Hoe doen jullie dat? Baby in eigen bed laten slapen..

ik heb een goede slaper maar als hij wakker word en 1 kick geeft ga ik zo snel mogelijk naar hem heen, geef hem zijn speentje en aai hem over zijn wangetje, binnen een minuut is hij weer vertrokken

wacht ik ermee (even plassen) dan duurt het langer neer hij vertrokken is, hier helpt laten huilen echt niet, heb het vorige week 4min geprobeerd, ik bleef maar op de klok kijken, hij huilde niet echt, was meer roepen maar dat werkt hier helemaal niet

 

Niet zelf in slaap vallen is normaal. M heeft daar nog steeds moeite mee. T varieert maar bij hem is het een kwestie van max 10 min naast hem zitten terwijl hij mijn hand kusjes geeft. Ik geniet daar juist van! S wisselt ook erg maar is ook een moeilijker slaper (wel makkelijker dan M).

 

Ik zeg niet dat dit onzinadvies is maar voor mijn kindje werkt dit niet. Ze heeft een pittig karakter als het om slapen gaat. Ze huilt of jammert niet maar gaat echt gelijk (hard) krijsen en raakt helemaal overstuur. Dit valt heel moeilijk te negeren. Wij hebben alles geprobeerd (de 5 min methode, aaien over haar hoofd, handje vasthouden en zelfs in bed nemen). De manier die nu werkt is met een flesje in slaap vallen, tegen me aan en zachtjes terugleggen en ze krijgt soms ook nog een nachtvoeding als ze 's nachts wakker wordt en we haar niet in slaap krijgen. Als dit niet werkt in slaap wiegen maar dat hoeft nauwelijks meer. Ik merk nu al veel verbeteringen. Ze weet als het flesje op is dat ze moet gaan slapen en draait dan haar hoofd om in haar slaappositie. Ook als ik haar terugleg draait ze gelijk op haar zij en slaapt verder. Ik heb het gevoel dat ze dan weet dat mama er voor haar was. Ik zeg niet dat iedereen het zo moet doen maar na lang zoeken is dit de manier voor ons die werkt. Ik blijf het met alle liefde zo doen of het nu pedagogisch verantwoord is of niet. Ik sluit me aan bij een eerdere post dat het cb harde adviezen geeft dat kinderen het moeten kunnen redden in deze samenleving. Ik vind de samenleving gehard en vind dat wij een weglegcultuur hebben. Apen sjouwen de hele dag met hun kinderen. Dit is de manier voor apen om het (sociaal) te redden. Ik merk dat ik een temperamentvol en aanhankelijk kindje heb en geef haar dan die geborgenheid.
Een collega van me heeft 2 zoontjes (van 4 en 5). De oudste wil geen bemoeienissen als hij gaat slapen, die moet je echt met rust laten. Dit is altijd zo geweest. De jongste wil altijd nog even knuffelen en een handje vasthouden voordat hij in slaap valt. Bij mijn broer en mij was dit ook zo. Ik denk dat karakter dus ook mee kan spelen.

 

Hier viel ze zelf in slaap vanaf 4 maanden. Als ze wakker wordt en meteen begint te huilen sta ik naast haar bed. Als ze wakker wordt en ze maakt geluidjes, laat ik haar gerust liggen. Soms valt ze dan weer in slaap (overdag), soms niet. Dan gaan de geluidjes over in jengelen en ga ik haar halen.

Het is 's nachts een tijdlang (vanaf 7 maanden tot 12 maanden) niet heel goed gegaan. Ze kwam opeens weer voor nachtvoedingen terwijl ze met 12 weken al klokje rond sliep. Op sommige nachten dronk ze 5 of 6 keer, slopend maar ik heb haar nooit geweigerd. Ze slaapt naast ons in haar ledikant en dat maakte het wel iets makkelijker.
Ook deed ze opeens moeilijk bij het 's avonds naar bed gaan, dan wilde ik haar in bed leggen en werd ze helemaal overstuur. Hier hielp het dan om haar nog even mee te nemen naar de kamer en rustig alles welterusten zeggen (dag vissen, dag pop, etc.) en meestal was het dan goed. CB's zouden zeggen dat ik haar 'beloonde' voor haar gedrag maar dat is zo'n kolder, dat slaat echt nergens op. Ik voelde aan haar dat ze de dag niet goed kon afsluiten, en na 3 weken was het over.

