Die positieve instelling hielp inderdaad. Overigens geloof ik dan weer niet in karma en "wie goed doet, goed ontmoet". Er zijn zo veel mensen op deze aardbol die heel veel goede dingen doen, maar wie soms vreselijke dingen overkomen. En er zijn ook zat mensen die helemaal niet zo "goed" leven, maar wie het toch voor de wind gaat en die best gelukkig zijn met hun leven. Ik geloof dus ook absoluut niet dat dit jou overkomt omdat je het op een of andere manier over jezelf hebt afgeroepen ofzo, of dat je dit zou verdienen. Je geeft zelf al aan dat je alsmaar niet weet waarvoor je gestraft wordt. Eerlijk gezegd denk ik, dat áls je dan ergens voor gestraft zou worden (stel er bestaat wel zoiets als karma), dat je dan ook wel weet waarvóór je gestraft wordt. Anders heeft de straf toch ook niet zoveel zin? (Het lijkt me trouwens een zware en beangstigende manier van leven: de reden om goed te leven is dat je wilt voorkomen dat je nare dingen overkomen. Het lijkt me erg krampachtig.) Ik denk echt dat je dat idee dat het je eigen schuld is moet laten varen, en jezelf moet overtuigen van het feit dat je ontzettend je best doet en dat je dat doet voor de kleine in je buik. Dat je alles doet wat je maar kunt om te zorgen dat de baby gezond ter wereld zal komen. En dat je dat niet "gedwongen" doet, zoals je zelf zegt, maar omdat je er zelf voor kiest dat je wilt doen wat het beste is voor je kind! Als ik het zo hoor, denk ik dat jou gepieker je zoveel stres geeft en dat je daardoor zo last krijgt van de buikpijn. Je moet er echt wat positiever in gaan staan, daarmee maak je het jezelf en je vriend zoveel makkelijker! Het is de enige manier om die cirkel waar je het over hebt te doorbreken. En zoals ik vorige keer ook al zei, heb je ook redenen om positief en hoopvol gestemd te zijn! Je kleine doet het prima (grootte en gewicht), is een meid (dus grotere overlevingskans) en je bmm is ook nog eens gegroeid! Natuurlijk heb je geen garanties, maar die heeft niemand. Die heb je ook niet als je fluitend door je zwangerschap gaat en dan aan je bevalling begint. Maar je hebt wel degelijk goede redenen om je hoop op te baseren. Wat betreft het aankomen: bij mij was het zo dat ik door al het rusten veel meer tijd had om te eten en dus wel wat meer at. Ik moest mezelf soms echt opleggen niet te veel te eten / snoepen (ook al snoepte ik vaak gezond). Als je dat dan combineert met een lager energieverbruik, door al het rusten, is het wel logisch dat je wat meer aankomt. Succes hoor meid! En lekker hier blijven praten, want hopelijk helpt dat praten ook om die cirkel te doorbreken.
