Wat voor soort dingen heeft jouw man extra gedaan tijdens de zwangerschap? Waren er dingen die je echt niet meer kon? Mijn man en ik hebben een kinderwens, maar sinds kort is hij ziek geworden. We hebben nog geen idee in hoeverre en op welke termijn de situatie zal verbeteren, maar mijn man is bang dat hij mij niet kan steunen tijdens mijn zwangerschap. Nu heb ik dus bovenstaande vraag. Vooralsnog hebben we even een pauze ingelast totdat we meer duidelijkheid hebben over verloop en prognose. Ik weet dat er genoeg vrouwen zijn die een zwangerschap alleen voldragen etc. Maar hij wil zich graag over mij kunnen ontfermen, zich man voelen en mij kunnen steunen waar nodig. En dat wil ik niet in de weg staan. Zijn gezondheid is belangrijker dan een kinderwens.
Allereerst: wat vervelend dat je man ziek is... En om je vraag te beantwoorden: Mijn man doet heel veel voor mij tijdens zwangerschappen.Neemt me bijna alles uit handen en verplicht me veel rust te nemen..... Maar.. Als het zou moeten kan ik alles nog steeds makkelijk zelf hoor, kindjes, huishouden, werken, sporten, alles kan ik nog prima zelf, alleen dan op een iets trager tempo
Ik heb het allemaal alleen gedaan, was in het begin van de zwangerschap al alleen. Nu is het voor mij wennen om mijn 2de op te voeden met mijn vriend Maar zoals je zelf al aangeeft, zijn gezondheid is belangrijker. Straks kan hij idd niet goed de steun bieden die hij wel graag wilt met de zwangerschap of straks als het kindje geboren word. Ik zou het even afstemmen of hoe je man zijn ziekte gaat lopen en vooral veel overleggen!
Hier ook een vriend die zoveel werkt dat hij me ook niet volledig kan bijstaan. Soms heb ik het moeilijk met zware dingen dragen maar verder doe ik het ook prima alleen. Het huishouden, kindje verzorgen, en voltijds werken dus het ligt er gewoon aan wat je zelf aankan. Als je een moeilijke zwangerschap hebt, kan je dan geen hulp vragen aan familie om thuis te helpen? Zou daar je kinderwens niet voor laten... Hij kan ook emotioneel steunen, dat ga je ook heel hard nodig hebben
Mijn vriend is manager en zit vaak in het buitenland.. Hij heeft op zijn werk gezegd dat hij liever niet meer naar Hongarije,.. gaat vanaf nu (ben 6 maanden ver).. hij wilt zelfs niet meer naar Luxemburg gaan (zo een 3 uurtjes van hier). Omdat ik veel moet platliggen helpt hij me nu een beetje met het huishouden.. Poetsen bv, hij doet de grond (stofzuigen en met nat) omdat ik niet meer zo kan bukken.. natuurlijk is dit niet zonder gemopper . Hij helpt ook met de afwas of doet de afwas alleen. Hij draagt de was ook naar de kelder enzo maar een wasmachine opzetten.. daar heeft hij problemen mee Strijken zal ik voorlopig nog maar zelf doen..
Wat lief van je man. Maar ik denk dat je man zich een beetje vergist. Steunen en "man voelen" hangt niet af van de fysieke omstandigheden. Begrip, een luisterend oor, erkenning en ga zo maar door, dat zijn de dingen waardoor ik mij echt gesteund voel! Hier een fysiek heel moeilijke zwangerschap. En gelukkig is mijn man in staat om het nodige te doen (alhoewel we anders thuiszorg zouden krijgen,dus geen probleem op dat gebied) en anders zouden er genoeg mensen zijn die willen bijspringen. Maar wat mij steunt en mij tot nog toe er door helpt is de onvoorwaardelijke support op emotioneel gebied. Dat hij begrijp dat ik me beroerd voel, dat hij trots is op elke dag die achter me ligt en overwonnen is en ook naar de anderen (buitenwereld) ronduit erkent dat deze zwangerschap gewoon een eindeloos zwaar traject lijkt te zijn! En die support zou ik voor alle fysieke hulp van de wereld niet willen ruilen!
Bedankt voor jullie reacties! Erg fijn om te lezen. Ik kan inderdaad wel hulp vragen aan familie. Dan denk ik voornamelijk aan de tuinen(tjes) en bijvoorbeeld ramen wassen. Hij kan vooralsnog wel helpen met bijvoorbeeld was ophangen en vaatwasser leegruimen. Maar het is nu nog niet zeker wanneer hij mogelijk een operatie krijgt en hoe lang dan het herstel zal duren en of het daarna ook echt beter is. Het gaat zich voornamelijk om zijn gevoel. Ik ben ervan overtuigd dat ik het ook wel alleen kan doen allemaal (het meeste komt nu ook op mij neer naast mijn fulltime job) en zeker met wat hulp van broers en ouders. Maar ik begrijp ook heel goed dat hij zelf voor mij wil zorgen en er voor mij wil zijn als ik dat nodig heb. Aan de andere kant... het boeit echt niks als de tuin even een half jaartje wat minder wordt gesnoeid en als het wat trager gaat. Het is juist wel mooi om zoiets moois te beleven in de moeilijke periode. Het geeft ook wel weer een positieve draai eraan. Zo lang hij niet wordt geopereerd, zal hij sowieso kunnen helpen met wat kleine dingetjes. Maar ik denk dat hij het met name heeft over de periode van zijn revalidatie. Ik zie ons al met zijn tweetjes ziek, zwanger en misselijk op de bank liggen...
