Dat ben ik met je eens maar als je nu bijv. met 2 kinderen nauwelijks rond zou kunnen komen kan je hart nog zo groot zijn en kun je nog zoveel liefde te bieden hebben maar dan is het niet verstandig. Op dat punt zal een ieder een andere beslissing nemen. Ts twijfelt of ze het wel aan zou kunnen. Dat kunnen wij niet bepalen. Met 3 kindjes heb je altijd een hand en een oog te kort is mijn ervaring. Als je je twee kleintjes nu al pittig vindt zal dat alleen maar erger worden en dan moet het echte opvoeden nog beginnen. Buiten dat een 3e kindje in mijn beleving gewoon echt flink meer kost, niet alleen schoolgeld maar elke seizoenswisseling 3x nieuwe schoenen, 3x kleding, 3x schoolgeld, 3x verjaardag, 3x een feestje, 3 kindjes die voor feestjes worden uitgenodigd, 3x zwemles, daarna 3 sporten, vlees is nooit per 5 verpakt, een auto voor 3 zitjes, vakantie met 3 kids is lastiger een huisje of stacaravan alleen al is meteen een stuk duurder enz enz. Maargoed, mijn mening is, bij enige twijfel niet doen of wachten tot je er wel achter staat. Bij enige twijfel is er iets wat nee zegt, is het voor een keuze van nieuwe baan of auto dan is het niet zo erg maar betreft het een kindje.... Als je eenmaal zwanger bent kun hè niet meer terug.
Hier geen twijfel gehad over de derde. Hij rolde er ook zo in. Nu zwanger van nummer 4. Totaal onverwachts maar zo welkom. Ja, het kost zeker meer geld en je komt ogen,oren en knieen te kort maar je krijgt er ook zoveel voor terug... Je hoeft niet NU een beslissing te nemen. Denk er rustig over na, overleg met je partner en zet alle voor en tegens op een rij... Komt goed, echt waar.
Ik hoop dat je dit niet serieus meent Het stukje dat kinderen ook zelf (een deel) hun studie kunnen betalen, ja daar kan ik in komen. Mijn vriend heeft ook alles zelf betaald omdat zijn ouders het gewoon simpelweg niet konden. Het is niet altijd leuk geweest voor hem maar is wel trots dat hij dat zelf voor elkaar heeft gekregen. Maar als ouder zijnde wil je uiteraard ook voor je kind bij kunnen dragen. Al denk ik ook niet dat iemand er slechter van wordt als ergens zelf voor gewerkt moet worden. Even ontopic: Hier wordt ook getwijfeld over een derde.. Nou ja getwijfeld.. We willen het graag maar toch zijn er vragen. Hoe gaat het lopen allemaal e.d. Of een derde zomaar meedraait met het gezin weet ik niet, denk dat het ook aan het kindje zelf ligt, wat voor kindje het is. Als hij/zij net zo makkelijk is als onze jongste dan ging ik er direct voor. Maar de oudste is een huilbaby geweest .. Wat al gezegd is, twijfel is ook goed, het maakt dat je er goed over nadenkt. Bij een eerste wil je niks liever, bij een tweede denk je er wel meer over na maar goed, die keuze is ook redelijk snel gemaakt als je dat graag wilt maar een derde voelt voor mij als iets extra's. Een nóg bewustere keuze...De kers op de taart zeg maar
Zo herkenbaar... Ik heb enige tijd geleden een zelfde topic geopend omdat ik ook twijfelde over een derde kindje. Na lang wikken en wegen, praten, denken, huilen heb ik alles opnieuw op een rijtje gezet en zijn we toch echt tot de conclusie gekomen dat we het bij onze twee kindjes houden. In mijn hart heb ik ruimte voor 10 kinderen (of meer), maar in mijn hoofd niet. Zwanger willen zijn, dat blijft. Weer een baby in je armen, dat blijft. MAAR, ik kan niet zwanger worden zonder medische hulp, als ik zwanger ben heb ik allerlei medische complicaties die veel impact hebben ook voor de rest van het gezin, dan een zware bevalling... weer opnieuw de spanning, alle drukte, ritmes zoeken, baby die voorgaat voor de andere twee, het gesleep naar school en peuterzaal, financieel moeilijker komen te zitten, huis moeten verbouwen, nieuwe auto nodig...etc. Nee, dat wordt teveel en niet omdat een kindje niet welkom zou zijn maar omdat het praktisch teveel vraagt nu en ook in de toekomst. Ik wil mijn kinderen graag kunnen helpen later en bouw voor hun wel een spaartegoed op en wil ze verder ook kunnen blijven geven waar ze in mijn ogen recht op hebben. Niet dat dat met 3 niet zou kunnen, maar het zou wel degelijk wat moeilijker worden. Ook met uitstapjes, twee kan ik zelf nog net behappen in een speeltuin nu, maar met 3 zou ik denk ik zomaar niet meer kunnen. Ik heb twee gezonde kinderen, qua leeftijd mooi dicht bij elkaar (in mijn ogen), ze zijn erg leuk samen (meestal) en we redden het financieel. Ik geef toe, het is een heel gevecht geweest met mezelf en nog steeds af en toe, maar ik kan me er nu wel bij neerleggen en genieten van mijn prachtige gezinnetje. Het is goed zo.
