Vitamine D is net datgene als je laag zit je niet zomaar binnen krijgt doro pilletjes of ampullen ,zit nu op de benedengrens van 13 terwijl doe veel hoger moet liggen x 10 om goed te zijn. Morgen eens bevragen. Moet je voor je maag naar de internist???
Om de hoeveel tijd moet je geprikt worden? Hier is het idem hormoondosis nog tot 15 weken dan weer grote controle.
Was eerst om de 4 weken, nu wou ze er 7 weken tussen laten maar vind het eigenlijk te lang vooral ook omdat ik nu weer zo moe ben.
Inderdaad eerder laten testen als je het idee hebt dat de waardes niet goed zijn! Geeft je in ieder geval weer zekerheid en dat is op dit moment denk ik wel erg prettig!
Wim ,idd.maar als ik je ff bij mag springen het wil niet zeggen als je moe bent dat ze dit aan je waarden altijd zullen merken... Dat is net het frustrerende aan schildklierproblematiek ,je voelt je slecht maar daarom zegt je bloed dat nog niet. niet dat je dat inbeeld maar kwestie ze je dan niet afschepen want oh god als ik aan de tijd meot terug denken in't begin heb echt als een zombie geleefd Als je nog met vragen zou zitten vraag gerust è!
Nee het wil idd niets zeggen als de waardes onder de grens zijn. Maar lichamelijk merk je het wel hihi. Ik wou net gaan bellen maar het was net half 5 geweest, dus ga morgen gelijk bellen.
Zou natuurlijk heel goed kunnen! Al is het natuurlijk wel zo dat je schildklier belangrijk is voor je hormoonhuishouding. Als je waardes niet goed zijn heeft dit wel invloed. Rottig als je daar niet zeker van kan zijn lijkt me. Ik ga morgen maar eens bellen met de ha voor een gesprekje over onze plannen. Toch wel prettig als hij op de hoogte is in ons geval en ik wil ook even weten hoe en wat met mijn borst...... Nimme hou je de spanning nog een beetje? Ik zal in ieder geval voor je duimen morgen!
Klopt leia hormoonhuishouding zeer belangrijk! Ik begin het nu wel erg te beseffen denk dat ik dat scherm direct naar me toe zou draaien een de sonde erin gaat Maar denken en doen is wat anders e haha
Nou dames, ik zal zo even m'n hele verhaal posten (allemaal frustraties, en over de reis enzo), zit ook niet zo fantastisch goed in m'n vel momenteel.. Maar dat trekt wel weer bij! Is trouwens een copy paste van wat ik in een clubje op Facebook heb gepost, dus het kan zijn dat sommige zinnen wat raar of onbegrijpelijk overkomen. In dat geval alvast excuses daarvoor. Succes met het hele verhaal, vind het heel knap als jullie tot het einde komen.
Eens kijken, waar moet ik beginnen.. (Dit wordt een heel verslag, staan niet alleen maar m'n ergernissen in, meer het hele verhaal van de reis naar Oostenrijk tot nu toe, dus weer gewaarschuwd ) Zondag afscheid genomen, dacht in eerste instantie dat het mee zou vallen, en had mezelf er door de weken heen alvast geprobeerd wat op voor te bereiden en geleidelijk al wat afscheid te nemen, maar eenmaal in de trein gestapt kwam het toch wel even heel hard en zwaar aan. Maargoed, eerst van Oudenbosch naar Amsterdam Centraal met 1 overstap in Dordrecht. We hadden expres een vroege trein genomen, zodat, mochten we de overstap missen (is maar vier minuten, en de eerste trein heeft heel vaak drie minuten vertraging), we toch nog op tijd in Amsterdam zouden zijn voor de andere trein, want die missen zou wel een erg groot probleem zijn. Maargoed, overstap niet gemist, dus iets minder dan twee uur wachten in Amsterdam. Zijn eerst naar de Burger King gegaan, daarna nog even naar de Starbucks, voornamelijk voor het internet hahaha. Alleen we kwamen daar kwart voor acht binnen, en om vijf voor acht kwam er opeens iemand van de