Weet je wat ik hier gemerkt heb? Mijn kinderen kunnen heerlijk alleen spelen, maar zodra mama in de buurt komt, beginnen te jengelen Ga ik uit zicht, spelen ze gewoon weer door. Zien ze me weer: jengelen Ik heb ontdekt dat ze het accepteren als ik bijv. in de keuken de afwas doe. Dan spelen ze wel. Dus soms sta ik in de keuken op mijn mobiel te internetten Maar anders ga ik er naast zitten op de grond, dat vinden ze vaak ook al goed. Of ga ik een boekje met ze lezen oid. Maar zoals anderen al zeiden: jengelen is wat anders dan huilen.
Even nog een toevoeging op de laatste Zin (want volgens mij kom ik niet helemaal over zoals ik t bedoel) Iemand die ik ken bijv. Zegt dat der kindje veel huilt (2 maanden) en amper slaapt, dus ik vraag en als je m op je arm neemt en gewoon wat gaat lopen? Het antwoord was, ja maar ik ga niet de hele tijd heen en weer lopen, hij moet ik zn eigen bed slapen... Nja okee... Dus ze ging even roken met mn vriend en ik had haar kleine en was tegelijkertijd met mn zoontje bezig.. Dus heen en weer aan t lopen.. Kindje sliep binnen 10 min.. Misschien was het toeval hoor.. Want ik ben niet hele dagen bij der.. Maar het ligt er dus maar net aan hoe je met je kind omgaat en welke 'eisen' je stelt aan je kleine.. Ik vind dt nl een kleine moeite.. En vind het dus geen veeleisend/temeramentvol kind... Maar anderen zien dat blijkbaar anders
Mijn dochter word 2 eind deze mnd en ze is wel degelijk een pittige tante al vamaf dag 1. Mijn zoon is bijna 7 mnd en veel rustiger ook sneller tevreden e lacht de hele dag. Toch heb ik ze nooit laten huilen,overginds hoor ik t verschil duidelijk tusse jengelen en huilen,jengelen wel.. Daar krijgen ze niks van maar een baby van 8 mnd kan je in mijn ogen niet verwennen ze zijn zo klein en maar net op de wereld... Iedereen is anders en doet t op zn eigen manier...
Leuke naam TS ons knulletje heeft dezelfde naam, alleen met een K Anyway, ik heb hem ook laten huilen, en zelf heb ik ook zitten huilen in de huiskamer... Maar ik kon niet anders.. Ik heb de wekker op mijn telefoon gezet.. En begon met 5 minuten... De tweede keer met 6, 7, 8, 9, 10... En uiteindelijk na een uur sliep meneer... Hij heeft het niet meer gedaan... Soms droomt ie 's nachts, en dan troost ik hem, dan krijgt hij een slokje water, tut erin, en dan weer in bed... Dan huilt ie vaak ook eventjes... Max. 15 minuten overigens, maar tis niet brullen wat ie die ene keer had!! Succes!!
Wat een reacties zeg! Er bestaan gewoon zoveel verschillende opvattingen over dit onderwerp. Ik kan me ook zeker voorstellen dat je als ouder gewoon niet weet waar je het moet zoeken als je steeds andere informatie krijgt; de omgeving, het consultatiebureau, literatuur etc. Lucas is ook mijn eerste kind en daar ben ik soms ook onzeker over. Elke moeder vraagt zich af of ze wel de goede keuzes maakt. Daarom sta ik altijd open voor feedback, waardoor je misschien betere keuzes kan maken. Ik heb ook een SPW4 diploma gehaald, maar ik ben net zo onzeker als alle andere moeders en dat maakt je echt geen expert. Ervaring echter wel. Als kersverse moeder heb ik ook braaf geprobeerd de adviezen op te volgen. Lucas was nog geen twee weken oud toen ik het advies tot vijftien minuten huilen al op mijn bord kreeg van het bureau. "Als hij geknuffeld, gevoed en verschoond is moet je hem laten huilen, want hij heeft niks nodig. Hij moet de dag verwerken en dat doen ze door te huilen." Hartverscheurend toch? Prima hoor als hij even najengelt, maar een kwartier laten huilen? Nee, dat kon ik niet en dat kan ik nu nog steeds niet. Het advies voor 's nachts was nu langer dan dertig minuten. Ik kreeg al schuldgevoelens toen ik er alleen al aan dacht tijdens het gesprek. Na het lezen van jullie reacties ben ik er sterker van overtuigd dat het advies van het laten huilen niet bij ons past. Dit betekent niet dat ik een oordeel heb over mensen die dit anders aanpakken. Ik neem hem lekker bij me en troost hem. Voor ik het weet is hij groot...