Bedankt voor je mooie en bemoedigende beschrijving! Ik heb hem ook gezegd dat hij me kan steunen op veel verschillende vlakken. Maar zijn wereld stort nu eigenlijk min of meer in, dus hij ziet het niet allemaal meer heel rooskleurig. Dus dat 'man voelen' hangt samen met veel andere dingen. En hij wil als míjn man ook voor mij kunnen zorgen in welk opzicht dan ook. En als hij zelf aan het revalideren is en mentaal wellicht struggelt met het feit of hij wel weer de oude zal worden of altijd beperkt zal blijven, kan ik me voorstellen dat het lastig is om voor iemand anders te zorgen. Zowel lichamelijk als emotioneel. Maar ik ben wel heel blij met het antwoord dat jij zegt dat het voor jou het meeste betekent dat je man je emotioneel zo goed steunt. En dat het lichamelijke daar eigenlijk bij in het niet valt. (eigenlijk zou mijn man dit moeten lezen). Ik ben blij dat ik toch een topic heb geopend met deze vraag.
mijn man loopt met de honden. (deze zijn erg groot en trekken ben in de vorige zwangerschap met ze gevallen). neemt me lekkers mee en tilt alles. maar het huishouden blijf ik doen totdat dat echt niet meer gaat of mag. het belangrijkste dat hij doet is lief zijn ook al ben ik een hormonaal wrak. en hij steunt me in echt alles. dat is wat telt
Mijn man is militair en is vaker weg dan thuis. Raad maar hoe het hier gaat. In feite ging het vorige x goed hoor! Vraag me af hoe het gaat met onze dreumes en wanneer ik verder ben. Maar...als hij thuis is helpt hij goed mee met alles wel eigenlijk.
Absoluut mee eens. Ik vind het persoonlijk het belangrijkst dat mijn man begrip toont en wíl helpen. Alleen dat is al een enorme steun. Maar goed, het gaat erom hoe hij dit ervaart.
Mag ik vragen hoe jullie mannen je dan emotioneel steunen? Wat vindt je het fijnst? (ik kan me er nu nog zo weinig bij voorstellen als het gaat om hormonen enzo)
Geen probleem toch, dan laat je 't 'm lezen. Ik begrijp jouw man zijn gedachten ook wel hoor, maar nogmaals ik denk dat "steunen" en er voor iemand zijn, iets heel anders is dan iemand helpen. Hulp kan ik van alle kanten krijgen, maar échte steun en écht begrip, daar heb ik gelukkig toch echt mijn man voor.
Heej meid, wat een vervelende situatie! Mijn vriend is erg druk met werken en is eigenlijk al langere tijd ook overspannen. Hierdoor doet hij eigenlijk bijna niks in huis of om mij te helpen, omdat hij er gewoon niet de fut voor heeft. Het enige wat hij elke week eigenlijk doet is de boodschappen dragen Maar dat kan ik in principe ook best zelf, met fietstassen enzo. Mijn vader heeft me geholpen met behangen en verven en verder lukt alles me ondanks de bekkeninstabiliteit nog zelf. (ben nu 38 weken). Maar precies wat iemand al eerder zei: het ondersteunen zit m niet altijd in de fysieke "mannelijke" dingen zoals een bedje opzetten of boodschappen tillen. Als ik een keer een echte baaldag heb, me dik, lelijk, moe en onzeker over het moederschap voel.. Dan is hij er voor me. Liggen we samen op de bank te knuffelen, masseert hij mijn rug een beetje op bed, praten we wat of besteld hij pizza zodat ik niet hoef te koken Die steun is zooooooo veel belangrijker!!! De fysieke dingen zijn best een mouw aan te passen, maar zonder zijn steun op emotioneel gebied zou ik niet weten of ik het allemaal wel zou kunnen. En dit kan jou man natuurlijk gewoon doen. Wat ik me alleen wel afvraag is hoe het na een operatie zou moeten. Stel dat hij jou steun (ook fysiek) misschien nodig heeft. Het huishouden vond ik nog wel te managen maar als ik ook nog vrij intensief voor mijn man had moeten zorgen (bijv. aankleden of naar de wc helpen ofzo) weet ik niet of dat gelukt was.. Maar dat is iets wat jullie natuurlijk veel beter kunnen inschatten! Ik wil jullie heel veel liefs en sterkte wensen en hopelijk gaat de operatie goed en je man zich snel weer beter voelt!