Opvoeden begint vanaf 1,5, 2 jaar, een baby onder 1 jaar gaat gewoon door allerlei heftige fases en je moet ze daar gewoon doorheen helpen. Harde methodes hebben dan geen enkel nut, je stelt het probleem alleen maar uit.

Sinds ze 1 jaar is slaapt mijn dochter 's nachts weer door. Soms wordt ze wakker en klaagt dan een beetje, maar als ze haar knuffeltje weer heeft gevonden, slaapt ze weer in. Ze is nooit huilend in bed gegaan en heeft zich ook nooit in slaap moeten huilen. Gelukkig maar.

Ik zal maar niet zeggen wat ik van dat CB-advies vind... bah! Zo leren ze alleen maar dat mama niet komt en dat hun angsten niet serieus worden genomen (en verlatingsangst is een heel serieuze angst). Ik denk steeds vaker dat bij CB's alleen maar stommeriken werken die nog nooit een boek hebben opengeslagen over baby's en hun ontwikkeling.

Ik denk ook dat je juist meer slaapproblemen creert dan oplost en dat je bijvoorbeeld een slechtslapende peuter/kleuter krijgt. Als een kindje weet dat mama er altijd is en gewoon komt als hij overstuur is, komt hij ook makkelijk door die fase van verlatingsangst heen, met dat vertrouwen. Ik geloof echt dat dat baat heeft voor de toekomst.

 

De volgende keer zou je kunnen zeggen: is dit een adviesbureau voor baby's en peuters of een of ander strafkamp? Zoiets doe je toch niet, laat staan met je eigen vlees en bloed! Had die muts zelf geen kinderen?

 

Ik vind wel dat als ze in bed huilen terwijl ik ernaast zit dat ik wel degelijk troost. In zoverre als ze pijn hebben haal ik ze uit bed, maar soms kies ik er bewust voor om wel in bed te laten liggen. Ons mannetje kan namelijk ook uit moeheid huilen en dan is uit bed halen alleen maar een extra prikkel. Het is soms lastig, maar soms doe ik dat wel. Ik vind het namelijk erg belangrijk om hem in zijn eigen bed te krijgen. Bij ons slaapt namelijk alleen mijn man als kind bij ons slaapt en kind en ik niet. Dat vind ik ook niet prettig. Ter geruststelling, ooit komt het goed. Bij de oudste hebben we maanden met een pink in zijn mond gezeten en ik gok erop dat het bij de tweede weer zo word. Maar de oudste slaapt inmiddels prima. Hij heeft als nieuwe hobby het maken van een speeltuin van zijn kamer ipv slapen, maar uiteindelijk slaapt hij altijd zonder problemen in en door. Als ze puber zijn krijg je ze hun bed niet meer uit.

 

hier ook een mannetje dat niet zo'n makkelijke slaper is. is vanaf het begin al zo. hij word nu snachts wakker en gaat dan zitten en huilen. wil graag bij ons zijn. bij hem zitten helpt niet, laten huilen ook niet, dan word hij helemaal overstuur. overdag gaat het slapen wel goed. heb hem 1x laten slapen misschien dat dat helpt. zou wel graag weer een nachtje door willen slapen.
ben wel blij om te lezen dat hij niet de enige is die wel eens bij zn papa en mama slaapt

 

Hier doen we hetzelfde als S0fietje, vanaf het begin hebben we duidelijk gemaakt dat ze in hun bedje moeten slapen. En ze altijd wakker in bed gelegd, zodat ze leerden zelf in slaap te vallen. Dat ging bij de oudste makkelijker dan bij de jongste. Die is nog regelmatig wakker. Maar het is een stuk lastiger om een kind dat later te leren, wanneer ze het anders gewend zijn. Wat helpt is een ritme, elke keer hetzelfde te doen voor ze op bed gaan. Voorspelbaarheid is op jonge leeftijd belangrijk.

Wat betreft het huilen, ik laat mijn kinderen wel huilen. Hoe lang en zo hangt af van de situatie. Ik bekijk het van een andere kant. Mama is in de buurt, maar soms moet hij zich ook even alleen redden. En erop leren vertrouwen dat ik altijd weer terug kom. En hoe dat precies in zijn werk gaat hangt natuurlijk af van de situatie en de leeftijd. Verlatingsangst vind ik een groot woord trouwens voor kinderen die niet alleen in slaap willen vallen. En ik vind het juist opvallend dat ik me bijna schuldig moet gaan voelen als ik niet meteen reageer op de wensen en verlangens van mijn kind. En daar niet altijd in mee ga!

