Hoi dames, Mijn dochter is nu 2 jaar en 7 maanden en sinds ongeveer een half jaar wil ze geen gedag zeggen. Dan heeft ze bijvoorbeeld een geweldig leuke dag gehad bij mijn schoonzus, lekker gespeeld met haar neefjes en nicht, heerlijk gegeten en gedold. Dan komt het moment van afscheid nemen en dan vertikt ze het gewoon om gedag te zeggen. Zelfs zwaaien kan er niet van af Dit gebeurd ook als mensen bij ons zijn geweest en weg gaan, maakt niet uit wie, of als ik haar ophaal bij de creche. We dachten eerst dat het een fase was, maar het duurt nu wel erg lang. We vinden het echt niet leuk meer nu, het komt best ondankbaar over. Ik weet het, ze is nog maar klein, maar ik zou het wel fijn vinden als ze op zijn minst even wil zwaaien, of een high five wil geven of wat dan ook. We forceren het niet, maar praten er wel altijd even over achteraf. Dat het hoort om hallo en gedag te zeggen. Ze zegt dan meestal dat ze moe is. Is dit herkenbaar voor iemand? En hebben jullie misschien een tip?
Die van mij kan ook nog wel eens eigenwijs zijn met gedag zeggen. Kusjes kosten geld.Waar ze het vandaan haalt?? Maar ik zeg altijd je moet alleen even dag zeggen of zwaaien meer hoeft niet. Handje geven hoeft ook niet. Het goede voorbeeld geven en de rest is voor later. Misschien vind ze het nog een beetje eng om mensen gedag te zeggen. Hou het rustig en het komt van zelf echt wel.
Peuters hebben een totaal andere logica dan volwassenen. Kan het niet zo zijn dat ze denkt dat het weggaan een gevolg is van het dagzeggen? Dus logischerwijs: "als ik geen dag zeg, gaan we niet weg" Dus dan is het eigenijk juist niet ondankbaar, maar een teken dat ze nog helemaal niet naar huis wil omdat ze het zo leuk heeft? Hoewel ze na een half jaar toch wel door zou moeten hebben dat je hoe dan ook toch wel weg gaat...
Hier een dochter van 4.5 die nog steeds zo doet helaas. Als we weg gaan weet ze zich geen houding meer te geven en doet mopperig en boos. Gewoon omdat ze niet weg wil. Wij corrigeren dit natuurlijk wel en zeggen ook "zullen we samen even gedag zeggen" en dan lukt het meestal wel. Maar het gaat nooit eens "gewoon"
Hier ook zo.. Hij kan ook niet fatsoen hallo zeggen als er bezoek komt ofzo. Daar heb ik zoiets bij: niet forceren, dat komt vanzelf wel. Je ziet dan ook dat hij zich even geen houding weet te geven. Bij gedag zeggen is het anders, dan heeft hij er gewoon geen zin in. Als mensen hier weg gaan, dan verduidelijk is dat de mensen naar huis gaan en dat we dus even gedag gaan zeggen en dan doet hij het wel. Als wij zelf weg gaan bij iemand en hij wil geen gedag zeggen dan zeg ik: Dan blijf je maar hier.. Dan kun je niet mee. En dan kan meneer ineens zonder problemen een handje of kusje geven of zwaaien.
Ik forceer dat wel. Of beter gezegd, heb dat geforceerd. Mijn zoontje deed precies hetzelfde op die leeftijd en ik bleef net zolang wachten tot hij gedag gezegd had. Ik vind het nl een vorm van beleefdheid om dat te doen. Ik heb ooit eens 10 minuten na het afrekenen gewacht bij de kassa tot hij dag zei tegen de kassadame. Daarna was het over en sindsdien zegt hij zonder problemen gedag tegen alles en iedereen
Ik ben in ieder geval blij om te lezen dat mijn dochter niet de enige is. Forceren hebben we geprobeerd, maar dat werkte averechts, ze werd helemaal overstuur. Vanmorgen kregen we visite en ik heb vooraf duidelijk tegen haar gezegd dat ik verwachtte dat ze gedag zou zeggen als ze weg gingen, en het werkte! ze zei netjes gedag en bedankte ze ook uit zichzelf.