pfff eindeloze discussie Beie situaties zijn bewezen dat het goed is.. oftewel doe lekker waar je jezelf goed bij voelt. Beide hebben voor- en nadelen.
Hier nooit met een baby in bed geslapen, was altijd veel te bang dat wij op de baby gingen liggen in onze slaap, of dat de baby onder het dekbed of kussen terecht kwam. Onze baby's hebben tot 7/8 mnd in de wieg naast mijn bed geslapen, daarna pas op hun eigen kamer.
Die van mij ook hoor! Daar kan de drumband naar binnen als ie slaapt , Maar tegen elkaar aanliggen gaat niet lukken met een baby tussen je in Ik heb er niets tegen hoor, maar mijn keuze om hem in zijn eigen ledikantje in zijn eigen kamertje te leggen was en is een bewuste. Kamertje is overigens 3 stappen lopen vanaf eigen bed, dat scheelt misschien ook wel..
Maar je hebt ook nog zoiets als een cosleeper. Niet tussen je in, maar wel 'in' bed. Je bed wordt zeg maar verlengd. Wij slapen trouwens beneden, de kinderen op de 1e verdieping. Dus voor ons ook een hele bewuste keuze om ze naast ons te leggen de eerste zoveel maanden.
daar ben ik het helemaal mee eens! Mijn oudste heeft een goede 2 maanden in zijn ledikantje op onze slaapkamer geslapen. Ik heb nog nooit zo slecht geslapen van al die geluidjes die je zo onzeker maken (plus de tijd voor de nachtvoedingen erbij). Tuurlijk was ik ook bang dat er iets kon gebeuren, ik heb niet voor niks (onnodig) veel geld aan een aerospleep matras gespendeerd. Maar wat een verademing toen hij naar zijn eigen kamer ging, (grensde aan onze kamer, dus ook 3 passen lopen) met de babyfoon aan hoor je nog meer dan genoeg. Ik vind dat iedereen het voor zichzelf moet weten hoor,doe wat voor jezelf goed voelt, maar een beetje vertrouwen kweken dat het vaker wel goed gaat dan niet en het een beetje los laten kan echt geen kwaad.
Wiegendood is en blijft onverklaarbaar. Een paar factoren die het risico verhogen zijn bekend (kijk maar op de site van de Stichting Wiegendood, ik heb geen zin om weer voor maffia uitgemaakt te worden). Een bekende verhogende factor is als kind de eerste maanden op een aparte kamer ligt. Ik vind dit onderzoek interessant, omdat het sommige dingen die bekend waren bevestigt en andere dingen juist tegenspreekt. Wat ons betreft, de eerste weken lagen ze niet IN mijn bed, maar naast me in een wiegje, dat voelde beter, ze waren zo ontzettend klein. Daarbij, ik was erg vermoeid, en een vermoeide ouder is volgens de Stichting Wiegendood een risicofactor. Toen ze groter en 'steviger' waren kwamen ze gezellig in het familiebed, en daar bleven ze tot ze om een eigen kamer vroegen.
Wiegendood is niet te voorkomen. Het risico is wel te beperken. En zelfs als je alle risicofactoren beperkt kan het je zomaar overkomen.... Wat een ontzettend kwetsende opmerking trouwens dat het voorkomen had kunnen worden als het kind niet op zijn/haar eigen kamer had gelegen. Onzin! Daarbij ken ik meerdere gevallen van ouders die er wel 'op tijd' bij waren en waarbij het kindje na reanimatie alsnog in het ziekenhuis overleed. Neem de risico's als jij het dat waard vindt. Geloof me dat je 'blij' bent dat je alles hebt gedaan om het te voorkomen als het je overkomt. Het schuldgevoel is toch al groot genoeg.
Wij hebben hierdoor een co-sleeper gebruikt. Zo lag hij toch in zijn eigen bedje en toch heel dichtbij. Hij is een buikslaper geweest van dag 1, maar owee als hij een geluidje maakte, ik was dan meteen wakker. Je slaapt heel anders als je kindje naast je ligt. Als je dat nog nooit gedaan hebt, zul je ook nooit weten hoe dat voelt.
Maar als je kindje stopt met ademhalen maakt hij juist geen geluid meer, dan maakt het voor het waken niet uit waar hij slaapt helaas
hoevaak ik niet in slaap ben gevallen met een kind aan me borst haha. even liggen bij het voeden, tepel in de mond en was dan zo vertrokken. werd ik wakker en lag er een voldaan ukkie met melk lopend langs het mondje te slapen. zodra ik wakker werd meteen in het wiegje gelegd natuurlijk bij ons op de kamer maar niet bij ons inbed. veilig en toch bij mijn. ook vaak dat ik wakker schrok zoekend naar de kleine, in paniek en dat ik dan in me wiegje keek en lag de kleine daar in. bleek dat partner dan de kleine terug had gelegd. altijd als ik wakker werd of de kleine een tijdje niet had gehoord moest ik even voelen of ze nog ademende
Helemaal mee eens, niks aan toe te voegen.. Dochter hier begon gisteren over slapen in haar eigen kamer, dus aankomend weekend gaan we haar "verhuizen". Kijken hoe dat gaat
Hier ligt ze vanaf het begin bij ons in bed.. Eerst op een paar dekens tussen ons in zodat ze wat hoger lag en nu gewoon op net matras tussen ons in...
Even een oprechte geinteresseerde vraag, want, als ze 's nachts bij jullie in bed slapen, waar slapen jullie kindjes overdag dan?
Mijn zoontje slaapt 's nachts in de co-sleeper, al komt hij de laatste tijd vaak naast mij gekropen. Overdag slaapt hij in de draagzak of in zijn bedje op zijn eigen kamer.
Tsja. Ik ben echt van het begin af aan bang geweest voor WD. Dus kleine man slaapt hier al vanaf de geboorte in zijn eigen bedje bij ons op de kamer. Behalve toen hij ziek was met zeven maanden. Toen wou hij nergens slapen behalve bij ons in bed en dan doe ik ook niet moeilijk. Hij rustig, ik ook een beetje rustig want hij was dicht bij me en zelfs de KA zei dat ik dit gewoon maar moest doen als hij er om vroeg. Nu bijna 2 jaar en hij slaapt nogsteeds in zijn ledikant bij ons op de kamer. Vriendlief vind het tijd dat hij gaat verhuizen. Ik nog niet. Dus we houden het lekker zo .