@adi: zijn die dochters van jou al bezet? Mijn zoons hebben namelijk wel interesse... Ik sluit me voor een groot deel bij adi aan. Voor mij is beide parttime werken een gezamenlijke keuze om op een gelijkwaardige manier voor onze kinderen te zorgen. Zodat we beide evenveel van de kinderen kunnen genieten, beide ook in de zorgende rol. Maar ook omdat we beide achter dit voorbeeld voor onze kinderen staan. Voor mijn vriend is dat iets anders (die werd in armoede opgevoed door een alleenstaande moeder - die nu op haar 70e weer in de schuldsanering zit, terwijl mijn vader vijf keer per week bij een concert of in het museum zit - bij wijze van spreken natuurlijk), maar ik ben ook zo opgevoed, door twee parttime werkende ouders. En daar heb ik enorm van genoten, en daar ben ik ook altijd heel trots op geweest. Dat geef ik dan ook graag door. Ik geef geen waardeoordeel over anderen. Wij doen het graag zo. Ik hoop alleen dat er in de toekomst meisjes zijn die mijn jongens ook de mogelijkheid doen om het op dezelfde manier te doen. That's all.
Eehh. Ik heb het ook niet over jouw situatie, maar over de verhalen in deze topic over vaders die 1 tot 1,5x fulltime werken.
Lijkt me niet meer dan logisch dat op partneralimentatie wordt teruggevallen als je eerder ervoor hebt gekozen als een van de twee geheel thuis blijft. Dit is dan een gevolg van die keuze. Zover ik weet wordt dit ook gezien als ´verplicht´ bij bijvoorbeeld aanvragen bijstand. Dan wordt ook eerst gekeken of de persoon dan recht heeft op partneralimentatie en is men ook verplicht dit aan te vragen als hier recht op is. Bijstand vult dan alleen aan. Mijn situatie is volgens mij erg vergelijkbaar met die van Adi en Lindangel. En voor mij en mijn vriend werkt dit perfect. We hebben samen heel bewust gekozen om te proberen kinderen te krijgen en voor ons was direct duidelijk dat we beiden een actieve rol wilde hebben. Voor mij persoonlijk zou het niet goed voelen om fulltime thuis te zijn, huishouden te doen en de opvoeding grotendeels op me te nemen. Ik zou me hierdoor erg geïsoleerd en gefrustreerd gaan voelen. Juist doordat ik 3 dagen werk heb ik het idee dat ik een betere moeder kan zijn. Daarnaast vind ik het fantastisch om mijn vriend in zijn rol als actieve vader te zien. Ik heb vriendinnen die grotendeels/fulltime de rol van opvoeder/verzorger op zich hebben genomen. Ik merk dan ook dat het voor sommige van die vriendinnen (2 van de 3, dus niet echt wetenschappelijk bewijs ) wel eens moeilijk is om hun baby ´achter te laten´ bij de vader. Ik vind het heerlijk dat dit voor ons de normaalste zaak van de wereld is. Dit betekent natuurlijk niet dat ik aanneem dat elke tbm dit moeilijk kan vinden ... Voor ons werkt het zo goed en ik zou dus ook niet anders willen. Ik ben ook opgegroeid met een (parttime) werkende moeder en werkende vader die vanwege dag/avond/nachtdiensten wel veel thuis was. In onze thuissituatie werkte mijn vader ook mee in het huishouden en deed meer in de opvoeding dat de gemiddelde vader. Mijn associatie met een tbm is een heel ouderwetse/conservatieve. Ik snap dat dit onzin is, maar door mijn opvoeding is dit wel de associatie die ik heb ... terecht of onterecht. Voor sommige vrouwen is dit duidelijk een overwogen keuze en zolang dit het geval is, kan ik daar natuurlijk weinig van vinden. Ieder zijn eigen ding.
Ik denk dat jij en ik sowieso in twee verschillende werelden leven, dus is een gesprek over dit onderwerp bijna niet te voeren. Zo 'laat ik mijn man niet thuis om huishouden te doen', wij doen huishouden samen. Wij hebben samen een huis, maken samen troep, zorgen samen ervoor dat troep weg is. Mijn man doet dus ook huishouden, het is ook zijn huis. Ik denk gewoon dat wij een totaal verschillend beeld hebben bij rolverdeling binnen een relatie en binnen ouderschap. En dat kan. En ik vind het gewoon frappant dat jij schreef en schrijft dat de ouder niet zo nodig is overdag, en kinderen zich steeds meer zelf redden. Terwijl jijzelf een aantal pagina's ervoor schreef hoe belangrijk je het vindt om wel alles mee te maken en overal bij te zijn enz. Ik vind dat zeker niet negatief. Ik geef alleen aan dat een vader dat ook kan vinden. Mijn man en ik vinden beide de tijd met kinderen EVEN belangrijk. En als we zoveel geld op de bank hadden zouden we misschien beide fulltime thuiszitten. Maar dat hebben we helaas niet, dus werken we beide parttime. En als je wilt lezen waar mijn argumentatie vandaan komt, kun je een aantal pagina's teruglezen, en kijken op welke argumenten ik dit schreef. Misschien is het dan wel begrijpelijk.