 

Hier is ze nog veel jonger maar wij hebben het volgende gedaan.

Elke keer hetzelfde riedeltje. Slaapzak aandoen in bed, welterusten, kus op voorhoofd en dan een liedje van de babyfoon aanzetten. Altijd hetzelfde liedje, zodat dit een teken van slapen werd. Wij hebben haar in het begin ook wel eens laten huilen, dat geef ik toe. Maar: nooit overstuur laten worden en maximaal de duur van het liedje. Binnen 2 dagen kon ze zichzelf in slaap krijgen. En ze huilde echt niet elke keer dat we haar in bed legden. nu huilt ze soms nog, meestal meer jengelen en meestal max 5 minuten.
Ik moet de site eens terugzoeken waarin staat dat baby's die in slaap gewiegd worden moeilijker leren om zelf in slaap te vallen. Ik geloof daar wel in. Wij hebben haar weken achtereen steeds uit bed gehaald, bang om haar ook maar eventjes te laten huilen. Ze had 's nachts echt haar huiluurtje toen. Toen we bovenstaande gingen doen was het dus binnen 2 dagen over en toen sliep ze meteen van 20 tot 3 uur (wat steeds langer werd, toen ze 10 weken was sliep ze van 20 tot 6).

Ook hebben wij ook overdag de gordijnen dicht en ze gaat altijd in haar eigen bed slapen. Niet in de box. Dus ook het gaan naar een donkerdere ruimte betekent slapen. En toen ik er 's nachts nog uit moest had ik alleen het licht op de gang aan.

 

Dan heb ik me vergist, sorry!

Het is alleen wel vaak de reactie die je krijgt als jij je kindje wel eens een keer laat huilen. Je bent dan bijna een soort van crimineel of zo. Beetje jammer want elke mama wil het beste voor haar kindje en doet het op haar of hun eigen manier. Wij hebben gelukkig een heel gemakkelijk kindje die zich op sommige momenten in slaap huilde en nu eigenlijk een hele goede en gemakkelijke slaper is geworden. Of het helemaal met onze methode te maken heeft kan je nooit 100% zeggen maar het lijkt gewerkt te hebben.

Wij reageren trouwens niet op elke kik die gegeven word want soms komt er wel eens een brul in zijn slaap en draait hij zich om en gaat verder slapen. Wij luisteren altijd kritisch of het nodig is of niet om ernaar toe te gaan. Nu is het eigenlijk altijd spelen en huilt hij eigenlijk bijna nooit meer. Wij kunnen hem gerust nog een halt uur in bed laten en dan is hij heerlijk in zijn eigen wereldje aan het kletsen.

Ik heb nooit echt tips nodig gehad van cb en ook eigenlijk nooit gekregen omdat het allemaal prima ging. Weet niet of ik naar zulke adviezen zou luisteren. Ik denk altijd je eigen gevoel volgen. Jij kent je kindje het beste en voelt wel wat je het beste kan doen.

 

