Hier ook de wens voor een derde kindje, bij mij en bij mijn man. We hebben het bijna over niks anders meer, bewaar nog steeds alle spullen en (bijna) alle kleertjes. Maar, we hebben gewoon écht last van de crisis. Mijn man heeft een bedrijf in de bouw en is kostwinnaar. Ik heb wel een baan, maar werk parttime. En zolang we er nog last van hebben, durven we het gewoon niet aan. We kunnen onze kinderen nu een onbezorgde jeugd geven, met een mama die parttime kan werken. We hebben afgesproken dat we het nog een jaar aankijken. We geven de crisis als ware nog 1 jaar. Is het dan niet beter geworden, dan zullen we onze droom in de koelkast zetten...hopelijk komt er van uitstel geen afstel. Maar...we zijn allebei nog jong, ik 30 hij 32. Dus wie weet....
Ik snap wel wat twinkle star zegt. Je wilt zelf ook nog leuk leven maar dat is voor iedereen anders. De een hecht daar wel waarde aan, de ander niet. Daarom vind ik de keuze voor een derde kindje zo persoonlijk. Wij hebben het nooit breed gehad thuis en zelfs de armste kerst die wij ooit mee hebben gemaakt vond ik de allermooiste, gewoon omdat we het als gezin zo fijn hadden. Wat ik ook vind, er wordt gesproken over allerlei sportclubjes maar is dat echt echt echt nodig dan? Tuurlijk, ik vind bewegen/sporten ook belangrijk en hier zullen de jongens ook wel iets gaan doen. De oudste zou nu al op het voetbalveld willen staan maar een reden als contacten leggen en leren omgaan met andere kinderen vind ik een beetje gek. Ze zitten op school en doen daar toch niks anders? En wat is er mis met lekker buiten spelen en in de buurt vriendjes en vriendinnetjes maken? Plus dat het leven al zo gehaast is, laat ze af en toe ook even tot rust komen. Gewoon lekker spelen op hun kamertje ofzo ipv alweer 'het volgende' te moeten.
Ik denk dat daar iedereen andere iedeen over heeft. Onze zoon leeft voor de voetbal, voor hem zit er dus geen moeten aanvast. Het liefst gaat hij elke dag trainen, heeft hij een keer geen zin prima, dan hoeft hij van mij niet (wedstrijden natuurlijk wel omdat je dan je team niet kan laten zitten) Maar helaas heeft hij nooit zo'n bui en gaan we trouw alle trainingen naar het voetbalveld. Sporten is bewegen, in het geval van voetbal leren samenwerken om tot een doel te komen, tegenvallers leren verweren. In het gaval van mijn dochter is het anders, zij rijdt paard. mijn man heeft ADHD en we verdenken haar ervan het ook te hebben. Zodra ze op een paard zit is ze echter heel geconcentreerd, het is iets waar haar intresses liggen en zodra ze op een pony zit komt ze tot rust. Onze kinderen sporten dus niet alleen omdat sporten belangrijk is en het nu eenmaal "moet" in deze maatschappij maar omdat ze het heel leuk vinden en het echt een hobby van hun is. Natuurlijk is een sport niet het belangrijkste wat je een kind te bieden hebt er zijn veel belangrijkere dingen in het leven maar ik wil tot op zekere hoogte mijn kinderen kunnen geven waar hun behoeftes liggen. Ik zou het persoonlijk heel vervelend vinden als mijn 2 kinderen dit moeten inleveren omdat ik als mama er graag een extra kindje bij wil. Dat vind ik t.o.v. de andere kinderen niet eerlijk. Maar nogmaals, dat is mijn gevoel bij de invulling van ons gezin.
Tuurlijk daar heb je gelijk in ik zeg ook alleen dat ik mijn keuze niet volledig laat afhangen van geld. Wij hebben zelf genoeg. Wij komen met gemak rond en die derde zullen we weinig van merken. Maar ik denk wel dat als je het nu laat omdat het er nu even niet goed voorstaat financieel je er spijt van krijgt. In financiële situaties kan vanalles veranderen als mijn man op de een of andere manier werkloos raakt ja dan zal zijn uitkering ook een 1000 euro lager liggen en moeten we rond komen met 400 euro voor de boodschappen. Ja dan zal ik moeten gaan werken maar dat is dan geen probleem. Dingen als een dagje efteling ik vind het leuk maar belachelijk veel geld. Als we hier een dagje weg gaan nemen we niets mee. Dan ben ik weg en wil ik niet slepen met vanalles. De kids zijn weg van wunderland kalkar klinkt vreemd maar voor 27,50 pp heb je de hele dag verzorgt broodjes buffet soep buffet drinken frietjes echt alles all in en on beperkt. Wat je zegt je leeft maar 1 keer je moet eruit halen wat erin zit. En doen waar je je goed bij voelt. Je keuzes af laten hangen van toekomst gezang is mijn inziens vragen om spijt.
