Ik moet mijn verhaal even kwijt.. Ik kom uit een gezin met "oudere" ouders, ik heb alleen een zus. Mijn ouders en dan met name mijn moeder, die erg dominant is, trokken mijn zus altijd voor. Tot in het uiterste, altijd had ik het gedaan ook al had mijn zus het gedaan. Mijn zus is in hun ogen altijd beter en ik voelde mij altijd alleen en in de steek gelaten door mijn ouders. Zelfs als mijn zus mij fysiek wat had gedaan dan was dat niet zo want "dat deed ze niet". 2 jaar geleden heb ik het contact verbroken na wederom een zeer kwetsende actie van mijn moeder. Ruim 11 wkn geleden heb ik ze een brief gestuurd om het contact mogelijk te herstellen ivm komt van onze kleine. 2 weken later kreeg ik reactie en zijn we dezelfde dag langs gegaan, moeder leek erg blij en traantjes vloeiden. Inmiddels heb ik ze weer 4 keer gezien, waarvan de laatste 2 keer weer emotioneel kwetsend. De enerlaatste keer kwam het ter sprake dat mijn zus ook zwanger is (8weken korter). Leuk, bijzonder samen zwanger alhoewel ik niks met haar heb maar goed. Nu bleek tijdens het etentje die mijn ouders georganiseerd hebben dat ze niet van plan zijn om terug te komen voor de geboorte van ons kindje. Afgelopen week zijn ze met de camper vertrokken om half juni terug te komen (lees verjaardag zus). In juli vertrekken ze wederom met de camper, naar Frankrijk om daar tot half oktober te blijven (zus 3-11 uitgerekend). Even voor de duidelijkheid, er is niks vooraf betaald en is ook geen groepsreis. Ze werken beide niet meer dus het is niet zo dat dit hun enigste vakantie mogelijkheid is. Ze gaan terug naar de camping waar ze al jaren komen en blijven daar omdat de vrouw van de campingbaas zwanger is en het o zo bijzonder is want het is een IVF kindje.. Ze wil dat kind zien.. En ons kindje dan? Is ons kindje niet bijzonder, los van het feit dat ik ook zwanger ben via IVF.. En de druppel kwam vorige week, ze kwamen langs voor mijn verjaardag voor ze met de camper weg gingen, camper stond dan ook voor de deur. Na een bezoek van welgeteld 40 min zijn ze weer vertrokken omdat ze al te veel tijd hadden verloren, ook werd mij medegedeeld dat ze echt niet terug komen omdat hun vakantie anders geen nut zou hebben.. Met een envelope van 12,50 voor mij en 12,50 voor de kleine zijn ze weer vertrokken na dus 40 min hier te zijn geweest. Ik weet niet meer wat ik nu moet, heb echt spijt contact op te hebben genomen. Respect als je het hele verhaal heb gelezen....
Ik zou zeggen dumpen!! Aan dit soort mensen heb je helemaal niets. Ouders zijn niet enkel en alleen je ouders omdat ze je op de wereld hebben gezet.Ouders horen van je te houden en voor je klaar te staan in moeilijke tijden.Dit zijn geen ouders maar hooguit vage kennissen. Het klinkt hard maar kies gewoon voor jezelf en je gezin want wat geeft dit nu voor meerwaarde in je leven?? Het is alleen maar een last en kost je veel negatieve energie. Sterkte en geniet van je zwangerschap!!
Nou, ik heb het hele verhaal gelezen en ik vind het heel triest voor je... Ik kan je helaas geen passend advies geven want zo'n situatie ken ik niet. Maar zo doorschemerend, ik zou de moeite niet meer nemen meis. Mensen die je zó 'vergeten' en je op de derde of vierde plek neerzetten...kun je missen als kiespijn. Probeer er van je leren en het bij je eigen kindje anders te doen... Sterkte !
