Je hebt dan recht op de inkomstenafhankelijke combinatiekorting. onvg 100 euro pm. Zorgtoeslag huurtoeslag KGB.
Werk je graag aan je cv, je pensioen, je eigen 'ontwikkeling', je financiële situatie en laat je hiervoor je kinderen opvangen door het kdv/gastouder/bso?
Kan Bussemaker allemaal leuk zeggen hoor die muts. Maar er zit geen werkgever op een moeder van 2 jonge kids te wachten die part-time wil werken. Gelukkig heb ik nu plannen om voor mezelf te starten want aan de bak kom ik niet meer, zelfs niet in de schoonmaak of achter een kassa in een willekeurige winkel..
MamaPeetje, ik werk in een zwembad (receptie/administratie) ik werk 16 uur, ben ook mamma van 2 kids. Bedoel je dat dat onmogelijk is of bedoel je dat het NU niet meer lukt (bijv. vanwege je leeftijd?) Ik wil hier dus ook niet weg he, ze hebben hier echt niet per se jonge mensen achter de receptie, volwassen kan juist een voordeel zijn
Ik vind als je SAMEN het besluit dat een thuis blijft bij de kids (of dat nu de man of de vrouw is) dat je hier ook samen verantwoordelijk voor bent en blijft, nu hebben wij het wat anders geregeld en zou het geen probleem zijn maar als ik voor onze kinderen was thuisgebleven en onze kinderen hebben hierbij gebaat (omdat in onze situatie dit ook nodig was) dan vind ik partner alimentatie zo gek nog niet hoor, ik heb het voor ONS gezin gedaan en hij is daarbij dus ook verantwoordelijk voor mij..
Ik werk graag aan mijn eigen ontwikkeling en de mogelijkheid mij onafhankelijk te maken van anderen TEN GUNSTE van mijn kinderen. De financiële kant is ondergeschikt daaraan (vooropgesteld dat je niet de broodwinner in het gezin bent) Die hebben niets aan een mama die thuis zit (en in mijn geval ongelukkig wordt) en dan met een scheiding niets meer kunnen doen, omdat we van een bijstanduitkering moeten leven. Mijn moeder werkte ook hoor vroeger, en ik ben er niets slechter van geworden. Maar misschien lees ik je stelling wel verkeerd
Nee, dat zou ik ook niet willen. Maar feit blijft wel dat als je samen zo'n beslissing maakt dat jij fulltime thuis blijft, zodat man aan zijn carriere kan werken, je daar ook samen voor verantwoordelijk bent. En dat houdt niet ineens op bij scheiding als er langdurige consequenties aan vast zitten door die scheiding. Maar goed, het is alleen maar een voorbeeld van hoe je iets kunt oplossen, daar zijn ook andere manieren voor. Spaarpot, bedrag opzij zetten elke maand, (groter gedeelte) verkoop huis gaat naar jou etc. Ik denk dat mannen en vrouwen wel wat bewuster met die keuze om zouden moeten gaan. Als je perse niet afhankelijk wil zijn van je man bij scheiding, waarom dan wel van de staat?
Ik zou zo afhankelijk dus nooit willen zijn. Hij moet voor zijn kinderen betalen, maar voor mij echt niet. Ik vind sommige gevallen zo vreselijk schrijnend, waarbij mama vrolijk de bloemetjes buiten zet, terwijl de vader zich scheel betaalt en droog brood vreet omdat hij meer dan de helft moet afdragen aan partneralimentatie (want mevrouw hoort dezelfde levensstandaard te hebben). Dan denk ik ... hup, je hebt handjes van onze lieve heer gekregen, doe daar dan ook wat mee.
Ja ik zou ook gewoon terug in de zaak gaan maar ik vind als je samen iets beslist je dus ook de (langdurige) consequenties daarvan moet accepteren en dat is dus bij scheiding (tijdelijk) zorgen voor je vrouw omdat deze bepaalde kansen heeft laten schieten of even weer iets moet opbouwen omdat dit voor HUN (dus ook die van hem) het beste was. Als een man graag wil dat zijn vrouw thuis is bij de kinderen (wat mijn man het liefste heeft, geeft ie eerlijk toe, ook al MAG ik wel gewoon werken) dan neemt hij de consequenties ten harte en zorgt ie voor zijn gezin (die belofte neemt hij serieus en stopt niet ineens omdat er besloten word dat wij als echtpaar niet meer door 1 deur kunnen) het gezin heeft altijd voorop gestaan en dan dus ook. Wel vind ik dat je je best moet doen om bv je om te laten scholen en een baan vinden dus niet gaan nietsnutten alhoewel ik een echtpaar ken waarvan de man het nog steeds belangrijk vond dat er iemand fulltime thuis was tot de kids naar school gingen en hij dus financieel hiervoor heeft gezorgd, die zijn zeer vriendschappelijk uit elkaar gegaan en gaan heel goed met elkaar om.
ik vind het trouwens een aparte zin, ten gunste van de kinderen werken, kijk werken voor brood en onderdak is nog wat anders dan snap ik hem maar werken voor bv merkkleding, vakanties e.d. vind ik niet echt ten gunste van je kids maar meer van jezelf... jij vind dat belangrijk dus werk jij voor de extra dingen maar dat hoeft niet perse van je kinderen...
