pfff wat een klote situatie zeg, ik kan me je gevoel wel heeeel goed voorstellen want bij mij thuis gaat het zo ong hetzelfde, maar dan met mijn vader, mijn moeder is 9 jaar geleden overleden dus ik het er nog maar een en die wil ik ook graag houden, maar het valt niet mee en we zien elkaar niet zo heel veel en als we elkaar dan zien heeft ie alleen oog voor mijn man, van de ene kant begrijp ik je reactie ook maar van de andere kant denk ik dat ik mss toch er naar toe zou gaan om eens goed te praten en je niet weg te laten jagen en heel duidelijk te zijn en dan maar oppervlakkig contact, jij heb je beide ouders nog... heel veel sterkte iig
Om dan vervolgens weer de deksel op de neus te krijgen? Drieka...herkenbare situatie...wel iets anders in mijn geval. Mijn tip: accepteren dat wat je je graag zou willen, je niet hebt...Wat je ook doet....het zal niet eerder veranderen tot je moeder tot inkeer komt...maar ik betwijfel of ze dat doet.... En het iseen lange weg, want iedereen wil graag een goede band met zijn of haar moeder...maar in sommige gevallen is het beter om voor je zelf te kiezen! Weet dat je er in ieder geval alles aan gedaan hebt...en het mag loslaten.... Bij mijn moeder duurde het tot inkeer komen 3 jaar...maar het zal nooit worden wat ik nodig heb/had....
ah wat vreselijk verdrietig deze situatie! je hebt je best gedaan. En nu is het aan hen om weer een stap te zetten als ze inzien dat ze verkeerd gehandeld hebben. En misschien doen ze dat niet, dat zou echt heel verdrietig zijn maar je kunt een ander mens niet veranderen. sterkte meid
Oei Drieka, meid toch... Ik lees het hele verhaal nu pas. Ik kan me helemaal voorstellen hoe jij je voelt. Hoe teleurgesteld je bent. Ik denk ook dat het goed is, om te breken. Deze mensen blijven je anders pijn doen. Als jij je hart bloot legt, je kwetsbaar opstelt en vertelt, dat jij zo verdrietig bent en ze mist, en hun reactie is dat je niet moet zeuren, dat je je aanstelt en dat je moet opzouten als het je niet bevalt... dat is hard. Dat zou al hard zijn van een vriendin, maar van je bloedeigen moeder? Ik leef heel erg met je mee! En wat nu? Ja, loslaten is het beste, maar dat is zo moeilijk, omdat het diep zit en pijn doet. Zoals al eerder is gezegd, focus op je huisje. En verder: Focus op wat je wél hebt. Focus op de mensen, die wél om je geven. Je schoonfamilie, je vrienden en vriendinnen. Als je schoonouders de situatie begrijpen en het zijn relaxte mensen, dan zullen ze ook proberen dat gat te vullen, die je ouders geslagen hebben. Een dikke knuffel en heel veel succes!
haaha dit herken ik ook, al woon ik vlakbij mijn moeder, ze komt dus heel vaak langs maar als mijn zoontje slaapt wanneer zei toevallig langskomt, zegt ze gelijk, oww slaapt hij oke dan ga ik meteen weer naar huis, dan zeg ik nou bedankt ma dus je hoeft mij niet te zien
NdNk misschien idd om weer de deksel op je neus te krijgen ja, ze heeft iig beide ouders nog, en het is idd niet zoals ze zou willen, maar ik zou proberen heel hard te zijn en zeggen wat ze denkt, maar dan face to face en niet door de telefoon, en ik begrijp ook wel van de andere kant dat ze dat niet meer wil maar zoiets kan je je denk ik niet bij neerleggen, dat blijft toch aan je vreten bij alle mooie dingen die je doet, moeilijke situatie...:x
Herkenbaar! En als ik ze voor het eten uitnodig, dan gaan ze zodra het toetje op is. Niks kids op bed en nog even gezellig een bakje koffie of zo...
Ik wil je een dikke knuffel geven, het is heel moeilijk en dat zal het altijd wel blijven hoor... ik zit in dezelfde situatie met familie en het is gewoon niet te snappen. Maar ik heb er ook voor gekozen om afstand te nemen en ze hebben nooit meer iets van zich laten horen, zegt ook genoeg. Zou graag willen weten WAAROM.. maar helaas steekt niet iedereen hetzelfde in elkaar. Ik zou zeggen kies voor je eigen en je gezinnetje want altijd maar gekwetst worden is vreselijk, dat heb ik ook gehad je word gewoon de grond ingestampt en dat verdient niemand! Heel veel sterkte en probeer wat afleiding te zoeken en het een beetje los te laten... fijn dat je wel een fijne schoonfamilie hebt! Stop daar je energie in doe ik ook!
Ojee zeg! Lees het allemaal met verbazing wat ontzettend verdrietig voor je en onvolwassen van je ouders. Fijn dat jullie nu een nieuw huis hebben. En tuurlijk is het moeilijk om het zo van je af te zetten. Over dat geboortekaartje... misschien voor jezelf een kaartje sturen. Maar het zou ook wel hypocriet zijn als ze, na het krijgen van het kaartje, dan wel weer op de stoep staan. Lastig! Digitale knuffel voor je...