Ik neem aan dat je hiermee op mijn stukje doelt. Vandaar dat ik even reageer ook. Ik heb totaal niet aangegeven waar een dagje uit naartoe zou zijn (Efteling, daar heb ik echt het geld niet voor over). Ik kan hier in de regio naar een grote gratis speeltuin, ik kan hier in de regio gratis naar een buitenplas om te zwemmen op een camping, ik kan hier de straat uit naar het bos. Maar wil ik in mijn eentje met twee kinderen naar die plas of speeltuin is het heel fijn als ik de auto tot mijn beschikking heb om spullen mee te nemen, de kinderen te vervoeren. Alles op 1 fiets....lijkt me niet veilig! Wij hebben maar 1 auto en mijn man heeft deze nodig voor zijn werk, af en toe werkt hij thuis, neemt vrij of rijdt met iemand mee of fietst (flink eind) en dan heb ik dus de auto en kan wat ondernemen. Daarnaast gebruiken we de auto nog voor veel meer zaken (zoals voer, vlas en hooi halen voor de paarden). Wij wonen ook behoorlijk afgelegen in een klein dorpje, er is pas een supermarkt op 6 km afstand, alle wekelijkse boodschappen halen op de fiets? De auto is in mijn ogen wel heel belangrijk! Daarnaast vind ik het heel wat om te zeggen dat familie die ver weg woont altijd maar naar jou toe moet komen of anders maar weg moeten blijven...ik vind het evengoed ook belangrijk dat de kinderen weten wie hun familieleden zijn en niet alles hoeft van 1 kant te komen. Maar goed, de auto is maar 1 punt in het verhaal. Ieder staat er op zijn eigen manier tegenover. Het blijft dat ik hormonaal gezien wel 10 kinderen zou willen, maar dat zou betekenen dat er heel veel opgegeven moet worden, ook en vooral door de kindjes die er al zijn, en dat wil ik weer niet.
Ja maar ik snap wel wat je bedoelt hoor Bij mijn vriend thuis werd en wordt nog steeds geleefd voor de voetbal. Mijn oudste wil nu ook al héél graag ( terwijl we dat niet stimuleren o.i.d, vriend kan zelf al jaren niet meer voetballen v.w kapotte knieën.) Ik heb vroeger ook altijd paardgereden en dat was ook mijn lust en mijn leven. Ik zou het nu ook als moeder zijnde heel vervelend vinden als die dingen voor de kinderen niet (meer) zou kunnen omdat we een derde zouden krijgen.
Onze kinderen sporten omdat zij dat graag willen. Mijn dochter leeft voor het paardrijden. Haar zelfvertrouwen gaat met sprongen vooruit. Sport is voor de andere twee hun uitlaat klep. Ik ben zo blij dat ze dit kunnen.
Dit dus idd. Zelf sporten mijn man en ik ook niet. We vinden het niks. Hier komt het dus echt uit de kids zelf.
Voor jou is dat een luxe maar voor heel veel mensen gewoon.. Ik wil de kids en vooral als ze ouder zijn echt wel leuke en extra dingen bieden. Als je een kindje hebt van bijv 12 jaar die wil echt wel iets anders als de speeltuin of ballorig. Maar ieder zo zijn mening en zijn ding
Wat me wel opvalt in de discussie hoe iedereen er maar klakkeloos vanuit gaat dat je op hetzelfde financiele niveau blijft zitten waar je nu zit en dat ook daadwerkelijk als leidraad neemt. Want het is zoooooo belangrijk dat het kind op paardrijden/zwemmen etc zit. En hoe belangrijk het is dat ze hun kind alles willen bieden wat maar mogelijk is. Waar ik echter niemand over hoor is hoe ze het dan willen redden wanneer er echt een inkomen wegvalt en hoe je als echtpaar omgaat met een kinderwens die niet volledig vervult wordt, aangezien de eerste en het tweede kind alles moeten krijgen wat hun hartje begeert, althans, zo komt het op mij over, net of je leven complete zekerheid is. Je weet toch niet hoe je er financieel voor staat over 10 jaar, dat kan supergunstig zijn, zodat je denkt: had ik toch maar...... Begrijp me niet verkeerd, ik vind sport belangrijk voor kinderen, ik vind het ook belangrijk dat je ze netjes in de kleren kunt steken etc, maar ik vind het ook belangrijk dat je als ouders zijnde niet altijd maar alles voor de kinderen hoeft te doen, je bent er zelf nl ook nog en waar er 2 kunnen eten kunnen 3 dat ook wel.
