Hallo allemaal! Ik zal even kort een stukje vertellen over mijzelf. Ik ben 22 jaar en mijn vriend is 25. We zijn 5 jaar gelukkig bij elkaar en wonen er 4 van samen. Sinds kort heb ik een goede baan en het gaat erg goed. Wij hebben al langere tijd een kinderwens, echter ben ik een denker. Nu weet ik dat een gedeelte van mijn familie (moeder, zus) er het hier '' niet eens mee zullen zijn ''. Ik zal heel wat pittige vragen op mij afgevuurd krijgen. En nou kun je zeggen: '' Trek je er toch niets van aan! '' maar dat is nog lastig als je dit weet van je dierbaren. Ik heb een jaarcontract van 32 uur, wat in deze tijd al ontzettend fijn is. Als we nu beginnen (wat de planning is) dan zit ik in over mijn werk. Ga ik het wel behouden? kan ik niet beter nog even wachten? ik ben nog niet zo lang aan het werk, ik heb het naar mijn zin. Aan de andere kant is niets zeker en wil ik geen drie jaar of korter wachten op mijn vaste contract, om misschien toch er uit te moeten. Ik blijf werken en mijn vriend blijft thuis. (Ja, een andere verdeling dan wat je vaak ziet!) Laat ik het zo zeggen, ik vind het maar reuze spannend allemaal. Ik wil toch graag weten hoe jullie hier tegen aan kijken. Eens een kijk van een buitenstaander. Jullie zullen wel denken: Wat zeurt ze!
3 jaar is ook wel lang om erop te wachten. Tegenwoordig worden er haast toch ook bijna geen vaste contracten meer gegeven. Is dat bij jou op het werk wel zo? Misschien handig om dat ook even na te gaan. Een vriendin van mij wacht ook speciaal op het afronden van haar opleiding, ze krijgt daarna een vast contract. Dus is even afwachten "veiliger". Maar goed, wat wil je zelf eigenlijk het liefst? Is dat niet het allerbelangrijkste?
Hey, Ik wilde ook zeker eerst een vast contract hebben alvorens we weer gingen proberen. Naar werkzekerheid toe en gewoon ook voor mijn gemoedsrust leek me dat het beste plan. Ik werk in België en hier worden vaste contracten iets makkelijker gegeven dan in NL dacht ik he? Veel succes ermee alleszins!
Volg inderdaad je gevoel. Heb ik op een gegeven moment ook gedaan, was ook van plan om een vast contract af te wachten, helaas bezuinigingen en ik stond na drie jaarcontracten op straat. Toen toch besloten om ervoor te gaan. Komt tijd, komt raad. Je staat maar zo niet op straat (wij althans niet, of dat voor jullie geldt moet je wel goed afwegen). Succes!
Volg inderdaad je gevoel. Voor mij was het lastig om werk te behouden omdat het op veel scholen slecht ging. Dus overal moest ik eruit. Toen dacht ik: het kan nog wel 10 jaar duren voordat ik een vast contract krijg, en al heb ik een vast contract kan ik er ook nog zo uitgeknikkerd worden (ja, dat kan echt! Want zo gebeurt t hier momenteel) Dus toen begonnen met zwanger proberen te worden. Ik wist niet dat het in 1 keer raak was... Maar toen was ik net op een basisschool aangenomen, in de zomervakantie zwanger geraakt en heb ook nog een vast contract gekregen. Dus weet je... Het kan allemaal wel, een beetje mazzel hebben en laten zien wat je allemaal kan! Sterkte!
Nee wij ook niet. Dat is zeker! wij (en vooral ik!) zijn er uit dat wij in Augustus gaan proberen voor ons wondertje!
Bij mij op het werk heb ik een goed vooruitzicht op een vast contract. Ik wil pertinent niet wachten op het vaste contract. Dit wil ik mij niet in de weg laten staan, of mij hierdoor laten leiden. Wat wij het liefst willen is nu beginnen. Echter is het wel zo, dat in begin Maart mijn contract afloopt en als het goed is de volgende in ga. Mocht het meteen lukken, ben ik dan afwezig. Dat vond ik wel vervelend. We hebben nu de knoop doorgehakt en in Augustus gaan wij proberen voor een beebje. En je hebt helemaal gelijk, wat willen wij zelf en dat is het belangrijkste!
Wil me nergens mee bemoeien hoor, maar stel dat het nu of in juni/juli wel lukt en ze zijn niet van plan om je contract te verlengen, rol je in maart zo door in je verlof mét zwangerschapsuitkering.
En dan heb je ook nog altijd moeder natuur.......ik hoop natuurlijk dat het jullie gelijkt allemaal lukt, maar dat dacht ik ook bij de 1e en dat duurde 17 maanden uiteindelijk. Bij mij werd het contract onverwachts verbroken toen ik net nog geen 3 maanden zwanger was, maar echt alles is helemaal goed gekomen hoor. En nu gaat het op het werk ook niet vlekkeloos (zorg), maar zie mijn banner.....ik ga echt niet wachten meer op eventuele verbetering qua werk. Maar ja dat is mijn persoonlijke situatie natuurlijk.
