Uitkijken of een hap eten proeven. Pfff, wat een vergelijk! Gelukkig snapt mijn zoontje de dingen goed die belangrijk zijn. Geen hap willen proeven, vind ik niet belangrijk. Eet je toch niet? En ach, alles is goedgekomen, 't kind eet nu alles. Eten is lekker, leuk en gezellig en dat heb ik altijd zo willen houden. Hier nooit stress, strijd of negatieve sfeer aan tafel!
Ik reageer ook even (ook al reageer jij op Bri), want ik wil ook altijd dat er geproefd wordt. Maar bij ons aan tafel is het altijd gezellig, ook als ze iets moet proeven. Dat is toch hoe je er zelf mee om gaat?
Ieder z'n eigen manier om het gezellig aan tafel te hebben. Zolang je kinderen niet uithongert of dwangvoeding geeft zal het wel goed komen. Ik vind het wel belangrijk dat ze alles proberen. En ik vind het belangrijk dat ze leren dat je pas iets kunt beoordelen als je het geprobeerd hebt.
Willen en moeten is iets heel anders. Als jouw kind luid en duidelijk laat merken dat het niet WIL proeven en het MOET van jou, hoe is het dan nog gezellig? Leg me dat eens uit?
Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar dat is hier eigenlijk niet aan de orde. Ik heb die regel van drie en nu vier hapjes pas ingevoerd toen ze bijna vier jaar werd. En dat gaat gewoon goed. Nee, ik prop er niks in. Ik ben gewoon overtuigend, denk ik. Heel eerlijk: ik ben zelf altijd een slechte (warm) eter geweest. Mijn ouders hebben me op vele manieren geprobeerd te dwingen om mijn bord leeg te eten. Het feit dat ik die manieren nog weet, blijkt dat het veel indruk op me heeft gemaakt. Ik zal zelf dus nooit dwingen.
Jij gaat er vanuit dat kinderen het hele huis bij elkaar gillen als ze eens iets "moeten"? Ik zie het probleem nietzo. Er wordt bij ons gewoon niet luidkeels ongenoegen kenbaar gemaakt. Dat kan best op een normale manier en dan blijft het gewoon gezellig hoor. Je kunt ook te ver gaan in het vriendjes blijven met je kind. Soms moet er gewoon geluisterd worden. En zoals je weet.. Ben ik altijd vrij makkelijk in dingen.. Maar soms heb je als ouder gewoon een taak. Bijv om te zorgen dat je kind voedingsstoffen binnen krijgt. En dan bi voorkeur enigzins gevarieerd ook nog.
Zo gebeurt het gewoon niet. Als mijn kind zou gaan zitten schreeuwen dat hij/zij niet wil, mag hij/zij even van tafel en op de trap gaan zitten. Daarna praten we er rustig over. Als mijn kind zou zeggen: ik wil niet proeven, dan niet. Ik leg uit waarom ik vind dat ze beter wel kunnen proeven, en 99 van de 100 keer proeven ze dan gewoon een hap. Die ene keer dat ze echt niet willen is er iets anders aan de hand. Te moe of zo. Dan ga ik echt niet doordrammen dat het toch moet.
Bij mij is proeven trouwens ook echt proeven. Dat mag één hapje zijn. Vinden ze het niet lekker, dan blijft het daarbij. Ze hoeven van mij geen drie of vijf happen te nemen van iets wat ze niet lekker vinden.
Ligt hier wel beetje aan het hapje... Als zelfs een muis het nog een miniatuur hapje zou vinden mag ze er nog eentje doen met iets meer op d'r vork. Gelukkig lust mijn kind bijna alles... Dus zit ik ook niet met luidgillende kinderen omdat ze van mij MOETen proeven! E ja, ook andermans kind moet wel eerst proeven. Je kunt pas zeggen dat je het vies vindt als je het geprobeerd hebt tenslotte. En de kans dat iets bij mij anders smaakt dan thuis is groot dus misschien valt het reuzemee. En andersom is het ook weleens gebeurd. "Ja, lust ik" en het dan vervolgens heel vies vinden. Shit happens Maar wel even een hapje proberen dus. Mijn vader zou zeggen "al is het de koningin!"
