Hallo, Zoals ik eerder heb geschreven, gaat het niet goed tussen mijn man en mij. We zijn nu dan ook uit elkaar, maar het is zo moeilijk omdat hij het allemaal "niet begrijpt". Ik vermoed dat hij psychisch een soort blokkade heeft en daarvoor zou ik graag wat dingen willen voorleggen en jullie mening willen horen. 1 Als er vrienden zijn, kan mijn man zich best redden. Hij kan een praatje maken en een grapje. Maar zodra ze weg zijn, geeft hij aan dat het allemaal nergens over gaat (zelf praat hij eigenlijk het liefst over voetbal). Zodra er familie is, is zelfs praten al teveel. Hij zegt soms niet eens gedag. Hij stort zich op het opletten op de kinderen, inschenken van drinken, alles om maar te vermijden dat hij moet praten. 2 Als hij het ergens niet mee eens is of geïrriteerd is laat hij dat meestal niet direct merken. Vaak stapelen een aantal kleine dingen zich op (bijv hij had verwacht dat het eten klaar zou staan en dat is er niet, daarna krijgt onze zoon een driftbui, waar hij zich geen raad mee weet en vervolgens geef ik hem per ongeluk een duwtje wanneer ik langs hem loop met een kind op m'n arm). Dat zijn voor hem 3 irritatie punten, waardoor hij de avond gespannen begint. Op dat moment ga ik al extra op m'n tenen lopen, want er hoeft maar iets te gebeuren en ik krijg het allemaal op m'n dak. Hij gaat niet schreeuwen en schelden, maar het is dan echt zuigen. Overal zout opleggen, overal overdreven op doorvragen totdat hij iets vindt om mij voor de voeten te kunnen gooien. 3 Hij is sowieso vaak gespannen en snapt de wereld niet. 4 Het laatste punt (anders kan ik nog wel 100 kantjes volschrijven) is dat hij altijd de verantwoordelijkheid bij iemand anders legt. Als er iets mis gaat, weet hij het zo te draaien dat het mijn schuld is. Als hij een beslissing moet maken, vraagt hij hij het altijd aan mij, want het lijkt alsof hij dat niet durft (op werk heeft hij daar veel minder last van). Dat legt bij mij heel veel druk. Ik probeer hem natuurlijk te stimuleren om zelf beslissingen te maken en ik ga ook steeds met hem in discussie als het weer eens om de schuldvraag gaat, maar ik denk dat ik ook erg gevoelig ben voor die negativiteit. Ik trek datvgewoon niet. Zelf heb ik vaak aan autisme gedacht. Hij leeft zo sterk in zijn eigen wereld, maar het vreemde is dat hij bij vrienden en op de sportclub wel "normaal" kan doen. Dan is hij meer geïnteresseerd. Thuis wilt hij het liefst dat iedereen denkt zoals hij. Ik moet ook altijd gelukkig zijn, omdat hij het is. Zo' n gesprek gaat dan ongeveer zo: Ik ben niet meer gelukkig met ons en hoe het nu gaat - waarom dan niet, we hebben alles Nou, ik loop zo vaak op eieren en ik (interruptie) - nou dat valt ook wel mee, ik zeur toch ook niet tegen jou Nee, maar jij doet dat op een andere manier. Het is voor mij gewoon zwaar hoe het nu gaat - voor jou zwaar? Hoe denk je dan dat het voor mij is? Maar mij hoor je niet zeuren over onze relatie. Ik ben toch ook gelukkig. Etc. Wij wonen nu iet meer bij elkaar, maar we willen beide heel graag dat het ooit goedkoop en weten dat we dan ook veel werk er aan zullen hebben. Ik wil wat minder gevoelig worden en minder gaan zorgen voor hem. Ik heb best een idee hoe ik daar aan kan werken, maar hij heeft geen idee wat hij kan doen. Ondanks talloze gesprekken (ook met verschillende psychologen) weet hij dat er iets niet goed gaat, maar het wat en hoebegrijpt hij niet. Hij voelt het niet. Nou, ti's een lang verhaal geworden, sorry daarvoor. Maar ik wilde graag een kijkje geven in ons leven met de vraag of iemand hier iets in ziet. Tips, ideeën, alles is welkom.
