Ons dochtertje van alweer acht maanden oud, slaapt al door sinds ze 5,5 week oud is. De enige keren dat ze wakker werd, was als ze eens ziek was; en die keren zijn op 1 hand te tellen. De laatste paar weken wordt ze echter regelmatiger wakker 's nachts. Vaak is het dan 's avonds rond 11 uur. Ik heb het idee dat ze dan droomt, en daardoor wakker wordt. Soms is een knuffel en kusje geven voldoende en slaapt ze weer verder; het gebeurt echter ook dat ze dan kláárwakker is en alleen maar harder huilt als je weer weggaat. Daar zijn we dus een beetje mee aan het tobben; gaan we weg, dan huilt ze weer... Even troosten, even tegen je aan... Op je arm is ze stil, lacht ze, wil ze spelen enz. In bedje huilen. Eén nachtje bracht een lampje uitkomst; daarvan werd ze stil. Maar nu dus niet meer... We hebben al wel ervaren dat bij ons in bed nemen ervoor zorgt dat ze sowieso een paar uren wakker is... Eigenlijk alles waarbij we haar echt uit bed nemen en bij ons houden, houdt haar lang wakker. De afgelopen paar keren hebben we haar 'een speeltje' gegeven en werd ze zo weer stil... en sliep ze binnen een uur weer. Maar helemaal fijn voel ik me daar ook niet bij; want het lijkt me toch niet iets waar ik haar aan moet laten wennen (zie al hele taferelen met groots speelgoed in bed voor me )... Iemand tips voor ons wat we nog kunnen doen?
Ik denk dat ze last heeft van verlatingsangst. Gewoon ernaar toe gaan en haar troosten. Werkt een flesje melk niet?
Men maakt zich hier soms veel te druk om het zogenaamde wennen aan dingen. Elk kind gaat door moeilijke periodes, tandjes, ziek zijn of een sprong in hun ontwikkeling. Mijn zoontje had het ook zo rond 7-8 maanden, terwijl hij al een tijdje goed sliep. Verlatingsangst (heel hard huilen als we wegliepen) en vlak erna kon hij zich optrekken tot staan, zelf gaan zitten en tijgeren. Daarnaast kreeg hij ook nog eens 2 tandjes. Van zulke dingen kunnen ze veel last hebben! Het is weer goedgekomen, gewoon een periode geweest. Wij hebben hem nooit laten huilen en ik zat in die periode ineens weer aan de nachtvoedingen. Ging vanzelf weer over na een week of 2-3.
Dat hebben we geprobeert; een keer hielp 't. Dus dachten we het gevonden te hebben... Volgende keren weigerde ze het Dus die was 't niet. Het is denk ook een soortje verlatingsangst, da tze dan doorheeft dat ze alleen ligt... Maar ze houdt zichzelf dus klaarwakker als ze bij ons ligt, een ademhaling van een van ons reageert ze al op.
Naar haar toe gaan en troosten!! Nee even serieus! Het kan zijn dat ze misschien droomt of bang is of heeft ze dorst? Is het altijd om het zelfde tijd stip? Het is wel normaal rond deze leeftijd
Ik probeer ook zo goed mogelijk te begrijpen wat er aan de hand is. Géén tandjes te voelen, geen rode billen, er is niets aanwijsbaars. Ik weet wel dat ze zich dus heel lang wakker houdt als ze bij ons ligt... en in d'r bedje uiteindelijk nog sneller stil wordt... Ik wil haar ook niet laten huilen; vandaar dat we van alles aan het proberen zijn. Speeltje werkt tot nu toe wel; maar toch geloof ik dat ze uiteindelijk ook aangewend kunnen krijgen dat ze iets moeten... Ken het van een zoontje van vrienden; die werd klokslag half 12 wakker, wilde een flesje en dan met ouders in bed met een bepaalde knuffel spelen... Van 7 tot 18 maanden aaneen. Nou ja; dat noem ik toch écht gewenning!
Ik denk idd ook aan dromen eigenlijk... Ene keer slaapt ze weer door; andere keer dus klaarwakker en dán is het 'feest' (en begint wat ik hierboven beschreef). Tuurlijk gaan we er heen; ik kan er heel niet tegen als ze ligt te huilen. Máár... haar vasthouden, bij je in bed nemen.. daarmee blijft ze wakker tot een uur of 3! En in d'r bedje sliep ze sneller, dus proberen we daar toch te houden... Het lastige is trouwens dat 't niet altijd op een vaste tijd is; soms ook tegen 3 uur 's nachts bv... En ook niet elke dag, dus het is heel onpeilbaar en ik weet gewoon niet goed wat ze heeft..
