Ik vrees dat vooral dat langer verlof krijgen nog heeeeeel lang van ons weg is. Jammer,want dat zou al een boel schelen. Hoe vaak hoor je niet "ik wil niet kolven dus ga afbouwen"... Ik hoop dat de toekomst veel positiefs brengt maar heb er soms een hard hoofd in.Vooral als ik weer eens tegen de bekende hardnekkige mythes aanloop en merk dat mensen die ECHT geloven
Nou, ik zat er laatst (tijdens het voeden ) inderdaad over na te denken. Als moeders die flesvoeding geven, hulp of advies nodig hebben, dan kunnen ze bijna elk moment van de dag en gratis terecht bij het consulatiebureau. Maar als ik vragen heb over borstvoeding? Dan ga ik op Google op zoek naar een lactatiekundige. Hoe weet ik wie goed en betrouwbaar is? En bovendien, wij zijn aanvullend verzekerd, maar we krijgen het niet vergoed... Zegt toch iets over hoe er in Nederland (vanuit de overheid) gedacht wordt over borstvoeding. Eigenlijk vind ik dat het cb lactatiekundigen in dienst moet hebben waar je op bijna elk moment van de dag en gratis terecht kan!
Ik heb gebruik gemaakt van de lactatiekundige van mijn cb, ik had steeds een krijsend kind aan de borst... Ze dacht heel goed met me mee en heeft nog twee keer met me contact opgenomen. Dus het kan al wel! De wijkverpleegkundige was ook proborstvoeding en wist er ook veel van, maar de arts daarentegen...die gaf steeds kv-adviezen.
Ben het helemaal eens met de conslusie 'live' ondersteunen i.p.v. alleen folders. Ik had het zo fijn gevonden om in week 1 ondersteuning te krijgen van een prof zodat ik niet in week 2 door geklungel met een mega borstontsteking had gezeten. Toch moet ik er niet aan denken om een jaar niet te werken en alleen met m'n kind te zijn. Ik word zoveel gelukkiger nu ik weer kan werken, dat maakt mijn leventje compleet. Ik zou liever langere tijd minder willen werken zodat ik een mooie balans van werk en gezin heb.
1 jaar thuisblijven is mischien nog niet denkbaar in onze samenleving.Ik moet zeggen dat ik op een gegeven moment ook wel de behoefte had om ook weer in mijn werkkring te zijn, even weg uit de luiers,voedingen en mama mama mama... Maar het verlof hier is echt veel te kort. Ivm klachten ging ik bij 2e dochter met 34 weken met verlof en dan moet je met 10 weken al weer aan de slag! Dat is toch gewoon te zot voor woorden?!?! En zeer bv-ondermijnend. Als je niet wil kolven moet je dan dus na amper 6 weken al afbouwen. Mijn vriendinnetje die bij de overheid werkt,heeft aansluitend ouderschapsverlof opgenomen. Bij de overheid lever je dan een klein deel van je salaris in, maar niet te ingrijpend veel.Zij kon hierdoor 6 maanden fulltime bv geven.En dat is natuurlijk super. Langer zwangerschapsverlof of een regeling zoals hierboven beschreven lijkt me echt noodzakelijk. Dan voelen meer vrouwen wellicht de vrijheid om langer bv te geven
En dan heb je een goed lopende borstvoeding maar een kind dat dankzij rot-bevalling gewoon niet wil. Wel bij je man tijdens het douchen, maar niet bij jou. De verpleging die haar hoofdje tegen mijn borst duwden, hielpen ook al niet mee. Misschien hebben ze het wel verprutst juist daardoor. Ondanks hun stomme certificaat. Ter waarde van pleepapier want ze hebben het eerder om zeep geholpen. Het kolven en proberen aan te leggen hield ik 12 weken vol. Daarna gaf ik het op, met tranen, pijn in het hart en in de hoop dat ik haar niet echt vergiftigde met melkpoeder. Bij de tweede was het moeilijker, in combinatie met mijn baan, maar toch 6 maanden volgehouden. Was helaas wel echt volhouden, icm met mijn werk. En nu? Zit ik te typen met een baby van 4,5 maand, die volledig probleemloos bv krijgt. Ik ben er nog heel lang helemaal niet klaar mee! Het is zo heerlijk als je er tijd voor hebt. Als je weet dat je een half jaar of langer ongestoord kan voeden, in plaats van dat je moet kolven of afbouwen als het net begint te lopen. Er zijn zo veel voordelen aan borstvoeding en op papier is het voor de werkende vrouw zo mooi, maar je moet het maar durven, je kolfflesjes volmaken in de bezemkast, die ook nog eens gehorig is... Deze wereld is misschien vrouwvriendelijker, maar zeker niet moedervriendelijker. Maar goed, daarom ben ik ook gestopt met werken.