Jeetje wat een ongelofelijk nare situatie voor jullie beiden! Ik kon niet helemaal uit jouw verhaal opmaken of jij dit wel eens hebt besproken met jouw man? Jouw zorgen? Heeft hij hier zelf ideeen over? Erkent hij het? Want als dit het geval is: waarom zou hij niet naar een psycholoog gaan? Denk je dat hij hiervoor open zou staan? Of wellicht relatietherapie, zodat hij niet helemaal alleen is? Heel veel sterkte in ieder geval!
Dank je voor je reactie. Hij heeft al met 3 coaches/psychologen gesproken, maar die begrijpen hem niet. En dat voelt hij ook echt zo. Hij weet dat hij anders is, maar heeft geen idee in welk opzicht. Ook weet hij het alleen als er niks aan de hand is, tijdens de spanning en discussies kan hij niet helder nadenken. Hij kan dan ook niet luisteren en is alleen bezig met wat hij zegt en gaat zeggen.
Over punt 1 wil ik wel iets kwijt. Mijn schoonvader, man én vader hebben alle 3 een beetje hetzelfde. Bij vrienden, sportclubs zijn ze echt gezellig en maken makkelijk contact met vrienden én vreemden. Thuis bij verjaardagen of bezoekjes zijn ze alle 3 liever weg uit de drukte en de "gezelligheid"? Ik vond dit eerst heel storend omdat ik zelf hou van gezelligheid en de drukte die daarbij komt kijken maar het geaccepteerd dat niet iedereen daar van houdt. Mijn man blijft ook vaker thuis als er een verjaardag is, dit is voor mij geen probleem meer omdat ik er vrede mee omdat hij het gewoon niet leuk vindt. Ik weer niet of het voor jou situatie ook zo is maar tegenwoordig moet iedereen maar "prefect" zijn. Sociaal, veel vrienden, goede relatie, niet geïrriteerd, gezellig, communicatief en noem maar op. Misschien is er gewoon niets met hem aan de hand, geïrriteerd ben ik ook weleens zeker op gestressde momenten en de ene maakt nou eenmaal sneller een keuze dan de ander en zo vullen jullie elkaar misschien juist wel goed aan? Uit het stukje wat ik lees denk ik dus ook dat je ook naar jezelf moet durven/kunnen kijken en vrede moet hebben met wie hij is er hier niet direct iets bij of achter willen zoeken.
Nee ik denk toch autistisch. Is hij daar al op getest? Een psycholoog is dan niet voldoende. Hij zou ook meer inzicht in zichzelf krijgen als hij een evt diagnose kent. Over het stukje van EdelHertje van dat iedereen eigenlijk maar perfect moet zijn...daar ben ik het niet mee eens. Ts vraagt normale dingen van haar man, geen stukjes perfectie. Dat iemand niet gezellig wíl zijn is wat anders dan het niet kunnen, hij mist de interesse in familie of visite. Dat is een keuze, net zoals je de keuze kunt maken om wél gezellig te doen. Uit Ts maak ik ook op dat haar man zich niet kan verplaatsen in de emoties van de ander maar meer met zichzelf bezig is. Ts, ik zou toch van hem vragen zich te willen laten testen, daar komt vast iets uit waar jullie beiden mee geholpen zijn.
Zo, jij hebt geen makkelijke man. Ik zie wel overeenkomsten weet mijn ex. Ik vermoed dat jouw man niet geleerd heeft om simpel en direct over gevoelens en wensen te communiceren. Daarom laat hij alles opstapelen en kan het niet hebben als het jou wel lukt om gewoon te zeggen wat je wil. Maardat is ook maar een theorie... en hoewel het simpel klinkt helemaal niet makkelijk op te lossen want voordat je kan benoemen wat je voelt moet je je er zelf ook van bewust zijn. Sterkte.
