hmmm ik ben altijd wel stil om20;00 ( mits er dus geen baby getroost moet worden ofzo iets) of ik er dan ook echt bij stil sta? niet echt weet nooit waar ik aan moet denken op zon moment. maar ben gewoon stil uit respect voor de mensen die toen de oorlog hebben meegemaakt. soms kijk ik weleens iets van de 2de wereldoorlog op tv. meestal dus ook rond deze tijd. maar eerlijk gezegd denk ik er verder heel weinig aan. ook niet in oorlogen elders in de wereld. niet omdat ik het niet erg vind maar omdat het "ver weg"is. ik bedoel dit niet lullig maar ik sta meer stil bij verdrietige dingen in mn omgeving
Ik ben zeker stil. Uit respect voor alle oorlogsslachtoffers. 8 mei is de dag waar ik nu meer bij stil sta. Ik woon in Frankrijk en daar is 8 mei de dag van herdenking en bevrijding. Wij gaan ook dit jaar weer naar het monument in ons dorp en herdenken daar mee. Zo indrukwekkend.
Ik ben altijd stil, en als mijn oudste oud genoeg is gaat hij mee naar het monument in het dorp om daar te herdenken. Zelf ben ik bezig met een boek te schrijven over wat mijn overgrootouders hebben meegemaakt . zij boden in eerste instantie onderdak voor 1 of 2 dagen zodat de mensen even op adem konden komen. Daarna gingen de onderduikers verder naar een definitief adres. totdat de nood hoger werd en ze een 8 jarig jongetje in huis hebben genomen. ze zijn later verraden, en het jongetje is uiteindelijk in aushwitz vermoord. Mijn oma heeft het vreselijk moeilijk gehad hiermee. In de speurtocht die ik ondertussen doe ben ik uiteindelijk terecht gekomen bij een broer van dit jongetje. Deze man kon mij enorm veel vertellen maar had ook nog veel vragen. Ik hoop dat dit boek ook echt uit kan komen maar heb het zelfs met het schrijven hiervan erg moeilijk omdat het toch wel zo dichtbij komt. De man is uiteindelijk 60tallige familie verloren en had na de oorlog nog maar 1 tante over bij wie hij dan ook verder is opgegroeid. Hij is oprichter van de war trauma foundation en echt diep respect voor deze man. Overigens begon hij de oorlog in een weeshuis voor joodse kinderen omdat zijn ouders voor de oorlog waren gescheiden en niet meer voor de kinderen gezorgd kon worden. wat deze man allemaal wel niet heeft meegemaakt ....
Ik ben ook zeker stil! Het is vandaag ook de sterfdag van mijn oma, nu 3 jaar geleden. Dus ik denk ook speciaal aan haar.
Ik had dat ook. Ik kreeg het gevoel of m'n keel dicht werd geknepen terwijl ik er liep. Ook die tunnel, voor die executeerwand. Kan er nog nachtmerries van krijgen. Mijn schoonoma woont vlak bij Bergen Belsen (Duitsland)... Maar ik ga daar niet naar binnen. Vreselijk!! Ik vind die twee minuten stil dan ook het minst wat je kan doen.
Wij zijn ieder jaar stil , dit jaar gaan we voor het eerst naar de krans zing toe. Meelopen is net even te veel . We willen het ook zo mee maken, hoe dan ook stil zijn we altijd.
Hier hechten wij er ook waarde aan. Mijn man's opa was Joods, van zijn familie (rond de 100 man, grote familie, ook achter-achter etc. meegerekend) zijn er 100 afgevoerd en 2 teruggekomen, waaronder mijn schoonOpa. Vreselijk. Mijn schoonOma heeft in het verzet gezeten, en heeft er nooit iets over willen vertellen, ze heeft het vorig jaar mee haar graf ingenomen. Ze heeft volgens mij een Duitser omgebracht die mensen bedreigde die zij heeft opgevangen, maar ik weet er het fijne niet van. Ik weet wel dat ze heel erg bijzonder in dat verzet was en een grote naam had. Ze heeft nooit echt iets durven loslaten aangezien ze bang was alsnog vermoord te worden, moet je nagaan hoe diep die angst zat. Dus ja, wij zitten vanavond voor de tv, mijn vader is vandaag jarig. Mijn vader heeft nog een zus die na 13 dagen in de hongerwinter is overleden, oma gaf bv, maar was zo ondervoed dat A.nneke, het baby'tje overleed. Ook daar heeft mijn oma nooit over kunnen praten. Verschrikkelijk, er was totaal geen eten, ook geen melk of wat dan ook om haar te redden. Nee, ik blijf het belangrijk vinden om te herdenken, ook al merk ik dat mensen om me heen er een beetje 'klaar' mee zijn, collega's van in de wtintig die het naar eigen zeggen 'geen reet boeit' ik vraag me dan wel af of je opgelet hebt op school.