Haha, gewoon: als je een hoopje ellende bent en alleen nog maar kan huilen, dat hij je dan afvoert naar bed, lekker tegen je aan kruipt en ondanks je opgezwollen gezicht, dikke buik, vette haar, onredelijke gedrag enz. enz. je vertellen dat je mooi bent, dat hij trots op je is, dat je het goed doet, dat je een goede moeder wordt, dat het allemaal goed komt en je het gevoel geven dat hij het nog meent ook Iedereen kan het zeggen natuurlijk maar alleen hij kan me ook het idee geven dat ie t echt meent.. En dat is je soms heel wat waard hoor
Haha die hormonen, geen idee, die hebben geen invloed op mijn humeur. En mijn zwangerschap is (als ik de gyn en arts mag geloven), een grote uitzondering. Maar hier is 't al vanaf 't begin tobben. Ik heb HG, kreeg in wk 10 al BI, mijn normale chronische ziekteklachten namen sterk toe, vroegtijdige weeën, een vertraagde groei van de baby, veel controles, ziekenhuisopnamen en ga zo maar door. Dus echt geen feestje en ik vind het dus soms moeilijk om nog een beetje "leuk mens" te zijn. Vooral in 't begin was het vanuit de naaste omgeving: maar het is maar 9 maanden, het is straks weer over, je bent het zo vergeten, het valt wel mee, ik ben ook wel eens misselijk geweest, je doet het voor iets moois, en ach elke zwangerschap heeft wel wat.... En ga zo maar door aan onzinnige kretologie!:x Terwijl het soms heel fijn is dat iemand gewoon even bevestigt dat het allemaal rot is en dat het helemaal geen feestje is. En dat doet mijn man heel goed. Die begrijpt dat ik soms ruimte nodig heb om even "verdrietig" te zijn, dat ik het niet leuk vind dat ik zelf nog niets aan de babykamer heb mogen doen en ga zo maar door. Die zegt dus ronduit: Als de baby geboren is, is het jouw tijd. Dan ga je eerst maar eens opknappen en bijkomen, want je hebt een lintje verdiend. (dat vind ik dan zelf weliswaar niet, maar gewoon 't feit dat hij er zo over denkt... dan kan ik er weer even tegen!) Toen er op een gegeven moment (ik was toen meer dan 20 wk zwanger, weet niet meer precies hoeveel weken) weer iemand was die 't allemaal een beetje wegwuifde (hoewel ik er zelf niet echt over praat), werd mijn man gewoon heel boos. Die heeft toen eens even haarfijn uit de doeken gedaan hoe de dagen hier gaan. Dat ik braak tot bloedens toe, dat mijn ribben en long gekneusd zijn door de ligging van de baby, dat ik voortdurend pijn heb etc. en dat hij nog wel eens wilde zien of zij 't er ook zo best vanaf had gebracht. De bewuste dame heeft namelijk haar hele zwangerschap "gemauwd" terwijl ze "alleen maar" last had van een beetje striae.... Oké dat heeft hij eerlijk gezegd ook hardop gezegd.... (dat kon de dame niet zo waarderen, maar ze heeft ook niet meer gezegd dat het allemaal wel meeviel haha) Dus dat soort steun....
Indy, dankjewel! Mijn steun voor hem na zijn ingreep... dat is een hele goede. Ik heb wel al iets opgezocht over de vermoedelijk operatie die hij krijgt, maar heb daar nog te weinig aan gedacht. Hoogstwaarschijnlijk is hij maximaal 6 weken bezig met herstel, maar waarschijnlijk maximaal 1 week volledig uitgeschakeld. En aangezien ik nu nog niet zwanger ben en we hopen dat zijn operatie uiterlijk eind van de zomer plaatsvind, verwacht ik daar ook eigenlijk geen problemen mee. Maar inderdaad, als ik echt lichamelijk en emotioneel problemen ga krijgen, dan hebben we wel een groter probleem als ik hem niet kan verzorgen.
Dat zou hij inderdaad toch wel moeten kunnen?! En anders kan ik me vast wel vermannen voor een paar weekjes, want zijn sores is vele malen erger dan mijn idiote hormonen...
Hopefultimes, lijkt me zo verschrikkelijk irritant, dat ongevraagde advies in de trant van 'het is maar 9 maanden'. Evenals 'je kan er misschien best oud mee worden, al moet je dit en dit en dit (dus de belangrijkste dingen in je leven) laten...'. Makkelijk gezegd door mensen die een totaal andere levensstijl hebben, etc etc. Hahaha! Wat goed van jouw man! Sommige mensen mauwen inderdaad zo snel! Erg naar dat jouw zwangerschap zo zwaar is. Gelukkig weet je dat er straks een mooi mensje in je armen ligt. Maar even lekker je sores van je af kunnen geven bij een begripvolle man is dan wel heel erg belangrijk! Heel veel beterschap alvast!! Ik ben wel bang dat ik niet tegen de mijne durf te klagen omdat het eigenlijk maar relatief is bij hetgeen hij heeft. Hij wordt misschien wel veel minder oud of moet zijn leven volledig gaan aanpassen om oud(er) te kunnen worden. Dus ik denk dan al gauw: 'waar zeur ik over'. (stiekem voel ik elke morgen of hij nog wel warm aanvoelt, voor mijn gevoel valt elke lichamelijke 'kwaal' die over gaat daarbij in het niet.)