Starbucks naar me toe (G. was naar het toilet), dat ze om acht uur gingen sluiten en of ik weg wilde gaan. Zucht, lekker dan, hadden ze wel wat eerder mogen vermelden. Maargoed, het werd toch langzaamaan tijd om naar het spoor te gaan (trein ging 20:31), toen allemaal lallende voetbalfans. Kwam er ook een op me af, nou wilde die alleen vragen bij welk spoor hij moest zijn om bij plaats X te komen, maar hij kwam zo luidruchtig en dreigend/snel op me af, dat ik drie meter naar achter schoot (ik moet er even bij vermelden dat ik een flinke mannenfobie heb, en dat het met vriendlief ook heel lang heeft geduurd voor ik 'm heb kunnen vertrouwen enzo. Hier wonen met z'n vader en broer erbij is echt een nachtmerrie), G. keek op dat moment net naar de borden om te kijken of er iets veranderd was qua spoor. Die man reageerde op mijn springreactie met een luide PFFFFF en liep weg, ik liep door, G. had het door en kwam snel achter me aan (en had niet de gelegenheid om te lezen wat er op het bord stond), ik begon te brullen, enz. enz. Toen eindelijk bij het spoor, maar het bord gaf een trein naar Maastricht aan, wel precies om 20:31, dus we waren even in de war. G. vertrouwde het toch niet helemaal, dus hij vroeg of het okay was dat hij naar beneden ging om alsnog op de borden te kijken. Dus ik zei 'Ja', hij rennen (de schat, vond het verschrikkelijk om me na dat voorval alleen te laten, maar het was gewoon onhandig om met twee grote koffers weer de trap op en af te gaan terwijl het misschien niet nodig was. Hij heeft ook nog eens astma dus ik maak me wel altijd veel zorgen als hij rent, dan kan hij namelijk een aanval krijgen), in de tussentijd liep er een conducteur voorbij die vroeg waar ik heen moest, omdat ik bij het bord stond waarschijnlijk. Dus ik zei 'München', en toen zei hij dat het op een ander spoor was. G. kwam op dat moment aanrennen met dezelfde mededeling, dus wij snel snel weer naar het andere spoor. Toen kreeg ik last van hoestaanvallen en hartkloppingen (komt vaker voor als ik me druk maak), en begon al flink chagrijnig te worden. Maargoed, trein kwam aanrijden, kamer zoeken, kamers liepen hoger op naar links, dus wij verder en verder, zegt zo'n vrouw van de trein, hier gaat het maar tot 178, de rest is helemaal aan de andere kant (we hadden 187), dus weer helemaal terug GRRRR. Ein-de-lijk bij de kamer aangekomen, was wel fijn. Eindelijk beetje bijkomen en begon me weer goed te voelen, ook eindelijk een beetje privacy enzo. Bed was wel hard en klein maar het was op zich niet slecht. Op die reis verder ook niets aan te merken.. Totdat we 's morgens om zeven uur hoorden dat de trein ZEVENTIG minuten vertraging had opgelopen, en het nu rond de veertig minuten lag. (Ik was om zes uur opgestaan omdat ze om half zeven de ontbijtboxen zouden brengen, en ik wilde dan niet in m'n pyjama zitten, en moest G. ook wakker maken, die is nogal een hardnekkige slaper haha) We hadden namelijk zeventien minuten om over te stappen, en daar zaten we nu dus ver overheen. Dus G. is naar het personeel gegaan en heeft een stempel op z'n ticket gekregen als bewijs dat de trein vertraging had, anders hadden we nieuwe tickets moeten kopen en dat kost natuurlijk nogal wat. Nadelen: Reservering is vergaan dus je hoopt dat je een plaatsje hebt voor die vier uur in de trein, en twee uur wachten op de volgende trein (hoewel in ons geval dus meer anderhalf uur omdat we te laat waren). Dus, in München, naar het toilet gegaan, daarna naar een rustruimte gegaan, en contact opgenomen met mijn moeder en zijn ouders over de vertraging om hen niet ongerust te maken. Nu