Jep hier nog z.n slachtoffer. Denk als je idd niet dwangvoed en zo dat het bij wel mee valt bij iedereen. Die hapjes doe ik ook hoor van vier jaar vier happen maar als de oudste dat niet wilde dan was dat ook goed was alleen om aan te moedigen. Daar zie ik ook geen kwaad in. Hier maken we er soms ook een feestje van na het eten. Lekker met de lepels op de deksels slaan bijvoorbeeld gewoon lol hebben aan tafel. Ben echt niet streng er is wel EEN regel en dat is we gooien geen eten van tafel of naar elkaar toe. Dat is de enige echte regel hier aan tafel.
Ja gelezen haha staan leuke dingen in. Hier ook wel eens het bord aan mijn neus gezet en het laatste stukje op gelikt bijvoorbeeld vinden kinderen echt leuk om te zien als mama gek doet. Werkt hier ook prima. Of wel eens een maaltijd met de handen gegeten. Moet je ze zien kijken haha.
Ik ga nergens van uit, ik stel een vraag. Ik ben zeker vriendjes met mijn kind, maar ik ben bovenal zijn mama. Beetje idioot hoe jij het schetst, alsof mijn kind hier de dienst uitmaakt. Zoals je weet, ia da niet zo. Gelukkig heb ik geen moeilijk kind en vooral eentje die heel lief is voor zijn moeder. En ik voor hem: iets eten wat hij niet wil, zal hij nooit van mij hoeven! Mijn zoon is trouwens zijn leven lang nog niet tekort gekomen aan goede voedingsstoffen, alsof 3 happen ei, wortel of nasi daar iets mee te maken heeft. Er staan hier altijd genoeg gezonde dingen op tafel die zoon lust.
Fijn he, zo'n erfenis!!!:x Bij ons was het heel gezellig hoor aan tafel, maar ik moest eten. Mijn moeder kookte lang niet altijd lekker en sommige dingen ging ik echt van over mijn nek (lever, witvis met boterjus, koolraap en bruine bonen-soep bijv.). En als ik de portie die mijn moeder had opgeschept niet op had, dan kon ik net zo lang in de keuken gaan zitten tot ik het wel op had. Toetje hoefde ik niet meer op te rekenen. Is dat letterlijk dwangvoeden of figuurlijk? Is het één minder erg dan het ander? Ik kook graag wat mijn zoontje graag eet en gelukkig houdt hij erg van gezonde dingen. Als ik zonodig iets moet eten wat hij echt niet lust, zou ik er iets bij geven wat hij wel zou lusten. Ik kook voor mijzelf ook geen dingen die ik niet lust. Je heb variatie in meer of minder lekker, maar echt niet lusten maakt niemand voor zichzelf, dus waarom wel verwachten dat je kind het opeet???
Die van ons proeven altijd wel wat, gewoon uitgelegd dat je toch niet kunt zeggen of je iets lekker of vies vindt als je het niet geprobeerd hebt. Voor die van ons geen probleem, dus proeven doen ze altijd wel. Als ze het echt niet lusten, hoeven ze het niet op te eten.
Met dat soort ervaringen snap ik dat je 'allergisch' bent voor het idee dat eten moet. Ik heb zelf fijne herinneringen aan het samen eten. Bij ons thuis was eten voor alles een sociale gebeurtenis. We hadden geen rare regels of verplichtingen. Wel dat je alles probeert, en dat je (in principe) moet opeten wat je zelf opschept. En gooien met eten was absoluut verboden. Mijn moeder maakte altijd twee soorten groente, en één daarvan 'moest' je eten. Maar het was nooit gedoe, althans dat herinner ik me helemaal niet. We waren nooit zo van de toetjes. Meestal hadden we fruit na en dat mocht iedereen nemen. Ik herinner me wel dat er eens een nicht kwam logeren die echt helemaal niks lustte en ook niets wilde proberen. Bizar vond ik dat. En ik weet dat mijn moeder zich daaraan ergerde. Was geen klein kind of zo, ze was zeker een jaar of 15. En dan gewoon weigeren om wat dan ook te eten. Ik denk dat die ervaring heeft bijgedragen aan mijn idee dat je nieuwe dingen altijd moet proberen, en dat het gewoon onbehoorlijk is naar degene die het eten heeft gemaakt om je neus ervoor op te trekken.
