Erm, dus omdat (bijvoorbeeld) ik vier dagen werk, mis ik jaren van mijn kind? Hoe kom je erbij? De weekenden zijn we met haar, ze is een dag met papa, een dag met mama, een dag met oma en twee daagjes gaat ze naar het kdv van half tien tot vijf. Ik mis helemaal niks, en mijn kind heeft een blije en supertoegewijde mama en papa die met plezier werken en het ook heerlijk vinden om voor haar te zorgen. Waarom is het altijd zo zwart-wit in dit soort discussies? Doe wat je zelf wil en waar je gelukkig van wordt én wat goed is voor je kind(eren).
Dat zou mooi zijn, als mensen dat eerst zouden doen. Gebeurt vaak niet. Er zijn ook problemen die je niet van tevoren ziet aankomen. Zoals ziekte, een ongeval, baanverlies of overlijden. Sta je ook ineens met lege handen...
Sorry dan zijn wij mss wel doemdenkers, maar wij zijn daar echt voor verzekerd. Ik mag hopen dat ik over 50 jaar kan zeggen: die verzekering is zonde van het geld geweest. Ik vind als je zo'n beslissing neemt, wat ook betrekking kan hebben op d ekinderen, is dat zeker een beslissing waar je heel heel heel goed over na moet denken.
Eens. Zeer onverstandig. Ik lees ook weleens van mensen die nog geen cent sparen, terwijl dat toch echt bij je maandelijkse vaste lasten hoort. Ik weet ook niet wat er nog overblijft van mijn man's pensioen. En als die eerder wil stoppen met werken dan zijn 67e moet je al helemaal nu regelingen treffen.
Dat mevrouw Bussemaker ergens een punt heeft...ja. Maar ik vind dat het behoorlijk rot uit haar strot kwam eerlijk gezegd. Ik moet mij schuldig voelen tov de staat omdat ik niets met mijn opleiding doe, waar de staat ingeinvesteerd heeft.... Alsjeblieft zeg! Het klopt dat veel gescheiden vrouwen de staat nodig hebben als het aankomt op een financiele bijdrage, maar, en dat vind ik echt, partneralimentatie moet eens uit het hoekje van ongeemancipeerdheid komen. Mijn vriend heeft een goede baan, beter dan ik ooit zou kunnen hebben, maar hij heeft deze baan nu omdat ik thuis ben bij de kinderen. Hij kan de lange uren werken, de promoties maken, de buitenlandse reizen doen etc. Voor wij aan kinderen begonnen hebben wij goed besproken wat we wilden. We wilden dat er een ouder thuis zou zijn voor de kinderen en aangezien mijn baan veel minder opbracht dan die van hem, is de logische keuze geweest dat mijn vriend bleef werken. Partime werken zit er in zijn functie niet in, dus dat viel ook af. Anyway...doordat wij met z'n tweeen deze keuze hebben gemaakt, en ik met deze keuze eventuele promoties, ervaring, pensioenopbouw en noem maar op misloop, terwijl hij deze wel kan realiseren omdat ik thuis ben bij de kinderen, vind ik het een raar iets dat bij een eventuele scheiding partneralimentatie ineens gezien wordt als afhankelijk blijven van je ex-man. Ik zie dat eerlijk gezegd niet zo. Die partneralimentatie zie ik als een soort van vergoeding voor de opbouw die ik voor mijn carriere ben misgelopen tijdens het opvoeden van de kinderen zonder dat ik een baan had. Mijn vriend en ik hebben het finacieel nu erg goed, juist omdat hij zoveel vrijheid heeft in zijn carriere, omdat ik thuis ben bij de kinderen. Beetje raar dat na een scheiding alleen hij daarvan blijft profiteren, terwijl je er samen voor hebt gezorgd dat deze financiele zekerheid bestaat. Maargoed, dat neemt niet weg dat als je als gescheiden vrouw eenmaal weer financiele zekerheid hebt, de partneralimentatie niet meer nodig is. Lang verhaal. Zo zijn er meer dingen hoor. Het is in onze maatschappij nog steeds zo dat mannen gemiddeld genomen meer verdienen, meer kans hebben op een hoge functie en noem maar op. Zolang de maatschappij zelf niet totaal geemancipeerd is, is het niet zo makkelijk om als vrouw en man keuzes te maken waarbij je echt kunt doen wat je zou willen. Mijn man had ook wel thuis willen blijven bij de kinderen, maar financieel gezien was dit niet de juiste keuze. Wat ook weer afhankelijk is van de luxe waar je genoegen mee neemt natuurlijk. Afsluitend: ik vind de uitspraken van mevrouw Bussemaker niet doordacht, zeker