is het zo dat G. voor mij iemand anders leuk vond en er plannen waren om elkaar te ontmoeten (joh, dit wordt nog een heel levensverhaal zo), en die griet woonde dus in Duitsland. Geen idee waar in Duitsland, maar een van de weinige dingen waar ik enorm in uitblink is stomme toevalligheden waarvan je helemaal niet wilt dat ze voorkomen. Dus ik was doodsbenauwd dat we die griet opeens ergens zouden tegenkomen, dus weer aanvallen enz. Gelukkig niet tegengekomen (is ook wel een enorm kleine kans, I know, maar nogmaals, ik ben er zooo goed in), slushie gehaald, en toen de trein in. Manmanman, wat een domme mensen zaten daarin.. Groepjes dames die gewoon midden in het pad gingen staan kletsen, omaatjes die twintig keer herhaalden dat 'dit niet haar plaats was', maar vervolgens NIET verder gaat om te zoeken naar waar haar plaats dan WEL is, mensen die op hun plaats gingen zitten en hun koffer gewoon in het gangpad lieten staan, mensen die met hun koffer van de ene kant afkomen, terwijl jij met je koffer van de andere kant komt, en geen enkele poging van hun af om plaats te maken zodat we allebei door kunnen lopen, enz. Ik ben toen zo woest geworden dat ik m'n koffer boven m'n hoofd heb opgetild en me door de meute heen heb gebeukt. Volgens mij heb ik minstens tien mensen een slinger om hun oren gegeven met m'n koffer, wie weet ligt er nu wel iemand in het ziekenhuis met een hersenschudding door mijn koffer, maar ik was er echt he-le-maal klaar mee. Toen eindelijk een plekje gevonden. Nou hadden we in de eerste trein (waar we ruim elf uur in zaten) geen internet, maar dat was goed te doen omdat we het meeste van de tijd toch aan het slapen waren, en ik heb gefilmd en we hebben ook nog samen gegamed, maar in de tweede trein zouden we wel internet hebben. Yep, drie maal raden; geen verbinding mogelijk. Ik dacht dat nog woester worden niet mogelijk was, maar het tegendeel werd bewezen. Ik had verder niets meegenomen om me te amuseren omdat m'n ruimte om dingen mee te nemen al zo beperkt was, en ik me met internet uren zoet kan houden, en ik wilde eindelijk weer contact hebben met m'n moeder en zus, enz. Na twee uur deed het internet het dan toch eindelijk, en ik begon wat te kalmeren. Hallelujah! Zonder verdere problemen in Wenen en bij G. thuis aangekomen! Toen kwam het gedoe met de appartementen. Zal er even wat over uitleggen (weet niet hoeveel ik al in het slaap-topic op ZP had geschreven, maar zal het voor de zekerheid (nog) een keer schrijven); Tien mensen kunnen zich aanmelden voor een appartement. Op 1 account kun je je voor drie appartementen aanmelden. Zodra je op de eerste plaats staat, heb je een week om (indien mogelijk) te bezichtigen, en om te zeggen of je het wilt of niet. Zeg je dat je het wilt, vervallen alle andere appartementen op je account. Nou stond ik dus ergens eerste, en ik had tot 30 april de tijd om te reageren. Ik heb ze toen het ondergetekende document gestuurd om ja te zeggen, en vermeld dat ik pas vanaf 6 mei kan komen kijken omdat ik daarvoor nog niet in Wenen ben. Toen kreeg ik weer een document terug, had dit keer tot 7 mei de tijd. Alleen was daarvoor geen bezichtiging mogelijk, je kon alleen naar het bedrijf komen om de plattegrond te bekijken enzo. Dus we zijn die maandag nog (na de slopende reis enz.) naar dat bedrijf gegaan, konden we opeens WEL bezichtigen.. *ZUCHT* Dus ja, gezegd dat we dan meer tijd nodig hebben omdat dat voor de volgende dag voor 12:00 niet meer ging lukken. Uiteindelijk tot de 10e uitstel gekregen, en afgelopen woensdag hadden we een afspraak. Over die afspraak later meer.
