Wat een nare situatie voor jou. Houd de eer aan jezelf en laat hen maar eens contact met jouw opzoeken ipv anders om. Jij bent hun kind en jij gaat ze ook nog eens hun eerste kleinkind schenken! Als ze dat niet interesseren dan ben jij beter af zonder hoe cru het ook klinkt. Tijdens je zwangerschap kun je geef stres gebruiken. Hoop dat je een betere relatie met de schoonouders hebt zodat die oma en opa kunnen zijn voor jullie toekomstige kindje
Heel herkenbaar.. Ik zeg niet dat je moeder(/vader) narcistisch is, maar misschien heb je wat aan deze site en is het ook herkenbaar voor jou.. Golden Child Scapegoat - Daughters of Narcissistic Mothers Gr. Carlien
Inderdaad een heel verdrietig verhaal Ouders horen onvoorwaardelijk van hun kinderen te houden en zoals ik dat lees gebeurd dat niet. Ik kan je je verdriet en boosheid heel erg goed voorstellen, helaas verander je je ouders niet.. Het enige wat jij kan doen is nooit en te nimmer vergeten dat jij goed bent zoals je bent, dat je net zoveel "waard" bent als je zus en dat jij de cirkel kan doorbreken met je eigen kleintje.. Kies voor jezelf en kies wat goed voor jou is! Heel veel sterkte gewenst...
mijn enige vraag is: wil jij jou ouders als opa en oma voor je kind? Als ze jou zo behandelen, hoe gaan ze jou kind dan behandelen. Je hebt groot kans dat ze het neefje/nichtje zullen gaan voortrekken en wat voor boodschap geef je dan aan je kindje.
Heel erg verdrietig en heel erg herkenbaar. Hier gaat alle aandacht uit naar stiefzusje (mijn vader is hertrouwd). Voor ons enveloppe, voor hun prenatal leeggekocht. Wij moeten naar hun toekomen voor kopje koffie voor mijn verjaardag, voor stiefzusje dagje Efteling.... Uiteindelijk na geboorte van kindje van mijn stiefzusje het contact verbroken met mijn vader en zijn vrouw... Het geeft aan de ene kant een hoop rust, maar toch blijft er iets knagen. Ik hou mezelf altijd maar voor dat je een relatie hebt met iemand (vrienden/ouders/partner) omdat je er voor beide iets positiefs uithaald. Als dat niet meer het geval is moet je er misschien maar een punt achter zetten. De energie die het kost is het dan gewoon niet waard, helemaal niet als jij telkens de gene bent die gekwetst achterblijft. Heel veel sterke, kies idd voor je eigen gezin en eigen geluk. Creeer je eigen fijne kring om je heen met mensen die wel van je houden. Dikke knuffel.
ach wat een verdrietig verhaal. Wat moet dat pijn doen. Misschien kun je het zelf nu even laten zo als het is. Als de kleine geboren is kaartje sturen en kijken wat hun reactie is. Weinig of geen reactie dan laat jij ook niets meer van je horen. Als ze echt contact willen moeten zij er nu iets voor doen en ben jij niet de kwaaie pier die er een punt achter zet. Heel veel sterkte ermee.
Ik denk dat je voor jezelf moet kiezen hoor.. Als je na zoveel moeite weer contact hebt en het valt 2 van de 4 keer alweer zoveel tegen.. Wat me overigens erg normaal lijkt als ik het hele verhaal lees.. Dan ben je beter af zonder.. Bespaar je jezelf een hoop teleurstellingen mee en kan je je richten op je kindje straks en op mensen in je omgeving die wel een positieve toegevoegde waarde hebben in je leven.. Zo te lezen vallen je ouders daar absoluut niet onder..
Oef, ik had het contact weer net zo hard verbroken. Sterker nog; ik heb geen contact meer met mijn moeder (en dat wilde ik graag zo houden). Soms moet je de pijn loslaten en bedenken: ze weten/kunnen en willen niet beter. Dat doet pijn en is ontzettend rot, maar het is dan beter om dat in 1x te hebben en de banden te verbreken dan dat je het contact aanhoudt en om de zoveel tijd een spreekwoordelijke mes tussen je ribben te krijgen doordat je weer pijn wordt aangedaan.
Same here... Ik denk dat je vooral geen verwachtingen moet hebben... Hectograaf was niet voor niks verbroken. En ze zijn niet enorm veel verandert in die tijd waarschijnlijk. Moet zeggen.. Wj hebben in diezelfde periode weer meer contact gezocht met mijn vader.. En 5 jaar later gaat dat eigenlijk prima ondanks dat het begin vrij moeizaam was.
Jou ouders mogen blij zijn dat ze weer contact met je hebben. Dan behoor je blij te zijn en verloren tijd in te halen en zo nodig goed te maken. Je gaat niet op vakantie als er een kleinkind op komst is. Meid sorry maar je bent beter af zonder deze mensen. Lees anders eens het boek: Niemandskinderen van Carolien Roodvoets. Mij helpt het erg goed..
