ik ben ook van optie 2 naar optie 1 veranderd. ben nu nog niet helemaal gelukkig. er zijn een paar dingen waardoor ik me een nog een stuk gelukkiger kan voelen maar het is gelukkig al beter dan een paar jaar geleden. ik werk eraan en komt vast wel goed.
Ik snap jou zin Maar uit eindelijk ben ik zelf verantwoordelijk. Er is een mooi gezegde zal eens kijken of ik dat versje/gezegde kan vinden. Kan het niet vinden. Zal vertellen wat ik er nog van weet het komt uit de film de doornvogels. er was lang geleden een vogeltje... Hij wist het en deed het toch... zijn mooiste lied zong hij en voelde de doorn in zijn hart gaan hij zong als nooit te voren en toen stierf hij.... Deze zinnen passen niet in elkaar maar dit zijn de zinnen die ik me herinner. Misschien dat er iemand anders is die dit versje verhaaltje herkent en weet waar ik het compleet.e versje kan vinden. In het engels klinkt het mooier. I now it but i dit it anaway. Ik wist het een deed het toch.
In zekere zin ja. Je bent zelf verantwoordelijk voor hoe je er mee om gaat. Maar als jou erg onrecht aangedaan word/pijn/verdriet jou iets ontnomen word kun je mij niet wijs maken dat je er de eerste tijd om kan lachen en vrolijk van kan zijn. Terwijl dat als die geen jou dat niet aan had gedaan jij geen pijn had jij had wat je had geen verdriet had etc. Is dat dan jou schuld? Nee. Maar blijf je eeuwig hangen in het ik ben zielig bla bla ja dan is het jou schuld dat je je zolang in een slachtoffer rol plaatst en je dus ongelukkig voelt terwijl je gelukkig kan zijn.
Ik begrijp jou ook hoor, maar lees even terug wat ik heb meegemaakt: vanaf mijn 3e tot mijn 25 e alleen maar heel moeilijke dingen meegemaakt, dingen die ik mijn ergste vijand niet wil aandoen, niet door mezelf, aangedaan door anderen. Hierdoor had ik letterlijk 3 keuzes: of er mee doorgaan en niets doen of er een eind aan maken om alle ellende te stoppen zelfmoord dus, of doorgaan en accepteren wat er was gebeurd en er voor zorgen dat het stopte, door zelf een andere weg in te slaan. En natuurlijk ging dat niet van de ene op de andere dag he? Daar zijn jaren overheen gegaan, ik ben inmiddels 38. En nee het leven is niet compleet maakbaar, sommige dingen overkomen je, een overlijden kun je niet veranderen bijvoorbeeld, maar wel de manier hoe je met het leven omgaat, ga je in de put, dan veranderd er niets, of hou je je hoofd omhoog en knok je om je geluk terug te vinden!!
Hier ben ik het volledig mee eens, ook dat je niet direct weer kunt lachen en vrolijk kunt zijn. Ik ben door hele diepe dalen gegaan, maar er toch weer uit geklommen, al kost dat natuurlijk tijd.
Precies. Denk als je een hoop hebt mee gemaakt in het leven. Je uit eindelijk de gelukkige dingen veel waarden geven. En dat met slachtoffer rol tja ook een kern van waarheid. Ondanks de strubbelingen. Kan ik meer genieten van kleine dingen en daarmee ben ik gelukkig dan de grote wensen.
Mijn eerste reactie was eigenlijk Het leven is over het algemeen leuk met soms nare dingen. Hoewel ik de laatste tijd geen leuke tijd doormaak, verbaasde dat me. Toen ik me afvroeg waarom ik dit dan toch vond, besloot ik dat dat helemaal niet waar was. Ik wil niet gedeprimeerd overkomen, dus kies ik de meest positieve benadering. Positief in het leven staan levert positieve kracht op. Maar eigenlijk is het leven helemaal niet leuk. Het leven is oneerlijk, onvoorspelbaar en kei-hard. Mensen worden er voortdurend door getroffen. Vind ik werken leuk? Niet altijd, maar je hebt geen keus. Zonder werk geen toekomst. Eigenlijk word je leven voor een heel groot deel bepaald door dingen die niet leuk zijn. Je kunt daar zelf het beste van maken, maar voor de grootste en belangrijkste delen heb ik toch het gevoel dat ik er geen invloed op heb. Als ik eerlijk ben past deze stelling daar beter bij: Het leven is niet leuk met soms wel leuke dingen.
