het is leuk als je mannetje parttime werkt maar er zijn ook genoeg mannen die dat niet kunnen, een eigen zaak betekend opofferingen wil je succesvol zijn, mensen die dat niet kunnen of willen zijn nu failliet of bijna door de crisis, wij hebben geen last van de crisis we hebben het zelfs drukker dan ooit omdat we flexibel zijn en gewoon werken wanneer het moet en het werk afkrijgen als dit moet of dit nu om 16 uur is of om 22 uur is... met DIE instelling werk je een crisis weg niet met de instelling van ojee het is 16.05 ik werk al 5 minuten over...
Nouja inkomen en zekerheid lijkt mij toch zeer belangrijk bedoel er zal toch gegeten moeten worden en de kinderen moeten kleding aan hun komt hebben. Wat ik al zei mijn man heeft meer tijd met de kinderen dan iemand die uit op kantoor zit. Welke papa. Kan zijn kind nu iedere dag naar school brengen en ophalen? Dat zijn er niet veel iig.
Toch even weer terug naar de oorsprong van deze discussie, de opmerkingen van Mw. Bussemaker: ik denk dat het niet zoveel zin heeft dat ze dit gezegd heeft. Want als me iets duidelijk is geworden is dat vrouwen alleen aan het werk gaan als ze dat echt willen. Alle andere argumenten over zekerheid in de toekomst, verplichtingen naar de overheid, versoepeling van kinderopvang, verbeteren van part time werken, het heeft allemaal geen zin. Als iemand wil werken gaat ze aan het werk en regelt het met haar man, en anders niet. Ieder zijn en haar keuze. Maar ik blijf wel bij mijn oorspronkelijke standpunt dat als je die keuze maakt binnen je gezin om niet te werken, dat je daar als gezin de gevolgen van moet dragen. Dus niet bij de overheid of gemeente aankloppen als het mis gaat, maar bij je ex man. En zorgen dat je je zaakjes heel goed geregeld hebt qua verzekeringen en zo mocht je man zijn baan kwijt raken, of arbeidsongeschikt raken. En voor de rest moet iedereen lekker doen wat ze willen, zou ik zeggen
Ik hoef ook helemaal niet alles te weten van alle banen en bedrijven om te weten, dat er altijd een keuze is. Dat je dat niet wilt zien is een ander verhaal. Je zegt dat het je niets kan schelen wat een ander ervan denkt, maar dat strookt niet met slachtoffer gedrag (zeggen dat je er niets aan kunt doen is slachtoffer gedrag). Ik heb helemaal niets tegen vrouwen die niet werken of mannen die veel werken (of andersom). Zo lang je er beide maar prettig bij voelt (en maatregelen treft). Maar ik heb wel iets tegen mannen en vrouwen die overal maar 'gedwongen' toe worden.
Dat vind ik nou typisch een voorbeeld van best wel kunnen, als werknemer en werkgever het willen. Want als jouw man parttime zou werken zou er best wel een andere parttimer in dienst kunnen om de bloemetjes buiten te zetten.
Ik ken zat mensen met een eigen zaak. Voordeel van eigen baas zijn is dat je je tijd zelf kunt indelen. Juist als je een eigen zaak hebt is het je eigen keuze zo hard te werken.
Ik zie hier trouwens veel meer ouders die beiden fulltime werken. Dit omdat het kan omdat de kinderopvang zoveel goedkoper is. Maar 5 dagen per week naar een opvang, dat zou echt mijn keuze niet zijn. Dus zie je toch vaak dat de moeder een stapje terugdoet. "Papadagen" zijn hier ook wel ingeburgerd, maar echt gelijkaardig (beiden 3 of 4 dagen werken bijv.) indelen zie je heel weinig.
Ik kan het toch niet laten hoor... maar ik voel me best een beetje aangevallen door je... Het is niet zo dat ik niet wil zien dat er geen andere keuze is, want die is er gewoon niet. Maar dat heb ik al heel vaak gezegd. Jij blijft er bij van wel, ik blijf er bij van niet. Prima, meningsverschillen kunnen er altijd zijn, maar mijns inziens niet over situaties waar je helemaal geen weet van hebt. Daar maak ik me ook niet boos om, hooguit verbaas het mij. Ik ben absoluut geen slachtoffer.. ('t moet niet gekker worden, veel meiden zouden in hun handjes knijpen als ze in dezelfde financieele situatie zouden zitten. Heel veel vinden een 2e of 3e kindje al te duur....) Ik wordt nergens toe gedwongen (hoe kom je er bij, je kent me niet eens...) En gelukkig voelen we ons er beiden prettig bij!
Klopt, maar er is denk ik verschil tussen baan verliezen en het wel best vinden en baan verliezen en dat niet bepaald ok vinden. Het is ook niet mijn keuze dat de overheid mij geen werkvergunning gunt...
Sommige mensen kunnen zich gewoon niet in een andere situatie verplaatsen Dat ligt niet aan jou of je uitleg
MissPrincessa, of hoe ze dan ook heet... heeft nog niet eens kinderen, hoe kan zij nou oordelen hoe ik met 5 kinderen mijn leven in moet delen. Dat ik niet wil inzien dat ik andere keuzes had kunnen maken, dat ik slachtoffer gedrag vertoon en dat ik een gedwongen keuze had moeten maken....