Tjessia ikzelf heb add en mijn zoontje pdd-nos herken ons er beide in. Kan dus ook iets anders zijn maar testen zal ik het zeker laten gaat voor beide dan een wereld open.
Ik bedoel ook een aan autistisch verwante stoornis.. maar pddnos is ook een verzamelnaam voor alles wat er overblijft en niet precies binnen het autisme spectrum valt. Hoe dan ook noemt Ts veel opvallende kenmerken van een 'stoornis' op.
Dat snap ik maar al te best dat pdd-nos een ass verwante 'stoornis' is Zou niet te best zijn als ik dat niet wist met een zoontje die dat heeftMaar hij heeft ook veel kenmerken van ADD vandaar.
Ik herken ook wel wat punten als het Syndroom van Asperger. Syndroom van Asperger - Wikipedia, endan bij het kopje ' bijzonder taalgbruik' ove koetjes en kalfjes. Sterkte ermee.
Ik ben psycholoog en werk ook veel met mensen met een aan autisme verwante stoornis. En ja, in je rijtje zie ik zeker wat gedrag waardoor je aan autisme zou kunnen denken, maar het blijft wel erg moeilijk om daar op basis van vooral jou ervaring wat over te zeggen. Veel gedrag kan natuurlijk ook door de interactie binnen een relatie ontstaan. Het enige advies wat ik zou kunnen geven is dat hij een keer naar een informatieavond over autisme gaat of hier eens een boek over leest. Wie weet herkent hij hier veel in en wil hij dan ook de vervolgstap zetten om zich te laten testen/diagnosticeren. Het feit dat hij ook al met meerdere coaches/psychologen heeft gesproken, maar dat hij het gevoel heeft niet begrepen te worden en het gevoel heeft anders te zijn, vind ik zeker ook wel belangrijke aanwijzingen om verder te onderzoeken. Als je vragen hebt, kun je me altijd PB-en. Ben niet altijd goed in het volgen van onderwerpen ...
Natuurlijk moeilijk te beoordelen omdat we de echte situatie niet kennen, maar ik kan me wel in bovenstaande reactie vinden. Je man heeft zo te lezen moeite met communiceren, misschien is relatietherapie een optie? Weer opnieuw met elkaar leren praten en elkaar proberen te begrijpen? Je relatie zit in een flinke dip, misschien dat je daarom ook op "alle slakken zout gaat leggen" en alle punten waar je tegen aanloopt in ene heel belangrijk lijken te worden. Misschien is er niets met je man aan de hand... En heeft hij gewoon moeite met communiceren? Wat betreft je eerste punt, daar herken ik mezelf ook wel een beetje in Ik kan ook op zien tegen verjaardagen bij andere mensen, ben dan ook vooral met de kids die er zijn bezig. Kinderen trekken ook altijd snel naar mij toe, dus dat gebruik ik dan meestal als excuus Echte rede is dat ik gewoon heel erg onzeker ben, ik ben bang dat ik niet interessant genoeg ben voor andere mensen, niet weet wat ik moet zeggen, en eerlijk gezegd vind ik sommige mensen ook niet zo interessant (bijv. Als de tante van schoonzus een verhaal heeft over haar slechte knie, dan speel ik toch lievel met de kids ). Maar als we ergens zijn, maak ik ook heel makkelijk contact met vrienden en vreemden en kan ik een hele leuke avond hebben.....