Dinsdag: Naar de gemeente geweest om me hier te laten inschrijven. Met z'n ouders, want G. ging gelijk de dag nadat we aankwamen weer werken (daar baalde ik heel goed van!) Gelukt zonder problemen, weliswaar maar voor de eerste drie maanden, maar toch, is weer even een opluchting. Documenten meegekregen voor de 'echte' registratie, dus langer dan drie maanden. Die doorgenomen op het terrasje bij de ijssalon (z'n ouders houden heel erg van verwennen), en toen zag ik dat ik alle benodigdheden heb, behalve een geldige zorgverzekering hier. Omdat ik in Nederland bij de gemeente ben uitgeschreven, wordt m'n zorgverzekering opgezegd. Ik had nog hoop dat ik 'm had kunnen houden omdat ik op het internet had gelezen dat er een of ander zorgverbond gold tussen Nederland en Oostenrijk, maar helaas, FBTO beaamde dit niet. Dus na het ijs eten (hoewel, we hadden allemaal geen ijs haha) zijn we naar het ziekenhuis/zorgcenter (weet niet precies wat het nou was) gegaan voor inlichtingen. Slechts 46 wachtenden voor u, oh manmanman. Nou goed, eindelijk aan de beurt; ik moet voor een sociale zorgverzekering zes maanden wachten, en vanaf de zevende maand ben ik dan verzekerd. Maar dat is dus te lang, want die registratie heb ik na drie maanden al nodig, en die zorgverzekering is daarvoor vereist. De enige optie die ik dan nog had was werken of werken in leer... Ik moest me inhouden om niet te janken, was daar de dag ervoor aangekomen, kreeg van allerlei kanten honderden indrukken naar me toegeworpen, was doodmoe van het constant focussen op al het duits dat gesproken werd en het nadenken over hoe ik moest antwoorden, was inmiddels echt ziek geworden (kriebelhoest, hoofdpijn, misselijk, koorts), ben hier in Nederland met een reden met school gestopt, en nu moest ik opeens al na minder dan 24 uur gaan nadenken over werk/een opleiding? Maargoed, er met G. over gehad, en hij heeft gelijk voor de dag erna een afspraak gemaakt bij zijn contactpersoon. Hij was namelijk bezig voor een priveverzekering, en wilde die dan ook gelijk voor mij afsluiten. Het is ook mogelijk om mij mee te verzekeren bij zijn werkzorgverzekering, maar dat kan weer alleen als je getrouwd bent ('Als het niet anders kan, doen we dat volgende maand', zei hij. Aaaah, aan de ene kant kan ik daar helemaal wild van worden hahaha, maar aan de andere kant is dat trouwen om de meest niet-romantische reden ooit, dus ik zag het toch niet echt zitten). Dus; 16:00 een afspraak bij het appartement, 18:00 een afspraak met die man voor de zorgverzekering. Woensdag: G. ging weer naar z'n werk, ik heb me geprobeerd me te vermaken met m'n laptopje. Hij zou om 15:00 naar huis komen, dan zou hij 15:30 hier zijn en konden we gelijk door naar het appartement zodat we op tijd zouden zijn. Om 15:07 krijg ik een berichtje dat de baas 'm had opgehouden en dat hij nu pas naar huis kwam, om 15:44 kwam ie binnen. Wilde hij de man (hoe noem je dat? Niet echt een makelaar.. In ieder geval, degene die het appartement zou laten zien) bellen, is de batterij van z'n telefoon leeg. Die hadden we ook nodig als 'Tomtom', dus gauw in z'n laptop gestopt om op te laden, en intussen gauw op internet kijken welke bus we moesten nemen. Eindelijk genoeg opgeladen dat ie weer aanging, man gebeld, nam niet op, dus voicemail ingesproken.. (Zucht, als zo iemand zorg je toch dat je bereikbaar bent?) Gauw weer telefoon in z'n zak gestopt en naar de