40 weken, BAM!! Nailed it!! En hierbij wil ik dan ook graag het initiatief nemen om een positief topic te starten. Want als je zoals ik al 9 maanden op dit forum rondzwerft lijkt het wel alsof je als zwangere alleen maar dramatische kwaaltjes móét hebben en alsof je het op een gegeven moment wel zat móét zijn. Hoeft dus helemaal niet! Gelukkig Begrijp me niet verkeerd; ook ik heb af en toe off-days waarin ik me niet lekker voel en mijn lijf niet meewerkt en ik pijn heb. En ook ik slaap wel eens een nachtje rot. Zwanger zijn is nou eenmaal niet altijd leuk. Maar om nou continu de nadruk op te leggen op de negatieve aspecten, no thanks. Kost me veel te veel energie. Zwerf jij net als ik al een tijdje rond op dit forum en herken je je hierin? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal! Hoe ervaar jij je zwangerschap? En hoe ga jij met de negatieve punten om? Misschien dat anderen iets aan de tips hebben.
Ik herken je verhaal. Ik ben zwanger van no4 en heb (tot nu toe) alle zwangerschappen als heerlijk ervaren. Ok, ook maagzuur en eens niet goed slapen, soms niet goed in je vel zitten, ischias, zwangerschapsdiabetes etc, maar zoals je zegt kost het me teveel energie om dat steeds de boventoon te laten voeren. Een zwangerschap is nu eenmaal een enorme aanslag op je lijf en dat is een gegeven waar ik me elke keer van bewust ben en geef ik me aan over. Ik geniet echter van elk schopje en het feit dat er nieuw leven in mijn buik zit dat zo gewenst is. Ben het ook nooit zat geweest (maar toegegeven: ik heb ook nooit de 40 weken gehaald).Ik werk full time en heb ook de zorg voor mijn andere kinderen. Ik denk dus ook wel eens dat er dus ook gewoon te weinig tijd is/ik te druk ben om stil te staan bij alle ongemakken, gelukkig maar.....
4 keer al, wow!! Dat is helemaal hoopgevend Ik dacht namelijk dat ik gewoon heel erg mazzel had met deze zwangerschap (de eerste keer en in ene raak), maar dat hoeft dus heel niet. Je overgeven aan de zwangerschap is wel een goeie tip ja denk ik. Tot aan mijn verlof heb ik ook fulltime gewerkt en ik moet zeggen dat ik dat wel heel heftig vond, maar door goeie keuzes te maken en niet zo veel te hoeven van mezelf was het toch goed vol te houden. Wie heeft er nog meer goede tips voor een relaxte zwangerschap?
Ik ben dan nog geen 40 weken! Maar ook ik heb een vrij gemakkelijke zwangerschap al zeg ik het zelf. Ik lees ook heel veel ongemakken en zie veel ongemakken om mij heen. Naast dat ik inderdaad ook soms rotte nachten heb, of dat de baby net niet lekker ligt, of vaak naar wc moet... Tja, ik neem dat voor lief, sta er ook niet heel erg bij stil, het gaat allemaal vanzelf. Ik ben niet eens bang voor de bevalling, dat laat ik ook lekker op me af komen. Ik doe gewoon wat ik nog kan, en waar ik zin in heb, straks nog lekker klussen in ons nieuwe huisje! Ik kan nog prima alles, lekker wandelen! Ik vind het heerlijk! Mijn meisje mag ook wel 40+ weken in mijn buikje blijven zwemmen.. (komt ook wel stiekem beter uit, ivm verhuizing hihihi)
Zie mijn onderschrift Ik ben zo ontzettend dankbaar voor deze zwangerschap dat ik zelfs 9 maanden op mijn hoofd had gestaan als het moest. Ik geniet van elke beweging ookal zijn mijn ribben beurs, heb lachend overgegeven en als ik 's nachts weer wakker lig ben ik blij dat ik me daar nu druk om kan maken ipv "niet zwanger raken". Ben de zwangerschap niet kwaal-loos doorgekomen, maar mij hoor je niet klagen. Het is dat we nu wel nieuwsgierig worden, het tijd word voor de beeb om eruit te komen en mijn buik nu in de weg gaat zitten, maar anders zou ik het zo nog een paar maanden vol houden!
tlc81: mooi omschreven! Ik heb dan weliswaar geen mmm achtergrond maar die dankbaarheid voor het zwanger zijn sleept me ook door bepaalde dingen heen.