Ik kreeg bij mijn eerste zwangerschap ook al erg vroeg harde buiken. Er was een afwijkende vorm baarmoeder geconstateerd die ook nog eens het risico op vroeggeboorte gaf dus ik weet precies hoe je je voelt... Na 2 relatief late miskramen (meerdere echo's met hartactie, goede groei ed) was ik zó bang dat er ook deze keer iets mis zou gaan. Vanaf de 18 weken zwangerschap kreeg ik cervix metingen om de 2 weken en rusten, rusten en nog eens rusten. Vanaf een week of 20 deed ik niets meer dan mijn eigen eten en drinken pakken en wc/douchen. De dagen kropen voorbij en ik vulde mijn tijd met tv kijken, slapen en computeren (zeg maar gerust googelen naar verhalen die ik eigenlijk hélemaal niet wilde lezen). Met 26 weken werden de harde buiken ritmisch (om de paar minuten) en voelde ze een verweking in de baarmoedermond dus werd ik opgenomen met weeenremmers en longrijping. Gelukkig bleef ze zitten, en is ze uiteindelijk met 38 weken gehaald dmv keizersnede (stuitligging door de afwijkende baarmoeder)! Vanaf de 34 weken mocht ik trouwens weer langzaam wat dingetjes gaan doen (denk aan kopje koffie drinken ergens enz), pas toen kon ik langzaam gaan genieten van de zwangerschap! Ik vond persoonlijk de weken tussen 20-28 het moeilijkste. Ik leefde echt van mijlpaal naar mijlpaal en telde lángena niet door naar de uitgerekende datum. Bijvoorbeeld, vanaf 24 weken gaan ze voor mijn kindje vechten, vanaf 26 weken krijgt het serieuze kansen, vanaf 28 weken halen verreweg de meeste kindjes het met een ''normaal'' gezond leven enz. Tuurlijk wilde ik niets liever dan voorbij de 34 weken komen maar ik zag ook daarvoor al heel veel licht puntjes en zo maakt het iedere dag het tellen waard (wat ook écht zo is want nu gaan de kansen van je kindje echt per dag enorm omhoog!!). Hoewel ik het vreselijk eng vond, veel huilbuien had en er niet over kon praten heb ik altijd in ons meisje geloofd (dat sprak ik nooit uit trouwens, ook bang om iets over me af te roepen...). Heel veel sterkte. Ik hoop voor jou dat de dagen snel voorbij gaan...
Hoe weet de vk dat je bmhals verkort is? Ik heb ook veel harde buiken va 15 weken zwangerschap en maak me zorgen. Ik heb nog geen bedrust maar werk 2 uur per dag minder. Hoeveel harde buiken mag je hebben per dag?
Nath, ik zou zeker even bellen bij twijfel hoor! Ons ziekenhuis is ook een dik half uur rijden, maar wat geruststelling is toch wel erg fijn! Hopefultimes, wij hebben morgen weer een groeiecho geloof ik (of was dat volgende week?), ben benieuwd hoe groot ze dan al is! Hopelijk gaat jullie kindje ook nog wat beter groeien! En anders haalt ze dat buiten je buik in; tegen mij wordt steeds gezegd dat gewicht belangrijk is, maar termijn belangrijker i.v.m. ontwikkeling van bijvoorbeeld de hersenen en de longen. Janna, als ik zo teruglees wat ik heb getypt komt dat inderdaad wel heel negatief over...zou ik echt zo negatief in het karma-idee staan? Kan niet de bedoeling zijn :') Ik ben wel vrij streng protestants-christelijk opgevoed, misschien komt het daaruit voort? Volgens dat geloof (iig in de kerk waar wij komen) word je immers al geboren in zonde en ben je je hele leven bezig met dat goed te maken. Dan was een katholieke opvoeding waarbij je kunt biechten om van zonden en schuld af te komen toch prettiger geweest als basis wellicht Loki, bedankt voor je reactie! Wat moet dat ook voor jullie een spannende tijd zijn geweest, maar met een geweldige afloop dus! Ik vind het wel 'fijn' te lezen dat het bij jou na 28 weken wat beter ging, daar hoop ik dus ook erg op. Nog 11 dagen doorworstelen Ik probeer inderdaad ook van mijlpaal naar mijlpaal te gaan, nu eerst die 28 redden, dan naar een getal dat met de 3 start, dan naar de 32 waarbij ze niet meer naar de NICU hoeft waarschijnlijk, etc. Als ik nu ga rekenen naar die 34 weken - mijn god. Onoverkomelijk! Eerst die 28 redden... Hoe