Ik was even neuzen naar waar ik dit onder kon brengen.. Niet echt een geschikte plek kunnen vinden, dus drop ik t maar hier.. Gijs word bijna 4.. ik straks 37 en mn man 41.. Ik vind t best moeilijk om t te zeggen, maar ik moet er niet weer aan denken om zwanger te zijn.. Ik word bijna misselijk als ik er al aan denk.. (gelukkig) is het voor mn man ook wel klaar.. We hebben 1 zoon en daar zijn we de wereld te rijk mee ( is dat wel ABN of Friesisme... ach maakt ook niet veel uit.) Gijs heeft t reuze naar zn zin bij de gastouder en gaat volgende maand naar 2 gastouders omdat ik om en om de weekenden weer kan gaan werken.. Voor mn gevoel is ons leven op de rit... Ik kan makkelijk even met Gijs de hort op, hoef niet van alles mee te nemen.. Voor mn gevoel begin je met een kleintje erbij weer van voor af aan.. Daarbij was Gijs z'n 1e jaar ook een waarbij (vooral overdag) veel door hem gehuild werd.. Wat het precies is geweest is nooit duidelijk geworden.. Ook mijn gevoel er best veel alleen voor te staan ( we hebben een melkveebedrijf en dat gaat iedere dag door) heeft er aan bijgedragen dat ik al vrij snel zei "het is me wel best zo".. Soms voel ik me schuldig tegen over Gijs dat hij alleen is.. maar aan andere kant.. "wat je niet hebt, mis je niet"? Er zullen onder ons ook mensen zijn die nog wel graag een kindje erbij hadden willen krijgen, maar dat het lichamelijk niet lukt.. Ik hoop niet dat ik jullie kwets met mijn verhaal.. Ik weet niet welk gevoel dit bij jullie oproept.. Ik zou het zelf wel prettig vinden te weten dat er meer ouders zijn, die op ongeveer dezelfde basis als wij besloten hebben dat met z'n drieën het goed is...
Prima toch.. Wel vraag ik me af of je helemaal eerlijk bent naar jezelf, want je hoeft dit toch helemaal niet te delen als je overtuigd bent van je keuze? En je hoeft toch geen redenen te verzinnen waarom je het niet zou doen, of eigenlijk lijkt het meer op jezelf verdedigen.. Ik denk dat als je echt echt echt overtuigd bent van het niet willen van nog een kindje, dat je er niet zo mee bezig zou zijn, dan zou je je namelijk goed voelen bij de door jullie gemaakte keuze en zou je nu niet op zoek zijn naar bevestiging voor de door jullie gemaakte keuze.. Ik bedoel het niet rot hoor, maar ik herken mijn eigen 'denk-gedrag'
Wat je niet hebt mis je niet, totdat je ouder wordt. Ik respecteer jouw keuze hoor, maar als ik kijk naar de band die ik heb met mijn broers en schoonzusjes denk ik, dan ben je nooit alleen. Het heeft voor mij niet alleen met nu te maken. Het spelen met elkaar enzo. Later als jullie oud worden staat hij er alleen voor, als jullie er niet meer zijn helemaal. Zelf geniet ik om te zien hoe de banden tussen onze kinderen lopen. Onze zoon heeft een heftige week achter de rug en dan is het zo bijzonder te zien dat hij troost haalt uit de steun van zijn zusjes. Het vriendje van onze dochter eet hier vaak, hij is enigs kind en zoekt juist de gezelligheid en drukte van ons huis op.
Je gevoel 'het is goed zo' deel ik helemaal met je. Toevallig heb ik dat gevoel met 2 kinderen, en jij met 1. Dat is toch prima? Mijn beslissing om het hierbij te laten is vooral een gevoelskwestie, niet per se een praktische of heel rationele. Wat ik begrijp uit sommige topics hier, is dat de buitenwereld soms rare dingen zegt over gezinnen met 1 kind. Als jij achter je keuze staat, zou ik me daar niks van aantrekken. Ik ken genoeg enig-kinderen die heel fijn opgroeien / zijn opgegroeid. Rare dingen worden overigens ook gezegd over grotere gezinnen, of over mensen die helemaal geen kinderwens hebben. Of je zoon er ooit om zal vragen? Dat is zeer goed mogelijk. Maar dat een kind ergens om vraagt, maakt nog niet dat ze dus gelukkiger zullen zijn als ze het krijgen. (het maakt ook niet dat je die vraag altijd serieus zou moeten nemen of zou moeten inwilligen) Mijn zoon heeft bijvoorbeeld wel eens verzucht dat hij heel graag nog een grote broer zou willen krijgen. Tja jongen, dat zit er toch echt niet in. Ik kan geen grotere kinderen maken... En als kind wilde ik een tijdje een jonger broertje of zusje - ik ben de jongste van 9, en vond het niet leuk dat iedereen bij ons thuis een kleiner zusje had behalve ik. Tja, ergens moet je als ouders toch zeggen dat het genoeg is. En ook als ze dat niet doen, iemand moet de jongste zijn. Het is jullie leven, jullie gezin. Of er een ideaalplaatje bestaat kan niemand je zeggen. Doe het gewoon zoals het voor jullie goed is, of dat nou met één kind is of met tien. En trek je niets aan van opmerkingen van buitenstaanders.