bus gerend. Bus genomen, uitgestapt, op zoek naar het appartement, ploep, weer batterij uit (had er ook maar iets van vijf minuten ingezeten). Dus zoeken zoeken zoeken, uiteindelijk yes toch gevonden, was inmiddels tien over vier dus ik schaamde me dood, maar niets aan te doen. Man stond al te wachten, voorgesteld. Vraagt hij welk nummer we moeten hebben. Ik wist alleen de straat en 146, dacht dat dat gewoon het nummer was. Bleek dat 146 het nummer van het appartementencomplex was, en we ook nog een verdieping en huisnummer moesten hebben. Daar heb ik dus totaal niet op gelet omdat ik dacht dat 146 alles was, G. was te gestresst om daarop te letten, uiteraard net deze keer vergeten de brief waar de informatie op stond mee te nemen (deed hij elke dag in z'n broekzak, maar dit keer dus weer net niet, zul je altijd zien), batterij leeg dus kon het niet opzoeken op internet OF iemand bellen, man had geen internet en deed geen moeite om ergens naartoe te bellen.. Hij zegt 'Nou, dan gaat het niet. Deze week ben ik niet meer beschikbaar, dus probeer maar om verlenging te vragen.' Nou, no way dat we hiervoor verlenging zouden krijgen, dit was immers onze eigen schuld omdat we niet naar de nummers hebben gekeken.. Nou snap ik sowieso niet dat HIJ het huisnummer e.d. niet weet.. Als je een appartement gaat laten zien, moet je toch WETEN wat je laat zien? En een sleutel? Die zou hij toch ook moeten hebben? Hadden we ook op alle deuren kunnen proberen.. Of hij had even naar het hoofdkantoor kunnen bellen, wat is dat nou voor moeite.. Nouja, te veel dus. Weer janken uiteraard, was er helemaal klaar mee. Toen later de afspraak, was op zich wel okay.. Behalve het feit dat ik alles wat er met mijn lichaam is gebeurd/mis is moest gaan vertellen aan die vent.. En we midden in een cafe hadden afgesproken. Oeioeioei, kon me weer nauwelijks inhouden, thuis weer janken, vind het al verschrikkelijk om het over m'n lichaam te hebben, maar al helemaal als er tientallen mensen om me heen zitten die dat zo kunnen horen. Maargoed, heb nu 'bewijzen van operaties' nodig, dus moet m'n dossier gaan opvragen.. Daarna ben ik wel gelijk verzekerd, dus dat is een ieniemienie opluchting I guess. Donderdag: Niet zoveel voorgevallen, G. was thuis vanwege Hemelvaart, en we hebben eigenlijk niets gedaan.. Heb toen wel het document voor het appartement verstuurd dat ik het wil hebben, want wil het niet verliezen na al die moeite.. Dus nu hoop ik maar dat het niet afschuwelijk lelijk is.. En anders hebben we altijd nog het appartement waar vriendlief op de eerste plaats staat, die ziet er fantastisch uit, alleen zit daar geen keuken in, dus dat zou wel handen vol geld kosten.. Vrijdag: G. weer werken vanwege hetgene waar baas de woensdag daarvoor over aan het zeiken was, ik nog altijd ziek en pogingen mezelf te amuseren. Nou kijk ik natuurlijk graag anime, en ik was een beetje achtergelopen omdat ik veel tijd met G. had doorgebracht thuis enzo, dus ik dacht, dat kan ik nu allemaal mooi kijken. Nou wil ik niemand storen, dus ik had m'n koptelefoon op. Maar als ik die eenmaal op heb, hoor ik bijna niks meer. Dus had het geluid van m'n laptop al op 1 streepje gezet (da's het laagste), en dan de videoplayer ook nog op 36%, dan hoorde ik nog een kleeein beetje het geluid van alles om me heen. Maar werkelijk waar, elke keer als ik een video startte, binnen vijf minuten; kwam z'n moeder of vader de slaapkamer binnen. 