niet in deze tijd van krapte op de markt. Dat vrouwen en mannen financieel onafhankelijk zouden moeten zijn, daar kan ik in meegaan, maar ook daar zet ik wat kanttekeningen bij, omdat je daarbij het hele huwelijk, het samenzijn, het voor elkaar zorgen, etc anders moet gaan zien. En ik weet niet of ik dat wil. Ik heb nu eenmaal voor mijn vriend gekozen en hij voor mij. En daarbij hoort, voor mij, dat ik hem gelukkig, gezond en tevreden wil zien ( waarbij geld echt een rol speelt) en hij mij ook. Daardoor creeer je al een afhankelijheid, anders kun je net zo goed geen relatie beginnen. En nog even dit. Dat ik nu niet werk betekent in mijn geval niet dat ik geen financiele buffer heb, mochten wij onverhoopt elkaar gaan. Ik heb de kans gehad daarvoor te zorgen. Veel vrouwen zouden dit ook willen, maar hebben die mogelijkheid niet. Dit vind ik triest en een teken van de ongeemancipeerdheid van de maatschappij an sich. Het vraagstuk op zich laat al zien dat vrouwen en mannen nog steeds gedwongen worden keuzes te maken op basis van de kansen en mogelijkheden die er in deze maatschappij zijn, welke vaak in het voordeel van de man zijn. Dat zou eerst moeten worden aangepakt, niet het uitvloeisel daarvan.
Jeetje zeg, jammer dat je er weer eens zo volle bak in gaat. Dat meen ik echt, ik heb het idee dat je de laatste tijd harder en feller bent geworden in je reacties, op het ongenuanceerde af. En dat vind ik echt jammer want ik heb je op dit forum leren kennen als een intelligente en genuanceerde vrouw met een sterke mening, maar wel bereid tot open discussie. Ik zou het fijn vinden als dat zo blijft. Maar on topic: nee ik weet inderdaad niet wat je op de bank hebt staan. Maar een ton reikt niet ver als je niet werkt. En ik denk dat veel vrouwen die bewust thuis blijven te makkelijk zeggen dat ze wel weer gaan werken als de kinderen groter zijn. Dat is wat ik bedoel, door uit het arbeidsmarktproces te stappen creëer je een gat in je CV, in je vaardigheden, waardoor je niet meer zo makkelijk instapt. Zeker niet in deze tijd. En zeker niet als je niet een heel specifiek vakgebied hebt waar je je op ontwikkeld hebt. En ik betaal trouwens ook voor 3 bijstandsmoeders en mijn man ook. Dat vind ik wel voldoende. Vandaar ook mijn stelling dat iedereen die in staat is in zijn eigen onderhoud te voorzien, dit ook zou moeten doen.
@gaiagaia mooi gezegd! Ik vind het zo jammer dat de maatschappij vaak nog de druk oplegt dat je om carrière te maken fulltime beschikbaar moet zijn, en dat stellen zich daardoor verplicht voelen te kiezen voor de carrière van de meest verdienende. Ik heb mazzel, mijn man en ik werken allebei 4 dagen en onze werkgevers vinden dat voldoende om nog steeds voor promoties etc in aanmerking te komen. Ook houden ze met mijn buitenlandse reizen rekening met mijn gezin. Maar tegelijkertijd komt dat niet alleen van mijn werkgever af, maar ik dwing hetook voor een deel af. Dus ja, de maatschappij met veranderen. Maar werknemers zelf kunnen daarin ook meer regelen dan ze vaak zelf denken.
Kijk eens even goed naar jezelf voordat je op de man gaat spelen! Volle bak ergens in gaan, dat deed jij met deze opmerking: 'Ik vind alleen dat je altijd de verplichting hebt om in je eigen onderhoud te voorzien als je daartoe in staat bent'. Hoe genuanceerd is dat? En hoezo vind jij dat? De verplichting jegens wie? Heb jij er last van dat ik thuis blijf? Voel jij dat ergens? Het is een bewuste keuze van mij en mijn man en daar heeft niemand wat mee te maken. Mijn vaardigheden zijn alleen maar vergroot sinds ik gestopt ben met werken. Gat in cv zal ik geen last van hebben, want als ik weer besluit om geld te verdienen, zal dat zijn als zelfstandig ondernemer. Eerst ga ik eens even genieten van de rust. Beetje klussen in en om het huis, tuinieren, nieuwe moestuin aanleggen. Sporten, naar het terras. Eindelijk weer eens tijd voor mijn hobby's. Nog eens een cursusje volgen hier en daar. Allemaal verdieping van mijzelf, héérlijk! Open discussie inderdaad, niks meer niks minder.
