Tsja, driftbuien... meestal zeggen ze dat dit het ergst is op 2-jarige leeftijd, maar ik vind het nu, op 3-jarige leeftijd, veel extremer hoor. Tenminste, wat is extreem? Waar ligt de grens waarbij extreme driftbuien "er nog gewoon bij horen" en wanneer is het buitensporig? Onze dochter is een heel gevoelig kindje, altijd al geweest, kan slecht prikkels verwerken, heeft moeite met veranderingen, etc. Dat zit gewoon al in haar karakter. Ze praatte al heel vroeg en ook heel duidelijk, begrijpt heel veel voor haar leeftijd en alles wat ze hoort speelt uitgebreid in haar koppie. Ze heeft, zoals ik het noem, een kort lontje. Ze kan heeeeeeel boos worden om het minste of geringste. Soms heeft ze één van haar buien (gelukkig niet zo vaak) waarvan wij vinden dat het niet normaal is, maar wat is normaal? Tijdens zo'n bui gaat ze compleet door het lint: om zich heen schoppen en slaan, zich op de grond laten vallen, met haar hoofd op de grond of tegen de muur bonken. We kunnen dan echt niks met haar beginnen. Ze raakt dan zo overstuur dat ze bijna moet kotsen, haar hartje klopt dan als een bezetene, ze verliest zichzelf helemaal. Heel moeilijk om te mee om te gaan vind ik, maar tegelijkertijd vind ik het ook best zielig voor haar en voel ik me zo machteloos. Zoals ik al zei heeft ze dit soort extreme buien gelukkig niet vaak (toevallig eergisteravond weer eens, tijdens bedtijd). Over het algemeen is ze heel rustig en ze kan heel lief spelen, echt een lieverd. Maar soms... Mijn vraag is dus eigenlijk: in hoeverre zijn driftbuien nog normaal en horen ze gewoon bij de leeftijdsfase? Wanneer zou je je moeten afvragen of er misschien meer achter zit? Ik vind dat heel moeilijk. Aan één kant denk ik dat het gewoon haar karakter is (ze lijkt ook veel op haar vader wat dit betreft, hij herkent ook veel in haar van zichzelf en heeft daarom ook meer moeite dan ik om hiermee om te gaan denk ik), maar soms denk ik ook wel eens: er zou toch niet iets met haar aan de hand zijn? Ik vind het in elk geval nu (nog) geen reden om er iets mee te doen, ook omdat ik niet wil dat ze (onterecht) een stempel zou krijgen. En misschien baseer ik het wel helemaal nergens op en hoort dit er nu eenmaal bij. Wat is jullie ervaring met driftbuien, hoe extreem kan het zijn en hoe gaan jullie er mee om?
Mja ik kan me voorstellen dat het karaktereigenschappen zijn waardoor je loontje korter wordt. Neemt natuurlijk niet weg dat je het niet zomaar hoeft te accepteren. Je zult een manier moeten vinden waarop ze haar frustratie evengoed kan ventileren. Hier laten we dochterlief d'r drama-buien in een andere ruimte even uitzitten... Niet voor straf.. Maar gewoon even tot rust komen. Alleen bij ons uit het zich vooral in drama/huilbuien... Dat is toch anders dan slaan en schoppen
Mijn zoon heeft die buien ook gehad, zelfs nu nog wel eens maar lang niet meer zo erg. Bij hem hadden we (thuis en op school) een padstoeltje... (op scholen word dit vaker ingezet) hier mocht hij op gaan zitten als hij boos was.. in het begin moesten we hem er zelf vaak opzetten, maar later ging meneer er zelf opzitten Heeft bij hem goed geholpen..
