Ik had een hele mooie stoere paarse sleutel! Om 12.15 waren ik en mijn broer thuis en om 12.30 stapte mijn vader binnen. Om 13 uur vertrokken we allemaal weer. Om 15.15 was mijn moeder weer thuis en als ze niet thuis was, dan liepen we of zelf naar binnen of naar mijn tante die 3 straten verderop woonde. Heb me nooit zielig gevoeld, ik wist niet beter! Mijn dochter wordt 2x in de week opgehaald door opa op school. Nou reken maar dat ze dat 100x stoerder en leuker vindt dan dat mama 2x op het schoolplein staat.
Opzich is het wel lastig.. Blijf je volledig thuis voor je kinderen of ga je een paar dagen werken? Als je thuis blijft kun je alles mee krijgen van je kinderen alleen kans op een baan na zoveel jaar is gewoon lastiger ( het lukt uiteindelijk wel) En als je 2 dagen blijft werken, blijf je actief in de maatschappij(werk bedoel ik dan) en als ze later groter zijn dan kun je weer meer werken.. Ik vind dat belangrijker dan er vanuit gaan dat je bij je partner weggaat en dan geen inkomen hebt.. Dan kun je beter geen kinderen nemen, niet trouwen, niet samenwonen oftewel, geen relatie nemen.. Je moet doen waar je je zelf prettig bij voelt en wat bij jullie situatie past
Dat laatste is sowieso waar. Wat betreft het deel erboven: als je zo leeft zou je dus ook geen autoverzekering moeten nemen, geen verzekering voor ziektekosten (als dat zou kunnen) en geen inboedel- en opstalverzekering, arbeidsongeschiktheidsverzekering om de hypotheek te betalen enzovoorts. Ik ga er helemaal niet vanuit dat mijn huis tot de grond tot afbrand. Ik ga er ook vanuit dat we geen rampen meemaken als we op reis zijn. We hopen nog wel wat langer te leven dan 23 jaar (de overgebleven looptijd van de hypotheek) en ik reken er ook niet op dat ik arbeidsongeschikt raak. Toch zijn we voor al deze dingen verzekerd. En ik sta ook ingeschreven bij de woningbouwverzekering. Ik zou namelijk op dit moment niet alleen een hypotheek kunnen nemen voor een fatsoenlijk huis. Niet dat ik van plan ben om om mezelf te gaan wonen. Maar goed, dat geldt ook voor die andere ellende. Mijn inkomen zie ik niet in eerste instantie als een verzekering. Het geeft ons nu ook gewoon de ruimte om wat luxer te leven en daarnaast lekker extra af te lossen op de hypotheek. Maar het is wel een fijn idee dat als er ooit is mis zou gaan in onze relatie, dat ik dan voor mezelf kan zorgen en geen urgentie nodig heb bij de woningbouw. (Die je, in mijn ogen terecht, niet krijgt 'alleen maar' vanwege een echtscheiding.) Ik denk altijd maar zo: die andere gescheiden mensen dachten aan het begin van hun huwelijk ook niet dat ze uit elkaar kunnen gaan. Als het een ander kan overkomen, waarom ons dan niet? En zoals het nu onze gezamenlijke verantwoordelijkheid is om voor ons gezin en elkaar te zorgen, is het als het ooit mis gaat mijn verantwoordelijkheid om voor mezelf te kunnen zorgen. Daar hoeft dan niemand anders aan mee te betalen. Er is namelijk al in mij geïnvesteerd toen ik een HBO-opleiding volgde.
Maar hoeveel moeders zijn nog steeds thuis wanneer hun kinderen al op de middelbare school zitten bijv? Volgens mij komt dat toch nog amper voor. Ik wil wel weer gaan werken wanneer mijn jongste naar school gaat, hoe of wat ik wil gaan doen weet ik nog niet.. ik ben er dan 8 jaar uitgeweest en ben dan 30. Denk dat ik dan nog wel bijna 40 jaar voor de boeg heb
Ik werd gewoon onpasselijk van dat bericht van mw. Bussemaker... Waar bemoeit dat mens zich mee! En dan vrouwen ook nog een schuldgevoel aan proberen te praten over het a) thuisblijven b) geld hebben gebruikt van de overheid maar er veder niets mee doen c) op je man teren. Ik hoop, dat op het moment dat ze er weer uitgeknikkerd wordt, als we weer verkiezingen krijgen, zij ook netjes afstand doet van het wachtgeld, want niet teren op de overheid... Wat een eng mens zeg, bah!