Mee eens Bri.. het lijkt een beetje alsof met 2 alles mogelijk is en met een derde je opeens in een diep zwart gat valt waarbij geen dagje uit meer mogelijk is.
Nou daar heb ik ook wel aan gedacht hoor. Waar het nu financieel goed gaat kan het (je weet maar nooit natuurlijk) over 10 jaar wel heel slecht gaan en dan kan je alle dingen die als 'noodzaak' werden gezien (auto, allerlei sporten, dure kleren, vakanties) toch ook niet meer bekostigen, of nog maar deels. Andersom ook, bv. je kan er natuurlijk ook qua salaris op vooruit gaan en dan heb je misschien spijt dat je niet voor een 3e bent gegaan alleen vanwege financiën.
Ja he? Gelukkig weten wij beter wij zijn niet rijk, maar gaan ook wel eens een dagje uit. En niet altijd naar de kinderboerderij (al zijn wel er wel lid van ) want dat vind de oudste van 16 niet zo geweldig meer. Aan de andere kant vergeten (of weten ze het niet, dat kan ook) de meesten hier dat een heleboel pubers met 16 niet meer echt dagjes uit gaan met hun ouders, maar dat toch vaak liever met vrienden doen, ik zeg het maar even
Dat is ook wat ik bedoel, je hebt nu eenmaal geen zekerheid over hoe het er over 10 jaar uit ziet financieel. Ik snap ook wel dat je dan niet alsnog voor 12 kinderen gaat, maar om dan echt te zeggen dat er geen 3e meer bij kan? Vind ik persoonlijk een beetje onzin.
Ja inderdaad, 3 is natuurlijk niet super veel. Moet nu ineens denken aan dat programma van die 2 gezinnen met 12 kinderen... Wel een beetje apart want die kinderen konden dus niet mee op schoolreisje, was geen geld voor volgens die vrouw maar vervolgens plaatsen ze wel een nieuwe super de luxe keuken.
Oh mèn, als ik een paar miljoen zou winnen, dan kwamen er hier zekers te weten nog wel een paar bij....kinderen dan hè. Maarre, ben ook al wel dolgelukkig met mn kwartet hoor haha.
Ik snap jouw punt. Mijn ervaring is dat alles met 3 kindjes toch wel echt stukken duurder is dan met 2 als ze ouder worden. Ik hoor vaak waar 2 kindjes kunnen eten, kunnen er ook 3 eten. Maar zo zit dat natuurlijk niet helemaal. Het is niet alleen eten. Maar je hebt gelijk dat je over een aantal jaar misschien wel meer verdient maar dat kun je deels zelf inschatten. Zit je aan je top qua salaris en heb je verder geen ambitie, dan houdt het natuurlijk aardig op. Ons gezin voelde met 2 niet compleet en dat is een rotgevoel dat heb ik zelf ervaren. Maar toen nr 3 geboren was had ik hetzelfde gevoel. Toen ik alle voors en tegens had afgewogen kwamen we tot de conclusie dat dat gewoon niet handig was. Vanaf het moment dat we die beslissing hadden genomen, ebte dat gevoel weg. Onze kinderen krijgen overigens niet alles wat hun hartje begeerd hoor. Er zijn heel veel momenten dat ik nee zeg. Ik vind het echter wel belangrijk dat ze leren hun passie na te streven.
Ik ervaar dat dus niet zo om heel eerlijk te zijn. De kosten worden anders ja, maar niet perse veel duurder als ze ouder worden. Als ze heel klein zijn ben je veel geld kwijt aan luiers, babyvoeding en elke keer kleding omdat ze steeds een grotere maat hebben. Ik ben daar maandelijks meer aan kwijt voor mijn jongste dan dat ik aan mijn oudste uit geef. Voor hem heb ik wel schoolkosten en voetbal, reiskosten, maar dat is dus op jaarbasis niet duurder als de luiers en voeding van de jongste. Hij heeft ook niet elke maand nieuwe kleding nodig, de jongste wel. Even voor de duidelijkheid: mijn jongste is 1, de oudste 16. En natuurlijk, als je al met moeite rond kan komen met 2 kinderen is het verstandig om niet zomaar aan een 3e te beginnen, laat dat duidelijk zijn. Maar als je normaal rond kan komen met 2, kun je dat ook nog met 3 kinderen.
Ja precies dat laatste ook bri.. Ik kan niet geloven dat met 2 kinderen alles kan en met 3 opeens niet meer..