Ik vind zulke drama niet echt 'nodig' bij een kind dat blijkbaar goed kan praten. Waarom accepteer je dat ze zulke taferelen veroorzaakt als ze haar zin niet krijgt? Hier zijn ze ook weleens boos, en ze mogen zeker boos zijn. Maar dan praten we erover, en als ze nog steeds niet eens met mij zijn gaan ze met handen over elkaar zitten mokken. Of even stampen/ niet willen praten met ons enz. Als dat over is praten we opnieuw. maar hysterische driftbuien hoef ik echt niet bij een 3jarige, die kan prima met woorden uitdrukken wat er is. Anders probeer ik het te raden.
Herkenbaar verhaal hoor! Hier ook af en toe van die extreme buien. Hij heeft er afgelopen week nog 1 gehad waarna hij pas na een uur weer helemaal ontspannen was. Niets hielp gewoon. Reden? Ik had de week ervoor de inrichting in de woonkamer wat veranderd en hij moest op een ander stoeltje zitten om zijn drinken en lolly op te eten. (tja, waar je je al niet druk om kan maken he?) 2 weken ervoor, in de winkelstraat gillen, krijsen, op de grond gaan liggen omdat hij van mij niet om een snoepje mocht vragen in de winkel. En daarna omdat ik hem niet wilde dragen. tja.. En vanmorgen nog even een krijsbui boven aan de trap omdat ik eerst van de trap af ging en hij eerst wilde. Vind het hier ook heftiger dan een jaar geleden. En er zijn van die dagen dat je blij bent dat ze voorbij zijn, maar gelukkig is hij tussendoor vaak heel makkelijk en lief. Ik werk zelf in de gehandicaptenzorg en soms denk ik echt dat hij zich al een flinke autist gedraagt (overeenkomsten), maar dit hoort gewoon bij de ontwikkelingsfase waar ze in zitten hoor. Nog even doorzetten en dan krijgen we het wat rustiger, want dan begint de schooltijd
Hoe wil je in gesprek gaan met een kind dat totaal niet meer aanspreekbaar is? Ik bedoel hier is hij ook weleens boos en gaat hij zitten mokken of zijn hoofd wegdraaien of een potje zitten huilen, waarbij in gesprek gaan wel werkt of na een paar minuten rust op de gang wel werkt, maar dat is wel totaal iets anders dan een driftbui. Denk trouwens dat kunnen praten nog wel iets anders is dan kunnen verwoorden wat je dwars zit/moeilijk vindt.
Dit wilde ik inderdaad ook schrijven. Er zit een groot verschil tussen boos zijn in de zin van mokken en boos zijn in de zin van compleet overstuur en niet meer te bereiken zijn... Het enige wat ik dan kan proberen te doen is haar kalmeren en rustig krijgen (als dat al lukt). Daarna praten we er uiteraard over en leg ik rustig uit waarom iets niet mocht of vraag aan haar wat er aan de hand is en waarom ze zo boos en overstuur reageert. Ik heb op die momenten ook echt het idee dat ze zich zelf geen raadt weet met haar emoties.
als ie schreeuwt om snoep of een stoel weet je toch wat er dwars zit? En ik vind persoonlijk dat een oudere peuter van 3/4 jaar mag leren dat je geen hysterische drama maakt als je iets niet zint. Als ze hier hysterisch op de grond gaan gillen als iets niet mag, zou ik eerst duidelijk (en streng) dat ik geen drama wil om een snoepje, en dat je best boos mag zijn. Maar hysterisch ben je maar op je kamer.
Zoiets schiet dus ook wel eens door ons hoofd, vandaar ook mijn vraag wanner het er gewoon bij hoort en wanneer er meer achter zou kunnen zitten. Maar ik denk inderdaad dat het wel gewoon bij de ontwikkelingsfase hoort. Het ene kind heeft er misschien meer last van dan het andere kind?