Jeeeej eindelijk!! Ik begon me te voelen alsof ik niet meer mee mocht doen als ik niets te klagen had Het gaat hier geweldig! Heb heus wel kwaaltjes, maar ik had de zwangerschap niet kwaalloos verwacht door te komen! Er wordt me nu continu en overal gevraagd of ik het niet zat ben... Waarom nou toch? Iedereen verwacht dat ik me onderhand vreselijk moet voelen Ik ken meer moeders die zwanger zijn, maar durf nog amper met ze te praten... Heel vreemd: ik schaam me dus bijna dat ik niets te klagen heb. Gek he?... Super dat er ook nog meiden zijn die het net als ik gewoon super vinden Ik kijk bijvoorbeeld ook weer erg uit naar de bevalling!! Helemaal zin in!! En iedereen verklaard me voor gek
Ook ik vind bij deze tweede weinig te klagen... Maar eerlijk is eerlijk ik heb vorige zwangerschap 42 weken fluitend gedaan... Maar er zijn vrouwen bij die het gewoon minder treffen en dan kan ik mij voorstellen dat je hart luchten op een forum en ff lekker negatief mag zijn ook heerlijke opluchting kan zijn
Ja ikke! Ik zat al te kijken af en toe of er nog meer waren die dat zo voelen haha, het lijkt idd wel alsof je aan het eind alleen nog maar heel snel die baby eruit moet willen hebben, terwijl ik haar juist nog wel even bij me zou willen houden! Natuurlijk vind ik het spannend want het zou zomaar kunnen beginnen nu, maar ik vind het heeeelemaal niet erg als ze nog lekker een tijdje blijft zitten hoor! Bij mij heeft het wel te maken met mijn eerste zwangerschap. Toen we voor een eerste kindje gingen leek zwanger zijn mij haast nog leuker dan het kindje zelf. Het pronken, de echo's, alles! Dus ik had er hele hoge verwachtingen van. Helaas liep dat allemaal in de soep want de eerste 12 weken was ik panisch voor een mk waardoor ik echt niet heb kunnen genieten. Ik was enorm gestresst (achteraf) dat er iets mis zou kunnen gaan. Ook waren we net verhuisd en hadden nog een heel huis op te knappen, ik kende niemand in de omgeving en dat maakte me allemaal een beetje somber. Dus nog meer stress. Tweede trimester begon goed, maar helaas bleek ik met 25 weken al beginnende weeen te hebben waardoor ik opgenomen moest worden tot 28 weken. Daarna strikte bedrust tot het eind. Dan beleef je een zwangerschap toch heel anders, als je vanaf die tijd al op scherp staat voor een evt bevalling. Pronken was er niet bij want ik mocht de deur niet uit Daardoor zat ik ook altijd in pyjama en nam ik vaak niet eens de moeite om mezelf 's ochtends een beetje te fatsoeneren. Ik was daarom de zwangerschap in de laatste maanden ook spuug- en spuugzat. Wilde gewoon dat kind eruit, mezelf weer zijn! Het was af en toe zelfs zo erg dat ik dacht dan wordt ze maar te vroeg geboren, maar dan is dit hele gedoe tenminste voorbij. Helemaal frustrerend was dat ze ondanks alle weeen gewoon is blijven zitten tot 39+5. Ik kon die laatste dagen wel wegkijken. Toen ik bevallen was, was het dan ook vooral opluchting. Ik heb de buik niet gemist, het getrappel niet. Natuurlijk was het voor haar goed dat ze het tot die tijd heeft volgehouden, maar persoonlijk was ik het echt zat. Ik heb na de bevalling ook zeker zes maanden niks van zwangerschap of een evt tweede willen weten. Pas met een jaar begon het weer iets te kriebelen, maar meer omdat ik niet teveel leeftijdsverschil hoopte te krijgen tussen twee kindjes. Niet omdat ik er nou zo naar uitkeek weer zwanger te zijn. Dit keer wist ik al dat het er dik in zat dat het weer zo zou lopen vanaf een week of 20, dus in het begin heb ik al mijn zorgen opzij gezet en voor de volle 100% genoten, zelfs van de