Ik kan het me helemaal voorstellen en herken je gevoel. Bij mij is dat gevoel pas gekomen nadat de jongste een jaar was geweest en het allemaal wat makkelijker werd. Om heel eerlijk te zijn 'hoefde' ik ook niet persé een tweede maar ik probeerde het op langer termijn te bekijken en ik wilde gewoon niet dat mijn dochter enig kind zou blijven (gevoelskwestie). En geen seconde spijt van gehad uiteraard, ondanks de pittige dagen Ik denk dat als je zelf staat achter je beslissing, het natuurlijk helemaal goed is. Met zijn drietjes is het toch ook fijn? Wat wel vervelend zou zijn is als je over een jaar of 5 denkt 'goh, ik had nu ook een tweede kindje kunnen hebben en die was dan al een jaar of 4..' Daar was ik wel bang voor namelijk
Wij willen het ook bij 1 kindje houden. 1 kindje lijkt ons zoveel makkelijker, betreft weg gaan. Ik ben erg gesteld op mijn vrijheid. Ik houd zielsveel van mijn dochter, het word ook steeds leuker, maar vind het pittig (ze is ook een huilbaby geweest) Twee kinderen lijkt mij zo druk, ik heb ocs, en kan dat waarschijnlijk niet aan. Soms zou ik het leuk vinden, een broertje of zusje voor onze dochter. Maar dat gaat er waarschijnlijk niet komen. Ik heb 1 broertje en heb er weinig mee. Wat je niet hebt, dat mis je niet. Vind ik. Ik ben nog wel jong, 24. Maar het staat (zo goed als, voor zover dat kan) vast, ons besluit. En die van jullie ook, dat is dan toch prima? Je niet schuldig voelen, het is jullie leven, mensen hebben altijd wat te zeuren.
als ik jonger was zou ik meer kinderen willen hebben. maar ik voel me echt niet gekwetst door jouw bericht. het is toch prima een gezin met 1 kind? helemaal geweldig om moeder te zijn.ik werd moeder toen ik 41 jaar oud was!
Zelf wist ik meteen na de geboorte van Jelle (echt letterlijk meteen, de placenta was nog niet geboren en ik riep al dat ik er nog 1 wilde.. ) dat ik nog een kind wilde. Ik heb zowat mijn hele leven geroepen dat ik 3 kinderen wilde, maar toen Jitte geboren was had ik meteen het gevoel dat ons gezin compleet was. Jitte is nu 4 en tot op de dag van vandaag heb ik niet 1x babykriebels gehad. Of je nou 1 kind hebt of 5, als je gevoel zegt dat het zo goed is, dan is dat toch prima? Het heeft allebei voor en nadelen. Daarvoor hoef je je niet te verontschuldigen, hoor... Zou toch ook wat zijn als je je hierom moet verdedigen tegenover minder vruchtbare stellen, toch?
Niemand kan dit voor je bepalen. Als jij en je man het goed vinden zo, dan is het goed. Maar ik sluit me ook aan bij reacties hierboven, Gijs is straks wel alleen. Ook al heb ik een zus waar ik niet heel veel mee optrek, ik vind het wel prettig dat we samen zijn als onze ouders wegvallen. Klinkt heel heftig en wil ik helemaal niet over nadenken, maar zo denk ik er wel over.
Hier precies hetzelfde. Het is voor mij goed zo als het nu is. Ik heb echt totaal geen behoefte meer aan nog een zwangerschap doormaken, nog een keer die hele babytijd met alle ongemakken erbij... Ik ben zielsgelukkig met m'n meiden en heb bij hen ook echt wel van zwangerschap & babytijd (en alles erna) kunnen genieten. Maar heb dat nu allemaal 2x meegemaakt en da's nu gewoon wel klaar voor me. M'n schoonzusje is net een paar weken geleden voor het eerst moeder geworden. Toen we op kraamvisite waren, mocht ik de baby ook een tijdje lekker op schoot hebben. Heerlijk heeft het kereltje liggen slapen. Kwam gelijk de reactie naar manlief "let maar op, dalijk wil ze nog eens!" Nou, ik kon ze verzekeren, hoe heerlijk het ook op dat moment was, weer eens zo'n klein babytje op schoot, ik vond het ook meer dan prima dat ik hem na een tijdje fijn aan z'n mama terug kon geven Hier echt geen rammelende eierstokken meer.