Tuurlijk, dat ben ik ook wel met je eens. In mijn geval gaat het dan ook niet om een snoepje of zo. Daar kan ze wel boos om worden, maar niet zo extreem en dan ben ik ook heel duidelijk tegen haar. Als ze dan niet luistert gaat ze op de gang bijvoorbeeld. Maar die extreme buien die ik bedoel, is meer als ze ergens niet goed mee om kan gaan, als ze iets niet kan plaatsen in haar hoofd of als ze een hele drukke dag heeft gehad met veel prikkels, etc. Vaak is het een combinatie van dingen wat ze op de één of andere manier niet goed kan verwerken en als ze dan ook nog moe is, dan is het gauw gebeurd... Maar zoals ik al zei komen deze extreme buien gelukkig niet heel vaak voor.
Wat vervelend! Ik zou juist als ze erg gevoelig is, geen straf geven, maar proberen te kijken wat de oorzaak van de driftbui is. Soms is er ook gewoon niet echt een reden aan te geven, maar vaak ligt er iets onder, waardoor iets kleins een aanleiding kan zijn om over te gaan 'flippen'. Hier kan onze dochter een huilbui krijgen als ze erge honger heeft, of erg moe is. Waarom zou ik haar dan juist nog harder aan gaan pakken? Als ze helemaal niet meer te bereiken is, zou ik hetzelfde doen als jij, haar proberen te kalmeren, maar soms haar ook even te laten uitrazen, maar haar niet alleen te laten en niet haar gedrag af te keuren, want dan voelt ze zich waarschijnlijk nog vervelender. Je kan proberen haar vast te houden als ze zo driftig is, en haar even uit te laten huilen bij je. Ik heb veel geleerd van Aletha Solther, "Het ongedwongen kind", daar staat veel over driftbuien in. Sterkte en succes!
wat jij vertelt is een prima aanpak voor een jonge peuter en voor een kleuter dat even in de knoop zit met zichzelf. Maar leuke theorien ter zijde, vind ik persoonlijk dat een bijna kleuter prima kan leren dat je niet op alles wat niet zint kunt reageren met hysterische krijspartijen en gebonk tegen de muur. Dat zal op school ook niet geaccepteerd worden, en ik leer ze dat liever zelf, dan dat de juf straks zit met een gillende kleuter omdat ie niet als eerste de trap af mag.
Als een kind moeite heeft met prikkelverwerking... Dan is dat snoepje of die stoel niet de oorzaak... Hooguit de spreekwoordelijke druppe die de emmer doet overlopen. Dus dat is minder simpel dan het lijkt. Overigens ook hier.. Drama maken en hard huilen... Graag ergens anders. En dat snapt dochterlief heel goed. Ook toen ze kleiner was. Sterker nog.. Ze heeft inmiddels door dat het wel fijn is om alle frustraties even kwijt te raken zonder dat iemand anders daar last van heeft. Ze gaat dan vaak zelf naar haar kamer en zegt dat ze even alleen wil zijn. Nouja, prima. Ben het er wel mee eens dat je het niet perse hoeft te accepteren.. Maar ze moeten het wel ergens kwijt. Zeker als bij een pienter kind met een vol hoofd maar een matige prikkelverwerking. (En die slechte prikkelverwerking kan ook nog komen door het volle hoofd...) Het vereist net een subtiel andere aanpak.. Eentje met iets meer begrip en wat minder afdwingen zegmaar. Het wordt vanzelf beter naarmate ze zelf doorhebben hoe ze bepaalde dingen kunnen opvangen. Hier bijv minder stress na feestjes inmiddels... 1 verjaardag op zaterdag resulteerde vroeger in een drama heel de zondag. Nu begint de zondag met drama.... Ik waarschuw meteen al dat ik niet wil dat ze de hele dag overal om gaat huilen... En natuurlijk gaat het weleens mis.. Maar ze huilt in ieder geval niet meer omdat d'r boterham verkeerd om ligt En verplicht even alleen spelen op d'r kamer helpt vaak ook goed. Juist op de dagen dat ze bijna bij het randje van de spreekwoordelijke emmer zit, hangt ze enorm aan mijn been... Maar even lekker met d'r playmobil maakt het koppie weer wat leger. Waardoor ze weer minder snel huilt. En als ze dan ook nog even lekker kan rennen en vliegen.. Is niet alleen d'r hoofd moe, maar ook haar lijf. Balans is het toverwoord... En daarna op tijd naar bed natuurlijk
Haha en op datzelfde moment barst er iemand in huilen uit omdat ze geen kleurplaat mag maken op m'n telefoon. Tijd om even een jurk te gaan strijken en iemand flink op d'r kop te gaan geven als ze nu gaat doen wat ik denk dat ze gaat doen. (Namelijk telefoon terugpakken en verder spelen) Helaas voor dochterlief valt dat niet onder haar karakter maar onder gewoonweg niet luisteren. En daar houdt mama niet van.