Lastig hè als de wens er wel is. Hier ook lang de wens voor een vierde kindje gehad maar doordat mijn man met ADHD 3 kindjes als heel druk en onoverzichtelijk ervaart heb ik besloten de wens opzij te zetten. Vreselijk want alle andere middelen hebben we wel. Maar ons derde kindje heeft bij ons voor een onrustige situatie thuis gezorgd. Nu die weer redelijk rustig is, wil ik dat niet veranderen. Tussen onze 3 kinderen zit steeds 3 jaar. Toen de jongste 3 werd (het moment dat er steeds een kindje geboren had geweest) kon ik het afsluiten. Ik denk ook dat als gevoel nog boven je hoofd hangt het gevoel zal blijven. Als je een bepaalde termijn stelt voor je beslissing is het makkelijker.
Ik heb er 5, en snap best dat je over van alles en nog wat kan twijfelen. Hier heeft het verlangen het gewonnen! Af en toe is het best pittig en ik moet regelmatig zeggen: 'mama heeft maar 2 handen en 2 oren..' Dat is voor kinderen niet altijd makkelijk, maar voor mijn gevoel krijgen ze liefde genoeg! Op financieel gebied hebben wij het heel makkelijk, dat scheelt ook een heleboel. Want 'veel' kindjes is een dure hobby!
Wow, knap hoor om zo'n beslissing te nemen. Petje af! Uiteindelijk hoort het nemen van dit soort moeilijke beslissingen ook bij het ouderschap, ,aar het is duidelijk wel één van de moeilijkere kanten.... @ anderen: ja, dat meen ik wel degelijk, maar sloeg direct op de opmerking / situatie die ik quotte niet op andere zaken die er als reactie daarop weer bijgehaald worden. Verder ga ik er hier niet meer op in, want we drijven off topic
Wij twijfelen niet over een derde, maar meer over het tijdstip. Mijn jongste is nu 2,5 en ik wil er niet teveel tijd tussen hebben, maar we gaan naar alle waarschijnlijkheid expatten in het Midden Oosten en ik zie het dan ook weer niet zitten om zwanger een hele verhuizing te moeten gaan regelen. Maar ik dacht vanaf juli zo ongeveer te gaan beginnen. Ik heb ook al 2 winterkinderen (november en december) en ik wil perse geen winterkind dit keer
Sorry, maar geld is zeker wel een belangrijke factor. Mijn nicht zit nu in de schuldsanering met haar man en hun 3 kids. Moeten het doen van 60 leefgeld per week. Dat is alles! Daar moet alles van betaald worden. Luiers, eten, drinken, kleren, alles! Ze hebben er giga stress van, depressie en de kids lopen er best onverzorgd uit en krijgen nooit eens nieuwe kleding. Ja, wij als familie kopen weleens wat, maar ik heb zelf ook 2 kids die van alles nodig hebben. Nicht wilde graag een dochtertje. Ze gingen toen dus voor een 3de kindje. Het werd een meisje, maar 3 kids en 1 inkomen heeft ze uiteindelijk de das om gedaan. Dus ik vind: volg vooral je verstand. Kan het? Ik vind het ook fijn dat ik mijn kids kan geven wat ze nodig hebben. Kinderen worden met de jaren alleen maar duurder, dat lijken mensen te vergeten. Snap best dat vrouwen zwanger willen zijn, de baby tijd nog een keer willen meemaken. Maar dat duurt ook maar zó kort. Daar doe ik het echt niet voor