Ik heb zoiets van, ik leef maar 1 keer.. dus ik kies er (samen met mijn man) voor wat ik leuk vind wanneer dit mogelijk is op alle vlakken. Hoeveel ik in geld aan steentje bijdraag aan de maatschappij vind ik dus ook helemaal niet belangrijk, dat zou me echt een worst wezen. Mijn man heeft een eigen zaak en betaalt voldoende belasting, we hebben genoeg geregeld mochten we uit elkaar gaan of mocht mijn man komen te overlijden oid, maar mochten we dan niet hebben geregeld.. jammer dan, dan moet ik idd aankloppen voor een bepaalde periode bij het rijk. Fijn dat het bestaat. Ik ga me nu niet in bochten wringen en met tegenzin aan het werk omdat er van alles kan gebeuren, ik leef in het nu en geniet nu van alles wat ik kan doen met mn kinderen en als vrijwilliger.
Belachelijk! Mijn man en ik hebben een melkveebedrijf. We wonen straks 7 jaar onder 1 dak, waarvan 2 jaar getrouwd. Sinds anderhalf jaar werk ik niet meer buiten de deur. Toen ik dat nog wel deed was dat parttime, omdat ik het huishoudelijke karretje ook in mijn eentje moet trekken, aangezien manlief meer dan 80u per week werkt. 7 dagen, 365 dagen per jaar! Wij hebben die "ouderwetse" rolverdeling afgesproken voor we gingen samenwonen. Naast huishouden werk ik ook nog paar uurtjes per dag mee op ons bedrijf, omdat ik dat leuk vind maar ook zeker voor het gevoel wat mevr. bussemaker ons nu geeft; schuldgevoel dat ik teer op portomonnee van man, heb dus echt nog wel een onafhankelijkheidsgevoel. Nu er een kindje op komst is, hoef ik helemaal niet meer buiten de deur te werken van mijn man. Hij verbied het niet, maar omdat hij "geen tijd" heeft om voor kindje te zorgen overdag, word ik dus "thuisblijfmoeder". Als ik wil werken, wat dus financieel niet nodig is, moeten we een oppas of kinderopvang gaan betalen. Zonde van het geld vinden wij. Ik werk nu nog steeds mee op bedrijf, althans, dingen die ik nog mag doen, dus geen zwaar werk meer. Ik weet niet tot hoeveel weken ik door kan werken, we hebben afgesproken dat ik dat zelf aangeef. Heb dus ook geen officieel zwangerschapsverlof. Na bevalling hoop ik na een herstel/wenperiode weer in de stal te staan, met de babyfoon als "oppas". En anders neem ik kleine gewoon mee in de kinderwagen! Mevr. bussemaker kan me nog meer vertellen, maar ondanks dat ik thuisblijfmoeder word, kost ik de maatschappij geen enkele cent. Sterker nog; als ondernemer moeten wij torenhoge belasting betalen, maar hebben helemaal nérgens recht op! Alles kost ons geld. Niks opgespaarde vakantiedagen; naast kosten voor eventuele vakantie komen er ook nog eens kosten voor een bedrijfshulp bovenop. Pensioen? wij werken tot we er dood bij neervallen. Arbeidsongeschiktheidsverzekering? loont niet, je betaald meer dan dat je ooit uitgekeerd krijgt. Kunnen straks gaan teren op een aow-tje, als die tegen die tijd nog niet verdwenen is...
Nee maar wel heel veel betalen aan de be;astingdienst, maar echt er nog nooit een cent van terug gezien. Tuurlijk wat een "vrijheid"heb je als zelfstandige
Helemaal mee eens! Ik word er ook wel eens gefrustreerd van... En dan 'verwacht' men vaak ook nog van mij dat ik buitenshuis ga werken. Dat geld kan ik dan ook gelijk af dragen aan de belastingdienst/kinderopvang. Grrr... :x Maar, het is niet alleen gemopper hier hoor, we houden nog een prima bedrag over om van te leven!