kwaaltjes. Toen had ik immers nog geen last van weeen en het hele circus. Ik had van tevoren mijn verwachtingen dus enorm bijgesteld. In het tweede trimester, toen mijn buikje zichtbaar begon te worden, vond ik het zo leuk om eindelijk positiekleding te kunnen shoppen en mijn beginnende buikje te showen in het openbaar! De tijd vloog ook voorbij, het was helemaal niet zo zenuwslopend als bij de eerste. Mede ook doordat we er natuurlijk al eentje rond hebben lopen en die vereist ook de nodige aandacht. Ook qua spullen ed hadden we niet echt veel meer nodig dus dat scheelde ook vond ik. Meer tijd om alles op ons gemakje te doen. Dingen zoals kamertje of kinderwagen uitzoeken heb ik niet hoeven doen. Kwaaltjes heb ik nauwelijks last van gehad, slapen doe ik nu nog steeds redelijk goed. Het enige spannende moment was toen ik weer in de periode was beland waar bij mijn eerste de weeen begonnen. Het heeft wel gerommeld maar mede doordat ik meer rust heb genomen vanaf het begin is er niets doorgezet en mocht ik gewoon door blijven lopen. Dat heeft me weer gemotiveerd om nog extra te genieten. De buik blijft maar groeien, de beeb trappelt er lekker op los. Ik heb me echt beseft dat het zo vanzelfsprekend niet is dat alles goed gaat en voel me dus gezegend dat het allemaal zo goed verloopt nu. Nu in de laatste drie weken aanbeland en ik heb helemaal nog niet het gevoel wat ik bij de eerste had, dat ze er nu uit moet komen of dat ik er klaar mee ben. Ik wil gewoon nog even lekker genieten van de buik, het zwanger zijn.. zelfs al heb ik soms pijn in mijn bekken bij het lopen en krijg ik om de haverklap harde buiken, brandend maagzuur, plassen, vermoeidheid etc etc. Ik kan me er echt nog geen voorstelling van maken dat ik binnen nu en 4/5 weken er weer een baby bij heb. En ik denk dat ik het best even moeilijk zal krijgen straks als ik bevallen ben. Natuurlijk ben ik dan gelukkig met de kleine, maar dan is het zwanger-tijdperk weer voorbij. Mijn vriend is nu heel stellig dat hij geen derde wil, dus dan zou dat voor mij de laatste zwangerschap betekenen Ik wil helemaal niet dat het voorbij is! Als het vaker op deze manier kan dan wil ik echt nog wel 10x zwanger zijn hoor!
Eens. Maar ik heb me er heel lang een alien door gevoeld op ZP.. Ik dacht écht dat al die klachten en kwalen móésten. En telkens dacht ik bij mezelf; "ja wacht maar meisje, tot jij 40 weken met zo'n kind in je buik rondhobbeld, dan piep je wel anders.." Maar vandaag hobbel ik dus 40 weken met die kleine aap in mijn buik rond en vind ik het nog stééds prima vol te houden. Ik kon me vandaag dan ook gewoon niet meer voorstellen dat ik de enige was, vandaar dit topic. En wat blijkt? Ik ben ook niet de enige, en daar voel ik me dan weer gesteund door. En er zullen vast meer nog-niet-zo lang zwangeren zijn die een beetje geïntimideerd worden door al die enge verhalen (sorry meiden, sommige van jullie kwaaltjes vond ik heel heftig..), en dit topic is ook voor hun. Zodat ze kunnen lezen dat het niet altijd kommer en kwel hóéft te zijn Dat het af en toe heus kommer en kwel is onderstrepen de verhalen van de dames hierboven allemaal