merkte jij trouwens dat je harde buiken ritmisch werden? Daar ben ik nl erg bang voor. Nu zijn ze nog onregelmatig, maar de ene keer zit er steeds ongeveer 5 minuten tussen en dan ineens weer een half uur niks en dan weer een uur lang elke paar minuten... Ik ben onbewust toch steeds op die klok aan het kijken en dat zorgt voor veel spanning. Zou willen dat dat niet nodig was en dat ik het vertrouwen zou hebben dat het me écht wel opvalt als ze ritmisch worden en/of overgaan in weeën. Nora, thnx...lief! En hopelijk ga je hier ook nooit ervaring mee krijgen! Sesa, bij mij werd de bmh gemeten gezien de symptomen (veel harde buiken, verlies slijmprop) en zo kwam het naar voren. Ik weet da harde buiken op zich niets hoeven te doen, maar dat het wel kán. Word jij wel in de gaten gehouden? En hoe ver ben je nu? Ik weet ook eigenlijk niet hoeveel er 'mogen' per dag... Lijkt me een goede vraag voor je verloskundige of gynaecoloog! Sterkte! ***** Gisteren is weer een vreselijk zware dag geweest voor me. Mijn vriend had de avond ervoor al gebeld met het ziekenhuis omdat het zo niet langer gaat, en na het overleg gisterenochtend was besloten dat we 's middags een extra afspraak bij de gynaecoloog zouden hebben. Met hem hebben we gekeken naar wat het probleem is (de pijn, de harde buiken en de zorgen rondom vroeggeboorte). De pijn is verrot maar echt niet schadelijk denkt de gynaecoloog. Combi van darmklachten, pijnlijke baarmoedermond, gevoelige blaas en bandenpijn. De harde buiken zijn vervelend maar niet gecontroleerd/volgens een bepaald ritme, en hebben dus geen effect op de baarmoederhals. Dat blijkt uit de metingen afgelopen weken immers. En ook gisteren was de meting weer goed: 2,4cm. Oftewel: er is NU niks om me zorgen om te maken! Maar...dat doe ik dus wel. En dus kwam er ook iemand van de POP-poli om te kijken hoe nu verder. Helaas had die weinig suggesties. Ze noemde dat de cirkel doorbroken moet worden. Joh? En haar suggesties: mensen op bezoek laten komen, ergens een weekend gaan logeren, af en toe weg met de rolstoel Ik: ja jémig!?! Ik heb geen behoefte aan mensen zien omdat dat veel energie vraagt vooraf en tijdens - en dat zorgt enkel voor meer stress doordat de harde buiken dan toenemen. Een weekend ergens naartoe is helemaal een raar idee vind ik; naar wie moet ik dan en wat moet ik daar in godsnaam gaan doen? Met mensen aan wie ik geen behoefte heb? En af en toe weg? Had ik geen bedrust? Ik word echt niet rustiger van een uitje nu natuurlijk, ga dan alleen maar meer stressen wat dit voor gevolgen heeft voor de kleine. Kortom: daar had ik niks aan... We hebben wel gekeken naar medicatie en ik mag overdag ook wat extra medicatie nemen die ik 's nachts ook al heb. Wie weet geeft dat wat rust en verlichting? Dat durf ik ook nog wel te proberen... Ook hebben we de controles opgeschroefd naar 2x per week, zodat de 'week' door midden gebroken wordt en de periode tussen twee controles beter behapbaar wordt. Hopelijk gaat dat wat rust geven. Al met al was het dus eigenlijk gewoon nog heel zwaar en rot. Ik had weer de hele dag zoveel pijn onderin mijn buik en had ook weer veel harde buiken - meerdere per uur. En beide blijven zorgen voor veel onzekerheid... Ik ben nu net 26 weken, het is nog zó pril als ze nu komt! Vreselijk om over na te denken 's Avonds kwam ook nog iemand van de kraamzorg kennismaken. Mijn eerste 'bezoek' in 5 weken. Aardig mens, veel info...en het was behoorlijk vermoeiend! Ik was toch weer steeds bezig met de harde buiken die ik had, dus echte afleiding gaf het niet. En het ging natuurlijk steeds over een baby'tje en ik durf er nog niet op te hopen dat ik straks echt een baby'tje thuis heb...dat zou te mooi zijn om waar te zijn! Ik heb wel nog wat dingen opgeschreven die ik tegen mezelf moet blijven herhalen om meer in het 'nu' te blijven. NU is alles immers nog