Ik snap je dilemma heel erg goed, heb met hetzelfde gezeten. Twee jaar geleden bij een nieuwe werkgever begonnen en had goede vooruitzichten, maar we wilden hoe dan ook pas aan een kindje denken als er een vast contract was. Natuurlijk zegt een vast contract ook niet alles (mijn broertje kreeg in april vorig jaar een vast contract en twee maanden later zijn ontslag), maar ik heb ook nog eens een baan waar altijd veel werk in te vinden is. Dat neemt niet weg dat ik er niet aan zou moeten denken dat mijn contract niet verlengd worden, ik elders een baan zou moeten vinden en dan meteen over zwangerschapsverlof zou moeten beginnen. No way! Er zitten zoveel mensen in de financiële shit op dit moment dat we echt een zekere mate van zekerheid wilden creëren. Wel al eerder gestopt met de pil (anderhalf jaar geleden), mede omdat ik 12 jaar aan de pil was geweest en ik mijn lichaam ruimschoots de tijd wilde gunnen om te ontpillen. Zoals gezegd was de kans toen al immens groot dat ik een vast contract zou krijgen, want er is veel vraag en veel minder aanbod, zeker op het gebied van een diploma ervoor hebben. Nu had ik op dat moment ook nog wat andere dingen aan mijn hoofd die mijn gezondheid betroffen (heb een melanoom=huidkanker gehad twee jaar geleden en wilde eerst zeker ervan zijn dat er echt geen uitzaaiingen waren). Ben nu 30 en heb altijd gezegd: voor mijn 30e is de eerste er. Dat is niet helemaal gelukt, maar dat maakt me niet meer uit. Eerst zekerheid op het gebied van werk en gezondheid en daarna pas weer verder. Dat ene jaartje meer of minder maakt dan ook niet meer uit en het geeft toch veel meer rust als dat voor elkaar is. Mijn vriend en ik zijn 13 jaar samen. We wonen daarvan 8 jaar samen en hebben allebei een prima baan. Mijn vriend heeft al járen een vast contract en ik inmiddels dus ook. Je bent nog zo jong. Denk goed na over de gevolgen als je wel werkeloos raakt. In ons geval is dat nog geen ramp, want we hebben allebei een baan. Wij hebben ook al vele jaren een kinderwens, maar hebben ons verstand laten spreken en niet ons hart. Eerst financieel alles voor elkaar (geen schulden, op de hypotheek na, een goede basis enz) en als dat voor elkaar is, gaan we het over een kindje hebben. Mijn melanoom laat ik even buiten beschouwing, want dat heeft er niet echt in meegespeeld dat we gewacht hebben. Ik had mijn baan pas net toen ik dat melanoom kreeg (februari 2011 begonnen, juni 2011 melanoom weg laten halen en veel onzekerheden, ook voor mijn werkgever) en toch hebben ze me gehouden. Ondanks de onzekerheid of ik misschien wel lang uit de running zou zijn als er uitzaaiingen bleken te zijn. Maar je gezondheid is geen keuze, een kindje wel.
Ik vind het overigens wel 'grappig' om te lezen hoe verschillend er over dit onderwerp gedacht wordt. Zoveel mensen, zoveel verschillen
Ja precies. en ik begrijp jullie ook heel goed! Wij hebben gelukkig een stabiel inkomen (mocht die van mij wegvallen), zodat we dan nogsteeds kunnen rondkomen. Schulden zijn er niet en spaargeld is er ook nog. Echter is het bij ons zo dat wij er klaar voor zijn en ik heb het gevoel nu eens mijn hart te volgen. Veel mensen hebben het moeilijk en nee, de banen liggen niet voor het oprapen... Maar ik heb nu het gevoel het hier niet van te laten afhangen. En ik hebben alles al wel 100 keer naast elkaar gelegd voor de overweging. Wij zijn geen types die denken; wij gaan het proberen voor een baby terwijl wij het niet voor elkaar hebben. Ook wij willen graag (mocht het lukken) ons kindje genoeg kunnen bieden, naast veel liefde. Maar wie weet mag het ons nog niet vlot lukken, dan kun je ook zo een tijd verder zijn. En zo wel, dan is het zó welkom. Wel leuk om met anderen er over te kletsen, ongeacht wat hun mening ook is, want die mag je hebben! niemand denkt er immers hetzelfde over.
Klopt helemaal. Vandaar dat ik het ook formuleer in '' mocht het lukken '' en wij gaan '' proberen ''. Daar zijn we heel bewust van! En ik geef je gelijk, volg je hart.. je weet het nu toch maar nooit in deze tijd!