Wij hebben 4 kinderen, 2 meisjes van 11 en 12 en 2 jongens 1,5 en 3,5. Ik ben er ook helemaal klaar mee, die zwangerschappen (al waren ze allemaal volgens het boekje), gebroken nachten, borstvoedingen, dat gejank en gemekker. Nee klaar mee! Maar goed ik hoef me natuurlijk tegenover anderen niet te 'verdedigen' immers 4 is wel genoeg in de meeste ogen. Maar dat ik er zó klaar mee zou zijn had ik ook niet verwacht. Kijk die jongste is natuurlijk uberschattig maar ach ik heb het allemaal wel meegemaakt en gezien. Soms moet ik niet denken aan al die fasen die we nog krijgen: woedeuitbarstingen, psz, kleuterschool..oudergesprekken, leren fietsen, zwemles...blehhh Op dit moment geniet ik meer van de oudste, brugklas, puber en die ontwikkeling, gesprekken op enig niveau kunnen voeren. Maar als je er klaar mee bent met één kind dan is het toch ook goed? Lijkt me heeeeerlijk..één kind
Je kunt best zeker van je zaak zijn, en het toch fijn vinden om medestanders te vinden. Een bevestiging van je gevoel.
Heb nog geen kind(eren) maar wilde toch even reageren... Vaak gaat men ervan uit, zodra de eerste er is, dat je automatisch ook een tweede wil. Mijn nicht is nu hoogzwanger en haar schoonouders mekkeren vooral over de indeling van de kamers boven: Straks als de tweede er komt dan kan je weer alles verslepen. Ze is nog niet eens bevallen van de eerste en wie zegt dat ze meer kinderen willen of kunnen krijgen. Ik krijg daar zooo de kriebels van. Waar bemoeien ze zich mee en wie zegt dat ze meer kinderen willen (of kunnen krijgen, de eerste was een lucky shot maar ze stonden al op de stoep van het ziekenhuis voor de mmm) Maar goed, als jij zegt: het voelt goed zo met 1 kind dan is het toch klaar? Ik lees hier zo vaak: een broertje of zusje voor kind 1. Ik vind dat eigenlijk best raar. Een kind 'neem' je toch niet om maar wat leuks erbij te hebben voor het kind dat er al is, maar in de eerste plaats omdat je ZELF nog meer kinderen wil? En dat je kind er later o zo alleen voor staat als je als ouders ziek wordt of komt te overlijden... onzin. Dan heeft jouw kind vast wel een partner waar hij/zij op terug kan vallen. Een andere familie is er dan vaak ook nog! Mijn man heeft bijvoorbeeld wel een broer maar die is geestelijk niet 100% Belangrijke en moeilijke dingen regelen, zoals een uitvaart, ja daar hoeven we bij hem niet mee aan te komen. Sterker nog, wss zal er een stukje zorg die mijn schoonouders hebben naar ons toe gaan. Ikzelf heb een zusje maar daar heb ik absoluut geen hechte zussenband mee. Dus, zo zie je maar dat een broertje of zusje voor nr.1 niet altijd even ideaal is. Ik ken ook nog stuk of 3 die enig kind zijn, allemaal verschillende leeftijden (8, 27 en 39) en die missen niks hoor! Sta achter je eigen keuze en als iemand een opmerking maakt dan zeg je gewoon: waar bemoei jij je mee, mijn kind komt niks te kort hoor!
Als het voor jullie goed is, dan is het goed. Mijn man zegt wel eens dat hij liever alleen was geweest, wij hebben veel gedoe en zorgen om zijn broertje. Dat is ook een van de redenen waarom mijn man het misschien ook maar bij een wil laten. Ik weet dus ook niet of er bij ons een tweede gaat komen, als dat zo is, in ieder geval pas over drie jaar ofzo.
tja hier ook maar 1 en denk echt niet dat er een tweede komt. Om allerlei redenen. Om te beginnen vind ik het goed zo. Ons leven is prima zo we zijn gelukkig met onze lieve leuke meid. Mijn zwangerschap en bevalling waren alles behalve makkelijk. Heb ook een beetje zoiets van nu is het goed gegaan.. is het niet een beetje het lot tarten om het nog een keer te proberen. Stel dat het nu wel fout gaat met mij of de baby.. moet er niet aan denken. Geen goede reden misschien, maar het speelt zeker mee. Tuurlijk hier ook regelmatig vragen wanneer de tweede komt. Maar ga me niet verdedigen. Wij zijn klaar zo.. ( althans ik zeg er ook altijd bij dat dat is hoe we er NU over denken... half jaar voor dat ik zwanger werd van Sanne riep ik ook nog tegen alles en iedereen dat wij echt geen kinderen wilde dus ja.. )
Kan je vertellen dat het echt reuze meevalt terwijl ik ook echt altijd zeer anti tweede kindje was... praktisch nee maar niet zoveel onpraktischer dan 1 kind en je groeit er echt in.
Nù vind ik dat ook, maar had je me dat gevraagd toen Jitte net geboren was, had je een heel ander antwoord gekregen... Ik vond de overgang van 1 kind naar 2 echt zoveel zwaarder dan van 0 naar 1... Bij de eerste heb je alle tijd van de wereld om je kind te leren kennen en er handigheid mee te krijgen. Hoewel je bij de 2de natuurlijk al meer ervaring hebt in de praktische kant, had ik me toch echt een beetje verkeken op hoe het in de praktijk zou gaan. Natuurlijk wil ik geen van mijn beide kinderen missen, maar in de periode dat Jitte net geboren was, zeg tot een half jaar, heb ik meer dan eens verzucht: Waar bèn ik aan begonnen!
