Voor mijn man is het ook niet mogelijk om vaker thuis te zijn dan 1 middag in de week. Hij gaat om 8 uur weg, met de jongste en stapt om 18 uur binnen met de beide kinderen. Hij haalt en brengt de kinderen elke dag naar de oppas. Hij brengt vaker de kinderen naar bed dan ik dat doe, in het weekend gaat hij er altijd uit met de kinderen. Wellis waar gaat hij dan zitten werken, maar hij is er wel. Eet samen met ze een broodje en als ze gaan spelen, gaat hij werken. Daar staat tegenover...dat zodra de kinderen op bed liggen hij weer achter zijn laptop zit. Maar dat is een keuze die wij hebben gemaakt, omdat ik wil dat hij er ook voor zijn kinderen is, vooral nu ze nog zo klein zijn. Daarom lever ik wel tijd met hem in...na 21 uur is ie van mij En om elkaar niet uit het oog te verliezen, gaan wij regelmatig met z'n 2en er op uit. Het is passen en meten, maar dat hoort er bij, helemaal als de kinderen nog zo klein zijn. Vanaf de zomervakantie ga ik 4 dagen werken. Puur omdat mijn ouderschapsverlof ophoudt en ik zeker wel in uren terug kan gaan, maar geen uren erbij kan krijgen. Wij hebben nu de keuze gemaakt om voor 1,5 jaar door te bikkelen, mocht er geen derde kindje komen. Wij houden er dus wel rekening mee, dat we in een crisis tijd zitten en je blij moet zijn met je baan. Op dit moment hebben wij niet de luxe of de zekerheid met het bedrijf van mijn man dat ik minder kan gaan werken . Mijn man heeft een bedrijf in de bouwsector en als dat niet goed gaat, hebben we altijd mijn inkomen nog. Het zal dan geen vetpot zijn, maar er is wel een stabiel inkomen met 32 uur. Aan de andere kant: Als ik op straat sta met 24 uur....dan hou ik er niks van over als ik daar ww over krijg. Met 32 uur sta je net wat steviger. We hebben wel 2 kindjes waar we voor moeten zorgen en ik heb het geluk gehad dat ik bij de oudste 4,5 jaar lang 24 uur heb kunnen werken en bij de jongste 2,5 jaar. Maar we wisten dat er ooit en dag zou komen dat het ophield en die dag is er bijna. Was er geen crisis geweest en liep het bedrijf nog zoals het voor de crisis liep, was het een stuk makkelijker om te zeggen: ik ga terug in contracturen. Die luxe is er nu gewoon niet.
Ontwikkelen en beter worden in je werk getuigen van ambitie en dragen zeker wel bij in je algemene ontwikkeling. Ik ben echt niet in de war hoor, ik heb altijd werk gedaan waar ik volledig achter stond, waar ik gelukkig van werd, waar ik hart voor de zaak had (nee, dat is niet elke avond overwerken), waar ik mijn vaardigheden kon ontwikkelen, waarin mij kansen werden aangeboden om door te groeien, waarin ruimte was voor eigen initiatieven (bij 2 bedrijven heb ik bijvoorbeeld essentiële processen ingevoerd die de kwaliteit van opgeleverd werk verbeterde). Een baan alleen voor het geld, zie ik als een tijdelijke tussenstop tot de baan die passend werk biedt, en als een burn out-route op lange termijn.
+1 ik werk echt niet alleen voor mijn geld. Ik vind mijn werk heerlijk om te doen. Het sluit aan bij mijn interesses. Het is ontzettend breed. Ik leer heel vaak bij. En niet alleen ter ontwikkeling van mijn werk. Ook voor mijzelf. Ik ben veel bezig met duurzaamheid en fair trade. En in mijn werk kan ik daarmee verder. Ook met een leidinggevende functie erbij blijf ik ontwikkelen voor mijzelf en mijn werk.