Hier word ik gewoon verdrietig van. Ik ben nu zelf moeder ik kan me niet voorstellen n dat ik mijn kind zo zou kunnen behandelen ., heel veel sterkte!
Hoihoi Wat vreselijk dat je dit mee moet makenin een tijd die juist fijn en vol liefde zou moeten zijn. Ik heb zo'n 3 jaar geleden ook contact met mn ma verbroken Afgelopen jaar ook contact hersteld ivm komst kleintje Hier pakt t gelukkig tot nu toe (redelijk) goed uit.. De tijd zal t verder uitwijzen.. Ik kan/wil er verder openbaar niet over uit wijden maar als ik iets voor je kan betekenen mag je altijd n berichtje sturen.. Sterkte..
Lastig hoor! Ten eerste vind ik dat geen ouder zijn/haar kind op deze manier mogen behandelen, maar ik kan begrijpen dat je als dochter de hoop houd dat ze je wel als een volwaardige dochter behandelen! Ik denk dat het ook het belangrijkste is dat je de eer aan jezelf houd. Heb je behoefte om ze iets te laten weten dan doe je dat, heb je geen behoefte aan contact dan laat je het rusten. Kies voor de situatie die jou rust geeft...
Jullie hebben twee jaar geen contact gehad. Ergens kan ik me wel voorstellen dat je ouders na zo'n lange periode ook niet gelijk weer helemaal 'normaal' tegen je kunnen doen en ook een beetje voorzichtig zijn, de boot nog willen afhouden. "Nu komt ze na twee jaar weer opdraven en moeten wij ineens onze plannen aan haar aanpassen. Wat als ze na de bevalling weer besluit dat ze niks van ons wil weten, dan heeft het ons een vakantie gekost." Misschien is dat het idee er achter? Maar: als ik een nieuwe kans zou krijgen een relatie op te bouwen ket mijn kind, zou ik juist alles op alles zetten om dat te laten lukken. Zelfs al is de kans klein dat het een blijvend goed resultaat heeft, dan nog zou ik er graag een vakantie voor inkorten. Ik vind het dus wel een rare en domme keuze van ze.
Ik heb ook je hele verhaal gelezen en denk dat je voor jezelf moet kiezen. Ik snap je gedachte om weer contact te zoeken, maar keer op keer gekwetst worden en je naar voelen is zeker niet goed voor je en ook niet voor je kindje. Als ik je verhaal zo lees dan klinkt het niet alsof je ouders erg betrokken bij je zijn of gaan worden. Ik verwacht niet dat je ouders nu nog ernstig gaan veranderen... verdrietige situatie voor je, sterkte ermee.
Ik vind het heel vervelend dat je met zo'n rotgevoel achter blijft. Alleen moet je niet vergeten dat hij het contact tien verbroken hebt (ongeacht de reden). Je kunt het niet ineens goed maken en verwachten dat het direct weer normaal is en ze alle plannen omgooien die ze gemaakt hebben. Heb je wel goed met je ouders gesproken wat je dwars zat en zit?
Dat het contact verbroken is geweest lag volledig in haar handen en kwam door een onacceptabele actie van haar, dat weet ze ook en snapt ze ook. Het is een actie die ik hier niet kan plaatsen maar geloof mij het is te absurd voor woorden. In de jaren voor het verbreken kwamen ze ook nooit op mijn verjaardag want ook dan waren ze op stap met de camper, ook toen kwamen ze wel terug voor verjaardag zus. Hoe ze nu doen, dat is voor hun kennelijk normaal want zo doen ze mijn hele leven al tegen mij. Ik had gehoopt dat juist door de komst van de kleine er een"normaal" contact had kunnen zijn. Maar er is niks veranderd, nog steeds word ik aan de kant gezet door hun voor andere.
Vreselijk, Jane, als je ouders je afwijzen. Onbegrijpelijk ook. Ik gun je veel geluk met je eigen gezin en hoop dat dat positieve energie geeft. Maar ouders voor wie je niet al te belangrijk lijkt, daar kom je niet zomaar los van, zelfs al verbreek je het contact. Sterkte.