Het probleem voor hem was dat de structuur hier veranderd was en niet zozeer de stoel of het snoepje. En ik vind een hysterische driftbui (die het gevolg is van iets niet begrijpen) nog steeds iets anders dan schreeuwen om iets. Want tijdens die bui komt er geen verstaanbaar woord meer uit en is het allemaal maar gekrijs, gekrioel over de grond, of gewoon volledig ongecontroleerd/stuurloos gedrag van hem. Zoals jij het omschrijft zo regel ik het hier ook met meneertje trouwens. 9 van de 10 keer werkt dat gewoon, maar bij grotere veranderingen krijgt hij het gewoon niet verwerkt ofzo en dan ontstaat er af en toe zo'n driftbui. Ik heb deze nu 2 of 3 keer gehad met hem, dus niet met regelmaat gelukkig. Bij de andere discussies (die vaker plaatsvinden), waarbij hij drama schopt omdat hij iets niet mag of stout is volgt er even een goed gesprek, waarbij hij te horen krijgt dat hij kan praten en als hij dit niet kan hij even op de gang mag gaan zitten en dat hij terug mag komen als hij weer kan praten.
Dat wel... Maar daarnet kwam echt even het reservebehang te voorschijn hoor Nu danst ze weer vrolijk in de kamer overigens. Dat bevalt ons beiden toch beter
Klinkt als een driftbui door totale overprikkeling. Daar kun je niets aan anders aan doen dan het te laten gebeuren. Het moet er een keer uit.
In geval van TS gaat het er niet om dat ie niet als eerste van de trap af mag ( om even je voorbeeld te gebruiken ) het gaat er, zoals ik het lees, om dat ie met teveel prikkels niet overweg kan, zou je jou kids dan ook even streng vertellen dat ie dat niet moet doen? Maar goed TS, is het misschien een tip om bijvoorbeeld iedere dag even samen de dag door te nemen? Mijn oudste zoontje had ook op die leeftijd van zulke buien, bleek later dat hij licht autistische is en dat hij het moeilijk vind om bijvoorbeeld een drukke dag te verwerken in zijn koppie, nu doen we iedere avond voor het slapen gaan ( hij is inmiddels 6 ) even praten over wat er die dag is gebeurd, als er dingen zijn die niet zo leuk zijn praat je daar wat extra over en bekijk je samen wat er dan anders had gemoeten. We lachen en we huilen samen, niet letterlijk maar ik wil er mee zeggen dat het zo goed werkt bij ons, zeker met drukke dagen. Straffen heeft hier echt geen zin, als ze het niet kunnen verwerken kan je boos op ze zijn wat je wilt en kan je ze nog proberen uit te leggen dat het allemaal niet mag ( hysterische janken ) maar dat werkt niet, zoek naar de oorzaak.
mee eens. maar dat vind ik vanuit mijn eigen kind. ik weet niet hoe het allemaal werkt bij een ander kind. misschien kunnen sommige kinderen met 5 jaar oud dat leren? ik heb eerlijk geen idee.