Ik had er ook niet aan moeten denken een jaar thuis te blijven, bij oudste ging ik, ondanks sectio, met 6 weken weer aan de slag, bij de jongste met 12 weken, en toen wilde ik echt heel graag weer! Maar goed, ik voelde me goed, kolfde goed (eerste 10 weken van jongste alles gekolfd) en houd van mijn werk. Ik ken ook vrouwen in Zweden die niet blij zijn met een heel jaar wegblijven. Maar ik denk dat het voor veel vrouwen wel goed kan zijn, en ik denk dat een ruimhartiger regeling prettig zou zijn. Al betwijfel ik persoonlijk of langer verlof de bv bevordert. De meeste Nederlandse vrouwen hangen hun borsten al lang voor het verlof afloopt in de wilgen, en een aanzienlijk deel van de vroege stoppers heeft geen eens een baan. Vrouwen in Zweden en Noorwegen geven niet lang bv omdat ze lang verlof hebben, maar ze geven voornamelijk bv omdat ze in een samenleving wonen waar bv van ze verwacht wordt. Er is daar echt niet meer hulp bij het slagen van bv te vinden dan bijvoorbeeld in Nederland. Maar vrouwen gaan er gewoon vanuit dat ze bv gaan geven, omdat iedereen dat doet. Het is vooral peergroup pressure. En de peergroup pressure in Nederland en Belgie is nou eenmaal anders dan die in Scandinavie. En vergis je niet over hoeveel tijd dat in Scandinavie gekost heeft...de overheid ontmoedigt kv daar al sinds eind jaren 70. Het is een proces dat generaties kost. Wat het makkelijker maakte was dat vooral in Noorwegen de vrouwenbeweging bv oppakte als een feminist issue (terwijl de vrouwenbeweging in Nederland precies het omgekeerde deed) en dat anders dan in Nederland de zuivelindustrie er geen grote economische factor is, en er dus ook geen grote industrielobby richting overheid en zorgverlening is en was. En daar boven op nog: Scandinaviers zijn veel braver, als de overheid zegt dat iets moet, dan zullen de meeste mensen het doen. Terwijl vooral Hollanders een houding hebben van 'dat maken we zelf wel uit'.
Dank je voor het delen! Ik denk wel dat het heel veel uitmaakt voor het slagen van borstvoeding wanneer je weer moet werken. Mijn zoontje is begin februari geboren en de borstvoeding verliep in het begin verre van goed. Ondanks dat ik bevallen ben in een ziekenhuis die borstvoeding promootte en zelf zeiden veel kennis in huis te hebben wbt borstvoeding kwam ik na 24 uur in het ziekenhuis te hebben gelegen na de bevalling met flinke tepelkloven thuis. Gelukkig had ik een kraamverzorgster die het te korte tongriempje van mijn zoontje herkende, de eerste dag na mijn ontslag meteen een kolf liet komen om de borstvoeding op gang te brengen en de luxe dat er een heel goede Lactatiekundige aan mijn kraamzorgbureau verbonden was die na 3 dagen al aan mijn bed stond en alles regelde om het tongriempje te laten knippen. Dit kon al de 5e dag en het drinken ging hierna al een stuk beter. Toch had ik erg weinig voeding, dronk mijn zoontje langzaam en kostte alles bijelkaar wel twee uur per voeding. Daarna hebben we weken last gehad van spruw met helse pijnen, maar omdat ik vanaf dag 1 van mijn zwangerschap 100% zeker wist dat ik borstvoeding wilde geven en ik een doorzetter ben heb ik doorgezet. Na 7 weken was de spruw nog niet over (dacht ik). Ik had toen nog minstens 4 keer per week contact met m'n Lactatiekundige, het was zelfs zo dat zij mij regelmatig belde om te kijken hoe het ging en om extra advies te geven tussendoor en zij had adhv mijn klachten het idee dat ik misschien wel het syndroom van Reynauld had en adviseerde mij extra vitamine b6 te gaan slikken. Ze had gelijk en sindsdien kan ik pijnvrij voeden en er echt van genieten. Omdat ik wist dat ik na mijn zwangerschapsverlof gebruik zou maken van deels uitbetaalde ouderschapsverlof en ik dus pas 5 september weer moet beginnen had ik de rust om de borstvoeding alle kansen te geven, ik had die rust echt niet gehad als ik 3 weken nadat de borstvoeding eindelijk lekker liep weer had moeten gaan werken!! Ik heb de eerste weken heel wat tranen gelaten om het moeilijke verloop van de borstvoeding. Wat was ik verdrietig dat ik alle spullen kon kopen maar dat mijn lichaam mij in de steek liet bij het allerbelangrijkste voor een baby, de beste voeding. Ik heb van veel mensen om mij heen hulp gehad en omdat ik er zo van overtuigd was dat ik borstvoeding wilde geven heb ik het volgehouden. En oh wat ben ik nu blij dat alles goed loopt!! Ik kan intens gelukkig zijn als mijn prachtige ventje mij diep in de ogen kijkt tijdens het voeden, het was het achteraf allemaal waard! Omdat ik de eerste 7 maanden van mijn zoontjes leven lekker thuis ben kan ik ook makkelijker volhouden en hem zeke de eerste 6 maanden exclusief borstvoeding geven, geen gedoe met kolven! Ik denk dat dat echt van invloed is op of en hoelang moeders het voeden volhouden! Ik hoop ook echt dat de overheid dit inziet en het verlof verlengd wordt!
Ik ben erg voor langer verlof. Het had mij (waarschijnlijk, zeker weten doe je nooit) veel probelemen bespaard. Toen mijn zoontje drie maanden was sliep hij nog niet door en was ik nog steeds doodmoe. In het jaar dat volgde werd het niet beter. Maar ja, we gaan door, want dat moet. Uiteindelijk belandde ik oververmoeid in een depressie. Het gaat nu weer goed met me. Maar straks na de bevalling van nr.2 kijk ik erg op tegen het einde van mijn verlof. Het gaat weer zwaar worden, ik hoop dat ik het nu wel red. Overigens mooi artikel (bedankt voor het delen). Ik mis in mijn omgeving ook vaak de vanzelfsprekendheid van borstvoeding. En vooral die mythe: flessenkindjes slapen door! Pfff...schei toch uit. Ondanks alle problemen kan ik wel zeggen dat ik blij ben dat ik mijn zoontje anderhalf jaar aan de borst heb gehad. Soms probeert hij het nog even, en dan zegt hij: op! Mijn antwoord: over een paar maanden is er weer!