Zie er soms best tegen op!

Meis, die bevalling komt goed. Toen het begon bij mij dacht ik echt..kom maar op! Je krijgt een soort rust over je, ik tenminste wel. En het resultaat..wow!!!! Zo mooi!!!

Kindje opvoeden groei je vanzelf in. Je moederinstinct neemt het over. Ik vond het wennen in het begin maar het is zo mooi.. die onvoorwaardelijke liefde.

 

Je weet nog niet wat je te wachten staat dus laat het gewoon over je heenkomen.
Het heeft geen enkele zin om je hierover alvast druk te maken en hoe rustiger je bent hoe beter alles gaat.
Had ook soms mijn bedenkingen en ga ook altijd van het ergste uit maar had een pijnloze bevalling (keizersnede wat mij reuze mee viel) een heel tevreden kindje die nooit huilde en achteraf heb ik mij dus voor niets zorgen gemaakt.
Geniet van je zwangerschap

 

Ik herken het helemaal! Af en toe weet je gewoon even niet meer of je er wel helemaal klaar voor bent. Ook mijn man is heel nuchter en heeft dan zoiets van 'och jee, wat is er nu weer'.
De laatste tijd zeg ik dan ook gewoon eerlijk dat ik niet weet wat de reden is dat ik moet huilen, maar dat het al genoeg is dat hij me dan even stevig vasthoudt. En als hij dat dan doet, scheelt het al de helft. Lekker uithuilen kan af en toe ook even opluchten!

 

Heel herkenbaar! Hier ook gehad! Dat ik dacht waar zijn we aan begonnen! Gelukkig nu ik onze kleine man goed voel word die angst steeds minder! Al zie ik nog wel op tegen de bevalling!

 

Is eigenlijk ook wel logisch want je wilt natuurlijk het beste voor je kindje.
Maar het komt allemaal goed meis, je rolt er echt vanzelf in.
En gek genoeg deed ik dingen zo automatisch dat ik niet eens wist waar ik het vandaan haalde. Zit er toch gewoon in blijkbaar.

Ons zoontje was gelijk heel erg ziek dus dta zijn wat slapeloze nachten geweest natuurlijk. Maar gelukkig snapte mijn vriend dat goed en ving dus ook de helft op. En als ik echt niet meer kon deed hij alles. Ik dus heel dankbaar.

Je vind er je weg wel in meis en zult een hele goede moeder zijn.
En niks weegt op tegen de liefde die je voelt.

 

Jep, zeeeeer herkenbaar..Nu ik mijn verlof begonnen ben en de bevalling en kraamtijd steeds dichterbij komen, merk ik dat ik af en toe een beetje paniekerig ben. Ik ben best angstig voor de bevalling, maar ook voor de verantwoordelijkheid die een kindje met zich mee brengt. Natuurlijk heb ik daar eerder ook wel aan gedacht, zeker voordat ik zwanger raakte, en we zijn allebei echt helemaal bewust voor het ouderschap gegaan, maar als het zo vlakbij is, krijg je denk ik toch een beetje 'cold feet'. Toevallig moesten wij van het weekend een dag en nacht oppassen op mijn 4-jarige nichtje en neefje van 6 maanden en bij tijd en wijle dacht ik echt: wow, hoe gaan wij dit straks zelf doen??

 

Het is ook eng, dat grote onbekende... Ik vond het soms ook best lastig, eenmaal zwanger dendert de trein gewoon door en is er geen weg terug. Al die spannende, emotionele en vooral onbekende en onzekere dingen die staan te gebeuren. Je leven zal letterlijk nooit meer hetzelfde zijn.

Maar het feit dat het gaat gebeuren, hoe dan ook, kan wellicht ook wel kracht/rust geven. Het heeft weinig zin om je druk te maken over bevalling, kraamtijd e.d. want je weet toch niet wat de natuur voor je in petto heeft en je zult het er mee moeten doen, wat er ook gebeurd. En dat kun je ook, wij zijn niet voor niets het sterkste geslacht .

Go with the flow, vertrouw op de natuur (oerkrachten en oergevoelens zullen vanzelf komen) en wat ik mezelf altijd voor ogen heb gehouden: miljoenen vrouwen hebben dit al voor mij gedaan, dus ik kan dit ook.

 

Hee meid!! Heel herkenbaar heb ik ook gehad tijdens m'n zwangerschap!! Ons mannetje is nu 3 maanden en ik moet zeggen nu begin ik echt te genieten!! Ik heb niet echt een makkelijke bevalling gehad en ik vond de eerste weken ook echt geen roze wolk mede door omstandigheden die niet met de kleine te maken hebben. Maar echt lieverd het komt allemaal goed!! En het klinkt zo cliché maar wat die meiden hier ook allemaal zeggen dat moedergevoel is zo sterk en zo oerinstinct dat kan je gewoon!! En ik zeg niet dat t makkelijk is maar echt zo een klein wondertje maakt alles goed!! Als hij straks voor t eerst naar je lacht, z'n eerste herkenning naar jou, enz enz dat is het allemaal waard!!! Probeer toch te praten over je gevoelens dat is goed en lucht je ook op! Het komt goed meis!! Liefs

 

Hier sluit ik me bij aan. Je moedergevoel neemt het over en je voelt alles feilloos aan. Daar kan je op vertrouwen!

 

Heel herkenbaar! Je weet toch eigenlijk totaal niet waar je aan begint? En dat maakt het inderdaad erg spannend en soms een beetje eng. Ik had dat ook hoor.
Maar weet je, zoals ik me voor de bevalling niet kon voorstellen hoe mijn leven met kind zou zijn, zo kon ik me een dag na de bevalling al niet meer voorstellen hoe het leven zonder kind was. Heel gek, maar het voelde gewoon vanzelfsprekend en goed.

