Huilen irriteert me

Idd toen ik zo eens rond ging vragen bij vriendinnen merkte ik dat zij ook weleens geïrriteerd waren. En ook ik hou zielsveel van m'n zoontje, heb geen depressies ben gewoon een nuchter meid maar ben idd ook maar een mens. Dus irriteer ik me ook weleens aan dat gehuil of gejengel.... Ik heb m'n zoontje trouwens nooit laten huilen hoor ging er altijd maar toe maar wel met het nodige gemopper en dan met name s'nachts.

 

Frustraties horen erbij, zeker, en die roze wolk is ook een beetje een ideaalbeeld dat weinig met de realiteit te maken heeft. Vooral die eerste maanden zijn pittig. Maar ik denk toch dat je wel alert moet zijn op enige mogelijk signalen van een PND. En dat is niet dat je eens een irritatiemoment hebt, of durft toe te geven dat het helemaal niet zo leuk is, maar dat je je echt aan je kind begint te ergeren of ergere (depressieve) gedachtes krijgt.

Ik kan ook heeeel erg slecht tegen haar huilgeluid, maar als ik haar oppak en wieg en ze blijft krijsen, weet ik dat het misschien even niet helpt, maar wel dat ze dichtbij me is en dat ik er alles aan doen haar te troosten. Even focussen op iets anders (tv met ondertitels met het geluid uit heb ik hier weleens gelezen) helpt dan om je erdoorheen te slepen.

 

heftig lijkt me dat.
Misschien zit je in een depressie?

Huilen van mn kindje vind ik niet erg als ze iets nodig heeft of verdrietig is maar jammeren kan ik niet zo goed tegen.

 

Dat doe ik hier idd, dan dringt het gekrijs niet zo tot je door.

Verder vooral prioriteiten stellen in wat er in huis perse moet gebeuren en wat wel even kan wachten, hulp in de huishouding vragen, oppas vragen, (en als dat niet gaat, is iemand die even een rondje komt wandelen met je kleine vaak al net even een kleine uitkomst).
Draagdoek heeft hier enorm veel uitkomst geboden: kleine meid daarin, dan sliep ze wel, en dan ging ik zo lekker even wandelen, winkelen, buurten bij een vriendin.... Grote jas erover heen, mutsje op, sjaal achter het nekje langs, dan zit je kleine comfortabel met dit koude weer

 

Helemaal mee eens, daar moet je alert op zijn, maar je kunt af en toe, of misschien wel een tijdje best vaak, mega-geïrriteerd zijn op bepaalde momenten, ook zonder PND. Het ligt natuurlijk niet alleen aan het karakter van je kind, en diens welbevinden, maar ook aan je eigen karakter én aan je voorgeschiedenis. Als je al veel stress gehad hebt, heb je het de eerste maanden misschien ook wat moeilijker. Maar ook dat hoeft niet.

Kortom, heerlijk dat je op zo'n forum gewoon kunt zeggen dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is, en dat je tóch stapeldol bent op je zoon of dochter. En dat er dan meiden zijn die dat herkennen en snappen.

 

Ze doet dit echt niet om jou dwars te zitten. Het beste dat je kan doen is haar wel oppakken als ze huilt, haar troosten en wiegen. Ze heeft 9 maanden onder jouw hart gewoond, nu opeens is ze in deze nieuwe wereld zonder die bescherming. Het beste is haar die bescherming te blijven bieden, zodat ze langzaam kan wennen aan de nieuwe omgeving.

3 maanden was hier een magische grens. De krampjes waren over en het werd veel rustiger en makkelijker.

Niet alleen kunnen liggen ergens is ook met deze leeftijd heel normaal. Ik denk dat jouw kind een heel gemiddeld kind is. Mijn dochter is gelukkig ook kerngezond en er waren ook geen complicaties bij de bevalling e.d., maar toch lag ze soms letterlijk de hele dag op mij. Dat hoort erbij, maar ik werd ook weleens gillend gek en als mijn man 's avonds thuis kwam, was ik helemaal afgedraaid.

Ik zou echt een draagdoek aanschaffen. Heb je meer bewegingsvrijheid en het is een goede manier van troost bieden.