Ja dat kreeg ik ook als advies, echt belachelijk als ik e rnu op terugkijk. En ik kan me nog een artikel uit de WIJ herinneren over een verloskundige, een kwraamverzorgster en een wijkverpleegkundige die voor het eerst moeder werden. Vooral die wijkverpleegkundige kwam wel even terug op het advies dat ze jarenlang had gegeven over laten huilen. Volgens mij had ze nog een huilbaby ook. Ik heb dus 1 keer ook bijna 10 minuten gewacht, huilend en wel. Hij was toen 5 weken oud. En daarna niet meer geprobeerd. Moest hem altijd in slaap wiegen/aan de borst etc. Tot hij met 5 maanden een keer even moest wachten toen ik de was op hing. Ik hoorde pauzes komen tussen het huilen en ik dacht, verrek hij zal toch niet vanzelf in slaap vallen! En ja hoor, ineens was het stil. En ik sluipend erheen, lag hij te zagen. Vanaf toen steeds zlef in slaap laten vallen en de eerste paar weken was dat nog met wat huilen (5-10 minuten en met pauzes) en ineens was dat ook over. Maar echt laten krijsen, nee nooit gedaan, vooral niet zo jong
Toen mijn dochter nog jonger was, 1 à 2 maanden oud, had zij het 's avonds nodig om een paar minuten heel hard te krijsen als ze naar bed ging. Daarna viel ze als een blok in slaap. Ik hield als regel aan dat ik haar maximaal 5 minuten liet huilen voordat ik naar haar toe ging. Mijn dochter had dat echt even nodig om de prikkels te verwerken en zich over te geven aan de slaap. 99 van de 100 keer was ze al in diepe rust voor de 5 minuten voorbij waren. Op een gegeven moment was die fase voorbij en sinds die tijd ligt ze lekker te keuvelen voor ze in slaap valt, of gaat ze gewoon meteen slapen. Als ze nu gaat huilen (15 maanden) gaan we er snel heen en geven we haar de speen en haar knuffel. Ze blijft dan wel in bed, tenzij ze van streek is natuurlijk. Natuurlijk is het allemaal persoonlijk, maar ik zou 15 minuten laten huilen bij 3 maanden oud echt te lang vinden.
Consultatiebureau vertelde mij ook dat ik haar gerust kon laten huilen. Maar wat een onzin allemaal! Hoe langer ik haar laat huilen, des te harder zij krijst. (Het is zelfs soms zo erg dat haar hele broekje uitgaat en ze zichzelf helemaal omhoog duwt). Ik kan haar dan toch niet zo laten!! Volg je moederinstinct. Ieder kind heeft veel aandacht en liefde nodig dus het is heel normaal. Mijn dochtertje slaapt sinds ze spuitjes heeft gekregen ook vreselijk slecht en krijg haar met moeite in haar bedje. Als het echt niet lukt, gewoon in mijn eigen bed lekker dicht tegen mij aan zodat ze helemaal ontspant.. Soms doe ik in een warm badje en dan een warm flesje. Inbakeren wilt ook soms helpen. Succes en probeer gwn verschillende dingen tot het lukt.
Hier ook een Spw 'er en ga er vanuit dat je ook geleerd hebt dat een baby na 15 minuten niet meer weet waarom ze boos zijn dus dat zelfs bij huilen om boosheid of aandacht het geen nut heeft om na 15 minuten nog een keer 15 minuten te laten huilen. Ook ik snap je aanpak niet zo. Hoor vaker spw'ers zoiets zeggen als laat je kind maar huilen en snap dat echter niet zo... Je kindje is nog maar 2,5 maand ze heeft je echt nog nodig. Hier huilt de kleine zich ook al sinds baby soms even in slaap maar dit duurde nooit langer dan 15 minuten dan is het namelijk geen huilen meer mijns inzicht. En in het begin huilde ze zich op mijn arm ( dit was voor ons op een gegeven moment een teken dat het bij haar hoorde even zich slaap huilen) in slaap omdat je ze altijd de boodschap mee wilt geven dat mama er voor ze is ook al zijn ze eens boos!