Wij waren het ook met elkaar eens: 1 kind is goed zo. Het leek ons financieel handiger, met vakanties, uitjes enz. Af en toe had ik een knagend gevoel: als wij er niet meer zijn is hij 'alleen'. Maar het lot heeft voor ons anders beslist, zwanger door de pil heen! Hele grote twijfels, het leek me verschrikkelijk om weer helemaal opnieuw te beginnen, dat duurde 1 dag en nu kan ik helemaal geen nadelen meer bedenken.
Als het voor jou en je man goed voelt zo, dan is het toch prima. En ja, als jullie overlijden staat hij daar alleen voor. Maar stel: ze liggen elkaar total niet en halen tijdens het verdelen van de erfenis het vel over elkaars neus. Of zijn broertje/zusje wordt geboren met een ernstige handicap, waardoor zijn jeugd en volwassen leven in het teken stond van het zorgen voor het 2e kind. Wat na jullie overlijden geheel op zijn schouders komt. Mijn mening is dus dat dat geen reden moet zijn om een 2e kind op de wereld te zetten. Ik heb overigens 2 kindjes (zou dolgraag een 3e willen, maar dit gaat niet gebeuren.) Maar de reden dat ik 2 kindjes heb is omdat IK (nou ja wij natuurlijk) dat graag wilde, niet omdat ik de eerste een broer of zus wilde geven.
Ik herken het wel hoor. Ik heb geen leuke zwangerschappen gehad. Eerst 5 mk's, toen een dreigende vroeggeboorte met 5 weken ziekenhuis, toen alsnog een vroeggeboorte met alle toeters en bellen vandien, en dat werd een huilbaby. Nu is het een heerlijk schatje (toen ze huilde ook al trouwens ) en ik zou het voor haar wel leuk vinden, nog 1 erbij, maar ik huiver bij de gedachte aan weer allemaal ziekenhuisellende en de enorme angst dat het dan helemaal misloopt. En ik ben zelfs nog wat ouder dan jij. Ik denk dus dat we het hier bij laten. Ik durf gewoon niet meer. Denk ik.
Dit gevoel krijg ik dus ook bij het lezen. Een soort verantwoording/ verdediging waarom je geen tweede kind wilt. Waarom vind je het nodig om het te 'verdedigen'?
Dit dus. De reden dat je twijfelt is (m.i.) puur dat schuldgevoel. Doe ik hem niet tekort. Dat komt, omdat het de gangbare gedachte is dat 1 kind zielug is en alleen. Ik herken je gevoel hoor, soms heb ik er nog wel eens last van. Maar puur voor haar, absoluut niet voor mezelf. Ik zou niet weten waarom ikzelf nog een kind zou willen opvoeden. Zwanger zijn vond ik verschrikkelijk en ik moet er niet aan denken al die fases nog een keer te doorlopen! 1x was het fantastisch, al die mooie en bijzondere momenten. Maar ook retezwaar, mede door mijn eigen gezondheid. Voor mij is het echt klaar zo. Ik ben zo blij dat ze nu een kleuter is. Maar ja, dat schuldgevoel he Maar ik denk altijd maar aan mijn eigen broer. Wat hebben wij vroeger veel ruzie gehad. Leuk hoor. Echt geen goede band en nu nog hebben we weinig samen, snel onenigheid als we te lang samen zijn. En hetzelfde zie ik tussen neefje en nichtje. Gezellig.. Met mijn zusje daarentegen heb ik wel een goede band. Dat zou ik mijn dochter ook absoluut gunnen. Maar ja, het kan niet. En als het wel zou kunnen, heb je daar nog geen garantie op.
Ja maar dan verdedig je jezelf als de vraag aan je gesteld wordt. Nu wordt er een topc geopend om een keuze kenbaar te maken en direct in dat bericht verdedigd waarom. Als je er zo zeker van bent, hoef je je niet te verdedigen. Sterker nog, als je achter je keuze staat, open je niet zo'n topic want dan is het niet iets wat je bezig houdt en schrijf je over iets anders.
maar misschien krijgt ze in haar omgeving vaak vragen en opmerkingen hierover?en ze kan misschien geen mensen vinden in haar omgeving die dit goed begrijpen?
Ik verdedig mezelf nooit als die vraag aan me gesteld wordt. Soms als er wordt gevraagd waarom?? leg ik het uit. (Maar hoezo waarom? als ik er 2 had zou niemand vragen waarom ik 2 kinderen heb!) Maar als moeder van 1 ben je toch 'anders' en dat voel je en merk je. Ik praat mee in een groep met 1 kind moeders. Het ís ook anders. Je loopt tegen bepaalde andere 'problemen' en dingen aan.