Lief dat jullie allemaal zo meeleven, het kwetst me nog steeds en zeker nu ik net op facebook las dat vandaag mijn petenkindje (zoontje van mijn broer) gedoopt is! Ik wist van niks en het is nu zeer duidelijk dat ze mij nergens meer bij willen hebben. Probeer het zeker los te laten maar kwetsend blijft het zeker, en gewoon onbegrijpelijk.
Drieka, dat is zeer pijnlijk dat zelfs je broer je niet uitnodigt voor de doop. Helaas zijn de kids van mijn zus hier ook favoriet, en worden mijn kinderen vaak niet "gezien". Wij wonen ruim een uur rijden van mijn familie af, en dat maakt het voor opa en oma onmogelijk zo'n goede band op te bouwen als met de andere kleinkinderen. Hun woorden he.....
Wat ontzettend pijnlijk allemaal. Dat van je ouders en dan die doop er ook nog bij. Karma is a b*tch, en daar komen zij op een dag ook achter. Dan missen zijn hun andere kleinkind en neefje/nichtje. En niet te vergeten hun dochter en zus. Leef jullie leven en ik hoop dat je dit met de tijd een plek kan geven. Succes ermee!
Daar hoop ik ook op dat ze er ooit eens achter komen wat ze kapot hebben gemaakt, maar nu probeer ik mijn leven te leven en zie ik het wel.
Je hebt groot gelijk, al zal dat het ene moment makkelijker zijn dan het andere. Keer op keer de put ingeduwd te worden en zo gekwetst te worden is ook geen optie. Ik hoop voor jullie dat er snel goed nieuws is, in de zin van een positieve test
Wat ontzettend vervelend en kwetsend. Ik leef met je mee, zeker omdat je aangeeft dat er geen voorvallen of iets dergelijks zijn geweest. Mijn inziens is er dan ook geen enkele reden om opeens anders tegen jou te doen. Of is dit eigenlijk niet anders en is dit altijd al een beetje zo geweest? Of echt na de komst van de kleinkinderen? Als dat laatste zo is, zou ik toch voor mezelf willen weten waarom je niet uitgenodigd bent bij de doop, als peettante notabene en waarom je moeder zich anders naar jou toe gedraagd. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd (ik ken de situatie niet en bedoel het goed ), maar weet je zeker dat dit gedrag niets met jou te maken heeft? Misschien heb je totaal onbewust een keer iets verkeerds gedaan of gezegd? Dat zou je je moeder of broer eens kunnen vragen toch? En als zij aangeven dat dat niet zo is, is dat een prima opening om te vertellen wat je dwars zit, wanneer dit gekomen is en hoe je het graag weer zult zien... Sterkte meis... (en ik hoop natuurlijk dat jezelf ook snel een klein wondertje mag hebben)
Mijn broer is altijd (ook in onze kindertijd) het lievelingetje geweest, misschien omdat hij jonger is, dat weet ik echt niet. Ik heb zelf ook al vreselijk liggen te piekeren of ik zelf misschien iets fout gedaan heb maar dat is dus echt NIET het geval. Ik heb in eerdere gesprekken met mijn moeder en broer wel vaker gevraagd waarom ze zo kil en afstandelijk doen, of ik soms iets verkeerds gedaan had, dan kreeg ik altijd als antwoord 'stel je niet aan, er is toch niks aan de hand?'. Dus iets verkeerd gedaan heb ik niet. Elke keer dat ik mijn gevoelens probeerde uit te leggen kreeg ik van mijn moeder als antwoord dat ik alleen maar aan mezelf dacht, wat dus juist helemaal niet zo is, ik heb me al die jaren weg gecijferd en zeker het laatste jaar sinds de kleine van mijn broer geboren is! Afgelopen Moederdag toen ik er dus weer over begon dat ze me pijn deden toen hadden ze er blijkbaar geen zin meer in en besloten dat het voor hun gemakkelijk was om mij maar dood te gaan wanen. Dat greintje hoop wat ik nog had dat ze zich misschien wel zouden bedenken is nu volledig de grond in geboord aangezien ze gisteren mijn petenkindje gedoopt hebben zonder mij ook maar iets te laten weten! Ik heb er de laatste week veel verdriet om gehad en nu ben ik meer boos gewoon, dus ik probeer het nu gewoon los te laten en hopelijk zien ze in de toekomst wat ze gedaan hebben, maar of ik dan nog bereid ben te vergeven weet ik niet.
Heel verdrietig verhaal... Ik denk dat alles wel is gezegd... Ik kan je alleen ongelofelijk veel sterkte wensen... En weet dat er een moment komt dat je er enigszins 'rust' zal hebben in deze situatie en je volledig kan richten op je eigen leven, je eigen gezin.. Ik hoop voor jou dat dat moment snel zal komen!