Dat vind ik ook belangrijk hoor, maar over het algemeen is de vraag niet: wel/geen inkomen, maar hoeveel. Met een nettoloon van 3200 kun je behoorlijk zakken en toch nog je kinderen eten kunnen geven en aankleden. Maar als ik zou moeten kiezen tussen 3200 of 2200 zou ik ook voor die 3200 gaan. Het is dus ook niet zo dat ik bedoel dat je een andere afweging zou moeten maken, maar dat je dat wel zou kunnen. Man en ik worden straks allebei werkloos. Als ik een baan vind die ik alleen maar fulltime kan doen, ga ik dat doen. Mijn ideaal is allebei 24, maar erg realistisch is dat niet of we krijgen het wel heel krap en dat wil ik ook niet. Krijg ineen fulltime baan waarbij ik niet minder kan werken, dan maak ik weer een nieuwe afweging of ik die baan wil blijven doen of op zoek ga naar een andere baan/functie. Niet dat ik direct mijn baan op zou zeggen, maar ga wel bezig om dat te bereiken. Als mijn man een fantastische baan krijgt waarbij hij veel verdient en moet werken, precies hetzelfde. Ik denk dat ik in zo'n positie ook max 20 uur zou werken en dan misschien alleen vrijwilligerswerk wat ik echt leuk vind. Als ik me er niet prettig bij zou voelen dat hij zoveel weg is (of hij natuurlijk) dan kijk je daar weer samen naar en ga je allebei wat anders doen of neem je genoegen met minder inkomen. Ik vind daar echt geen goede/slechte keuzes bij zitten, dat is gewoon zo persoonlijk, Maar als jij (of man) niet of nauwelijks werkt, dan moet je daar wel wat voor regelen, zodat je niet helemaal afhankelijk bent van de ander.
Ja, en dan had je maar geen 5 kinderen moeten 'nemen' he Zo gemakkelijk, oordelen van de zijlijn over een ander zijn situatie. Alsof sprookjes bestaan Ik ben ook een van die kapitaalverkwistende tbm's die een universitaire opleiding 'weggooit'. Alsof ik op mijn 27e al 'carriere' gemaakt zou moeten hebben en mezelf voorbijrennen en niet eens toekomen aan de opvoeding van mijn dochter. Wij zijn beiden heel veel thuis bij haar, en dat vind ik ideaal. Mijn man hoeft zich niet af te beulen (alleen als hij dat wil, en dan nog voor onszelf) en ik heb de keuze om die eerste jaren thuis te zijn en dan nog eens rond te kijken. Nu rustig aan doen betekent heus niet dat ik geen ambities heb.
Ligt wel aan je branche. Je kan halsstarrig tegen je klanten volhouden op die tijden niet te werken, maar dan gaan ze naar een ander. Klant is koning en die bepaald hoe dik jouw boterham belegt is
Als jij gelukkig bent met de situatie is het toch prima? Het is gelukkig internet...dus adem in...adem uit...je kent haar niet en zij jou niet. Gewoon stoppen met reageren.
Hoe kom je er in godsnaam bij dat ik oordeel over hoe jij je leven moet indelen? Ik zeg daar helemaal niets over. En dat jij een gedwongen keuze had moeten maken? Jij zegt juist dat jij/jullie geen keuze hebben.
Ja ik ook Maar ik ben van mening dat je altijd nog wel kunt werken in je vakgebied...is een keuze he! Ik kies nu inderdaad voor thuisblijven...ontwikkelen van mezelf en de rust die het brengt. Ik zou niet anders willen...
Ja en werkgever wilt dat niet die wilt 1 fulltimer voor in de nacht en 1 op 0 uren contract mocht fulltimer ziek zijn of vakantie hebben. Dus geen keus van mijn man keus van werkgever en zo gaat dat helaas in die sector.. Want als mijn man zegt ik ga 24 uur werken dan zegt werkgever prima houdoe en tot ziens! En dan zit je met de gebakken peren want zie maar eens snel een nieuwe baan te vinden in deze tijd Daarbij wilt mijn man niet parttime werken en hij hoeft dat van mij ook niet. Ik wil daar in tegen wél parttime werken. Doordat hij in de nachten zit ziet hij zijn zoon meer als toen hij nog overdag werkte. En zo werkt het voor ons prima. En wat een ander daarvan vind zal me aan mn anus oxideren!
Die opmerkingen over mijn leven indelen met 5 kinderen was idd een beetje misplaatst in deze situatie, maar ik zat me gewoon op te winden over jou posts. En over die keuze, ik was er meer op ingegaan omdat jij beweert dat iedereen ervoor KAN kiezen om minder te gaan werken. Wij hebben die keuze gewoon niet en jij blijft maar beweren dat het wel kan.. Erg irritant! :x Jij hoeft voor mij niet te bepalen of ik wel of niet had kunnen kiezen. Je denkt dat je het weet, of niet soms? Hoe kan jij nu bepalen of ik een slachtofferrol aanneem?? Je kent me niet eens of wel? Ik vind het gewoon jammer dat jij denkt dat je weet hoe mijn man zijn leven kan inrichten met zijn bedrijf (minder werken..) Ik ga toch ook geen mening geven over jou en je vriend, dat jullie straks werkeloos zullen zijn? Het zou net zo kortzichtig zijn als ik zou vinden dat jullie niet werkeloos kunnen zijn straks ,omdat je altijd kan kiezen voor een baan buiten je vakgebied... (achter de kassa, schoonmaakwerk, kranten rondbrengen enz) Wie ben ik om dat over jullie te gaan zeggen als ik de situatie niet ken? Dan is alles altijd makkelijker gezegd als gedaan. Misschien moet je zo ook eens naar je eigen reacties gaan kijken.