Helaas zijn er genoeg mensen die echt geen reden hebben gelukkig te kunnen zijn, of simpelweg geen fijn leven hebben. Daarom vind ik bepaalde films, boeken, artikelen vreselijk omdat er echt mensen zijn die bepaalde dingen moeten doorstaan. In dit geval denk ik aan heel extreme situaties.. Hoe ga jij Natascha Kampusch bijvoorbeeld vertellen hoe zij in haar eigen geluk had kunnen bijdragen? Ik kies voor optie 1, ik heb een heel mooi rijk leven, vind het leven super leuk. Ik vond het altijd al leuk, ondanks meerdere nare gebeurtenissen die plaats hebben gevonden. Tot het moment dat ik psychotisch werd. Ik heb enkele jaren meerdere psychoses gehad, nooit van gehoord en nooit gedacht dat ik 'gek' zou worden. Ik ben een echte levensgenieter, maar die jaren waren echt vreselijk, ondraaglijk zelfs, zelfs met de leuke dingen daarbij. Ik weet zeker dat als ik altijd psychotisch zou zijn gebleven het echt niet gered zou hebben. Maar mocht ik het ooit weer worden, zou ik graag willen weten hoe ik voor mijn eigen geluk kan zorgen??
Het leven is leuk! De laatste jaren heel veel ellende gehad waardoor het leven niet leuk was. Nu geniet ik, ondanks dat ik nu even in de zktwet zit, van het leven. Veel leuke vriendinnen en een druk sociaal leven en natuurlijk mijn ultieme geluk, mijn dochter. Ik heb op de eerste gestemd.
Is wel het uiterste he. Daar kan en wil ik ook geen antwoord op geven. Ik bekijk het vanuit mijn eigen positie( als ik andere mensen in mijn leven was blijven aanvallen. Dan had ik er alleen mijn zelf er mee) Dus mijn reactie is er een vanuit mijn eigen uit gang.s punten. Zo over leef ik. Klinkt zwaar dat is het ook. Maar wat heeft het voor nut om bijvoorbeeld mijn ouders de schuld te blijven geven van mijn rot jeugd.?? Daar heb ik mijzelf alleen maar mee. Dat maakt mij geen leuker mens. En dat wil ik zijn een leuk en een normaal mens. Zonder een etiket op mijn voor hoofd. ( ik heb bps namelijk en ik weiger om me daar in op te laten gaan) het mag mijn leven niet meer bepalen. De keuze die ik maak zijn de keuze.s waar ik vrede mee hebt.
Ik mis de stelling, ik houd van het leven! Ik geniet met volle teugen. Ik vind je 2 keuzes beide zeer neerslachtig overkomen.