Dat maak JIJ ervan er zou geen wereld zijn zonder de mensen erin, als je die niet de juiste basis meegeeft dan komen ze zoiezo nergens, een wereld zonder liefde is geen wereld hoor, jemig wat vind ik dat erg als je zo moet denken, koud, kil en vraag ik me af waarom je dan uberhaupt kinderen wilt het zijn geen "producten" dat is net zo goed een bijdrage om deze een goede , liefdevolle start mee te geven en te leren dat ze goed moeten zijn voor de mensen om hun heen en dat geld maar geld is en niet telt als je oud bent en terugkijkt op je leven... En wie zegt dat ik heel mijn leven niet meer ga werken, nu de kids op school zitten ga ik eens even kijken wat ik wil, ik heb al diverse eigen zaken gehad (ja toen jij nog in de schoolbanken als puber draaide ik al mee in de winkel fulltime en deed ik school "effe" ernaast) ik zorg zelf voor mijn pensioen (nu ik even niet werk alhoewel officieel bezit ik nog steeds 3 zaken) ik heb ook nooit geen studiefonds lopen trekken omdat ik ben opgevoed met het idee dat je dit zelf hoort te betalen (voor je kinderen) dus hier ook al een flink spaarplan voor op gesteld) En als ik zoiets weer wat wil doen begin ik gewoon weer een eigen zaak of ga terug in de huidige, mijn moeder heeft dit ook zo gedaan, voor ons thuisgeweest en daarna weer lekker aan het werk en zo zal ik dit ook doen, alhoewel het nu goed bevalt dat ik sociaal ook wat kan bijdragen aan de wereld in plaats van alleen maar geld, kennis en "macht" door te geven, daar hebben je kinderen geen bal aan....worden ze (als ik jou zo hoor) ook geen leuker / beter mens van...
Wat jij hier zegt is eigenlijk: Jonge vrouwen die graag huisvrouw worden en voornemens zijn thuis te blijven voor hun kinderen (alsof je dat al weet op je 12e ...) moeten eigenlijk maar helemaal niet naar school. Ja, een beetje huishoudschool allicht. Schokkende woorden uit de mond van een feministe (daar ga je altijd zo prat op). Onderwijs is kennis, kennis is macht. Jij preekt voor onderscheid en achteruitgang. Gelukkig hebben vrouwen in dit land net zoveel rechten als mannen! Jij hebt nu toch ook geen betaalde baan? Ja, dan jij kan makkelijk 20 uur per week vrijwilligerswerk doen. Zou ik wsl ook doen als mijn kinderen 12 en 14 waren en ik dan nog geen betaald werk heb, iets dat ik overigens betwijfel. Gelukkig maak jij de regels niet.
Ik vind trouwens niet mis met werken hoor, zolang je keuze om een gezin te hebben hier verder niet onder komt te lijden en als je het zo wilt verdelen dat je man ook parttime werkt nou YOU GO GIRL zou ik zeggen. Maar het gaat wel om balans en mensen die andere zorg geven die niet word betaald is net zo goed belangrijk en waardevol..