Ik ben dan nog wel geen 40 weken zwanger maar bijna 37, maar ik lees wel vaak dat vrouwen het met mijn termijn ook al zat zijn. Zelf geniet ik ook niet doorlopend (wie wel?), maar over het algemeen mag ik niet klagen en ik kan ook niet zeggen dat ik het zat ben. Ik kan nog redelijk uit de voeten, ben actief bezig met alles hier voorbereiden, kom nog regelmatig buiten de deur en slaap over het algemeen redelijk. Volgens mij helpt het mij dat ik me niet verveel, omdat hier bepaald niet alles al klaar stond met 20 weken. Dat kon ook niet, want we zijn nog verhuisd toen ik iets van 25 weken was, en intussen ging al mijn energie zitten in het volhouden van mijn fulltime baan ondanks bekken- en rugklachten. Af en toe heb ik me een half dagje ziek moeten melden, maar verder is het me gelukt! Ik ging met 35 weken met verlof en sindsdien zijn de voorbereidingen voor de baby hier in huis pas echt begonnen. Het voelt meer als een race tegen de klok, haha! Ik heb ook wel eens pijn (dan heb ik meestal te veel gedaan), zelfs als ik een goede nacht heb word ik iedere 2 uur wakker voor een tochtje naar het toilet (half omdat ik moet, half omdat mijn bekken het fijner vindt als ik af en toe even de benen strek) en houd ik het niet meer dan 6 uur in totaal uit in bed. Ook ik raak wel eens gefrustreerd door alles wat ik niet meer kan, mijn kleine meid zit ook wel eens bovenop mijn nieren... En toegegeven: Ik zou het niet fijn vinden als me vandaag iemand zou vertellen dat ik dit nog 4 maanden moet doen zo. Het is goed dat het binnenkort is afgelopen en dat er een andere fase aanbreekt. Maar tot die tijd geniet ik nog even van het geschuif in mijn buik en van het bijzondere gevoel van zwanger zijn. Wie weet blijkt dit uiteindelijk mijn enige kindje en maak ik dit dus nooit meer mee! Het is volgens mij ook iets wat je niet helemaal kunt sturen en waar je ook gewoon geluk of pech mee kunt hebben. Mijn schoonzus, die toch echt wat kan hebben en een heel geduldig type is, klaagde eigenlijk nooit, maar ik kon gewoon zien aan het einde van haar beide zwangerschappen dat ze het zooooo zat was! Dat gaf ze achteraf ook toe. Dus als je het niet zat bent: Tel je zegeningen!
Zo dacht ik ff dat ik de enige was. Ik lees echt horror verhalen hier en dan denk ik.. Mijn zwangerschap gaat echt soepel. Ik dank God hiervoor. Ik ben in de 4e ronde zwanger geraakt, ik heb nooit bloed verlies of een mk gehad in me leven en de beeb doet het fantastisch.. Zo ook mijn lichaam. Ja ik heb last van me bekken en rugpijn maar niet in de mate dat ik niks meer kan. Ik doe alles nog, en ben vandaag 30 wk zwanger. Ik heb soms maagzuur ja en hen daar ook wat voor gekocht. Ik ben misschien 4x misselijk geweest en de laatste 10 wk is de kleine de hele dag bewegelijk. Ik ben zo verliefd maar buiten dat ook ontzettend dankbaar. Toen me man en ik besloten dat we geen pil/condoom gingen gebruiken dacht ik zeker dat dit lang ging duren, waarom weet ik niet.. Maar negatieve gedachtes had ik zeker. Ik zag mezelf al de MMM ingaan. Ik had nooit kunnen denken dat alles zo snel ging. En dat besef ik me des te meer toen ik een goede vriendin ging vertellen dat ik zwanger was.. Ik weet dat ze geen kinderen kan krijgen en omdat haar man het al wist via mijn man moest ik het gaan vertellen. Ze moest huilen en ik zag dat het haar pijn deed ondanks dat ze blij voor me was.. Zulke dingen zijn eye openers. Hoe gezegend ik ben met deze kleine beeb in me buik. En alhoewel ik nog 10 wk moet wat weinig klinkt voor mijn gevoel, mag het van mij ook nog wel iets langer duren. Ik geniet van de schopjes en me grote buik. Het is allemaal 1 groot wonder..
Hier nog een hoor! Ik ben 41 weken heeeeerlijk zwanger geweest! tuurlijk ook wel eens mindere dagen, maar ik zou zo nog 10x zwanger willen zijn, vind het zo mooi en bijzonder! ( wil alleen geen 10 kinderen ) Hoop dat ik nu weer zo'n zwangerschap mag hebben. (trouwens ook m'n bevalling verliep (bijna) fluitend Heerlijk geniet er nog even van meis!