Tuurlijk maar als we nu 3200 euro in komen hebben en 100 euro heffingskorting. En ik ga werken en krijg 500 loon de opvang is 480. Dan komt het onder de streep er op uit dat we 3220 euro nette overhouden. Wat ik dan voordeliger
Toen ik klein was, was mijn moeder altijd thuis, ze is 100% afgekeurd en dus ALTIJD thuis. Ik werd er knettergek van, moest altijd 'gezellig' beneden zitten. Op dit moment kan ik geen werk vinden, lekker thuis dus. Als ze wat ouder is, of als ik meerdere kindjes krijg, de jongste op school zit, hoop ik toch een aantal dagen te kunnen werken. Ik vind het wel belangrijk dat je als vrouw zelfstandig kan blijven wanneer je man je verlaat, overlijd oid.
Even voorop: Maak je eigen keuzes en geniet er van. Mijn volgende stukje is zeker geen poging om jou over te halen, maar om uit te leggen dat ik in deze situatie een andere keuze zou maken. Natuurlijk niet ok die 20 euro extra die wij dan netto in de maand zouden overhouden. Maar wel: - Ik vind werken leuk en weet dat onze zoon het ook erg naar zijn zin heeft als hij bij de gastouder met leeftijdsgenootjes kan spelen. -Mocht er iets met manlief gebeuren, hebben we in ieder geval mijn inkomen nog. - Ik bouw dan ook nog pensioen op, dus dat geeft ons meer financiële ruimte als het zo ver is. - En ik heb een hekel aan het huishouden doen en als we samen werken, doen we samen het huishouden. Als hij alleen werkt, moet ik alles doen. Dan sta ik liever voor de klas.
De realiteit is dat vrouwen er na een scheiding financieel hard op achteruit gaan en mannen er iets op vooruit gaan. 1 op de 3 huwelijken gaat kapot en dat levert niet alleen problemen op voor de vrouw in kwestie, maar ook de kinderen gaan er dan op achteruit nog naast de pijn van de scheiding. Dat kun je deels voorkomen door tijdens je relatie een voet op de markt te houden. Natuurlijk teren vrouwen niet op het inkomen van hun man. Thuisblijfmoeders maken langere dagen dan de gemiddelde werknemer. Maar daar koop je niets voor als je relatie over gaat of je man overlijdt. Daarnaast blijft het zonde om een goede opleiding niet te gebruiken, daar is voor betaald en met kinderen opvoeden gebruik je heel veel vaardigheden, maar slechts een deel van hetgeen wat je hebt geleerd op school. De andere vaardigheden die kinderen opvoeden vanje eisen kun je ook ontwikkelen terwijl je werkt. De berekening die gemaakt wordt is niet correct. Misschien houd je nu 20 euro meer over, maar je bouwt ook pensioen op, ww enz. Dat betekent dat de opbrengsten hoger zijn dan de opbrengsten die je aan het eind van de maand ziet. Als je die berekening zo wilt maken moet je deze ruimer maken. Daarnaast ben je met een inkomen van 500 euro per maand nog steeds niet financieel onafhankelijk. Mevrouw Bussemaker raadt vrouwen aan om een minimaal inkomen te genereren, dus ik zou zeggen vanaf 1000 euro per maand. Dat betekent inderdaad meer uren en dus meer opvang, maar wel meer andere zekerheden. Mijn moeder was thuis en heeft genoten van onze eerste 4 jaar, maar werd ronduit depressief toen wij naar school gingen, ze vond het eind van de vakantie ook vreselijk eenzaam. Ik