Hoi meiden, Hopelijk hebben jullie wat advies, ik ben sinds kort alleenstaande mama, we zijn zonder ruzie en gedoe uit elkaar gegaan, en opzich gaat het prima, maar er vallen mij nu toch een aantal dingen tegen, zo is hij welkom in het weekend dat onze zoon bij mij is en we hadden ook echt besproken dat ie komt. Nu zijn zoontje en ik komend weekend weg dus dat aangegeven en dan is hij wat mij betreft morgen welkom, maar dat wist ie allemaal nog niet. Sinds we uit elkaar zijn is hij 1x geweest en is zoon wel 2 weekenden bij hem geweest. Ik voel me dan zo schuldig naar onze zoon toe dat die zijn papa niet veel meer ziet, en denk ik doe nu eens wat meer je best! Hoe zouden jullie daar mee omgaan?
Misschien heeft hij het erg druk? Misschien vind hij het toch moeilijk om bij jullie thuis te zijn,is dat te confronterend. Praat er met hem over zou ik zeggen!
Druk heeft ie het wel denk ik, probleem is dat als ik hem dus bel dat hij weinig zegt hierover. Nu laat ik zoontje elke avond even bellen met zijn papa, maar daarna als ik dan bel of een sms stuur krijg ik geen reactie.
Ik wil niet onaardig over komen, maar jullie zijn niet voor niks uit elkaar, geef hem die ruimte gewoon even! Kijk als hij totaal geen interesse heeft in je zoon kun je aan de bel trekken!
Ja maar jullie zijn toch uit elkaar? Misschien is het goed om wat afstand te nemen (tussen jullie) Dat hij wel met jullie zoontje belt maar jij hem daarna niet, blijkbaar heeft hij het daar moeilijk mee of geen behoefte aan. Je kan ook 1 keer per week even bellen om belangrijke dingen te bespreken. Heb je al aan hem gevraagd waarom hij dan niet reageerde of hoe hij het contact nu vind tussen jullie?
Jullie zijn net uit elkaar. Geef het even tijd om een plekje te geven en om beide jullie draai te vinden in de nieuwe situatie. Je hebt gezegd dat hij welkom is en dan is het aan hem om hier verder actie op te ondernemen.
Waarom bel en sms je hem eigenlijk? Als jullie afspraken hebben over jullie zoon is dat niet nodig lijkt me.
Misschien moet je het even laten rusten wat betreft jouw en je ex, je laat je zoontje gewoon bellen en verder laat je alles gewoon even met rust
Ik irriteer mij er gewoon aan! Sinds we uit elkaar zijn praten we dus helemaal niet. Het is gewoon erg raar.
Kijk jullie zijn natuurlijk niet voor niks uit elkaar en misschien staat hij er wel heel anders in dan jij? Wij weten natuurlijk niet wat er allemaal is gebeurd maar lijkt me toch het beste om hem ook maar ff met rust te laten een tijdje!
Is dat nodig dan? Als het gaat over belangrijke dingen over jullie zoon dan vind ik het iets anders. Maar hij hoeft toch niet zijn gevoelens met jou te delen? Kan me voorstellen dat jij hier wellicht wel behoefte aan hebt, maar nogmaals laat het even rusten. Geef het tijd en laat hem z'n draai vinden in de nieuwe situatie. Als hij behoefte heeft om zn gevoel naar jou uit te spreken dan moet hij zelf de stap nemen. Zolang hij een goede papa is voor jullie zoontje is het goed toch?
Hij is zeker een goede vader voor onze zoon. Sommige dingen moet ik nog met hem bespreken, zoals wij hadden er toen voor gekozen dat ik thuis zou zijn voor onze zoon dus nu zit ik zonder werk en woon tijdelijk bij mijn ouders, en nu moet ik dus om geld vragen aan hem en ja als hij dan niet reageert... Ik ben druk op zoek naar werk hoor, want wil graag op eigen benen staan weer, maar dan zou je toch even normaal kunnen reageren... Moet natuurlijk gewoon luiers enzo kunnen kopen voor onze zoon.
Ik denk dan ook wel dat het slim is om dingen vast te leggen qua alimentatie enzo en dat hij dan dus nu eigenlijk veel voor je zoontje moet betalen Ik zou dat ook gek/vervelend vinden want er moeten dus bij jullie denk ik nog een aantal zaken geregeld worden. Succes!
We moeten het idd nog over bepaalde dingen hebben, ik wil dit dus bespreken maar krijg geen reactie van hem en daar stoor ik mij dus aan. Ik wil helemaal niet steeds vragen wanneer kom je langs voor onze zoon, maar heb gewoon een groot schuld gevoel naar onze zoon toe omdat hij papa niet elke dag kan zien.
Mijn ex en ik zijn sinds januari uit elkaar en in het begin had ik deze frustraties ook. De breuk was niet mijn keuze en ik ben gaan inzien dat ik de omgang met mijn dochter 'gebruikte' om hem maar zoveel mogelijk te zien en te spreken. Hij negeerde me daarom heel vaak, omdat hij gek werd van hoe ik hem op de huid zat. Een vriendin van ons heeft toen samen met ons gepland voor de komende maanden met bij wie ons meisje is. Daarna had ik dus geen reden meer om hem erover te appen en bellen. En toen merkte ik dus dat ik hem gewoon graag wilde spreken en dat ik dat niet meer moest doen... Meis, hier moet je doorheen, het doet bij mij ook nog vreselijk zeer, schrijf dit meteen brok in mn keel. Heel veel sterkte, probeer hem los te laten hoor!