Bij ons was er ook niks te zien, geen dik tandvlees of wat dan ook. Combinatie van alles. Kan ook dromen zijn idd.
Als je het wel gelooft, dan moet je het niet doen. Ik geloof het niet en is bij ons ook niet gebeurd. Mijn zoontje wordt de ene nacht wel wakker, vaak is dat omdat hij verstrikt zit in zijn slaapzak (hij gaat op zijn zij liggen, draait dan naar zijn buik en als hij dan aan de andere kant weer doordraait, komt hij niet meer los). Hij slaapt trouwens altijd met zijn 2 nestlebeertjes, geen probleem. Als ze ergens aan wennen hoeft toch ook geen probleem te zijn? Het is een baby/dreumes.
Hier slaapt ze altijd met haar knuffeltje; dat vind ik prima hoor. Ik bedoel meer dat we haar nu 't haarborsteltje gaven en boem ze was stil (ze kan zich ehel goed zelf vermaken). Maar ja; is da tniet gek als oplossing?! Lampje aan en borsteltje?! Voelt wat raar En ik ben altijd bezorgd of er ook echt wat is. Mijn meisje is geen huilkindje, ze huilt eigenlijk alleen als er wat is... Maar het lastige vind ik dat ze stralend lacht en je liefkoost als je bij d'r bent. Prima voor even; maar zolang je bij haar bent gaat ze niet slapen... Dus proberen we het in-bed-blijven en elke x even troosten, kusjes geven... En dus dat speeltje...
Dat deed mijn zoontje ook in die periode en dat doet hij soms nu nog als hij snachts huilt. Voor mij een teken dat hij even aandacht wil van een van ons. Hij gaat ook niet slapen als wij er zijn. Wij lopen altijd even met hem heen en weer, hij hangt dan als een aapje tegen je aan, hoofdje op je schouder. Nou daar geniet ik van (ook al kom ik uit een diepe slaap). Meestal is het weer goed als we hem terugleggen. Vannacht toevallig van 3 tot 4 in de weer geweest, dat kan ook gebeuren. Ik heb me heel lang druk gemaakt over slapen (niet zlef in slaap kunnen vallen, gewenning, wel of niet erheen bladiebla) en ik heb een tijd geleden besloten om dat niet te doen. Ik ga zonder verwachting slapen en de ene nacht word ik sochtends om 7 uur wakker van hem en soms 2 keer per nacht eruit. Het zijn periodes waar je vaak even doorheen moet, soms met rare oplossingen. Kan ze al tijgeren/kruipen/optrekken tot staan/zelf zitten etc.?
Ze begint met tijgeren, en zet elke keer de voetjes eronder... Op 't CB zeiden ze dat ik niet gek moest opkijken als ze ging staan... Kan dat ermee te maken hebben?
Dat zou heel goed kunnen, mijn zoontje kon in die periode alleen wat tijgeren. Na die huilerige weken kon hij zich optrekken tot staan, zelf zitten en niet veel later kruipen. Dus wie weet...
Dat heeft meer te maken met ouders die daarin mee blijven gaan als het niet meer nodig is, dan dat het meenemen en troosten van je kind op zichzelf daartoe zou leiden. Onze oudste heeft veel fysieke klachten gehad en heeft veel bij ons gelegen. Als ze goed ziek is, heeft ze dat nog steeds nodig. Laatst had ze een flinke keelontsteking te pakken, waardoor eerst veel pijn en koorts, later veel last van hoesten en wakker liggen daardoor 's nachts. Ze heeft toen een week bij mij in bed geslapen weer, en wilde dat zelf natuurlijk wel volhouden. Tja, als het niet meer nodig is, is het niet meer nodig, dus ze ging haar eigen bed weer in. Stond toen 's nachts nog een keer aan ons bed en is door mijn man terug gebracht en daarmee is de toon dan weer gezet... Hier heeft bij ons nemen als ze het nodig had echt nog nooit tot gewenning geleid: zodra ze zich weer beter voelde, liet ze zich weer prima sturen om in eigen bed te slapen. Maar daar moet je dan wel op letten als ouders, en niet gemakshalve maar bij je blijven nemen.