vond dat als kind erg beklemmend. Ik denk dat iedereen er beter op was geworden als ze had gewerkt en zich buitenshuis had ontwikkeld. Mogelijk had dat zelfs de scheiding kunnen voorkomen of in ieder geval minder scherp kunnen maken. Mijn moeder werd zo afhankelijk van mijn vader dat ze zichzelf niet meer leuk vond en mijn vader had het er ook moeilijk mee. Toen ze eindelijk besloot keuzes voor zichzelf te maken kon mijn vader daar niet meer mee om gaan. Die ervaringen hebben mij versterkt in de keuze om te blijven werken. Ik heb er erg veel moeite mee dat hier geïnsinueerd wordt dat moeders die fulltime werken of een grote parttime baan hebben niet bijdragen aan het ontwikkelen van hun kinderen tot verantwoorde, leuke, geïnteresseerde wereldburgers. Wij hebben de creche toentertijd met beleid uitgezocht en vinden nog steeds dat onze zoon daar beter van is geworden. Ik hoop heel erg onze tweede zoon deze ervaring ook te mogen geven. Momenteel zit mijn man werkloos thuis en wij willen niets liever dan weer het ieder 32uur model te kunnen hebben. Zelfs als ons dat slechts 20 euro per maand extra oplevert. Voor zowel ons als onze kinderen is het beter om ieder een baan buitenshuis te hebben en een gelijkere verdeling in huis te hebben. Dat wordt namelijk vaak vergeten. Het is zo ontzettend goed voor de kinderen om zowel met papa als met mama een dag alleen te hebben en te zien dat beide ouders verantwoordelijk zijn voor beide delen van het gezinsleven. Ik vind dat een van de meest waardevolle lessen die ik aan mijn kinderen kan geven.
Mv Bussemaker mag van mij vinden wat ze wil, maar ik ben blij met onze keuze om een van ons thuis te laten zijn voor de kids totdat ze in ieder geval alledrie op de basisschool zitten. Aangezien mijn man veel meer verdiende was de keuze dan ook snel gemaakt (had het andersom geweest had hij nu thuis geweest). Helaas was parttime werken er niet bij te combineren anders had dat zeker een optie geweest, maar voor nu is dat niet het geval. Hier dus de bewuste keuze om een cv-gat te hebben, tijdelijk geen pensioen op te bouwen etc etc. Niet perse voor onze kinderen, maar omdat wij het niet ok vinden onze kinderen bij een ander te brengen. Wij zouden er totaal geen goed gevoel bij hebben om ze naar een kdv of gastouder te brengen. Niet omdat die niet goed zouden zijn voor onze kinderen of omdat ik bang ben dat ze het niet leuk hebben of wat dan ook, maar gewoon omdat het voor ons niet goed voelt. En als dat tweede inkomen dan niet perse noodzakelijk is.. Dan blijf ik liever die paar jaar 'bij' ze en doe ik ondertussen vrijwilligerswerk, studeer er bij (thuisstudie) en doe sporadisch wat thuiswerk. Misschien niet de meeste verstandige keuze, maar wel eentje die perfect aansluit bij onze gevoelens en ik zou dan ook niet anders willen.
Snap ik ook. Ik bouw zelf een pensioen op met pensioensparen regeling. En voor het huishouden komt er eens in de week een hulp Als mijn man komt te overlijden heb ik op mijn eigen naam een ruim bedrag staan om 2 jaar van te leven. Ik werk daar in tegen wel als vrijwilliger op de psz. Maar dan kunnen de kids mee.