Jouw kinderen zijn groot, daar kan je mee praten, onderhandelen, overleggen. Met een dwarse peuterpuber is dat een ander verhaal.
Zo gaat het hier eigenlijk ook. Zelden drama aan tafel omdat ze iets niet lusten. Ik herken eet drama's dus echt niet, ook niet toen het dwarse peuterpubers waren... Daarbij, vlak kleuters niet uit, die kunnen er ook wat van.. Ik denk dat een deel van het "dwars" zijn met eten ook zit in de houding die je zelf hebt. Een beetje van "verwacht je drama, dan krijg je drama" Kinderen zijn meesters in het oppikken van dat soort signalen. Totdat ze een jaar of 3 waren, zorgde ik altijd dat ik iets anders op tafel had waarvan ik zeker wist dat ze het lekker vonden. Proeven hoefde dan ook niet. Deden ze dat wel, dan was het natuurlijk ook goed, maar ook dan geen groot feest, zeg maar... Na de 3 jaar (ongeveer dan) moesten ze van mij wel proeven. Dat leg ik dan ook uit, dat je iets moet proeven om te weten of je het lekker vind. En misschien vind je het niet lekker, dan neem je maar alleen wat je wel lekker vind. Jelle is nu bijna 6, dus hij moet van mij wel een paar hapjes eten als hij iets niet zo lekker vind. Maar hij snapt nu ook goed dat je iets moet eten om geen honger te hebben. En dat je de ene keer iets lekkerders op je bord hebt dan de andere keer. Hij is heel slim en ik kan hem goed uitleggen dat er in verschillende dingen verschillende vitaminen zitten en dat je van alles een beetje nodig hebt om te kunnen leven. En eerlijk is eerlijk: de ene keer zijn de verse boontjes ook veel lekkerder dan de andere keer. Dat vind ik zelf namelijk ook... Dit zijn allemaal dingen die ik in de loop van de tijd aan de kinderen uitleg, zonder drama en zonder te dwingen. Het is niet zo dat ik de hele tijd met een belerend vingertje aan tafel zit, maar Jelle vraagt dus gewoon: "waarom moet je groente eten?" Nou ja, dan leg ik dat gewoon uit... Zelf moest ik vroeger altijd opeten wat er opgeschept lag. Deed ik dat niet, dan moest ik aan tafel blijven tot het op was en als mijn ouders het echt zat werden, werd ik met bord en al in de kelder gezet... Zo wil ik mijn kinderen niet opvoeden... (uiteindelijk ben ik goed terecht gekomen, hoor!) Ik wil mijn kinderen leren naar hun hongergevoel te luisteren en te leren dat samen eten gezellig is...
Dat ligt ook aan je intentie, denk ik. Ik gaf vlees altijd het laatste omdat ik bang was dat ze anders alleen vlees eten en verder niets. Maar dat doe ik al vanaf de dag dat ze mee eten met de pot. Dus voor hun is dat normaal. In de beginperiode vond ik groente en aardappels belangrijker dan vlees om te leren eten. Ik heb het ook nooit benoemd als: "als je je groente eet, krijg je vlees". Toevallig dat Jelle laatst vroeg waarom ik wel meteen vlees op mijn bord krijg en hij niet. Toen heb ik dat uitgelegd en gevraagd of hij ook meteen vlees wilde, maar dat hoefde niet. Een toetje is bij ons gewoon een onderdeel van de maaltijd, dus dat krijgen ze altijd. Ik zie dat zelf ook niet als beloning en zij dus ook niet. Het eerste jaar dat ze mee aten, kregen ze pure volle kwark als toetje. Dat vulde ook wel...