Ik denk dat het er van afhangt wat voor werk je doet. Mijn kinderloze collega's "zijn" wel degelijk hun werk. En ook van mij wordt van alles verwacht, alleen maar omdat ik doe wat ik doe. Ik trek me daar alleen niet veel van aan, want voor mij is het inderdaad 'maar' werk. Overigens werd er met de opmerking volgens mij gewoon bedoeld dat 'je je ontwikkelt in je werk', dus dat je doorgroeit. Als je er tijdelijk uitstapt, groei je niet door, maar sta je stil. Als je werkt en in je werk investeert, volg je bijvoorbeeld cursussen, maar leer je ook dagelijks door gewoon bezig te zijn. Ik heb bijvoorbeeld nu anderhalf jaar een nieuwe baan, en ben met sprongen vooruitgegaan, al zeg ik het zelf. Gewoon door mijn werk te doen, soms eens wat initiatief te nemen, dan weer eens wat toegeworpen te krijgen, en door een goede teamplayer te zijn.
Mijn werk heeft heel veel te maken met mijn interesses en mijn leven. Ik zie mijn werk ook als iets heel erg leuks. Het heeft niet te maken met alleen maar goed zijn in je werk
Mijn ouderschapsverlof zit er op. En bij ons is er helaas ook last van de crisis en durven wij het nu niet aan om terug te gaan in contracturen. Terug gaan in contracturen is geen probleem, maar meer uren krijg je niet meer. (op papier) Aangezien mijn man een bedrijf in de bouw heeft, lijkt het ons geen goede gok om terug te gaan in contracturen. Dus het is voor ons puur een investering in de toekomst. Met mijn baan kan ik wel ons gezin financieel rond krijgen mocht het nodig zijn. De oudste zit op school en de jongste gaat op mijn extra werkdag een ochtend naar de psz en daarna lekker bij oma slapen. Dus met dit in het achterhoofd, snap ik de opmerkingen van de minister wel. Het heeft helemaal niks te maken met thuis blijven of werken, maar alles met financiele zekerheid.
Ik schrijf niet dat een ouder niet zo nodig is overdag, maar mijn kinderen vullen zelf hun programma in na schooltijd. Ze hebben mij zeker wel nodig, maar niet om er bovenop te zitten. Ik schreef dit meer om de opmerking die jij maakte dat jou man waarschijnlijk geen kinderen met jou had gewild als hij niet nodig was na schooltijd. Je aanwezigheid als ouder wordt gewoon anders als je kinderen ouder worden, dat is voor jou misschien nog moeilijk te begrijpen als je kinderen 3 jaar zijn, maar ik zie hier in het gezin het verschil al heel duidelijk tussen mijn 2 kleintjes en 3 groten. Schoolkinderen zitten er echt niet meer op wachten dat papa/mama overal bij zijn. Maar nodig ben ik zeker nog wel, want ik zal toch thuis moeten zijn als er vriendjes komen spelen, als ze opgehaald of weggebracht moeten worden enz. Dus heel letterlijk moet je dat niet nemen. Maar het is niet zo dat mijn man enorm veel mist als hij daar niet bij is, want dat suggereer jij. Hij zou meer missen als hij er niet zou zijn onder etens/bad/bedtijd en daarom hebben wij er voor gekozen om deze tijdstippen samen te doen en de tijd na school doe ik alleen. Voor ons is dat verantwoord ouderschap met evenveel inbreng van BEIDE ouders! Ik denk trouwens dat mijn man een hele andere baan heeft als die van jou, prima, maar dan zullen zijn taken in het huishouden ook anders zijn. Dat geld ook voor de tijd die hij thuis kan doorbrengen, en ook wij vinden het EVEN belangrijk om onze tijd beide met de kinderen door te brengen. En bij ons is dat als fulltime werkende vader en thuisblijvende moeder voldoende in evenwicht. Het is toch logisch dat ik meer huishoudelijke taken op mij neem omdat mijn man fulltime werkt? Ons huishouden is nog steeds gezamelijk hoor. Het gaat niet om het aantal uren wat je met je kinderen doorbrengt, maar hoe je de uren, die je met ze de doorbrengt, invult! En als je er al je liefde in legt krijgt elk kind genoeg of zijn vader/moeder nou parttime of fulltime werkt!