Nou ik zit momenteel in de ww en heb hiervoor gewoon gewerkt. En zi mijn man nu net zoveel als toen. Stress had ik niet kon mijn zoontje rustig naar het kdv brengen en ophalen ( werkte van 9 tot 15 ) Ik kookte de ene dag hij de andere dag. Huishouden hielden we bij en ik deed het op mijn vrije dag extra en in het weekend deden we samen nog wat extra dingen. Het is maar net hoe je samen alles regelt samen. Overigens hier ook een moeder gehad die thuis was en ging werken toen wij ouder waren. Ik heb het nooit als een probleem ervaren ze was er ondanks haar werk nog steeds voor me en was nog steeds een luisterend oor. Nu mijn man een goede baan heeft waar hij best goed verdiend hoef ik ook niet te werken. Zit nu in de WW ivm baan verlies en hoop toch wel weer voor 1 of 2 dagen aan het werk te kunnen gewoon omdat ik dat fijn vind. Ik vind dat ieder zn keus moet maken waar hij of zij zich prettig bij voelt ( of nja in dit geval prettig bij voelen als gezin )
Blijkbaar zijn we pas uit-geëmancipeerd als alle vrouwen niet meer de keuzevrijheid hebben om te werken, maar werken omdat ze dat móeten.
Werkt hij zo onregelmatig dat hij geen opvang zou kunnen vinden op de tijden dat hij werkt? Voor overdag zijn er natuurlijk de reguliere opties, of hij zou familie kunnen inschakelen, of zelfs een nanny kunnen inhuren. Het MKD en speciaal onderwijs moet je overigens niet onderschatten. Ze bieden echt wel goede zorg aan de kinderen die het nodig hebben. Ik heb zelf op een MKD gezeten tot m'n 6e jaar en ben daarna doorgestroomd naar een reguliere basisschool. Verder heb ik een neefje die nu eindelijk ook op een MKD zit, sindsdien gaat het stukken beter met hem en is er veel minder spanning en druk thuis.
Ik denk dat we pas klaar zijn met de emancipatie als vrouwen niet meer vinden dat ze grotendeels voor de betaling van de kinderopvang werken (zoals Tupp al aangaf), en als het bij mannen ook normaal wordt gevonden om een dag minder te werken (wat nu nog papadag wordt genoemd, getver).
Hier sluit ik mij compleet bij aan. En tupp: eens. Aan de andere kant geef ik toe dat het een moeilijke kwestie is: ieder moet voor zich deze keuze maken. Wij doen het thuis ook 50/50, net als mijn ouders vroeger. Mijn moeder werkte drie dagen, had een goede baan. En mijn vader werkte tijdens onze lagere schoolperiode ook drie dagen. Je wilt niet weten hoe trots ik was op hoe mijn ouders het deden. Hoe trots ik was dat mijn moeder zo slim was en zo'n goede baan had, hoe trots ik was dat mijn vader meerdere keren per week aan het schoolhek stond en altijd Sinterklaas kon spelen. En hoe blij ik nu ben dat ik zo'n goede band heb met mijn vader, nu mijn moeder er niet meer is. Dus zielig: een werkende moeder? Dacht het niet. Fijn? Een zorgende vader? Volmondig ja. Daar komt nog eens bij dat ik vind dat we op deze manier een goed voorbeeld geven aan de kinderen. Maar dat is natuurlijk mijn persoonlijke mening. En helaas kom ik ook vaak tot de conclusie dat het vooral de mannen zijn die het probleem vormen. Vrouwen willen wel werken, maar dan moet de man ook een stap terug doen. En dat willen veel mannen niet... (En hoe dat om te keren? Juist ja, door het goede voorbeeld te geven, zodat de toekomstige generatie anders tegen dit soort zaken aankijkt.) Wat betreft schuldig voelen over niets doen met de opleiding? Tja, daar kan ik het niet compleet mee oneens zijn. Ik werk zelf in het hoger onderwijs en elke studie kost de overheid het veelvoudige van wat de student zelf betaalt aan collegegeld. Ik zal nooit vergeten dat ik een paar interviews las met (bijna) afgestudeerde vrouwelijke artsen die besloten thuis te blijven voor de kinderen. Die hebben de samenleving ontzettend veel geld gekost, opleidingsplaatsen bezet gehouden, om het vervolgens weg te gooien. Want kennis veroudert. Heel snel. 12 jaar thuis en je wordt echt geen arts meer. Ik vind het dan ook niet zo vreemd dat Bussemaker dat aanstipt. Misschien moeten we wel overwegen om de studiekosten dan maar terug te laten betalen.