ok. Of het mis gaat en wanneer weten we niet. Me daar nu zorgen om maken is gekmakend en stress is ook niet goed voor de kleine... - Nu ziet alles er goed uit; baby'tje komt nu dus niet ineens. - De artsen hebben stuk voor stuk het vertrouwen dat deze meid níet veel te vroeg gaat komen; zij hebben de ervaring en deskundigheid en kunnen een goede inschatting maken. - Er is geen acuut gevaar, anders hadden de artsen wel ingegrepen met weeënremmers en longrijpingsspuiten. - De buikpijn is vervelend maar heeft geen effect op de baarmoederhals; ik heb deze pijnen al weken en mijn baarmoederhals is al zeker 3 weken stabiel. - De harde buiken zijn ook vervelend maar hebben ook geen effect op de baarmoederhals; ik heb dit ook al meerdere weken en mijn baarmoederhals verkort niet. Oftewel: het is rot, maar er is niets waar ik me nu, op dit moment, zorgen om moet maken. En het ziet ernaar uit dat dit de komende 11 dagen ook niet hoeft en dan ben ik 28 weken en dat is een onwijze prestatie! Over de 39 dagen tot aan de 32 weken of zelfs de 53 tot aan 34 weken moet ik niet denken, want die getallen zijn onhaalbaar...
Nou gebeld woensdag, moest dus langskomen en de ring bleek nog goed te zitten, de pijn kwam omdat de baby mrt z'n hoofdje op de ring drukte. Ze wilde hem er niet uithalen omdat de kans op bevallen dan groot was . Woensdag op donderdagnacht weer veel pijn gehad en gister kon ik geen stap zetten zonder pijn. Weer gebeld, weer heengegaan en toen bleek dat de ring helemaal nit meer goed zat, van de baarmoedermond af was en dus een beetje los lag binnenin. Ring is eruit nu, had een vingertop ontsluiting en moest eigenlijk een nacht blijven om te kijken of de bevalling zou beginnen. Na veel gesmeek en twee rustige ctgs mocht ik toch gisteravond laat nog naar huis Dus geen ring meer, en nu is het spannend wanneer hij zich aandiend !
Wat je schrijft klinkt allemaal nog heel herkenbaar. De feiten zijn goed maar de angst is zó sterk! Ik had ook niets geen behoefte aan bezoek. Toen ik in het ziekenhuis lag meende ineens iedereen te moeten bellen en de bezoekuren te moeten vullen (toen werd ik ineens serieus genomen in hun ogen denk ik) maar ik had liever dat ze allemaal weg bleven (op mijn ouders en vriend na). Het vergde veel energie en ik kon alleen maar bezig zijn met het tellen en klokken van de harde buiken . De controles gaven me rust, weer even een punt dat het op dát moment goed was. Helaas gaf dat ook altijd maar voor enkele dagen (soms maar uren) rust. Maar alles beter dan niets! Hier kwam echt een omslag met 28 weken. Niet dat ik ineens alles weer durfde en er niet meer mee bezig was hoor! Maar niet bij iedere harde buik die snel volgde op de andere dat ik in de stres raakte. Het is makkelijk gezegd, maar je zinnen verzetten is wel heel belangrijk. Als ik redelijk inspannend iets aan het kijken/lezen was, had ik gewoon veel minder last van de harde buiken dan dat ik lag te klokken (ja ik weet dat dit bijna onbewust gaat... Zoals ik al zei, het is makkelijker gezegd dan gedaan). Dagjes weg ofzo, nee, daar moest ik toen ook écht niet aan denken. Pure stres. Alle dagen hetzelfde, veel slapen en meer wilde ik niet. Ik klokte de harde buiken ook als ik er meer vrij kort na elkaar had. Was voor mijn gevoel ook de enige controle die ik zelf had... Toen ze langer dan een uur aanbleven en ik niet meer rustig werd, heb ik gebeld en toen hebben ze de verweking gevoeld (onbekend of die er al eerder was natuurlijk, maar de gyn wilde geen risico lopen). Kortom, ik weet precies hoe je je voelt, kan 100 dingen zeggen wat 'beter is om te doen' maar dat gaat toch tegen jou gevoel in. Probeer te geloven in jullie kindje en zie het termijn waar je nu bent niet té zwart. Iedere dag erbij is geweldig en het ziet er nu niet uit of het vandaag op morgen zover is dus de kansen worden al maar beter! Sterkte.
