 18 uren)
Maar qua opvang was dat niet echt te regelen...of we gingen echt belachelijk meer betalen.
Dus heb ik besloten zoalng de jongste nog niet op school zit nog niet meer te gaan werken.

 

Klopt ook hoor, zodra ze naar school gaan wordt het alleen maar drukker, tenminste zo ervaar ik het wel.

Vandaag gewerkt, kinderen uit school gehaald, naar zwemles, naar huis middelste bij vriendinnetje opgehaald, eten gekookt, gegeten en de jongste twee onder de douche en toen kwam man thuis. Hij heeft ze op bed gelegd en ik heel even achter de computer en een bakkie gtst kijken. Zo nog even een was en de stofzuiger door het huis en nog even opruimen dan is het weer bedtijd. Morgen moet ik de hele dag werken en moet de oudste voetballen. Woensdag ben ik vrij dus dan maar even het huis in de ochtend. 's middags heeft de oudste schoolvoetbaltoernooi, ga ik vroeger naar huis met de meiden eten en komt zoonlief met klasgenootje mee naar huis. Na het eten moet ik met de middelste naar de manege. Donderdag werk ik en hebben we na school zwemles en daarna snel eten en naar de voetbal, op vrijdag gelukkig niks. Ik heb het gevoel dat ik thuis niet overal aantoe kom en daar wordt ik onrustig van. Ik ben niet iemand die thuis kan zitten maar denk er de laatste tijd steeds vaker overna te stoppen met werken omdat ik als ik vrij ben me zo gehaast voel. Ik wil zo graag een huishouden dat loopt ipv dat je steeds achter de feiten aan loopt....maarja, in deze tijd kom je niet zo snel meer aan het werk en ik heb een leuke baan...

 

Ja dat is bij mij dus ook het probleem. Mega leuke collega's, leuk werk en gewoon geen thuiszit type. Buiten dat zou ik het niet graag zonder mijn salaris willen doen.
Maar mijn man heeft ADHD, dat maakt het extra lastig.

 

Ik ben 50 uur per week onderweg en heb 1 kind van 4,5 en ben sindskort even alleen