Ik ben 3 weken moeder en op zich gaat het best goed met onze dochter, maar ik raak zo geïrriteerd door haar huilen. Ze huilt best regelmatig (dat doen ze allemaal natuurlijk: honger, vieze luier, krampjes, aandacht) en natuurlijk net als het niet goed uitkomt: je wilt net gaan eten/iets gaan doen/je bent ergens mee bezig. Af en toe is het huilen ook zo heftig: het lijkt wel alsof er moord en brand is, zo hard schreeuwt ze. Ik kan daar gewoon helemaal niet tegen en het irriteert me dan heel erg. Hebben jullie dat ook? Kan op dit moment niet echt zeggen dat ik er van geniet dat ik een kindje heb gekregen en ik voel me daar nogal rot over. Het zal vast beter worden met het huilen maar op dit moment vind ik er gewoon niks aan.
Volgens mij is de functie van huilen dat het irriteerd en dat je daarom het ongemak probeert weg te nemen. Je kindje is zo klein ze heeft geborgenheid nodig . Probeer los te laten wat je zou moeten doen maar zet je kindje even in de voorgrond. Huishouden kan wachten en je eten ook. Go with the flow en geef je even over aan je kind. Het wordt iedere dag makkelijker. En je kindje is tevredener.
Jeetje, ik schrik best wel van jou verhaal! Tuurlijk is het ook wel eens moeilijk, maar het is toch prachtig dat je mama geworden ben! Ik denk dat je toch moet proberen te genieten en andere praktische zaken moet laten voor wat ze zijn. Je kan nu eenmaal niet je leven voorzetten op de manier als toen je nog kinderloos was. Je dochter heeft je nodig! Probeer haar gewoon zo vaak mogelijk lekker bij je te houden, lekker knuffelen enzo, en vooral ontspan! Ja kan toch ook een urrtje later etenofzo? succes!
Ik had dit wel ! En ik had een flinke depressie.. Gaat nu steeds beter. Ik wilde niks van mijn dochter weten in t begin..
ik ook! Weet niet of het een depressie was maar voelde me wel rot het hele jaar. Deze dochter huilt veel meer maar ik ben zelf veel rustiger.. ze voelen het ook denk ik. Helpt het wel als je haar opppakt of voed bijvoorbeeld?
ik herken het ook en ik had ook een zware pnd helaas. Ik zou het goed in de gaten houden en anders een afspraak maken bij de ha
Ha Nathalie, het is een beetje een taboe, zoals je aan sommige reacties merkt , maar ik herken het ook wel hoor. Het is nogal wat, moeder worden, en je weet in het begin nog niet goed precies wat al die huiltjes betekenen en hoe je je kindje het beste kunt troosten. Dat kost tijd, en het komt goed. Het is heel normaal om er soms kriegel van te worden, er wordt veel van je gevraagd, en het is voor jullie allemaal wennen. Go with the flow is wel een goed advies, en kijk of iemand regelmatig even een uurtje kan oppassen, zodat je even uit het gehuil bent. Dan kun je er daarna weer wat beter tegen. Enneh, als je echt denkt dat er wat met je kindje aan de hand is, dat het pijn heeft bijvoorbeeld, trek dan aan de bel bij de huisarts. Doe dat ook als je het gevoel hebt dat je het echt niet meer trekt, en vraag op tijd om hulp als dat nodig is.
"Ze huilt best regelmatig (dat doen ze allemaal natuurlijk: honger, vieze luier, krampjes, aandacht)". Hoeveel is dit? En hoevaak hiervan krijst ze echt? Inderdaad is de functie van huilen dat het je irriteert en dat je daarom het ongemak probeert weg te nemen. Bij vrijwel alle huiltjes houdt het huilen op als je het geeft wat het nodig heeft (op krampjes na, want die kun je niet weghalen).
JA ik herken het wel hoor, al in mindere mate als jij geloof ik. Het wordt beter hoor meis! Kleine kindjes huilen nu eenmaal en dat kan door merg en been gaan. Als je het even niet meer aan kunt of het echt zat ben, zorg dan dat iemand het even van je overneemt en ga even zelf een rondje lopen of een naar de winkels of wat je ontspant. Even wat frisse lucht en ontspanning helpt veel. En praat erover! Je hoeft niet op een roze wolk te zitten, het begin is. Gewoon heel zwaar. Maar het wordt steeds beter en je kan er straks meer van genieten.
Nathalie wat klinkt dit verdrietig. Misschien kun je contact opnemen met je huisarts of verloskundige om dit te bespreken? Je dochtertje kan dan nagekeken worden of er niks lichamelijks is waardoor ze zo hard huilt (reflux bijvoorbeeld). Ben je al bij een osteopaat geweest met haar om te kijken of ze last heeft van de bevalling? Zelf kun je een postnatale depressie hebben als je aangeeft dat je er niet van geniet zo. Dat huilen als het je net even niet uitkomt herken ik, dat is hier helaas na 9 maanden nog zo. Ik ben bang dat je je daar met een baby bij neer moet leggen. Ik heb ook vaak dat mijn dochter net wakker is of honger heeft als ik even andere plannen heb, douchen of lunchen ofzo. Misschien wilje dochter graag bij je zijn? Ze is net 3 weekjes op de wereld... Een draagdoek zou kunnen helpen. En lees dit artikel eens, veel nieuwe mama's vinden er herkenning in: Borstvoeding.com: kenniscentrum voor borstvoeding - Hechting - Je bent net geboren, en dan...? Sterkte ermee!