Ik denk dat het nu wel genoeg is met de aanvallende reacties tussen Aapje22 en de overige dames. Iedereen heeft haar punt nu wel duidelijk gemaakt lijkt me, dus probeer het even ontopic te houden aub..
Pfieuw, dat advies van laten huilen (3x10 min) hebben wij ook opgevolgd... En daar zijn we heel snel mee gestopt! Robin was helemaal overstuur en van er even naar toe maar niets zeggen, werd nog meer overstuur. Ik hoor inmiddels aan zijn huiltje wat er aan de hand is. Als ie jengelt, laat ik m lekker liggen, maar als ie huilt, dan ga ik naar m toe en troost ik m. Als ie daarna niet gaat slapen neem ik hem even bij me. En als ik daarvan een papkindje krijg, of als ik hem verwen... So be it... Een kind hoort mijns inziens niet overstuur in bed te liggen. Dan is voor mijn idee meteen het gevoel van veiligheid en geborgenheid verdwenen.
Hier heb ik de wijkverpleegkundige op bezoek gehad 2 weken na geboorte. Mijn dochter viel in slaap in mijn armen terwijl ik met de vp aan het praten was. Nou, ik werd gelijk aangesproken, of ik dat altijd zo doe? Uhm, ik denk t. Kind was net 2 weken oud en we hadden niet echt een duidelijk ritme. NEE, ze MOEST in haar bedje en ik MOEST haar laten huilen. En zo bleef ze me afwachtend aankijken. Dus ik het kind in bed gestopt en zij natuurlijk huilen... En terwijl ik in de woonkamer zat bleef dat mens tegen me aanpraten, dat ze het moest leren, dat ik anders over een paar maanden uitgeput op het cb zou verschijnen met een moeilijk slapend kind etc. Al die tijd was mijn dochter aan het huilen, ik zat in tranen op de bank. Mevr. ging maar door met het uitleggen van de slaaptraining, dat ik ook niet in de kamer moest blijven, want ze rook me, ze rook mijn borstvoeding... Na 20 min. viel ze in slaap. En ik voelde me ellendig. En ik bleef me ellendig voelen de rest van de week dat ik het probeerde. Nou, mijn niet meer gezien. Ik heb het uiteindelijk voor elkaar gekregen, ze sliep na 2,5 maand eindelijk zelf in haar bedje. Maar dat heb ik voor elkaar gekregen zonder gehuil. Inmiddels ook al niet meer, heel soms als ze echt lekker in haar vel zit, maar over het algemeen slaapt ze in mijn armen in of aan de borst. Dus ja, ik probeer me er bij neer te leggen dat ze mij gewoon nodig heeft, want als ik eraan toegeef dan heb ik meer rust en zij ook. En in de nachten is ze soms wel ieder uur wakker, inmiddels weet ik voor een groot deel de oorzaak en ben ik erg blij dat ik haar niet heb laten huilen.
Ik heb niet alles gelezen, maar ik ben ook niet voor laten huilen. En dan heb ik het niet over een keer een paar minuutjes om welke reden dan ook. Maar dan heb ik het over structureel en slaaptraining. Ik heb bij de jongste ook wen vorm van slaaptraining gedaan, maar ik stond er elke twee minuten weer naast. Is denk ik 4 a 5 slaapjes zo gegaan en toen was het klaar. Maar bij beide kinderen heb ik dus laten huilen als advies gekregen van het cb. Ik heb zelfs eens op een papiertje wat links geschreven die verwezen naar sites waar laten huilen als 'slecht' bestempeld worden. Uiteraard doen ze daar niets mee, want dit is wat ze doen en afgesproken hebben te adviseren. Nounou, lekker persoonlijk advies dus! Ik vind dat je je gevoel en je kindje moet volgen. Je kunt deze eerste jaartjes de basis leggen van geborgenheid en veiligheid, die kun je nooit weer over doen. En als dat betekend dat mijn kind verwend is en we gaan daar last van ondervinden, dan pakken we dat wel aan als je echt kunt gaan opvoeden en uitleggen. Wij hebben met de jongste (nu 10,5 maand oud) pas sinds een week of 3 eenbeetje rust. En daar heeft een enkele keer laten huilen echt wel tussen gezeten, uit pure wanhoop. Maar verder hebben we dat nooit gedaan en hoe zwaar ook, ik ben er blij van!
wat een vreselijk mens zeg!! En wat moet jij je rot hebben gevoeld op dat moment, het gaat zo tegen je moedergevoel in he, als je kind ligt te huilen en je "mag" er niet naartoe.