Dat dus... Ik ben ook van mening dat mijn gezin boven alles gaat... Maaaaaaaar... Vreemdgaan o.i.d. Kan ik bijv niet vergeven.... Maar met gevoelens voor andere man zou ik niks doen
Zolang je met je eigen man goed door 1 deur kunt....Bij hem blijven. Dat ben je verplicht in mijn ogen. Je hebt een belofte gedaan tot de dood je scheid en tegenwoordig spreekt iedereen die woorden uit of het niets is. Bovendien heb je kinderen die een papa EN mama in de buurt nodig hebben. Alleen als je elkaar in het geheel niet kunt verdragen en continu ruzie maakt vind ik het geoorloofd. Als je kinderen hebt vind ik dat je vanuit hun moet denken en niet vanuit je eigen behoeftes en verlangens.
Het hoeft echt niet gelijk zo te zijn dat er iets in je relatie niet goed zit als je verliefd wordt. Alleen als je wat langer samen bent gaat de verliefdheid over in houden van. Ik zou niet toegeven aan de verliefdheid als je van je man houd, en proberen uit de buurt te blijven van diegene. Hoeveel mensen gaan vreemd? Maar willen hun relatie met hun huidige partner achteraf zo graag houden. Vreemd gaan doe je denk ik ook door verliefdheid. Maar als je er aan toe geeft, en je maakt alles kapot, ben je dan gelukkig? En als een jaar voorbij gaat, de verliefdheid over gaat en je in de rechbank om een omgangsregeling zit. Heb je dan geen spijt. Kortom ik zou er niks mee doen, tenzij je niet gelukkig bent met je huidige partner. En je zowieso al denkt dat je ook niet meer gelukkig gaat worden met hem.
Het is makkelijk praten als je zelf niet in de situatie zit, maar voor nu zou ik zeggen: alle contact met degene waar je verliefd op bent afkappen, het eerlijk tegen je vriend/man zeggen en er samen voor gaan om jullie relatie beter te maken (mochten hier problemen in zitten, maar dat is vaak wel zo in deze situatie). Eventueel met therapie. Ik vind dat je dat je man/vriend en je kinderen verschuldigd bent, om je stinkende best te doen bij elkaar te blijven. En besef ook wat je kwijt bent als je toegeeft aan je verliefdheid, over een aantal jaar is die relatie ook weer "oud" en misschien krijg je wel enorme spijt van je beslissing
Nee no way!! Het is maar een gevoel ik zou denken ik kom er wel weer overheen. Ik heb al zoveel mee gemaakt met hem en hou zoveel van hem nee echt niet!
Ik zou niet opgeven voor ik gevochten had. Verliefd op een ander word je niet zo maar, maar het is wel aan jezelf of je er iets mee doet. Ik zou bekijken wat ik mis in mijn relatie en dat probleem aanpakken, ik vind ook dat je dat verplicht bent naar je gezin. Verliefdheid gaat ook weer over en dan zit je in hetzelfde schuitje.
Verliefdheid bestaat niet altijd maar gewoon uit een paar vlindertjes. De wel bekende 'lust' verliefdheid. Soms gaan gevoelens veel dieper dan dat. Dieper dan je zelf ooit had gedacht dat ze konden gaan of dan je toe zou laten. Ook is het vaak dan helemaal niet relevant hoe lang je welniet in een relatie zit, of dat je zou denken dat het gras groener is bij een ander. De band is dan ook meestal niet alleen gebasseerd dan op het verliefde gevoel, maar op veel meer dan dat. Als je het hebt over echte liefde.
Je klinkt als iemand die niet de gewenste antwoorden krijgt. Je hebt 2 kindjes van 2011 & 2012!!! Daar moet je aan denken en niet aan andere mannen. Het gaat niet om jou, het gaat om je kinderen. Heb je continu ruzie met je man? Slaat hij je? Nee? Dan bij hem blijven en je tijd in hem steken ipv een andere man...
Ik zou het eerst proberen met mijn man uit te gaan werken want ik wil daar niet zomaar iets opgeven voor een verliefdheid (want dat gaat over en wat ik heb is me heel wat waard) lust zou ik het al helemaal niet voor opgeven, een fladdertje ook niet, een diep gevoel van liefde en verbondenheid vind ik nog wat anders maar bij het laatste zou mijn relatie zoiezo al niet meer goed zitten, maar dan nog zou ik dat eerst een echte kans geven, ik heb een belofte gedaan en dat neem ik zeer serieus!
Oké mijn mening: Als ik verliefd zou worden op een ander en mij deze vraag zou moeten stellen zou dat voor mij betekenen dat er iets in mijn relatie niet goed zou zitten. Daar zou ik eerst aan werken samen met mijn partner. Mocht het zo zijn dat je er niet meer uit komt en de liefde echt over is dan zou dat voor mij betekenen dat ik een punt achter de relatie zou zetten. En geen andere relatie zou beginnen met de geen op wie ik dan verliefd ben. Nee eerst een leven alleen opbouwen samen met de kindjes.
Ik vind de toon die je legt in je bericht een beetje respectloos. Je weet helemaal niet over wie of wat ik het heb ten eerste. En daarbuiten ben ik zeer blij met alle reacties en de meningen die ik hier lees van anderen.