Bedankt voor je reactie pinklove. Ik met het zelf in de gaten houden zei de vk. Bij mijn vorige zwangerschap heb ik van af 18 weken totaan de bevallng bedrust gehad ivm harde buiken.
Even benieuwd... Heb je een groeiecho gehad, of was het toch volgende week? Wat het zorgen maken betreft... Je kunt natuurlijk je gedachten niet stopzetten. Het is altijd makkelijk gezegd voor een ander, maar de praktijk is wel eens een beetje moeilijk. En bekijk het idd per dag, dat heb ik ook gedaan. Toen ik 15 wk zwanger was, leek het wel een eeuwigheid, die ik nog had te gaan.... Dat dacht ik met 25 weken overigens ook nog en dat denk ik nu ook nog.... Maar elke dag is er één en 7 dagen bij elkaar... is een week
Hopefultimes, de groeiecho is volgende week woensdag pas. Ben echt heel benieuwd! En...over (dik) 7 dagen ben ik op de 28 weken - nog steeds 'niks' qua termijn (zeker zonder longrijping) maar het schijnt een belangrijke medische mijlpaal te zijn. Sesa, zwaar hoor...echt bellen bij zorgen! Zelf heb ik echt de meeste spanning en stress door die harde buiken en het toch steeds timen ervan. En de artsen geven ook steeds aan dat het oppassen blijft, omdat die harde buiken schadelijk kúnnen gaan worden. Ik zou willen dat ze weggingen, maar er is in mijn geval echt niks tegen te doen Loki, wel fijn die herkenbare dingen te lezen...weet ik dat ik niet helemaal gek ben geworden en dat er hoop is Ik hóóp dus dat het over een week ook bij mij beter zal gaan! *crosses fingers* Nath, wat een week heb jij achter de rug! En nu is ie er dus uit...wat spannend! Hoe gaat het met je? Ik schrik eerlijk gezegd ook wel dat jouw ring na 6 weken begon te vervelen dus en toen los is gegaan. Dat zou betekenen dat als dat bij mij ook gebeurt het nog voor de 30 weken is *slik* Maar goed, jouw situatie is natuurlijk heel anders geweest door het door mogen lopen. Laten we hopen dat mijn ring het veel langer volhoudt doordat ik bedrust heb! ***** Hier zijn de afgelopen dagen eigenlijk meer van hetzelfde geweest: veel zorgen rondom de harde buiken die - hoewel onregelmatig - soms wel tot 10+ x per uur kwamen en die opvallend langer aanhouden dan eerder. Echter, bij de controle vandaag was de baarmoederhals weer stabiel, deze arts kwam zelfs tot 2,7cm! Nu weer afwachten tot de volgende controle, a.s. donderdag. Die 2e controle per week scheelt toch wel doordat het minder lang 'afwachten' is merk ik. Morgen ben ik 27 weken, het voelt nog afschuwelijk pril aan allemaal en als ze nu komt heeft ze geen schijn van kans Wat zou ik graag 7 weken verder zijn...wat voelt dat nog afschuwelijk afschuwelijk afschuwelijk ver weg