Ja dat geloof ik ook wel, maar mijn ocs en niemand kennen hier, houd me zeker tegen. En ik ben gelukkig zo, we hebben een prachtige gezonde dochter. De kriebel is er nu niet. Maar ja! Ik ben jong en wie weet over een paar jaar, dat weet je idd niet!
Het lijkt mij eigenlijk ook wel makkelijk . Heb een zoontje van 6 maanden . En voel me ook wel compleet met ze 3e . En wil hem graag alle aandacht geven . Ik wil ergens ook wel een 2e hoor dus weet het nu nog niet . Maar mijn oma is pas overleden , toen hebben mijn moeder en haar zusje (mijn tante) alles moeten regelen . Toen zei me moeder "ik ben echt blij dat ik geen enigst kind ben) En tjah toen begon ik toch wel even na te denken ...
Mag ik ook? Ik herken het allemaal wel een beetje. Ik ben voor zeg een 90% zeker dat ik niet meer wil. De enige reden waarom ik eventueel, vooruit dan maar, wel zou willen over een tijd is voor dochter. Maar is dat fair? Denk het niet... Voelt ook niet goed, dus om alleen die reden is het niet eens een optie. Ik denk er wel veel aan. Dat komt omdat in de omgeving de keuze voor 1 kind afwijkend lijkt te zijn, maar ook omdat ik hier zit en veel mensen zwanger zie worden die al een kindje hebben van dochters leeftijd. Ik haal herinneringen op door mee te schrijven in de gedeeltes over babynamen, zwangerschap, kraamtijd en bevalling. Maar ook snuffelen tussen de testen en buikfoto's. Het blijft zo'n leuk iets! Soms kriebelt het dan best wel, maar het is niet realistisch. De testen, echo's, naam uitzoeken, babykamer en uitzet shoppen.. Geweldig! Maar dan een bevalling, kraamtijd, baby, meer drukte, vrijheid en financieel inleveren... Dat is pas echt en dat voelt helemaal niet goed, dat wil ik niet! Man denkt er redelijk het zelfde over, al denk ik wel dat hij eerder weer zou willen dan ik.
ben ik het mee eens. mijn moeder heeft 4 kids en ik ben de enige die nog voor mijn moeder zorgt, rest heeft afstand van haar genomen of moet zelf geholpen worden. we waren vroeger heel close en vind het dan ook jammer dat het zo gelopen is. mijn schoonfamilie is weer het tegenovergestelde. dat is wel fijn.
ik was altijd voor grote gezinnen maar nu weet ik waarom... mijn zoontje kijkt echt op tegen zijn grote zus. hij doet alles na en ze hoefden maar in zijn buurt te zijn of hij begint te lachen. voorbeeld waar ik echt ontroerd van was .... we deden zand weggetje op schoot. zus vond het zo gaaf dat ze het uitgierde. zoon moest zo om haar lachen. een week of wat later was zus op school en ik deed zand weggetje met hem en hij keek de hele tijd de kamer rond op zoek naar zijn zus.
Je voelt zelf of je gezin compleet is of niet... jammer genoeg heeft de maatschappij daar bepaalde beelden over en beïnvloed je.. belangrijk is om dan terug te gaan naar je eigen gevoel en daar op te vertrouwen (natuurlijk in afstemming met je partner) Eén kind is niets mis mee (mits dit natuurlijk je keuze is.. mijn zus had graag meer kinderen gewild maar durfde niet meer). Elk kind stelt vragen vroeger of later over broertjes en zusjes. Waarom heb ik er geen? Waarom heb ik nog een (stom) broertje / zusje? Er komt een moment dat het nooit goed is.. bij iedereen. Het zijn van enig kind heeft in bepaalde opzichten voordelen en in bepaalde opzichten nadelen. Veel belangrijker is dat een kind in een harmonieus gezin opgroeid en ja, als het kind geen broertjes en zusjes heeft zijn - denk ik - andere (familie) banden belangrijk om te onderhouden en verdiepen. Er is geen goed aantal kinderen.. alleen een goed aantal voor jullie. Voor ons is dat hopelijk drie en voor een ander één. Niemand, niemand die daar een oordeel over mag vellen.
Mijn vader en mijn man zijn allebei enig kind (niet zo gewild, maar helaas kwamen er niet meer). Zij zijn beide echt nooit, maar dan ook nooit iets tekort gekomen, zowel emotioneel als financieel. Ik denk vaak dat ik mijn kinderen tekort doe juist omdat ze mij en mijn man moeten delen. En om nog een broertje of zusje hebben ze nooit gevraagd. Ik ken meer dan voldoende voorbeelden waar de kinderen helemaal niets met elkaar hebben of alleen maar bonje. Dan zie je mijn man en vader meteen kijken, "jeetje, blij dat wij dat nooit gehad hebben" Toen hun ouders overleden hadden ze ons en stonden ze er niet alleen voor. Ik heb in mijn omgeving 5 stellen die heel bewust voor 1 kindje hebben gekozen. Ik begrijp hen prima. Ik ben zielsgelukkig met mijn 3 (en vierde onderweg!), maar met 1 kindje was mijn leven wel een stuk praktischer en makkelijker. Als je gevoel zegt dat het goed zo is dan is dat ook gewoon zo, ongeacht wat de maatschappij je wil opdringen.