Nee, helemaal niet, maar dat is zoals ik het voor mijzelf voel. Ik heb tot 1,5 jaar geleden fulltime als filiaalmanager gewerkt en voor mij werd dat gewoon teveel, ik had het gevoel dat ik teveel miste van onze zoon. Ik was 's ochtends vroeg weg en kwam tegen 7 uur 's avonds terug, dan lag hij alweer in bed. Maar dat gevoel kwam ook pas toen onze oudste 3 was en we voor een 2e wilden gaan. Ik heb het doorgedrukt toen ik een mk kreeg, toen werd het me echt teveel. Tot die tijd voelde het voor mij ook goed en ging het allemaal prima. Als het voor jullie zo werkt is dat toch helemaal goed. Wat je zegt, doe wat je zelf wilt en waar je gelukkig van wordt en idd wat goed is voor je kinderen. Dat is ook gewoon wat ik bedoelde met mijn reactie, misschien had ik er duidelijker bij moeten zetten dat ik puur voor mezelf sprak
Heerlijke discussie dit! Om ook maar een steentje bij te dragen: Ja ik heb het er wel moeilijk mee als ik mensen zie of spreek die wel gestudeerd hebben en daar vervolgens niets mee doen. De investering van de overheid is daar een klein deel van, maar ik begrijp simpelweg niet waarom je er zelf al die tijd en moeite in geïnvesteerd hebt. En je hoeft echt niet meteen 40 uur te werken, minder kan ook. Ik zou in ieder geval een hele slechte thuisblijfmoeder zijn, ik vind het (voor mezelf!) belangrijk om me te blijven ontwikkelen en het beste uit mezelf te halen en ik zou niet weten hoe ik dat anders zou moeten doen dan in een uitdagende baan. Daarbij vind ik het ook belangrijk dat mijn man en ik samen verantwoordelojk zijn voor ons leven en onze kinderen, dus samen zorgen voor gezin, inkomen, etc. Die opmerking van Bussemaker over schuldgevoel vind ik wel raar, als je doet wat je goed acht, hoef je geen schuldgevoel te hebben, niet naar je kinderen en niet naar de maatschappij. Maar wat ik me wel afvraag: hoe it het dan met die mannen met dat fantastische salaris, die niet minder kunnen werken en wiens vrouw thuis blijft? Hebben die dan geen schuldgevoel richting vrouw en kinderen? Want dat is de keerzijde, van een van de ouders veel aandacht, maar die andere dan? Het is in ieder geval een voorbeeld dat ik niet aan mijn kinderen wil geven.
Ik vind het ook geen gekke oproep hoor...ik denk dat je best bewust mag zijn van de keuzes die je maakt. Als je nu besluit te stoppen met werken, om welke reden dan ook, dan moet je straks maar eens zien er tussen te komen. Denk dat je in deze tijd blij mag zijn als je werk hebt.... Wie dan leeft, die dan zorgt is in mijn ogen ook zeer onvolwassen en struisvogelpolitiek in deze tijden. Maar goed....gelukkig gaat het langzaam weer wat beter. Zij het wel met babystapjes, maar heel langzaam komt er wat beweging in de bouwsector. Misschien kunnen ze beter dat soort nieuws naar voren brengen.