Ik snap dat je zeker niet wil dat de kleine al komt maar geen kans is echt niet meer waar meid. Paar quotes: "In de regel is het zo dat naarmate de zwangerschap langer geduurd heeft, de baby betere overlevingskansen heeft, er zich minder complicaties voordoen en de kans te overleven zonder ernstige, blijvende handicaps groter is. Babys die geboren worden na een zwangerschapsduur van 27 weken hebben een goede overlevingskans." "Uit recent onderzoek in België is gebleken dat na 25 weken zwangerschap bijna 56 procent van de kinderen overleeft. Bij elke week zwangerschap die daarbij komt, stijgen de kansen van de baby spectaculair. Na 26 weken overleeft 71,5 procent, na 27 weken tachtig tot negentig procent en na 28 weken zelfs 95 procent." Probeer je aan het positieve vast te houden. Een goede gemoedsrust komt ook de rust in je buik ten goede, echt!! Ik weet hoe makkelijk dit gezegd is meid, ik werd zelfs soms boos als het mij gezegd werd (alsof ik het mezelf aanpraatte!) maar hoe meer vertrouwen in kreeg, hoe beter het ook écht ging. Sterkte
Wat lief dat je dat hebt opgezocht!! Ik dacht dat de kansen ook nu of veel slechter waren. En dit is zonder longrijpingsspuiten hoop ik? Zelf mag ik niet Googelen (gyn heeft me zelfs een verbod opgelegd, hahaha) dus krijg ik ook de wat positievere/hoopgevendere info niet mee...dit klinkt echt positiever dan ik dacht. Niet dat ik haar niet liefst nog heeeeeeeel lang in mijn buik houd, maar het is iig minder somber en zwart mócht mijn lijf het begeven. Ik heb in mijn hoofd dat 32 weken nog niet optimaal is en vanaf 34 weken het eigenlijk altijd wel goed komt, omdat de longetjes dan 'af' zijn. Vraag me nu ook af of dat wel klopt, hahaha. Nog een uur, dan ben ik officieel 27 weken. Dan dus nog één week om bij die 28 uit te komen! Stapjevoorstapjevoorstapjevoorstapje...zucht.
Niet googelen is heel verstandig. Al heb ik toen ook HEEL veel verhalen gevonden van vrouwen die al vroeg hetzelfde lagen en dik over de 37 weken heen gingen hoor (waaronder ik zelf nu dus 2 keer!). Mijn vlos grapte net nog dat ik niet de eerste zal zijn die overtijd gaat na veel extra controle op vroeggeboorte). Longrijping is wel een heel belangrijk iets, maar een bevalling is over het algemeen ook niet 1-2-3 in volle gang! Met flinke remming kunnen ze in verreweg de meeste gevallen voldoende tegenhouden om de rijping goed in te laten werken. Geloof me, als ze daar aan twijfelden hadden ze je preventief al longrijpers gegeven! Ik had het meeste met de 28 weken grens. De precentages die het dan góed overleven liggen erg hoog. Nee, het is zeker niet iets om te wensen maar als het zo is, dan is het zo, en dan had ik er heel veel vertrouwen in! Daar ben je over 7 dagen al weer!! Stapje voor stapje is de juiste mentaliteit
Je praat over "Ze" dus ik neem aan dat je een meisje verwacht? Weet je dat meisjes nog sterker zijn ook?