Laatste denk ik niet. Al snap ik wel dat het ( de WO2 ) steeds verder een ver van je bed show word. Maar ik vind niet dat we het moeten vergeten! Dat we stil moeten staan bij het stukje dat wij het nu heel goed hebben maar dat dat hier niet altijd zo geweest is. Het lijkt voor veel mensen nu zo van vanzelfsprekend dat we alles hebben wat ons hartje ons begeerd en dat we genoeg voedsel hebben en "veilig" zijn. Ik zal mijn zoontje dus ook altijd alles vertellen wat ik weet van de oorlog en hoe mijn opa en oma dat beleeft hebben. En als hij oud genoeg is wil ik hem graag een keer mee nemen naar het Anne Frank huis en naar Westerbork.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er nooit zo bij stil sta wanneer die 2 minuten stilte zijn. Heb het wel van huis uit meegekregen, als het aan mijn moeder lag keek ik elk jaar films over de tweede wereldoorlog. Ik vind het vreselijk wat er is voorgevallen, ben in Auschwitz geweest en vond dat erg heftig. Helaas gebeuren die dingen nog dagelijks op andere manieren. Als ik het toevallig op tv zie of ergens ben dan zal ik heus niet praten, maar ik sta wel vaker stil bij wat voor ellende er op deze wereld gebeurt en is gebeurt.
Wij zijn een tijdje geleden naar een Amerikaans kerkhof geweest in margraten dat was ook best heftig om te zien.
Ik vind ook heel mooi om nog steeds de doden van de oorlog te herdenken.. Zoiets moet ook in eren blijven.. Hier vind het ook rond uit asociaal dat mensen om 20.00 uur niet even 2 minuten stil kunnen zijn.. Zoiets kleins voor zoiets groots toch!
Ik vind het altijd een bijzonder moment en doe mijn best de 2 minuten in acht te nemen. Ik volg dan de herdenking op de Dam via de tv. Ik word alleen een beetje verdrietig van groeperingen die de 4 mei herdenking willen opeisen. Ik herdenk wie en wat ik wil, niet wat een ander mij zegt dan te moeten herdenken. Ik denk dan vooral aan mijn vader (1918-1989), die de oorlogsjaren in een Jappenkamp heeft doorgebracht. Hij is daar niet doodgegaan, dus technisch zou ik hem dan niet mogen herdenken, maar hij heeft daar de rest van zijn leven onder geleden - en wij (zijn kinderen) dus ook. Ik kan wel proberen te denken aan zijn broer die is omgekomen in een PoW-kamp, maar omdat ik die alleen van een foto ken doet me dat toch minder dan het lijden van die man die na de oorlog nog ruim 40 jaar heeft geleefd...
*slik* Ben er stil van.... Lijkt me voor jou overigens ook moeilijk. Je wordt met heel veel verdriet geconfronteerd. Laat je nog eens weten hoe het verder gaat met het schrijven/uitgeven van je boek?
Ik ben wel altijd een minuut stil uit respect. Mijn opa en oma hebben het meegemaakt en daar sta ik dan toch wel bij stil. Hun waren ook nog jong en hebben ook de angst gevoeld en dingen meegemaakt. Het is niet dat ik er voor mijzelf veel waarde aan hecht,klinkt misschien heel krom aangezien ik wel 1 minuut stilte hou uit respect. Maar het is uit respect voor de mensen die het niet overleefd hebben en voor de mensen die het wel overleefd hebben maar het allemaal meegemaakt hebben. We mogen blij zijn dat wij onze kinderen veilig zonder bommen en toestanden buiten kunnen laten spelen. Daar sta ik wel bij stil...
Dan ben ik ook een slachtoffer van de oorlog, voor het leven (en vaak ook het leven na hem) getekend. Ik denk in die 2 minuten aan alle ouders die in angst zaten of ze hun kinderen wel konden beschermen. Aan alle helden van het verzet, mensen die onderduikers bescherming boden, die op welke manier dan ook hun leven in de waagschaal legde voor de rechten van dit land. Ik vraag me wel eens af of ik dat zou durven. Voorheen had ik waarschijnlijk gezegd van wel, maar nu, met de verantwoording over 2 kleine kinderen is dat toch een moeilijke gewetensvraag.
Sorry, type op m'n telefoon. In de eerste zin bedoel ik dat mensen die in een kamp hebben gezeten, en er levend uit zijn gekomen voor het leven getekend zijn en dus ook slachtoffer.
Jazeker herdenk ik! Mijn oma heeft in een concentratiekamp gezeten, dus ook voor onze familie kwam het heel dichtbij