Precies hier ook zo: kun je erop dan gaan, kun je het niet, jammer ik ga niet helpen. En ze kunnen al heel jong overal op komen hoor, ze zullen het echt niet snel doen als ze het niet kunnen. Ik vind die moeders die de hele dag achter hun kind aanlopen in de speeltuin pas irritant
Waarom is dat irritant? Naast dat ik er wel een beetje om moet lachen en blij ben dat ik dat zelf niet meer hoef te doen. Waarom zou je je er aan storen? Ik vind het veel irritanter als moeders niet naar hun baby/jonge dreumes omkijken, terwijl die ondertussen in hele hoge klimrekken klimt en tussen de voetballende jongens door wankelt (ja idd, net kan lopen).. terwijl ik mijn hart vast houd. Daar kan ik echt niet naar kijken.
Vanaf het moment dat ze konden lopen. Wij laten onze kinderen alles zelf doen. Angst overbrengen aan een kind is naar mijn mening een van de meest ontwikkelingsremmende zaken die er zijn. Behoedzaamheid prima maar angst.... Nee, slecht raadgever
Dus toen zijn we idd maar weg gegaan . Voor mij staat veiligheid sowieso op 1. Liever veilig en misschien kans op een beetje overbescherming dan een gebroken nek oid.
Zodra ze zelf konden klimmen. Dat was al vroeg, want hier wordt ook nog net niet van boom tot boom geslingerd. Mijn jongste zoon heeft al heel wat harten laten springen op de crèche . Hij kon nog niet lopen, maar stond in een wip bovenop de hoge glijbaan buiten. Het ene moment stond ie naast je en het volgende stond ie dus boven aan de glijbaan, klaar om te glijden.
Hoe vaak heb jij een kind zijn nek zien breken in de speeltuin? Hoe vaak heb je ergens gehoord of gelezen dat een kind zijn nek had gebroken in de speeltuin?
Gegevens uit 2011. Aantal kinderen dat op de SEH belandde na: -Val overig: 9800 kinderen per jaar -Van van hoogte overig: 3900 kinderen per jaar -Val van vaste trap: 3700 kinderen per jaar -Val uit klimtoestel: 2300 kinderen per jaar -Val van zitmeubel: 2000 kinderen per jaar De meeste ongelukken gebeuren bij kinderen van 1 en 2 jaar. In 28 ongevallen overleefde het kind het niet.
ik ken deze cijfers idd, en misschien interpreteer ik ze anders hoor. Maar er vallen net zoveel kinderen van de klimtoestel als van een zitbank? en misschien kom ik erg laconiek over, maar ik ben zelf opgegroeid met overbezorgde ouders en heb juist door die ervaring besloten om zelf vooral dat niet te worden. Het is namelijk niet bepaald goed voor de opbouw van fysiek zelfvertrouwen van het kind (ervaring uit de eerste hand) En natuurlijk zijn er altijd extremen, maar de meeste ouders die niet constant naast hun kind staan in de speeltuin, doen dat bewust om het kind zelf te laten proberen en experimenteren.
Ja, kinderen vallen. Hoort erbij en daar leren ze van. Maar kinderen van 1/2 jaar zien nog geen gevaren in én vaak zijn ze nog erg wankel. Ze zien ook geen hoogte (geloof ik). Pas vanaf ~2,5 beginnen ze gevaren in te zien. Pas vanaf die leeftijd vond ik dat ik haar ook langzaam meer los kon laten bij hogere klimtoestellen. Ze was stabieler en ik zag dat ze wist waar ze mee bezig was. Kan best dat dat bij een ander kind al eerder is. Wat betreft inzien van gevaren in het verkeer was ze ook redelijk laat, ze snapte gewoon niet waarom ze niet zomaar de straat op kon lopen.
maar deze topic gaat ook over kinderen vanaf 2 jaar ong? Een dreumes is wel een iets ander verhaal, veel dreumesen lopen pas los met bijna 1,5 jaar.
Van een zitbank: wat dacht je van achterstevoren van de rugleuning afkukelen? Heb je zo een hersenschudding te pakken. Tja, mijn dochter heeft imo voldoende zelfvertrouwen.
Daar ging mijn voorbeeld over. Dreumesen (ik schat net 1) die zelfstandig door een speeltuin liepen/wankelden, op een (~2m hoog) klimrek klommen en tussen voetballende jongens liepen. Terwijl de moeders totaal niet opletten. Dat ik dat irritanter vind dan een moeder die naast de glijbaan staat.
Zo, adit klinkt hard, maar misschien bedoel je het zo niet. Als ik niet (nog!) naast de glijbaan sta en haar help had ze het helemal nooit gedaan Ze moet echt een beetje geprest worden en zien dat ze op ons terug kan vallen. Vind ik ook heel normaal daar ben je ouders voor.
ik irriteer me ook aan die moeders die intellectueel willen wezen in de speeltuin met een boek of telefoon in handen omdat kids zelfstandig moeten zijn. ook die van peuters en kleuters. hun kinderen doen van alles. met n stok in handen zwaaien tegen de kleintjes, in de ogen prikken, speelgoed af pakken, op glijbaan zo zitten zodat r geen ander kind op mag komen, naar andere moeders vragen wanneer ze snottebellen, hebben of losse veters, naar wc -omdat ze waarschijnlijk gewend zijn op kdv dat volwassene vrouwen in de speeltuin daar zijn om ze te helpen- , en wanneer ze vallen,willen ze ook getroost worden door vreemde moeders. en als je dat niet doet komt heel erg langzaam dan zo een moeder aan van dat zeer zelfredzame kind, bozig kijkend omdat ik nou niets help. enik irriteer me ook enorm aan sommige kinderen die eindeloos praten,vragen stellen,uitleg vragen van de andere moeders die er zijn om hun eigen kind te helpen,van eigen kind te genieten.
wanneer de hechting goed is tussen kind en moeder dan geeft de aanwezigheid van de moeder het kind eigenlijk enorm zelfvertrouwen.hoe groot de afstand is en wat de moeder doet is afhankelijk aan het kind en de moeder. maar als een moeder bij haar kind staat en hem helpt waar nodig is betekent niet dat die moeder meteen overbeschermde moeder is. wanneer de moeder ergens zit en het kind zichzelf laat redden betekent ook niet meteen dat dat kind verwaarlosd is.
nog liever een kind leren iets veilig te ondernemen. Het risico op overbescherming (met nadelige gevolgen) is wel veel groter dan die van blijvend letsel. Ik denk dat ik tot bijna 2 altijd bij de kinderen in de buurt (armlengte) ben gebleven maar daarna werd de afstand al snel groter. Nu blijf ik liever in het zonnetje zitten.... hihi maar ik weet inmiddels dat mijn kids behoedzame klimmers zijn... ze durven wel alles.