Wat super fijn dat je laatste controles goed zijn. Je moet echt proberen te gaan genieten straks na die 28ste week.. Omslaan die knop!! Ik begrijp je angst super goed.. Maar jullie meisje vecht en jullie meisje verdient het dat er van haar gehouden wordt en dat er in haar gelooft wordt. Meisjes zijn echt vechtertjes en je gelooft het niet als het nu gezegd wordt, je kunt het nog niet beseffen, maar het is echt waar. Heb het zelf meegemaakt onze meid geboren in de 34ste week en ze is maar 1 dag afgevallen daarna gegroeid als een speer en deed het super! Ik zag het toen als vanzelfsprekend....... Ik weet hoe je je voelt met alle zorgen terwijl de gyn wel positief is. Mijn tweede zwangerschap verliep na 15 weken ook met heel veel harde buiken, herkenbaar met de jouwe zo vaak op een dag en vond het vreemd dat de gyn het niet vreemd vond. Met 26w nog met de ambu opgehaald omdat ik druk van onderen had met de harde buiken. Bleek alles goed te zijn. Ik was super blij toen we op de 28ste week zaten. Er was nu kans.... Ik heb me al die tijd wel zo rustig mogelijk gehouden (en voelde me enorm schuldig tegenover ons dochtertje). Nu weet ze er natuurlijk niks meer van maar op het moment kun je niks en kun je de deur amper uit. Maar alles voor ons zoontje in mijn buik. Een zwangerschap is ook teveel voor mijn lichaam denk ik.. Maar het is me gelukt met rust. Totdat ik even iets meemaakte waar ik niet mee om kon gaan en ben door het centrum gaan lopen met m'n dochter in de wagen... Onderweg natuurlijk weer harde buiken.. En die avond op bed een heel pijnlijk gevoel en veranderden de harde buiken in weeen met om de 7min.. Daarna om de 3-5min.. Bevalling begon.. Ben bevallen met 36 weken. Voor mij echt een teken dat het aan mijn lichaam lag, was ik rustig gebleven was ik denk ik nog niet bevallen. Onze zoon was geen vechter. Hij liet het allemaal gebeuren. En dan lijken ze zo tevreden, maar het ging niet goed. Hij viel 2+ weken af en zat op het randje van opname. Gelukkig ging het daarna wel in stijgende lijn goed. Maar vond dit veel zwaarder dan van onze dochter wie na een week couveuse mee naar huis mocht. Het is niet niks de zwangerschap op deze manier. Maar houd vertrouwen in jullie meisje. Ze kan het, ze is van nature ook een vechtertje!! Houd dat in je achterhoofd! Ondanks alles geloof ik zo erg in onze kindjes dat we een derde zwangerschap aandurven... Voor mijn gevoel is het doorbijten.. Geloof (dat het goed komt) en vertrouwen houden..
Loki, ik had inderdaad begrepen dat meisjes echte vechtertjes zijn en dat, samen met haar hogere gewicht en het voorlopen qua groei, heel gunstig is mocht ze te vroeg komen. A.s. woensdag hebben we weer een groeiecho, hoop zo dat ze dan nog steeds voorloopt! (Anders hebben we ook de groei nog om ons zorgen om te gaan maken - dat trek ik echt niet hoor :') ). En verder heb je ook gelijk dat één wee niet meteen een baby op de wereld zet en dat remming en longrijpingsspuiten dan met een beetje geluk nog veel kunnen doen...dat herhaal ik ook maar steeds tegen mezelf BabyD, bij jou dus een mooie afloop, wat fijn! Hoe kwam het dat je dochtertje te vroeg kwam? En de kansen zijn met 34 weken heel goed toch? Ik leef nl heel erg naar die 34 weken toe, maar heb nu hier en daar gelezen dat dat ook nog helemaal niet zo mooi is en word daar een beetje wanhopig van Als ik naar die 37 toe moet gaan werken...mijn hemel. Dan word ik echt gek... Bij mij zeggen de artsen nu trouwens dat de ring er met 34 weken uit mag en dat ik dan weer wat kleine dingen mag gaan doen (ik kijk al uit naar het rechtop zitten, hahaha), zoals een stukje lopen of weg met een rolstoel. Maar als ik zo jouw verhaal lees is dat niet meteen verstandig? Ik wil haar nl wel zo lang mogelijk in mijn buik houden! ***** Hier gaat het verder nog een beetje hetzelfde: veel klachten (blijven hetzelfde), veel zorgen, morgen weer controle waar ik erg tegenop zie... Zwanger zijn leuk? Roze wolk? Hier is het één grote onweersstorm - inclusief de hoeveelheid tranen die daarbij met periodes komen kijken. Maar...over een half uurtje ben ik 37+2. 4 weken geleden lag ik nu in het ziekenhuis en was de grote vraag of ik het nog dagen vol zou houden...laat staan weken. Als ik nog een keer die 4 weken weet te volbrengen zit ik ineens bijna op de 32 weken en dus bíjna buiten de NICU-termijn. Oh wat hoop ik dat ons dat gaat lukken!!