Als ze altijd al zo geweest zijn ligt het nu echt niet aan...'het wennen aan nieuw contact' Zulke rare acties doe je bewust. Ik snap echt niet dat je als ouders 1 van je kids kan voortrekken. OMG je hebt ze toch beide op de wereldbol gezet?! Als ik in jouw situatie zat Jane liet ik ze lekker voor wat het is! Denk aan hezelf en je gezin!
Ik heb het hele verhaal gelezen en ik vind het heel erg voor je. Het kost je veel energie en frustratie om hiermee om te gaan. En zou je dat willen blijven doen? Ik kan het me volledig voorstellen als je dat niet ziet zitten. Je krijgt er veel meer rust door wanneer je niet met die mensen omgaat. Ga lekker voor je eigen gezin en de mensen die dicht bij je staan en waar je wel wat aan hebt. Dat klinkt makkelijk, maar dat zal het niet zijn. Misschien, wanneer je dat nodig vindt, kan je altijd hulp zoeken bij een professional om hierover te praten. Veel sterkte!
Jeetje meid wat gemeen en vervelend Ik zou goed na denken over wat je wilt en daar je beslissing mee maken! Sterkte. Wt verwachtingen ik denk dat je als kind ( en of je nou jong of oud bent ) Altijd een bepaald verwachtingspatroon van een ouder hebt namelijk een ouder zijn.
Heb je dit wel eens met je ouders besproken? Ik zou dat gewoon doen namelijk. Daarna kan het twee kanten op gaan. Ze kunnen boos worden, het ontkennen etc. Dan kun je daarna evt het contact op een laag pitje zetten (helemaal breken zou ik zelf niet doen, zijn toch je ouders), maar dan heb je tenminste wel een keer gezegd waar het op staat. Of misschien komen ze een keer tot inzicht wat het met jou doet en hoe kwetsend het is. En heb je daarna een beter contact. En waarom heb jij slecht contact met je zus? Ik snap het vanuit vroeger wel. Maar nu je wat ouder bent zou ik toch proberen de banden aan te halen. Je hebt al weinig familie en zij kan er ook niks aan doen dat je ouders haar anders behandelen als dat ze jou behandelen. In die zin kan ze juist een heel goede bondgenoot van je worden (tegen je ouders). En nu je samen zwanger bent, lijkt me dat een ideaal moment hiervoor.
Ze zijn voorlopig toch weg. Laat het even bezinken en kijk hoe het de komende tijd gaat... Ook met contact van hun kant! Misschien valt t mee?
Ik zou ze niet volledig dumpen, maar ze wel op héél verre afstand houden. Ik zou ze bijvoorbeeld wel een kaartje sturen dat je kleintje er is, maar of ze op bezoek komen en wanneer, dat moeten ze zelf maar kiezen en beslissen. Ik zou er gewoon eigenlijk nauwelijks iets meer van verwachten en hoe moeilijk het ook is, je erbij neerleggen dat je kind eigenlijk maar 1 stel grootouders heeft (en dat jouw ouders eigenlijk niet meer in je leven zitten). Jammer wel dat ze wél aandacht hebben voor je zus, maar niet voor jou. Uiteindelijk ben jij het wel die hen hun eerste kleinkind schenkt. Maar als het kennelijk al "levenslang" is, vrees ik dat het echt niet gaat beteren. Heb je nog iets van contact met je zus eigenlijk?
inderdaad dit.... De reacties van sommige mensen hier vind ik erg naïef en ook wel een beetje een verergering van de situatie. Het is overduidelijk dat er bij de moeder van ts een steekje los zit. Dan gaan jullie het ook nog "goedpraten" onder het mom van "wennen aan het contact "en je hebt zelf het contact verbroken" TS: ik zou zeggen, lees het stukje hierboven eens goed door, zoek een goede therapeute die je wat kan ondersteunen hierbij en zorg dat je het contact verbreekt. Zo'n moeder wil je namelijk echt niet als oma voor je kind, geloof me maar...
Ik ben zelf klein kind van zulke grootouders. Voor de opa, oma band met kleinkind hoef je echt geen vrede te sluiten of proberen te bewaren. Verrotte verhoudingen merk je als kleinkind ook al goed. Mijn moeder heeft voor de lieve vrede uiteindelijk niet gebroken, maar probeert nu nog de dood van haar vader te verwerken. Gewoon de moeite die ze al die jaren erin heeft gestopt voor de familie zonder ooit enig begrip of liefde ervoor te ontvangen. Nu is elke situatie en familie weer anders, maar bij mijn moeder is het denk ik wel beter geweest als ze had gebroken. Want wij als kleinkinderen hebben wel het contact grotendeels verbroken toen wij ouder waren en hebben het nooit als een opa en oma ervaren.
Interessant artikel. Verklaart wel veel. Ik weet nog dat ik bij mijn opa en oma ging logeren om de band aan te halen. Op een gegeven moment kwam het gesprek op dat volgens hun mijn moeder een slecht kind was en ik dus ook. Mijn oma heeft ook weleens gezegd dat mijn kinderloze tante haar veel lievere kleinkinderen zou hebben geschonken als ze kinderen had gehad. Veel herkenningspunten.