Ik kan me je gevoel goed voorstellen, ze had zich wel wat meer mogen inleven in jullie situatie en zelf in de slachtofferrol gaan zitten is echt niet netjes. Maar ik kijk er met een ander oog naar. Zijn jullie altijd duidelijk geweest over war het met jullie doet of hebben jullie voor anderen de schijn opgehouden. Je geeft aan zelf een "beter" gevoel te hebben omdat aan jaren van onzekerheid een einde is gekomen. Wat ik hiermee wil zeggen is dat je naar anderen misschien iets heel anders kan uitspreken dan hoe je je echt voelt. Ik spreek helaas uit ervaring. Daarnaast komt jouw nichtje al heel lang bij jullie over de vloer, jouw moeder ziet haar ws als soort dochter. Dat ze die aandacht op die manier aan haar geeft is deels logisch, maar als het voor haar duidelijk was dat jullie er zo mee zitten, zeer ongepast.
Ik vind het raar dat haar moeder zich dan wel kan inleven in nichtje.. Dat TS niet blij genoeg was voor nichtje etc... Erg kromme situatie! Ik zou dit niet pikken van mijn moeder!
De band met mijn beide ouders is altijd heel goed en sterk. Ik begrijp ook echt het verdriet die zij hebben wel, dat is dus niet het punt. Tuurlijk wil ze aan die buik zitten, maar doe dat dan als ik er niet ben. Ik ga vrijdag naar ze toe en misschien kan het dan nog wat uitgesproken worden. Ik las hier ergens boven of ik zeker wist dat ik dat ik niet jaloers ben/was. Ik ben echt niet jaloers of afgunstig. Afgunst en Jaloezie staan mensen lelijk. Tuurlijk wil ik graag een kindje van ons samen, maar ik kan het niet afdwingen. In de loop der jaren zijn wij ons leven heel anders gaan indelen. Je kan gewoon niet anders en we zijn samen ook heel erg gelukkig. Op de vraag of we altijd duidelijk zijn geweest, ja heel duidelijk, misschien wel te duidelijk. Wij hebben alles uitgelegd en zijn er tegen iedereen altijd open en eerlijk over geweest. Ook over de bijbehorende gevoelens.
Dat was ik. Daar mee wilde ik je zeggen dat jij je emoties niet onder de tafel hoeft te stoppen en ik zou stik jaloers zijn. En dat maakt je geen slechter mens. Jij hebt ook gevoelens. Wel is het lastig om daar voor uit te komen zonder een ander te kwetsen maar jij mag er ook wezen en als het voelt als jaloers zijn dan is dat maar zou. Dat maakt jou geen slecht mensen( geloof me alsjeblieft)
@Knap130774 Ik snap precies wat je bedoeld hoor Tuurlijk ben je geen slechter mens als je dat soort gevoelens wel hebt. Geloof me we zijn meer dan duidelijk geweest over onze gevoelens. Daar is schijnbaar geen empathie voor, maar voor mijn nicht wel. Dat is dus wat mij tegen het zere been stoot.
Nou ik zou ook jaloers zijn hoor, en ben ook hartstikke jaloers als ik mensen zie bij wie een zwangerschap in 1 keer goed gaat. Ik misgun het niemand, dat staat er helemaal los van, maar jaloers ja dat ben ik wel. En ik vind ook best dat mensen rekening met mij mogen houden en als ze dat niet doen doet mij dat ook pijn. Vind het zo gek als het niet eens in mensen opkomt om een beetje rekening te houden met andere mensen. En inderdaad wat iemand eerder zei, moeder van ts houd duidelijk wel rekening met het nichtje dan kan ze dat ook wel met haar dochter doen.
Juist je moeder zou je moeten snappen. Misschien toch (nog) eens rustig gaan zitten en uitleggen hoe je je voelt. Voor de meeste is dit toch een 'ver van m'n bed show' Edit: en je mag best jaloers zijn. Ik heb dat ook, en ik zit niet eens in de MMM. Heeft niets met misgunnen te maken, je wil dit toch heel erg graag?
Tuurlijk zou ik jaloers mogen zijn, alleen ik ben het echt niet. Dit neemt echter niet weg dat ik graag een kindje van ons zou willen. Maar ja, je kan wel willen, soms zegt het lot gewoon anders. Ik ga vrijdag naar mijn ouders dat stond al gepland. Voorlopig denkt ze dat zij het slachtoffer is en heb ik haar onrecht aangedaan.
Allereerst, wat ontzettend vervelend voor jullie dat het allemaal zo verloopt en wat mooi dat jullie er ondanks alles, toch goed instaan bij andere zwangerschappen/kinderen. Er zijn maar weinig mensen die dat kunnen. M.b.t. je moeder; ik kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt en mijns inziens is je gevoel ook terecht en ligt het hier niet aan jou maar aan je moeder. Is het niet een kwestie van niet willen snappen? In sommige gevallen is het nou eenmaal makkelijker als je doet alsof je het niet begrijpt, dan wanneer je moet accepteren dat je kind iets niet lukt. Wellicht voelt het voor haar als een soort van falen, zeker ook omdat je enig kind bent. Wellicht helpt het, als je n.a.v. de zwangerschap van je nichtje toch nog een keer het gesprek met haar hierover aan gaat. Betrek daar ook je man en je vader bij en desnoods ook een ander familielid dat wel veel begrip voor jullie situatie heeft. Heel veel succes en ik hoop voor jullie dat het ondanks de moeilijke weg, toch nog slaagt.
Wat een lieve woorden TempusFugit. Ik voel me echt een heel stuk fijner nu ik het van me heb kunnen aftypen. En volgens mij is er bij mijn moeder een lampje gaan branden want ze stuurt net via sms dat ze heel veel van me houd. Ik wist niet eens dat ze kon sms'en. En ze heeft ook gereageerd op een facebook bericht over moederdag en dat dit niet vanzelfsprekend voor iedereen een feestdag is.
Het lijkt erop dat er een kwartje bij haar gevallen is. Jammer dat het zo lang heeft moeten duren, maar beter laat dan nooit. Ik vind het trouwens heel begrijpelijk van je dat je meer begrip en belangstelling van je moeder verwacht.