 

Hier ging dochterlief ook na een paar weken opeens veel huilen. Echt wel uren achter elkaar. Je weet gewoon niet hoe je haar kan helpen, want ook al liep ik uren met haar door de kamer ....het gehuil stopte niet. Ik had echt geen depressie, maar heb echt wel een paar x meegejankt van vermoeidheid en bezorgd zijn over waarom ze huilt. Ook was mijn eetlust weg tijdens die huiluren en ik kreeg zelfs kiespijn tijdens haar gehuil.... kan je nagaan wat het met me deed. Na andere voeding en inbakeren ging het opeens (na het wennen) wel heel goed. Sindsdien is ze een makkelijk kind. Dus misschien is inbakeren een optie ?

 

Irriteren ken ik niet vanaf zo jong. Wel dat ik er onrustig door kon worden. Ik kan mijn kinderen gewoon niet goed horen huilen.

Maar ik denk dat je even moeten leren anders denken: wat je ook doet, je baby komt de eerst lange tijd op de eerste plaats. Je zult merken dat het fijner is als je je kleintje eerst rustigen tevreden hebt gekregen voor je fijn verder kunt gaan met je eigen ding. Ook al is dat eten.

Als je dit gevoel blijft houden, dan zou ik zeker eens even een keer langs de huisarts gaan en dit bespreken. Voor jezelf, maar ook voor de kleine. Want erg veel huilen is niet oke.

Hopelijk kun je de rust vinden om je over te geven aan je baby. Lees anders eens iets over de (emotionele en cognitieve) ontwikkeling van een baby. Misschien helpt je dat!

 

Ik weet niet of je ivm de ks een draagzak of draagdoek om mag? Ik gebruikte hem vaak als ik ging koken (naar de wc gaat niet zo goed weet ik uit ervaring )

Mijn beide meiden zijn geen slapers geweest toen ze baby waren. Ik kan me (ondanks mijn eerdere bezorgde of door sommige harde reactie genoemd) heel goed voorstellen hoe je je soms voelt. Beide huilden erg veel. Van 11 uur 's ochtends tot 11 uur 's avonds en de jongste maakte het erg bont, die sliep dan in de avond wel van 20 tot 23, maar vervolgens niet van 23 tot 2 en dus waren wij ook helemaal op en prikkelbaar. Tot kort geleden (jongste is bijna 1.5) kreeg ik 's nachts bijna een hartverzakking als ze begon te huilen. Het gevoel dat je niet aan je rust toekomt maakt dat je zo reageert.
Bij de eerste hadden we nog nooit van verborgen reflux gehoord, dus ik denk dat ze daar wel last van had, de tweede is er voor behandelt en kreeg ook koemelkvrije voeding. Dat heeft veel geholpen.
Sterkte ermee in ieder geval.

 

Fijn dat het zo goed gaat, maar de hele dag met je kleintje bezig zijn is echt heel normaal op die leeftijd. Ze is maar zo klein, en wil gewoon veel bij je zijn. Dat het inbakeren goed werkt voor haar is prima, maar verwacht gewoon niet teveel.

 

Fijn om te horen, Nathalie!

 

@Nescio, enerzijds wel maar het is ook normaal dat die kleintjes eens een paar uur slapen!

 

Ik ben nu 4 weken moeder en gelukkig huilt ons kleintje niet zoveel. Ik herken het gevoel wel van irritatie, maar bij mij is het dan meer irritatie omdat ik niet weet hoe ik haar kan helpen. Ik vind het zo verschrikkelijk dat ze huilt, zeker als ze zo krijst dat er op z'n minst echt iets aan de hand moet zijn of zo... Gelukkig merk ik dat haar troosten en ons lijstje afgaan (zuigbehoefte? luier verschonen? honger? knuffelen?) ook vaak helpt... Wel is het zo dat wanneer je zelf gespannen bent dat de kleine dit ook voelt en dan misschien nog meer gaat huilen. Ik probeer mijn spanning dan ook altijd zo snel mogelijk los te laten.... Zij kan er immers helemaal niets aan doen. Ik probeer me voor te stellen hoe het moet zijn als je bv buikpijn hebt door krampjes en je kunt het niemand duidelijk maken... Zo ontzettend frustrerend lijkt me dat... Dan kan ik haar alleen nog maar knuffelen... Sterkte!

 

Niemand vind dat gehuil leuk hoor, wat ze ook zeggen.

 

Ik ben ook 4 weken moeder, maar herken het niet zo.
Van de week was hij ontroostbaar en geen idee waarom hij zo overstuur was dat ik zelf mee ging huilen. Vond het zo erg m'n ventje zo verdrietig te zien. Maar normaal gesproken als hij huilt irriteert het me niet.