Ik denk ook autisme. Zowel mijn man als 2 kids hebben autisme. Dat stukje van dat ie wel sociaal kan zijn bij vrienden en op de club enzo is heel normaal bij autisme. Daar ligt zn interesse. Hij kent ze, hij hoeft niet over andere dingen te praten dan alleen maar over sport. En dan kan ie wel sociaal zijn. Hoort er allemaal bij Daarbij is elke persoon met autisme anders. Geen 1 is gelijk. Er zijn zelfs autisten die heel goed oogcontact maken Maar dat is dan echt aangeleerd gedrag. Maar iemand die dat niet weet die ziet gewoon iemand die goed oogcontact maakt. Mijn man heeft trouwens Asperger, onze oudste zoon pdd-nos en de jongste Klassiek autisme. Je ziet veel overeenkomsten tussen hun maak ook vreselijk veel verschillen!! Mijn man is bijv. hoogbegaafd, de oudste is normaal tot hoogbegaafd en de jongste heeft een verstandelijke beperking. Maar toch zijn er kwa gedrag ook veel overeenkomsten. Nou scheelt het dat ze vermoeden dat ik ook in meer of mindere maten autistisch ben. Dus ik kan er best goed mee om gaan. Ik hou ook niet van verjaardagen en bezoek ed. En vaak ben ik ook giga overprikkeld. Dus ons leven ziet er lekker saai en voorspelbaar uit
Ik herken in de dingen die jij beschrijft wel wat aan iets in de richting van het autistisch spectrum doet denken, maar ik lees natuurlijk vooral jouw interpretatie. Als het echt zo zou zijn, dan is acceptatie van jouw kant in elk geval heel belangrijk. Je man kan gezellig 'doen' bij anderen, maar dat is wel toneelspelen en dat zal hem veel energie kosten. Thuis wil hij zichzelf zijn, en niet de figuur die hij speelt. Blijkbaar voelt hij zich bij familie voldoende op zijn gemak om inderdaad zijn meer teruggetrokken 'zichzelf' te zijn. Als je dit probeert te begrijpen wordt het voor jou misschien gemakkelijker om zijn houding te begrijpen. Maar jij zult de eerste stappen moeten willen nemen. Dat hij door 3 therapeuten niet begrepen wordt lijkt me voor hem heel pijnlijk. Juist als hij ASS mocht hebben zal hij nl. vinden dat hij zelf heel logisch en simpel in elkaar zit. Dat zal ook een drempel zijn om opnieuw hulp te zoeken. Wat jammer dat jullie nu al niet meer bij elkaar wonen, dat lijkt me heel moeilijk.
Bedankt voor alle reacties. Fijn om alles zo te kunnen lezen en jullie ideeën te weten. Tot een aantal maanden geleden heb ik heel veel rekening met hem gehouden. Echt op mijn tenen gelopen en heel veel met hem gepraat (of eigenlijk geluisterd). Maar op een gegeven moment voelde voor mij dat de balans weg was. Hij kon/mocht zijn zoals hij is, maar als ik iets doe wat hij niet prettig vindt, kwam dat altijd met een omweg voor mijn voeten. Dat kon ik echt niet meer opbrengen. Zelf werk ik er nu hard aan om hem zelfstandiger te laten worden (niet steeds voor hem klaar staan met raad en daad) en ook minder gevoelig te worden voor zijn reactie. Met dat laatste hoop ik dat er een dag komt dat niet alles mij meer zo raakt. Mijn man staat wel open voor een test, maar ik heb geen idee hoe dat werkt. Moeten we zelf een instituut zoeken of via de huisarts? En zo ja, wat is dan een goede? Ik hoorde iets over psyq (zoiets)? Alvast/ nogmaals bedankt!
je moet een verwijzing hebben van je huisarts. Misschien weet je huisarts wel een goede instantie bij jullie in de buurt. Ik zou niet zomaar naar de GGZ gaan. Sommige zijn wel gespecialiseerd in autisme bij volwassenen maar ook een heleboel niet. Hier in het noorden heb je ATN TOPGGz Je hebt ook forums voor volwassenen met autisme. Daar kan je ook om raad vragen. Er is zelfs een forum voor de partners van mensen met autisme. Daar kan je ook raad vragen voor jezelf, hoe er mee om te gaan enzo. Succes!