Dank je wel, dat hoop ik ook, al weet ik dat ik echt overal uit kan komen, dieper dan wat ik heb meegemaakt kun je bijna niet zitten. Behalve natuurlijk het verhaal Natascha Kampusch
Ik geef helemaal niemand ergens de schuld van. Zie je met dat ergens in mijn post doen?! Eerlijk gezegd vind ik jouw reactie een beetje apart. Het is misschien lief bedoelt hoor, maar het komt op mij over alsof ik ooit misschien op een punt in mijn leven kom dat het heel goed met me gaat, omdat ik daar zelf heel hard voor gewerkt heb, en dan begrijp wat mamabri bedoelt en dat voelt een beetje neerbuigend. Ik begrijp het echter nu al! Dat gaf ik in mijn eerste post ook aan. Ik ben het er zelfs mee eens, alleen vind ook dat er bepaalde begrenzingen aan zitten en die noem ik. Ik had je dingen die je hebt meegemaakt, die in je eerste post schreef inderdaad gelezen. Ik vind het knap dat je dan toch zo in het leven staat, als jij doet! (Dat compliment mag je in je zak steken! ) Ik heb in het verleden ook wel zelfmoord overwogen, maar dat is voor mij toch geen optie. Zeker niet nu in een man en kind heb. In de put gaan zitten is inderdaad ook geen optie, want dan verandert er niks en het wordt er zeker niet leuker op. Dus ik zet echt mijn schouders eronder en ga door. Echt waar, ik heb vorige week toevallig nog een gesprek met een collega gehad, die eigenlijk helemaal niet van mijn omstandigheden wist en versteld stond van het feit dat ik zo goed functioneer met mijn omstandigheden. Zij was echt verbaasd en zei dat ze me juist altijd heel sterk vond overkomen en dat ik zo goed ben in mijn werk. Wat betreft de laatste en beste optie: ik heb ook wel bepaalde keuzes gemaakt om te zorgen dat er dingen veranderen, maar in dit geval gaat het nog een tijdje duren voor de effecten van die keuzes ook ingaan. Dingen gaan niet per direct anders. Bovendien zal niet alles daardoor veranderen, want zoals jij ook al zei: bepaalde dingen overkomen je. In mijn geval is het voornaamste waar echt niks aan te doen is een chronische ziekte (de depressies waar ik het eerder over had horen bij dat ziektebeeld). In dit topic kom ik nu waarschijnlijk over als iemand op het randje van de afgrond, maar dat is echt niet zo. Ik doe heus mijn best om er het beste van te maken en als je me irl zou ontmoeten, zou je waarschijnlijk weinig aan me merken. Maar dit alles maakt toch dat ik het leven vaak zwaar vindt, met soms mooie momenten. (En dan heb ik het alleen nog maar over míjn leven, niet eens over de levens van miljoenen mensen op aarde die het nog veel slechter getroffen hebben. Als ik dat ook in mijn overweging meeneem, is mijn antwoord op de vraag toch echt dat het leven in het algemeen volgens mij zwaar is, met mooie momenten.)
Optie 1, omdat ik vind dat alles wat je meemaakt in je leven, je maakt tot hoe je nu bent. En ik kan heel goed leven met wie ik nu ben. Er is ook een tijd geweest dat ik dat niet was, en ik heb echt aan mezelf moeten werken om daar verandering in te brengen. Het heeft me ook geleerd dat alles wat ik op mijn pad ben tegengekomen, me heeft gevormd tot de mens die ik nu ben. Ik heb geleerd van die mindere momenten, en genoten van de hoogte punten.
Ik snap jou wel en vind het knap van je dat je vooruitkijkt ipv je ouders de schuld blijft geven, wat ik overigens ook zou begrijpen. Maar ook al verwijt je niemand iets, betekent dit niet automatisch dat je gelukkig kunt zijn. In mijn situatie was er niemand die ik de schuld kan geven, het is gewoon pech. En natuurlijk doe je er alles aan om vooruit te kunnen, maar dan nog kan je ongelukkig zijn en niets vinden wat jou kan helpen. Het is namelijk niets voor niets zo dat sommige mensen met een psychische stoornis niet overleven. Ik vind dit persoonlijk niets met iemands persoonlijkheid te maken hebben, voor sommige mensen is het leven gewoon veel te hard dan zij aankunnen.
Hier ben ik het helemaal mee eens! Een vriend van mijn neefje ( 17 jr ) Had ook geen leuke jeugd heeft in pleeggezin gezeten etc. Maar hij had psychisch verder niets ( je een deuk uit zn verleden en een depressie ) Die zag 4 weken geleden ook geen uitweg meer. Maakte het uit met zijn vriendin postte nog wat op twitter en heeft zelfmoord gepleegd. Zelfmoord plegen doe je ook niet omdat je zo gelukkig bent dat doe je juist omdat je zo ongelukkig bent en geen andere uitweg meer ziet. En dat op je 17e! Dan hoor je nog een heel leven vol te maken ipv je zo ellendig te voelen om dat te doen
Over het algemeen geniet ik enorm van het leven! Soms zijn er periodes waardoor ik de mooie dingen even niet meer zie, maar gelukkig is er altijd weer licht aan het einde van de tunnel. Ik heb gekozen voor optie 1.