Ik heb deze vraag gesteld omdat ik hier heel vaak teruglees dat veel moeders kiezen voor eigen ontwikkeling, onafhankelijkheid enz en er daardoor ook voor kiezen om hun kinderen op te laten vangen door anderen. Ik vraag me niet af of je daar slechter of beter van wordt als kind. Ik merk gewoon dat ik 1 van de weinigen ben die er voor kiest om thuis te blijven. Die niet kiest voor eigen ontwikkeling/onafhankelijk enz. 'k Voel me gewoon een beetje vreemd... maar ik kies er liever voor dat ik mijn kinderen opvang en niet dat anderen dat moeten doen. Ik vind mijn eigen ontwikkeling/onafhankelijkheid daar niet belangrijk genoeg voor blijkbaar... Voor mijn gevoel zou ik teveel voor mijzelf kiezen als voor mijn kinderen als ik zou gaan werken. Het is trouwens geen issue dat ik in de bijstand oid zou terechtkomen als mijn man weg zou vallen, dus daar hoef ik het niet voor te doen. Ik vraag me eigenlijk af of ik een beetje vreemd ben...
Bij ons is het trouwens zelfs een beetje andersom, als wij uit elkaar zouden gaan zou ik mijn man moeten onderhouden door hem in te blijven huren voor het werk, ik bezit het bedrijf namelijk. Zou erg ego en onvolwassen van mij zijn als ik de vader van mijn kinderen op straat zou zetten, mijn zusjes ex en zij werken na jaren ook nog steeds gewoon samen, dat heet volwassen zijn en elkaar helpen.
Daar ben ik het ook mee eens, het is je eigen verantwoording. Maar ook die van je partner als je iemand afhankelijk van je laat worden. Bovendien is er in een aantal (veel?) gevallen ook bewust samen voor gekozen dat er 1 thuis blijft en 1 (veel) gaat werken. Als je die keuze samen maakt, moet je er ook samen voor 'opdraaien' is mijn mening. Als die consequenties of jou of je partner niet bevallen, moet je er misschien nog maar eens over nadenken. Maar er wordt nu in sommige gevallen (vind ik) veel te gemakkelijk over gedacht.
Nee, je leest het verkeerd. Ik werk niet voor merkkleding of meer vakanties. Ik werk om een gelukkiger moeder dan te zijn en dat is ten gunste van mijn kinderen. Ik vind het inderdaad belangrijk om onafhankelijk te zijn, maar dat heeft geen reet te maken met wat ik wel of niet extra zou kunnen kopen Ik werk ook om eventueel later (mocht het ooit voorkomen) in staat te zijn in het onderhoud van mijn gezin te voorzien in geval van scheiding of dat mijn man zijn inkomen kwijtraakt (en dat is de afgelopen jaren meer dan eens gebeurd, dus het is wel gestoeld op enige ervaring) En ja, de bijkomstigheid is wss dat ik wat meer geld overhoudt, maar ja, een opleiding over 18 jaar zal ook aanzienlijk veel geld kosten, dus daar spaar ik dus voor. Dus ja, in mijn optiek ten gunste van mijn kinderen
Maar waarom de stelling dan zetten "kiezen om je kinderen op te laten vangen door een ander". Daar heb je toch een bedoeling mee dan, omdat zo specifiek te zeggen?
Als je werkt, moet je toch kiezen om je kinderen op te laten vangen door een ander? Ze kunnen moeilijk alleen thuis blijven.... Ik ben zelf leidinggevende geweest van een kdv voordat ik kinderen kreeg, dus ik heb absoluut niets tegen deze vorm van opvang, maar liever niet voor mijn eigen kinderen. Niet gelijk iets verkeerds denken....
Ik denk ook niets verkeerd, maar het viel me gewoon op, je moet toch een eigen gedachte/mening daarover hebben, om dat zo specifiek neer te zetten? Ze kunnen idd moelijk alleen thuisblijven, maar ik vind het alternatief dan ook gewoon mogelijk (zonder waardeoordeel).