Jane ik vind dit echt heel erg voor je. Sommige mensen zijn gewoon ronduit lomp. Mijn grootouders voeren dezelfde stunts uit. Mijn ouders hebben na jaren lang gekwetst te zijn tot bijna een scheiden nu besloten om het contact te verbreken en het gaat nu vele malen beter. Het uitpraten wil soms wel tot iets leiden? Maar dat kan ook een nieuwe ruzie zijn. Ik zou hooguit nog een kaartje sturen wanneer je kindje geboren is, om te laten zien hoe het hoort en straks zelf niet de verwijten naar je hoofd te krijgen wat jij niet allemaal verkeerd heb gedaan. Ik wil je ook van harte feliciteren met je zwangerschap. Zeker via IVF is het niet de makkelijkste route en ik hoop dat je er toch goed van kan gaan genieten
Jeetje dat verhaal kon ik wel geschreven hebben, alleen zijn wij (nog) niet zwanger en heb ik 1 broer ipv 1 zus, ik kan me je gevoel zooooo goed voorstellen! Ik zit met hetzelfde dilemma, contact verbreken of me blijven laten kwetsen. Is gewoon erg moeilijk, ik wens je heel veel sterkte met de keuze die je maakt.
Lastige situatie. Maar ik denk dat er van beide kanten nog veel onuitgesproken gevoelens zitten. En een contact wat langere tijd verbroken is geweest kost veel tijd om te herstellen. Het klinkt ook alsfof je andere verwachtingen hebt van het herstelde contact dan dat je ouders hebben. Het gesprek aan gaan eventueel onder begeleiding van een bemiddelaar( van bijvoorbeeld buurtbemiddeling) lijkt me helemaal geen verkeerde zet. Als je tenminste wil investeren en er met een open blik in kan gaan...
Ik heb ook al jaren geen contact meer met mijn moeder en ik weet dat mochten we weer contact hebben het toch binnen no time weer verkeerd gaat. Dus hier al 7 jaar geen contact, er is 1 poging geweest die zijzelf heeft "verpest" door me volledig weer aan de kant te zetten voor iets wat blijkbaar belangrijker was. Dus vanaf toen was het voor mij helelmaal klaar. Geloof me als ik je verhaal zo lees zal dit bij je ouders nooit veranderen, als ze zicht ten opzichte van jou altijd zo hebben gedragen dan geloof ik niet dat dit zo 1,2,3 anders gaat. Straks loop je tegen nog meer dingen aan dat ze het kindje van je zus veel meer aandacht gaan geven en dat wil je toch ook niet voor je kind. Ik zou in deze situatie volledig geen verwachtingen meer hebben en of contact hebben en accepteren dat je op een tweede plek staat of het contact verbreken en voor jezelf kiezen.
Uit ervaring weet ik hoe vreselijk slopend dit is. Mijn man zat in de zelfde situatie. Contact is verbroken en het geeft vreselijk veel rust. De enige tip die ik jou mee wil geven. Kies voor jezelf en voor jullie (bijna) kersverse gezin! Het vreet teveel energie en dat breekt je op.
Jeetje....wat een vreselijke ouders zeg sorry maar kan er niks anders van maken.. Zelf zou ik dit contact verbreken en ook die envelop met inhoud bij ze door de brievenbus gooien. Contact zou van mij echt niet meer hoeven... en waarom zou je ook? Je hebt er niets aan om jezelf verder te laten kwetsen. Kan uit je verhaal ook geen positieve eigenschappen van je ouders teruglezen. Sterkte meid..
Heel verdrietig dit! Hoe moeilijk het ook is, ik zou zeggen: Kies voor jezelf en je gezin!!!! Sterkte, want het lijkt me enorm moeilijk.