Geen idee, mijn man en ik werkten beide bij grotere bedrijven en veel meer uren vóórdat we kinderen kregen. Ik zelfs in een functie waarbij het tot een paar jaar geleden vrijwel ondenkbaar was om parttime te gaan werken (was een soort carriere-zelfmoord). En toch kan het wel, overigens menen veel van mijn mannelijke collega's nog steeds dat het niet kan. Maar dat is een heel ander onderwerp Dit beweer ik de hele tijd al, maar volgens mij vind jij dat dit niet voor jezelf (of moeders in het algemeen) geldt.
?? Ik geloof dat ik je niet snap, maar jij mij ook niet.... Ik bepaal voor niemand hoeveel uur hij/zij moet werken. Maar ik ga wel in discussie als hier gemeld wordt dat je geen gezamelijk/evenwichtig ouderschap kan hebben als er 1 fulltime werkt en 1 parttime of helemaal niet. En ik reageer ook als er gespeculeerd wordt over opmerkingen/verwijten die kinderen zouden kunnen maken over het verdiende geld van hun fulltime werkende vader icm het thuisblijven van hun moeder.
Ik denk dat je heus wel een evenwicht kan hebben, alleen ligt bij de een dan het zwaartepunt in het zorgen en de ander in het werken. Als het gezin daar goed onder draait, is dat een goed evenwicht. Voor mij is dat niet ideaal. Wij werken allebei evenveel (ik zelfs iets meer), zorgen evenveel voor de kinderen, doen evenveel in het huishouden, etc. Dat is een vorm van gelijkwaardigheid die mij meer past. Overigens wil ik nog wel iets zeggen over partneralimentatie. Ik denk namelijk dat het heel idealistisch is om te denken dat je samen hebt besloten dat je het op een bepaalde manier regelt, en dat je dan als je uit elkaar gaat, dat ook samen moet regelen. Waarschijnlijk zal het in een aantal gevallen ook zo netjes gaan. Alleen zeker evenveel keren ook niet. Wat als er een ander in het spel is? Ofwel aan moeders, ofwel aan vaders kant? Dan liggen de kaarten ineens heel anders. Heeft moeder een ander, wil vader niet betalen, heeft vader een ander dan gaat die ander ertussen staan. Ik heb het zien gebeuren... Ook als er geen ander in het spel is, kan het dubbeltje de andere kant opvallen. In eerste instantie gaan mensen vriendelijk uit elkaar, maar als er geld verdeeld moet worden, dan worden mensen toch egoistisch, ontstaat er ruzie, etc. Ik bedoel maar te zeggen: ervanuit gaan dat het wel geregeld wordt, lijkt me niet zo verstandig. Het beste is dan om het nu al te regelen. Zo weet ik dat een vriendin van mij en haar ondernemende man (en zelf overigens ook een deeltijdbaan) jaarlijks geld apart zetten en precies bijhouden hoeveel er verdiend is, etc., zodat als het misgaat exact duidelijk is waar zij recht op heeft. Maar dat ligt dan ook helemaal vast. Overigens hoeft dat van haar niet, maar hij wil dat goed geregeld hebben voor het kind. Maar goed, dit waren maar wat gedachten...
Met zo'n bijdrage kan ik veel meer als andere opmerkingen die hier gemaakt zijn. Een gezin kan goed draaien met 2 parttime werkende ouders, maar ook met verdeling fulltime/thuisblijvend. Het is alleen erg jammer dat er bepaalde opmerkingen gemaakt moeten worden over de gelijkwaardigheid. Alsof je niet gelijkwaardig bent als de 1 meer zorgt en de ander meer werkt. Als er 1 van de twee onder deze verdeling lijdt is er geen sprake meer van gelijkwaardigheid, maar als je er beide achter staat wel. Ik voel me absoluut niet minder omdat ik meer zorg en mijn man voelt zich niet meer omdat hij meer werkt. En mijn kinderen lijden hier absoluut niet onder. En voor een ander kan deze manier van leven helemaal niet goed voelen en dat kan ik ook heel goed begrijpen. Toen ik 3 kleine kinderen had moest ik er ook niet aan denken om niet te werken, nu moet ik er niet aan denken om het wel te (moeten) doen met 5. Je visie kan dus veranderen met de jaren.