Ik vond er met mijn eerste op het begin ook niks aan hoor en had geen depressie. Iedereen in mijn omgeving deed namelijk alsof het allemaal vreselijk geweldig was en daardoor viel het mij dus tegen. Ik kon wel tegeb het huilen maar kon me er ook aan irriteren als hij moest huilen als ik net eindelijk wilde gaan eten, en hij huilde altijd als ik wilde eten. Het komt vast goed maar als je nou het idee krijgt dat het met de week erger wordt of in ieder geval niet minder dan zou ik wel met iemand gaan praten.
Toen onze jongste zoveel krijste in het begin en ik haar niet kon troosten, kon ik haar ook wel achter het behang plakken... Kon het geluid niet meer horen! Maar ik wist gewoon dat ze ergens last van had. Krijsen is niet normaal hoor. Laat je dat niet wijs maken.
Of inderdaad uitzoeken of er een reden is voor het huilen. Mijn oudste had de eerste weken echt veel huil uren in de avond, hij krijste dan echt hard maar nooit gedacht dat er iets medisch was (was ook niet zo). Mijn middelste huilde veel en was gespannen en me gevoel zei gelijk dat er iets niet klopte, hij had verborgen reflux en KMA. Volg je gevoel dus ook!!!
Poeh ik vind ook wel heftig dat je er nu al zoveel last van hebt. Gaat het wel goed met je, zit je lekker in je vel? En ja baby's huilen vaak als het niet uitkomt. Probeer te accepteren dat jouw kindje de komende tijd jouw dagindeling bepaalt, rust mee als het kan en geef er aan toe dat het huis niet meer spic en span is. Er moet nog echt structuur in jullie leven komen en dat heeft even tijd nodig. Ga lekker wandelen met je kindje als je er even niet meer tegen kan. Het weer wordt beter dus je kunt gerust naar buiten gaan. En als je je down voelt, zoek hulp en blijf er niet te lang mee rondlopen.
Aan de reacties hierboven te zien ben je ofwel niet goed wijs ofwel depressief, als je die beruchte roze wolk niet kent. Nou ja, ik was niet depressief en ik zag/zie mijn dochter doodgraag, maar de eerste 3 maanden vond ik ronduit vervelend. Dat lag natuurlijk ook aan de reflux en de KMA, maar serieus, zo boeiend is zo'n kleintje toch nog niet? Slapen, wenen, eten, dat is zowat alles wat er gebeurt. Maar als mama moet je wel constant in de buurt zijn en ben je voortdurend 'nodig'. Dat vond ik best heftig, als kersverse mama. Dus ja, ik herken het. En het hoeft geen drama te zijn, en het hoeft niet op dieperliggende problemen te wijzen. Niet iedereen vindt superjonge baby's geweeeeeeeeeeeeeldig. Maar het wordt beter, echt! Zorg gewoon dat je vaak genoeg even tijd voor jezelf neemt, zodat je de batterijen wat kan opladen. En kijk genoeg naar je kindje wanneer het wél schattig is, dat helpt ook
+ 1 Wat hier hielp is gewoon eens een paar dagen een schema bijhouden wanneer en waarom (denk je) en hoe lang huilt/krijst ze. Of je komt tot de conclusie dat het meevalt of je schrikt van hoe lang. Als dat laatste het geval is: contact met arts opnemen, want dan is er iets aan de hand met haar. En verder hou jezelf in de gaten voor een evt postnatale depressie! Sterkte!
Nou echt vrolijk word ik hier ook niet van. Mijn dochter is onze derde dus moet soms echt even op haar beurt wachten maar als ik dit zo lees verwaarloos ik haar :S als je al onzeker bent zou ik dit zeker niet lezen.
Ik kan me wel voorstellen dat het irriteert. Vooral als ze huilen en je krijgt ze niet stil of iets. Ik heb ook enorm moeten wennen, en vond het in het begin ook niet echt leuk. Moet trouwens de eerste nog tegenkomen die dat wel leuk vindt een huilende baby. Maar wat doe je ermee? Dat is denk ik het belangrijkste. Probeer je eigen gevoelens even opzij te zetten, en wordt het je toch teveel loop dan even weg. Leg je dochter in haar bedje of in de box, loop even andere ruimte binnen en haal diep adem. Bedenk je het gaat over! En je kleintje doet het niet expres! Mocht ze veel blijven huilen misschien ook verstandig eens verder te kijken, is het niet medisch? Krampjes/reflux? Of iets? Oh ja ook erg belangrijk, ga wat alleen doen, manlief thuis laten of oppas regelen. Even een paar uurtjes eruit, winkelen of uit eten. Of wat dan ook. Al met al blijft het toch lastig de eerste maanden, ik ben ook totaal geen baby mama. Was heel blij dat mijn dochter 1 werd! Ik wil graag een tweede maar zie nu al beetje op tegen het eerste jaar. Maar goed, het vliegt wel voorbij zo'n jaar. En mijn dochter is mijn alles, zou het eerste jaar nog wel tien keer over willen doen