Ik heb geprobeerd me buiten de discussie te houden, maar daar ben ik toch weer even Ik heb ooit eens een interessant boek gelezen: de godin in elke vrouw (of zoiets!). Het is een boek over de psyche van vrouwen, en het gaat uit van het griekse godenpantheon, waarbij er 7 archetypes worden onderscheiden die leiden tot 7 types vrouwen: - Artemis, die vooral gericht is op zelfstandigheid en vriendschap - Athena, die vooral gericht is op zelfstandigheid en carriere - Hestia, geniet van alleen zijn en is een echte huismus - Hera, vooral gericht op relatie met haar partner, wil graag onderdeel zijn van een huwelijk - Demeter, vooral gericht op het moederschap, haalt haar gelukg uit hoe het met haar kinderen gaat - Persephone: gericht op haar moeder - Aphrodite: gericht op genieten en creativiteit Ik vond dit boek een echte eye-opener, omdat ik heel veel vrouwen gewoon echt niet begrijp. Ik begrijp hun beweegredenen niet en ik begrijp niet waarom ze niet begrijpen dat bepaalde dingen belangrijk voor me zijn en andere dingen niet... Door dit boek heb ik beter leren begrijpen dat niet elke vrouw hetzelfde is en dat we allemaal onze eigen dromen, wensen enz hebben. En dat is prima. We hoeven elkaar nergens van te overtuigen. We hoeven niet op elkaar neer te kijken of elkaar een schuldgevoel aan te praten... Mijn droom: solidariteit onder vrouwen... Thuisblijfmoeder, fulltime-werkende moeder... Solidair zij aan zij ipv elke keer weer tegenover elkaar gesteld... Ik vind het zó jammer dat dit laatste veel vaker gebeurt
Die uitspraak die jij vetgedrukt hebt staan, betrof de uitslag van een onderzoek uitgevoerd door de VN in 2007 naar hoe gelukkig kinderen zijn per land en welke factoren van invloed waren. De reden waarom Nederlandse kinderen bovenaan de lijst stonden, was niet een parttime werkende of thuisblijvende ouder.
Over vrijwilligers. Heel belangrijk werk! En ze worden zo vaak vergeten mensen! Terwijl er echt mooie dingem gebeuren waar veel geen weet van hebben. De wereld ziet er een stuk lelijker uit zonder vrijwilligers. Hoe mooi is het dat mensen zich belangloos willen inzetten voor de maatschappij, mens, natuur en dier. Wat dat betreft ben ik het met Triskele eens hoor.
Dus toen jouw man voor onbepaalde tijd huisman werd, heeft hij zijn studie terug betaald?? Dat is wat je letterlijk zegt.
Ja maar zo is het toch? Sorry maar dit is mijn leven, mijn kindjes, dit zijn mijn keuzes.. mijn leven draait toch niet om werken, kennis, grondstoffen etc. Dat dit voor een land belangrijk is hoeft voor mij niet belangrijk te zijn. De oudere dame waar ik als 'niet belangrijke' vrijwilliger kom heeft er ook niks aan dat haar zoon voor Shell ergens in Verweggistan zit.
Ik vind de gedachtengang van sommigen echt te idioot voor woorden. Ik heb 20 jaar gewerkt en de studies die ik na mijn 21e heb gevolgd, heb ik zelf betaald. Toen mijn man in dienst zat en een wedde had om van te huilen en waar wij zeker onze huur in Amsterdam ZO niet van konden betalen, werkte ik naast mijn studie en mijn vaste baan in de weekenden ook nog eens in de horeca. Het is wel heel makkelijk om moeders (of vaders) die er gewoon voor kiezen de eerste paar jaar thuis te blijven bij de kinderen af te schilderen als luie wezens. Jammer dat sommige mensen alleen in eentjes en nulletjes kunnen denken. Iets betekenen voor de maatschappij is veel meer dan dat.
Een werknemer kost een werkgever nog gemiddeld 1,3 - 1,5 keer het bruto maandloon, inclusief alles waar een zelfstandige zelf voor moet betalen, waar jij nu bezwaren tegen hebt. Ik vind dat echt niet zo verwonderlijk. Als zelfstandige ben je zelf verantwoordelijk voor je pensioen, vakantiedagen, ziektedagen, belastingen, en hoor je dit soort zaken mee te nemen in de prijzen of uurtarieven die je voert.
Hebben jouw ouders ook het overheidsdeel betaald? Of deed je soms een particuliere opleiding? Het jaarlijks vastgestelde lesgeld op de reguliere opleidingen is maar een klein deel van wat een opleidingsplek werkelijk kost.
Jemig wat ben jij een harde tante zeg. heb jij ooit weleens een iegen bedrijf gehad? Dan weet je ook dat je helaas de prijzen niet kan opschroeven in deze tijd, want dan gaat men naar de concurrent.
ach iedereen heeft toch gewoon recht op een opleiding, genoeg die er halverwege mee kappen, of na hun studie iets totaal anders gaan doen.