Bedankt voor je reactie S0fietje! Ik ben opeens 180 graden gedraaid. Na een aantal zeer dramatische nachten en na alles geprobeerd te hebben hebben we een een paar dagen strak het schema gevolgd wat wij hebben qua slaapjes overdag en voeding. Bij de eerste moeheidssignalen hebben we haar 's avonds naar bed gebracht en haar zelf in slaap laten vallen. We hadden zoiets van 'het wordt alleen maar moeilijker om haar dit aan te laten leren'. Daarbij staat het bedje nu nog in de hoogste stand zodat ik haar makkelijk terug kan leggen zonder dat ze wakker wordt. Dit lukt niet als ze gaat staan en het bedje naar beneden moet. Ook hebben we al het medische uitgesloten (hoogstwaarschijnlijk) en voor ons gevoel gewoon alles gedaan en er was nog geen verbetering. Toen was er eigenlijk nog maar 1 optie voor ons gevoel en dat is gewoon te kijken wat er gebeurt als we haar op bed leggen. De eerste nacht is mijn vriend naast haar gaan liggen op ons bed (en zij in haar ledikant maar ze kon hem zien). Ze heeft toen in totaal een half uur keihard gehuild waarna ze in slaap viel. De volgende nacht weer hetzelfde maar toen zijn we gestart met de 10 min. methode. Die 10 minuten hebben we echter niet gehaald! Althans ze viel na 10 minuten al in slaap! De volgende dag was dit wederom ongeveer 10 minuten. Ik denk dat we dus een soort misvatting hebben gemaakt en dat zij zo'n kindje is dat zich moet ontladen en altijd even huilt voordat ze in slaap valt. Ook 's nachts is ze een paar keer gekomen maar dit hebben we wederom genegeerd en toen viel ze ook vrij snel weer in slaap (5 minutenwerk). We hopen dat deze trend zich voortzet. Ik ben nog steeds niet van het laten huilen maar ik merk dat de blokkade vooral bij ons lag. Wij vinden het niet leuk als onze dochter heel hard huilt. Echter nu was het 'gecontroleerd' huilen. Ik had verwacht dat ze het veel langer zou volhouden het harde huilen. Nu dit niet zo is durf ik deze methode (de 10 minuten methode) wel toe te passen.

 

@ Ona
Wat fijn dat jullie kindje nu zoveel beter slaapt. Ik denk persoonlijk dat het huilen nog meer af kan nemen in de komende tijd. Hoeft niet, maar kan wel degelijk.
Ik vind ook niet dat je een kindje zomaar moet laten huilen, maar ik heb ook wel eens het idee dat we tegenwoordig tè bang zijn ervoor. Er is niets mis met kijken wat er gebeurd.
Onze kleine heeft de eerste keer ook rond het half uur gehuild, mijn man was bij haar. Ik was toen oververmoeid en ben met oordopjes gaan slapen. Boos was ik toen ik dat hoorde... zovan dat doe je toch niet? Maar inderdaad, de volgende dag ging het nog maar om 15 minuten en de volgende dag was het weer minder. Dit is de eerste stap voor de kindjes van zelfstandiger worden en loslaten. Ze kunnen al meer dan we denken.
Categorie zelluf-doen: in slaap vallen... check!

Wij hebben deze stap gelukkig al vroeg durven zetten... onze eye opener was dat mijn schoonzus zei dat je kleine kindjes inderdaad niet kunt verwennen, maar ze wel kunt wennen aan bepaalde dingen. En dat is een belangrijk punt om te onthouden
En wij maken onderscheid tussen echt huilen en huilen met tussenpozen. Kleine tussenpozen is gecontroleerd huilen en die pozen worden dan steeds langer tot het stopt.

 

Volledig mee eens. Ik heb nu ook zoiets van waren we hier maar eerder mee begonnen. De volgende stap voor ons is nog 'haar op haar eigen kamer zien te krijgen'.

 

Ik weet nog wel dat de kraamzorg de kinderwagen al de huiskamer uitsleepte en deze op de slaapkamer zette (gelijkvloerse woning) en het ook direct opmaakte. Toen ik zei dat ze gewoon in haar eigen bed zou slapen keek ze me aan alsof ze water zag branden
Het is niet dat ik het niet wilde, ik maakte gewoon een beslissing waar manlief het ook mee eens is tot op de dag van vandaag. We zijn in de buurt en alles is maar 10 stappen van elkaar verwijderd. En dan nog hebben we een babyfoon voor t geval dat we diep slapen. Ik ben er echt binnen 30 seconden. Ik vind het belangrijker dat mijn kind weet en leert dat ik terugkom. Als ze 's avonds gaat slapen brabbelt ze 10 minuten. Ik kom terug op de kamer, speen erin en licht uit. Als ik dat doe, kijkt ze me aan, lacht en doet haar ogen dicht. Heerlijk moment

Top dat er hier zo fijn over gedacht wordt. Ik ben het dan ook eens met sandana en Evvie

 

Nou dat gebeurt hier dus niet. Als meneer wakker is, staat hij, net als het kindje van TS, meteen in zn bedje. En zodra ie eenmaal staat (echt binnen 3 seconden nadat ie wakker is) is hij dus niet meer te troosten IN bed. Dat lukt gewoon echt niet. Hij staat met beide armpjes naar me toe en ik krijg m echt met geen mogelijkheid meer liggend.