Trouwens...... Heeeeeeeeeeeeeeeel soms (en soms ook vaak) Denk ik dat het ook een soort van trend is om overal last van te hebben.... Het is natuurlijk ook een soort van mantel waarachter je je kan verschuilen en waarin je dingen "mag" hebben... Ik ken genoeg meiden, die altijd van alles hadden, elke keer wat anders.... Dat ik dacht goh zou je de kwaaltjes van deze week weer hebben opgezocht...... Ja ik was ook wel eens nachten wakker van maagzuur, ja so be it, hoort er bij dacht/vond ik dan..... Ging dat echt niet tegen iedereen vertellen. En dat doen natuurlijk veel meiden Wel..... ti's soms ook je instelling denk ik..... (lees het ajb niet verkeerd en zijn natuurlijk ook genoeg meiden die echt ergens last van hebben, die bedoel ik niet ) Hetzelfde denk ik met bevallingen, mijn bevalling ging best makkelijk, ja het deed pijn, en ja ik dacht op het einde: NU moet er iets gebeuren, maar toen mocht ik persen en dat vond ik vergeleken met de weeeen "lekker" Om me heen hoor om altijd de vreselijkste verhalen, Ik denk dat het soms ook stoer of interessant is om een gruwelijk verhaal te vertellen, om te zeggen dat zij het heeeeeeeel zwaar hebben gehad...... (en ja ik begrijp dat sommige vrouwen het ook echt zwaarder hebben dan een ander, begrijp me niet verkeerd)
Hier niet zwanger, maar ik heb ook mijn 41 weken heerlijk doorlopen! Vond het zwangeren wel lekker eigenlijk Tuurlijk had ik weleens ergens wat last van maar niets spannends.. Dus lekker genieten meiden!!
Herkenbaar dit topic, hoewel ik nog niet zo ver ben... het eerste wat iedereen vraagt is ben je misselijk/andere kwalen. Nee dat valt eigenlijk heel erg mee, ben vooral heel blij dat het in ronde 10 gelukt is en dat ik eindelijk die onzekerheid of het ooit wel zou lukken, het verdriet als ik weer ongesteld werd en (wat ik het allerergste vond) de jaloezie als iemand anders wel snel zwanger werd voorbij ben.
en mijn guilty pleasure, ik vind het heerlijk om 's middags legaal een dutje te doen omdat ik last van vermoeidheid heb. Ik omarm de dutjes
Ik ben het ook nog niet zat! Zou het wel super leuk vinden als het ook echt begint, omdat ik zo benieuwd ben naar hoe hij er uit ziet, maar als hij nog 4 weken wil zitten dan vind ik dat ook niet erg Ook ik heb de nodige kwaaltjes gehad hoor, soms heel erg bang geweest, maar heb het toch alle weken heel erg leuk gevonden om zwanger te mogen zijn. Ik zie alle nare dingen meer als het hoort er bij, en dat helpt mij heel erg om niet in een negatieve spiraal te raken en de nare dingen de overhand te laten krijgen. Soms denk ik er wel eens aan dat als ik bevallen ben ik niet meer zo'n mooie ronde buik heb, en dan weet ik zeker dat ik dit gevoel ook zeker ga missen! Dus voor nu geniet ik nog van elke dag, en als het komt, dan komt het, maar dan heb ik in ieder geval optimaal genoten
Soepstegel: ja jij zegt wat ik soms denk....zwanger zijn en de kwaaltjes die daarbij horen worden inderdaad misschien wel eens erg makkelijk aangegrepen om achter te verschuilen. Ik heb het nu niet over echt ernstige dingen, begrijp me niet verkeerd.
Van zodra de misselijke periode achter de rug is (hier heb ik wel serieus last van, kan weken niet anders dan in bed/op de bank liggen), vind ik zwanger zijn ook heel leuk. Je hebt dan precies een speciale status en mensen zijn aardiger voor je. Ongemakjes als maagzuur en slechte nachten en pijn neem ik er met veel plezier bij, net als de olifantenpoten die ik krijg van 't vocht dat ik vasthoud tegen 't einde van de zwangerschap. Zelfs de duizenden onderzoeken die ik in mijn vorige zwangerschap heb gehad omwille van angst om zwangerschapsvergiftiging en de uuuuuuren die ik aan de monitor heb gelegen, heb ik allemaal met veel liefde en plezier gedaan. Enkel die misselijkheid is me er teveel aan