Even kort uitleggen : 6 jaar heb ik nog gehad om mijn vriend er van te overtuigen dat we nog voor een tweede zouden gaan. eindelijk groen licht gekregen dan. na 3 cyclussen van 90 dagen dmv ovutesten een ei gevonden en direct raak. zware lastige zwangerschap gehad ... 4 maanden heel erg misselijk, afkeer van eten . heel erg moe. erg snel bekkeninstabiliteit, kleine huishoudklusjes gingen, maar dweilen enzo, daar was ik van gekraakt door rugpijn vanaf 30 weken sliep ik nog 3-4 uurtjes per nacht omdat die buik ongelooflijk in de weg zat, veel moest plassen ... kortom, ik haatte het om zwanger te zijn en telde de minuten af op 39 weken bevallen van ons zoontje Maar al gauw blijkt dat ik de zwangerschap ongelooflijk mis. de buik, de gyne bezoekjes, de stampjes, de complimentjes, het wonderbaarlijke gevoel van de bevalling ( vooral achteraf gezien dan) , de eerste kraamweek... Ik mis het gewoon allemaal ongelooflijk Ik wil niet dat mijn kleine ventje groeit, en wil het liefst vanaf nu onmiddelijk een 3de wondertje maken hebbe jullie dat ook? Ik wordt zo depri van het gevoel zeker te weten dat dit ons laatste wondertje is ...dat ik nooit meer zal zwanger zijn, nooit meer zal bevallen herkent iemand dit? gaat het over?
Hier ook! Door 2 moeilijke zwangerschappen en zoontje dat 3 weken na geboorte bijna doodging, hebben we besloten het bij 2 te laten. Maar o, wat is dat lastig! Het gevoel 'nooit meer'. Mijn man lijkt er geen last van te hebben, die wil de kleertjes, de wieg etc wegdoen. Dat voelt nog echt niet goed. Hoop dat het idd hormonen zijn en dat dit gevoel over gaat
lastig moedergevoel toch .... weten dat je het nooit meer zal meemaken anderzijds denk ik dan : om het gewoon nog eens mee te maken moet je het ook niet doen hè, maar ja, sterker dan mezelf
bij de 1e had ik dat helemaal niet, 2e juist wel maar dat komt denk ik omdat ik ook zeker wist dat dat de laatste keer zou zijn, en nooit meer zwanger zou zijn enz. nu heb ik dat gevoel heel af en toe nog wel, als ik de kleren die te klein zijn in een doos stop, het bedje op de laagste stand moet bijv. mijn zus zei dat ook een keer, toen ze de kinderkamer op marktplaats had gezet. je sluit dan echt die babyperiode af. dat blijft raar.
Ik heb dat nooit gehad. Ik ben niet zo'n type om zwanger te zijn. Ik vind het allemaal mooi hoor, maar dat ik er euforisch oid van raak.. Ik was elke keer blij dat m'n zwangerschap voorbij was en begon met genieten als ik uit m'n kraambed was. Ik voelde me vaak ook heel onstabiel tijdens mijn zwangerschappen door de hormonen.
Ik had dat na de eerste ongelofelijk erg. En dat terwijl ik gewoon wist dat er heus wel een 2e kwam en zelfs misschien nog een 3e. Ik miste alles aan de zwangerschap, inderdaad ook al die vk en gynbezoekjes, de schopjes, mijn buik, de kleren... Ik kon er echt om janken en denk nu achteraf dat ik ook wel wat depressief ben geweest. Ik heb er ook echt 10 maanden naar uitgekeken dat we voor een 2e zouden gaan Na de tweede had ik het juist helemaal niet. Ja tuurlijk vond ik het jammer dat het weer voorbij was maar ik ging nu echt helemaal op in mijn zoontje en alles daarom heen. Pas sinds kort heb ik weer het idee van een derde. Maar ook nog niet helemaal overtuigend hoor.
Ik heb nu 8 weken mijn eerste kindje. Ik herken het. Het gaat mij allemaal te snel en ik zou het zo graag nog een keer beleven... Die zwangerschap, de gezelligheid in je buik, de bevalling, de eerste kennismaking, die eerste nachtjes! Wij willen wel meer kinderen, dus ik zal het allemaal nogmaals beleven, maar ik mis het nu al van mijn eerste baby. Het gaat veeeeeel te snel! Die eerste dagen samen mochten van mij wel weken duren... Hij is nu al zo wijs en anders. Ik mis dat pasgeboren babytje. Tegelijkertijd vind ik hem nu ook heel leuk natuurlijk. Maar wat geweest is komt nooit meer terug...
hij is morgen 2 weken en vind het zo snel gaan mag er niet aan denken dat hij binnenkort al 1 maandje is! pfff
en mijn gevoel blijft momenteel heel fel. zelfs de huilbuilen zijn er nog, al zijn die erg sterk geminderd
Herkenbaar, en nu na 3 jaar begint het wel te slijten, het pijnlijke is ervan af. Maar ik heb nog vaak genoeg het gevoel van 'nog 1 keer...' Maar dan denk ik: ja die wordt ook weer groot. Dus ik zal het gevoel wel blijven houden tot ik in de overgang kom denk ik.
na de derde heb ik juist het tegenovergestelde. Het was mijn eerste bevalling (vorige twee x geplande ks) en dat zou ik nog wel eens willen meemaken/ bewuster meemaken. Had een makkelijke bevalling maar voor mijn gevoel het niet bewust meegemaakt. Zwanger zijn vond ik de laatste keer zwaar maar vind het nog Steeds bijzonder. Toch wil ik absoluut geen baby meer. Ik droom de laatste tijd vaak dat ik zwanger ben en wordt dan zwetend wakker want dat wil ik echt niet meer! Ben trots op mijn kids maar het is goed zo Maar snap je gevoel wel hoor!
Het zwanger zijn mis ik absoluut niet. Ik geniet er juist enorm van dat ik weer gewoon pijnloos kan rondlopen in de winkel, supermarkt etc. En eindelijk die buik weg, heerlijk gewoon. Maar waar ik niet aan kan wennen, is dat ik niet nog meer kinderen zal krijgen. Ik wil hierna echt geen vierde meer. Vond het allemaal enorm zwaar, de zwangerschap, de bevalling, de eerste weken met enorme slaaptekort. Maar toch......... het idee dat dit dan de laatste baby is. Daar kan ik dus idd ook heel somber van worden. Ik kan mij er ook nog niet toe zetten om dingen weg te doen. Heb nog steeds de roze boxzak en roze wipstoel van mn dochter. Ergens kan ik me er nog niet toe zetten om die weg te doen........ In mijn hoofd blijft toch nog het idee zitten van misschien nog n nakomertje. Dat ik nu geen kindje meer erbij wil, maar misschien over een aantal jaren.