Hier ben ik het niet mee eens. Ik zou niet koste wat het kost voor mijn kinderen bij iemand blijven waar ik niet ( meer) van hou. Dus nee niet in alle gevallen draait het alleen om de kinderen.
Maak jij dit nu mee? Of iemand anders? Mijn mening is dat echte liefde moet groeien. En verliefdheid is daar een mooie basis voor, maar in het begin is het zeker geen echte liefde naar mijn mening. Ik ben net uit elkaar mijn mijn vriend, en ik ben blij dat er geen derde in het spel is die de oorzaak is van de breuk. Maar ik weet echt niet hoe ik zou reageren, dus op je eerste vraag kan ik geen antwoord geven.
Ik zou mezelf denk ik de vraag stellen voor de toekomst. Hoe ziet mijn toekomst eruit met hem en de kinderen, zonder mijn man maar met het beeld dat hij wel altijd in zekere zin en beeld zou zijn voor de kids. Dus echt het hele plaatje. Ik zou mezelf afvragen waarom ik verliefd ben geworden op mijn man, waarom dit is uitgegroeid tot liefde en waarom ik nu gek ben geworden van een ander. Gezien de verantwoordelijkheid die je hebt voor niet alleen je eigen geluk maar ook dat van de kinderen zou ik denk ik willen praten hierover met een neutraal persoon (misschien een psycholoog?). Ik zou denk ik niet zomaar opgeven wat ik heb, maar goed mijn gedachten proberen te ordenen en het hele beeld voor me willen zien. Sterkte voor iedereen in zo'n moeilijke situatie.
Het ligt eraan hoe je het opvat idd, ik ga bij mijn ex weg omdat ik ongelukkig was. Dus ik kies voor mezelf, maar ook zeker indirect voor de kinderen (ongelukkige/gestresste moeder is niet bevorderlijk). Al ka iemand anders dit weer op een andere manier zien en kunnen vinden dat ik verder had moeten vechten.
Tja tot waar moet je vechten vraag ik me dan altijd af? Als het op is is het op en als je al meerdere pogingen gewaagd hebt om het weer goed te krijgen kun je zo eeuwig aan de gang blijven. In beide gevallen ( ongelukkig bij je man blijven voor de kinderen ) Of uit elkaar gaan krijgen de kinderen er van mee. Maar ik vraag me dan af wat mij én hun gelukkiger maakt. Een mama die dood ongelukkig is chagrijnig omdat je bij iemand bent waar je niks meer voor voelt? Of een gelukkige papa en mama omdat ze verder kunnen.
Ik vind dat mensen tegenwoordig te snel opgeven, mijn ouders hadden vroeger ook een moeilijke start, allebei temperamentvol, allebei heel jong dan heb je soms wat problemen die je tegenkomt, maar hun hebben hier aan gewerkt en voor hun relatie gevochten en niet zomaar opgegeven en als ze je had gezien vlak voor haar dood had je gesnapt waarom je soms wel voor iets moet vechten... dat was echt niet altijd even makkelijk maar ze hebben het gered en beter dan ooit uitgekomen dat vind ik bewonderingswaardig, veel meer dan zomaar opgeven omdat je even je niet zo happy voelt in je relatie.. Ik ben het met je eens dat het niet moet blijven doorgaan als er niets inzit maar daar moet je wel voor werken, ik vind de uitspraak van Dr. Phil erg goed hierin; het recht om te mogen scheiden moet je verdienen, heb je genoeg gewerkt aan je relatie om je kinderen later aan te kunnen kijken en zeggen dat je alles eraan hebt gedaan maar het helaas niet zo heeft mogen zijn of heb je gekozen voor de makkelijkere weg voor dat moment...
Ik zou bij man weggaan als hij (of de situatie) mij ongelukkig maakt. Niet omdat ik denk dat een ander mij gelukkiger zou maken. Die verliefdheid voor die ander voelt misschien even intenser en heftiger, omdat het allemaal weer nieuw en dus spannend is. Maar met die 'nieuwe' kom je ook weer in de situatie dat het allemaal vertrouwd en 'saai' wordt. (Niet dat ik mijn relatie saai vind hoor. Maar ik kon vroeger altijd wel genieten van het flirten, hengelen naar aandacht, dat gevoel als je elkaar voor het eerst kust. Daar zit gewoon een bepaalde spanning aan vast, die ik minder heb bij mijn man omdat ik toch al wel weet dat hij van me houdt en dat ik hem gewoon kan kussen als ik wil. Dus de 'spanning van de jacht' is er niet meer.) Maar nogmaals: als je partner of je relatie je ongelukkig maakt, is het een ander verhaal. Maar dam vind ik dat je (nadat je geprobeerd hebt om dat op te lossen) eerst bij je partner moet weggaan om de reden dat het niet meer werkt. En hem of haar niet gelijk verlaten voor een ander.
Als ik hier even persoonlijk op mag reageren. Ja ik heb uiteraard niet na de eerste dip besloten om op te stappen Na 5 jaar lang meer downs dan ups en na individuele therapie en relatietherapie zijn we samen tot de conclusie gekomen dat het beter is om apart van elkaar verder te gaan. Qua partners dan, ouders zijn we voor altijd samen. Gelukkig vechten we beiden daar nog steeds hard voor om dat laatste goed te doen.