Hier precies hetzelfde! We hebben een meisje en een jongen, allebei gezond en wel. We kunnen het nu prima redden, voor een derde zou het huis verbouwd moeten worden en een andere auto. De oudste gaat nu naar de basisschool en jongste naar peuterspeelzaal. Met een derde zou het zoveel meer gerace en geregel zijn, mijn man maakt lange dagen en is s'avonds niet thuis (horeca). Het avondeten en avondritueel doe ik alleen en met twee kinderen vind ik dat al best pittig, laat staan met nog een baby erbij. Maar het financiële gedeelte speelt voor ons heel erg mee, als ik voor de een wat koop, wil ik ook wat voor de andere en dan voor de derde ook nog, ik wil alles gelijk houden voor ze. Studies worden steeds duurder, rijlessen plus alle sporten en hobby's die ze er op na gaan houden. Tuurlijk is een warm en liefdevol gezin het allerbelangrijkste en een baby hoeft de eerste 2(?) jaar niet veel te kosten, maar daarna gaan de centjes toch hard... Maar het verlangen naar nog 1 keer zwanger zijn, nog 1 keer bevallen, nog 1 keer een baby vast houden.... Dat zal altijd blijven, waarschijnlijk totdat ik een jaar of 50 ben! Nu maar aftellen naar de dag dat mijn dochter verteld dat ze zwanger is, kan ik met haar meezwangeren!
Het is aanpoten met 3, we hebben ze ook nog vlot achter elkaar We hebben ook getwijfeld maar uiteindelijk was het verlangen zo groot en echt we hebben er geen spijt van gehad
zoo.. deze schiet wel ff verkeerd. ik geloof dat jij geen idee hebt hoeveel mensen er leven van heel, heel weinig. believe me, jij kan niet sparen als je elke maand al van gekkigheid niet weet hoe je je vaste lasten moet betalen en boodschappen krijgt van vrienden en familie om je hoofd boven water te houden.
Tja ik zeg eerlijk, tussen schuldsanering en ze alles willen kunnen geven zit natuurlijk ook nog een heel groot gebied. Wanneer grote zus iets krijgt hoeft broertje ook niet altijd wat te krijgen, volgende keer is hij weer aan de beurt. Ben ook niet van plan hun rijlessen te bekostigen en 1 sport vind ik wel genoeg per keer per kind. En zo kan ik nog tig voorbeelden geven.
Ik snap het zelf eerlijk gezegd niet zo dat je de keus om wel of niet voor een 3e te gaan af laat hangen van of je al dan niet een andere auto moet kopen. Er zijn ook genoeg mensen zonder auto... Wij hebben er geen en mijn man doet gewoon boodschappen op de fiets, mochten we ergens naartoe moeten gaan dan is er altijd nog OV. En door een beperking zou ik niet eens mijn rijbewijs kúnnen halen. Wanneer je uiteindelijk in de overgang komt en dan geen kinderen meer kan krijgen kan je behoorlijk spijt krijgen dat er toch niet dat ene kindje bij is gekomen, vanwege een auto..? Is zo'n auto dan meer waard dan een kind?
Ik sta er serieus van te kijken hoe snel mensen bepaalde opmerkingen op zichzelf betrekken en/of persoonlijk aantrekken. Hoe doen jullie dat toch steeds? Mensen: dit is het internet en soms zullen er mensen zijn die een andere mening of zienswijze erop na houden dan jullie. Zolang die persoon dat respectvol brengt, is dat toch geen probleem? Ik vind inderdaad dat sparen voor iedereen is weggelegd. Dus ik zeg het hierbij nogmaals. En ja, ik meen het, nog steeds. Op welke manier je het doet, dus welk bedrag / de frequentie / een tijdelijke pauze door wat voor een situatie dan ook / alleen vakantiegeld of eindejaarsuitkering, whatever, dat kan per persoon en gezin verschillen. En dat is toch niet erg?