@AnkeM: wat je schrijft over die mannen met dat fantastische salaris en het schuldgevoel dat zij hebben, omdat ze nooit thuis zijn.... Ja, dat is de keerzijde.... Dat speelt bij ons nu ook, en mijn vriend is hard op zoek naar een andere baan waarbij hij meer tijd voor het gezin krijgt. Helaas is de arbeidsmarkt krap en kan hij met al zijn papieren en ervaring nog steeds niets anders vinden. Ik vind ook dit weer iets wat mee weegt in het vraagstuk wat mevr. Bussemaker opwerpt. Je maakt als partners plannen en denkt dat iets op een bepaalde manier gaat werken voor je gezin, eenmaal in de praktijk, kan het heel anders zijn dan je dacht dat het zou zijn. Daarmee wil ik maar zeggen dat niemand in de toekomst kan kijken en je kunt denken dat je de dingen voor de toekomst goed hebt geregeld of dat ze naadloos aansluiten op jouw gedachten en idealen, maar de ervaring leert dat dit heel vaak niet het geval is. Je kunt nu eenmaal geen rekening houden met ALLE mogelijke scenario's die zouden kunnen plaatsvinden in de toekomst. Je moet keuzes maken. In ons geval willen wij pertinent geen andere opvang dan wij als ouders zelf. Dat is ons ideaal, en daar voelen wij ons goed bij. Dat anderen daar anders over denken is hun goed recht en dat respecteer ik ook, maar ik vind niet dat andersdenkenden hun gedachten en idealen mij en mijn gezin moeten opleggen. Ik zou nu bijvoorbeeld ook kunnen gaan zoeken naar een baan, en met wat geluk vind ik deze ook, maar dan blijftbhet probleem dat mijn vriend in zijn huidige baan, geen ruimte vrij kan krijgen om mindervte gaan werken. Gevolg is dan dat onze kinderen naar de opvang moeten, en dat weigeren we. Zou hij stoppen met zijn werk om rustig iets anders te gaan zoeken en voor de kinderen te zorgen terwijl ik werk, dan zouden wij financieel gigantisch veel in moeten leveren. Iets inleveren is niet erg, maar de hoeveelheid die dat bij ons zou zijn, zou ten koste gaan van de kwaliteit van het leven van ons hele gezin. En dan..wij hebben hier nu eenmaal voor gekozen (de ouderwetse rolverdeling) en zullen dus ook de consequenties daarvan moeten incasseren. Ieder huisje heeft zijn kruisje, zijn eigen verhaal, en als er in de politiek bepaalde uitspraken worden gedaan, lijkt het alsof iedereen op een hoop wordt gegooid en er niet wordt gekeken naar de individuele situaties. Het werkt ook ongenuanceerde meningen in de hand en kan de heersende gedachten van 'het volk' gigantisch beinvloeden. Dat vind ik ondoordacht en daar had mevrouw Bussemaker, vind ik, bij stil moeten staan. Nb: mijn plekje bij de kinderen blijkt mij nu trouwens als gegoten te zitten, ik moet er niet aan denken een paar dagen in de week niet bij ze te zijn omdat ik werk. Ja, als ze eenmaal naar de basisschool gaan, dan ja.... Maar nu? Pfff...krijg het al benauwd als ik er aan denk. En weet je? Ook dat had ik van te voren niet kunnen bedenken... Waarmee ik maar wil zeggen dat je nooit weet hoe iets loopt.
geen reacties gelezen..... maar moet je de cv van het mens kijken. enige bedrijf waar die ooit is geweest, is de supermarkt. Alleen maar dingen gedaan die met belastinggeld zijn gefinancierd. En waar komt dat geld ''van de overheid'' ook weer vandaan, mevrouw Bussemaker? Nee, dat heeft u niet gemaakt. Dat is ook niet van u. Ik voel me echt niet beledigd of aangevallen of wat ook. Mijn keuze is mijn keuze waar wij allebei voor meer dan 100% achter staan, elke dag weer want het is zo fijn geregeld zo. Maar dat iemand die ik niet heb gekozen komt vertellen dat ik zou moeten gaan werken, dus mijn kinderen moet achterlaten bij wildvreemde onderbetaalde tieners, om niet meer 'op de zak van mijn man te teren', dat zorgt dat ik wel de neiging heb om in de gordijnen te klimmen. Want: je bent pas nuttig voor de maatschappij als je de helft van je inkomen inlevert bij de belastingdienst. Haha, dienst. Mijn man verdient het meest, ik ben beter met kinderen, wasmachines, rauw vlees dat eetbaar moet worden ect. Makkelijk. Maar precies waaarom is de hele dag op je reedt met een sloot koffie voor je neus een beetje autocad doen eervoller of beter dan wat ik doe? Vertel me dat eens. Ik zie het niet. En of je nu 5 dagen werkt, of 0 of wat ook er tussenin, ik zal er nooit iemand op aanspreken of veroordelen. En ik vind dat zeker een minister, of staatssecretaris of wie dan ook in overheidsdienst, dat ook niet moet doen. Flikker op.
ik heb toevallig eens gekeken of ze zelf wel kinderen heeft. ze heeft een dochter , geboren in 2000, maar heeft maar een paar weken vrij genomen. Zwangerschapsverlof vond ze blijkbaar niet nodig om haar nieuwe gezinssituatie een goede, rustige start te geven. Dus dit zegt ook al genoeg over waarom ze deze mening zo stellig verkondigt
Ik mag geen geld verdienen in dit land, maar ik werk ongeveer 20 uur per week in mijn vakgebied. Zou leuker zijn als ik er wel geld voor kreeg, maar dit niet meer doen zou stukken minder leuk zijn.