Ja eerst op naar de 28, daarna uitkijken naar 32 weken en na de 34 weken moet je echt gaan genieten hoor. Maar bij mij is er niks gevonden waardoor ze te vroeg geboren worden. En heb het idee dat ik nooit echt zo serieus genomen ben (2e zwangerschap dan bij de gyn) want 't is nooit een x gecheckt van binnen... 't Is zelfs zo dat ik een dag voor de bevalling nog bij de gyn geweest ben en ik had 4cm ontsluiting toen ik in het ZH kwam met weeen terwijl het bij mij super, super langzaam gaat en ze de vliezen door moeten prikken anders zet de ontsluiting niet door. Dus ik heb er langer mee rond gelopen. Maarja je kunt het niet over doen!! Dan was ik natuurlijk niet gaan lopen! Mijn lichaam kon het niet hebben dat ik ging lopen.. Zitten bij het warm eten ging op 't laatst van de 2e ook niet meer door de harde buiken. Ik begrijp wel dat je door het termijn weer dingen mag gaan doen na 34w, want dan is er alle kans dat het goed gaat. Maar zou het zelf niet doen.. En of je er zin in hebt is ook maar de vraag. Kijk maar wat rust met je lichaam doet; dat de controles ineens weer goed zijn. Zou je weer meer gaan doen zou het weer de andere kant opgaan als je logisch nadenkt.. Maarja ik vind dat gewoon zo krom van de gyn dat 't na 34w niks meer uit maakt .
Wat gek dat ze bij jou niet inwendig hebben gekeken? Dat is hier dus standaard, 2x per week nu zelfs! Vandaag was helaas niet zo mooi, zit nu op 2,1/2,2cm en dat is toch verdorie wel héél kort aan het worden - echt net boven die cruciale 2 Ik weet wel dat er een moment komt dat ik daaronder duik, maar had dat zo graag pas na 30 weken gedaan. En nu vrees ik dat het bij de volgende controle al foute boel is. En dan? Buiten longrijping kunnen ze niets doen; ik lig al met volledige bedrust thuis. In het ziekenhuis kunnen ze echt niet meer voor me doen dan me daar plat leggen en daar heb ik eigenlijk geen zin in, ben toch liever thuis... Voel me echt heel rot nu en weet even niet hoe nu verder. Voelt alsof het allemaal geen zin heeft, wat ik ook doe. Ik weet dat iedere arts anders meet (had vandaag een vervanger), dat het een momentopname is, etc. Maar ik heb toch heel wat liever een flink aantal mm's (beter nog: cm's!) meer :'( Ik denk verder ook niet dat ik heel actief word na de 34 weken hoor, mocht ik dan nog zwanger zijn. Zal ook liggen aan hoeveel cm mijn baarmoederhals dan nog is. Schommelt 'ie nog steeds rond dezelfde waarden dan zal ik meer durven dan wanneer 'ie ongeveer 'op' is en/of ik al ontsluiting heb. En ik weet dat 37 weken het doel is, maar 34 weken is toch ook al heel mooi voor een kleintje?
Wat rot dat de meting vandaag zo tegen viel! Maar inderdaad, een andere echoscopiste maakt heel erg veel verschil! Hier scheelde dat ook bijna een halve cm, wat enorm veel is op mm werk, en 2 weken (!!) in de groei van het kindje. Wanneer meet je eigen echoscopiste weer? Mijn dochter was ook nog eens een p10 kindje trouwens, dus de zorgen omtrend prematuriteit én dysmaturiteit zijn mij ook niet onbekend helaas . Hier mocht ik ook na de 34 weken weer wat meer gaan doen. Heel zoetjes aan. Maar ik moet wel zeggen dat toen mijn harede buiken gek genoeg al heel veel afgenomen waren (extreme stres wat weg viel?), dus ik durfde dat ook wel. Maar deed geen gekke dingen hoor! Bezoekjes en wat meer zitten enzo. Dat was vermoeiend genoeg na al die weken alleen thuis gelegen te hebben. Maar, dat zie je tegen die tijd wel, komt goed!