'Romana?' *ZUCHT* 'Jaaa?' 'Blablabla', dan bleef ik even wachten en luisteren of er nog iets kwam, kwam niet, dus video weer gestart om verder te gaan, ja hoor, weer binnen vijf minuten, klopklopklop, 'Romana?' AAAARGH. Ik ben sowieso al iemand die enorm op zichzelf is, maar dit soort dingen kunnen me al helemaal irriteren. Doe gewoon in 1 keer je zegje en laat me daarna rustig kijken.. Ook cooooonstant opmerkingen op m'n gewicht, ja kan er ook niks aan doen dat ik ondergewicht heb en ben er totaal niet blij mee, en vooral, ben me daar heel goed van bewust. Dus HOU EROVER OP. Elke keer zeggen dat als ik iets wil eten of drinken ik het gewoon mag pakken. Een half uur later of ik ergens zin in heb. Weer een half uur later dat ik even moet komen en vervolgens een bord onder m'n neus geschoven krijgen.. Ze hebben het ook de hele tijd over baby's, z'n moeder hoe erg ze er naar uitkijkt, en in de winkel naar het speelgoed en zeggen 'voor later', z'n vader dat ik er maar beter voor kan zorgen dat we een dochter krijgen (hij heeft altijd een dochter gewild, maar heeft twee zoons gekregen, ja sorry, niet mijn probleem, ik ben met beide geslachten dolgelukkig). M'n wens is al zo groot (ze weten wel dat we kinderen willen maar niet wanneer/zo snel), en ik word hier alleen maar enorm verdrietig van.. Het is ongetwijfeld goedbedoeld, maar ik word hier sta-pel-gek van. Dit hou ik echt niet nog 50 dagen uit, dus ik denk dat ik een nieuwe keuken kopen maar heeeeeeel erg ga aanprijzen. Het appartement van G. is namelijk vanaf 01-01-2013 al 'open', dus zodra we groen licht hebben zouden we daarin kunnen, maar het appartement van mijn account is pas vanaf 01-07-2013 beschikbaar, en dat zou dus betekenen nog vijftig dagen kiezen op elkaar.. Het moet wel heel goddelijk zijn, wil ik daarvoor kiezen. Echt, ik ben zooo blij dat we nu eindelijk bij elkaar zijn, maar ik begin er langzamerhand steeds meer spijt van te krijgen dat ik hier eerder ben gekomen dan in eerste instantie gepland..
Welkom leiacatootje! Zo! Had heel wat om terug te lezen ook een dag niet gekeken! Leiacatootje leuk dat jullie ook nu (echt) beginnen. Erg spannend maar goed dat je positief blijft denken en Toch de stap neemt. Nimme spannend morgen ben benieuwd!! Die waardes kan ik niet over mee praten Vandaag iemand van moeders voor moeders langs geweest en vanaf donderdag beginnen. Nog paar leuke boekjes gekregen en een leuke in wikkel doek
Jeetje veel om te lezen micchan hahahahaha...maar eindelijk ben je bij je mannetje en de rest laat maar kletsen hoor. Rustig aan op jullie gemak eerst maar eens samenwonen toch?
Jeetje Micchan wat een heftige start! Het is allemaal al spannend en dan is het wel lastig als het zo verloopt. Ik hoop dat jullie snel een eigen plekje hebben en kunnen gaan genieten van elkaar! Kim dank je wel! Ik merk nu we echt begonnen zijn dat ik ook ineens van alles voel, hoezo psychosomatisch Het zit de hele dag in m'n hoofd en vl is ook ineens zo positief op zijn manier. Heeft bedacht dat er dan wel een grotere auto nodig is en is al druk op zoek
Jeetje micchan wat een verhaal! Maar vergeet niet het belangrijkste, jullie zijn lekker samen! Over een tijd kijk je lachen op deze periode terug! Kun je er niet met zijn ouders over praten? Wim, als je twijfelt zou ik idd proberen eerder een afspraak te maken Nimme heeel veel succes morgen! Succes met plassen Kim