Niet dat alles vanzelf ging ofzo. En ik merkte ook echt dat de liefde voor onze zoon er wel was, maar ook moest groeien. Hij was toch nog een beetje een 'onbekende' in het begin en ik moest ook wennen aan zijn naam. Maar het voelde niet onwennig.

Je mag gerust toegeven aan die onzekerheid die je voelt. Maar je kunt er ook op vertrouwen dat het moedergevoel echt wel komt.

 

Meis het is een achtbaan! Je vind het leuk,spannend en soms eng maar je wilt het ritje toch maken.. En sta je eenmaal op de grond ben je super trots dat je ingestapt bent!

De bevalling moet je over je heen laten komen, stel je in op het ergste en dan valt het alleen maar mee.. Er komt een oerkracht vrij waar je nu nog geen weet van hebt!

En mama worden doe je pas echt na je bevalling, al doende leer je al is het vooral je moedergevoel wat zich ontwikkeld! En dat is er bijna meteen na de geboorte.
Komt allemaal goed hoor!

 

Ik moet zeggen dat ik er nog niet zo heel veel last van heb. Ik ben vooral heel druk bezig met de babykamer. Maar Pappamuis heeft het wel. Het vliegt hem soms aan; de bevalling, als de baby er is, de babykamer die nog lang niet klaar is, en ga zo maar door. Ik focus me op 1 ding tegelijk, en op het moment wil ik voor mijn derde trimester de babykamer af hebben, zodat ik de laatste drie maanden niet zoveel zwaar werk meer hoef te doen.
Maar ik wil binnenkort wel naar zwangerschapsyoga, dat lijkt me wel belangrijk om mezelf toch een beetje voor te bereiden op de bevalling. Oh ja, ik heb een hele stapel boeken geleend bij de bibliotheek over zwanger zijn en bevallen en de eerste maanden erna en zo. Dat geeft me ook best rust denk ik.

 

Hey meid ik had precies hetzelfde bij mijn eerste. Ik stond er alleen voor, was 20 en woonde nog thuis.... Wat heb ik dagenlang zitten nadenken hoe ik dit in godsnaam moest gaan doen..
Zwangerschap ging super, bevalling was een drama! Maar vanaf dag 1 dat die meid er was ging alles letterlijk vanzelf. Je moederinstinct neemt het roer over en 'just go with the flo'. Het komt allemaal goed!
Maak me soms drukker om de papa's als de mama's hihihi

 

je kunt je er nog zo goed op voorbereiden maar je eigen lichaam en geest gaan het zelf als het zover is overnemen.
Ik heb bij de eerste een zwangerschapscursus gedaan, ik vond eigenlijk allleen de adenmhalingstechnieken (het puffen)wel interessant, maar op het moment van de waarheid deed ik het heel anders, dit ging helemaal vanuit mezelf en had ook helemaal niet het idee dat ik me ergens zorgen om moest maken. daar had ik ook even geen tijd voor

 

Ik moest er natuurlijk ook niet aan denken en ja dan ben je zwanger... Wat doe je? 3 maanden depressief geweest omdat alles en iedereen waaronder me vader tegen mij was en werd ontslagen zus en zo.. Maar ondanks dat ben ik blij dat ik de sprong het diepe in heb genomen. Ik heb de laatste 6 maanden genoten en tussen mij en me vader kwam het ook snel weer goed! Wonen nu in a'dam zuid in een 4kamer woning, ga weer naar school en die meid word alweer 4! Alles gaat zo goed! Net als wat ik zei je instinct neemt het over en alles gaat vanzelf. Het is nu niet meer als normaal dat die kleine stinkert ook uit bed moet, eten en samen de deur uit. Kan me geen leven meer zonder haar voorstellen en ze word in december ook een grote zus
En idd hoe moeilijk de situatie ook is, hoe oud je ook bent. Ze worden allemaal groot!
Dus minder druk maken en meer gaan genieten

 

Hoi,
Laat het maar komen zoals het komt. Want het komt toch wel.
Klinkt heel simpel, maar zo is het. Je hebt geen idee waar je aan begint. Maar alleen al het feit dat je je er druk over maakt / ermee bezig bent geeft al aan dat je gewoon een prima moeder zult worden.

Ik was bij de eerste ook doodsbang voor alles. Ik heb alles gelezen over opvoeding en baby-verzorging wat los en vast zit. Maar toen hij eenmaal geboren was kwam er een soort oer-moeder in mij boven die het helemaal heeft overgenomen. Al die verworven kennis heb ik aan de kant gezet als 'aardige theorietjes' en er mijn eigen opvoedstijl van gemaakt.

En bevallen... Tja. Dat is heavy shit, dat zal ik niet ontkennen. Maar je baby is bij je binnen gekomen en zal er op de een of andere manier ook weer uitkomen. Als ik je 1 tip kan geven over de periode voor de bevalling:Lees er niets over. Laat niemand erover vertellen. Behalve dan mss je verloskundige of je begeleidster van de zwangercursus als je daar bij zit. En die mogen alleen de theorie vertellen of tips geven over ademhaling en ontspanningsoefeningen ed.

Ik was rond 20 weken ook alles over bevallen aan het lezen wat ik tegenkwam en mijn angst werd steeds groter. Pas toen ik daarmee gestopt was voelde ik me langzaam rustiger en zekerder worden.

Ohja.. De woorden 'schaar, knip en uitscheuren' waren ook verboden in mijn buurt.

Mijn bevalling was uiteindelijk prima verlopen en (achteraf) een heel mooie ervaring. Meer ga ik daar neit over zeggen